Hallo. Mijn zoon van 20 maanden. Word savonds krijsend boos en huilend wakker. Op pakken helpt niet. Laten liggen ook niet. Kan lang duren dat hij zo is. Zo 15 30 minuten. Hij wil dan niks. Iemand tips ideeën wat ik nog kan proberen. Liefs mij
Mijn middelste dochter heeft ze ook. Wij halen haar uit bed en zetten haar in de woonkamer op de grond en wachten net zo lang tot ze er vanzelf uitkomt. Ze komt dan naast me op de bank zitten en valt dan tegen mij aan weer terug in slaap. (ze slaapt samen met haar zus op 1 kamer)
Mijn dochter heeft dit ook gehad en heel af en toe nog (ze is nu 5,5). Wat Maaike zegt is precies wat wij deden. Bij mijn dochter hielp het soms om haar wat koud water te laten drinken, dan was ze er soms ineens 'uit', konden we knuffelen en daarna weer slapen. Succes!
Dat heet nachtangst, Google het maar eens. Mijn zoontje had dat ook. Je kind lijkt wakker, maar is het niet. Elke prikkel (ook aanraken door mama of papa) kunnen ze als bedreigend ervaren. Ze zijn niet te troosten (al lijkt het kortdurend soms wel zo) en niet voor reden vatbaar. Herkennen soms mama en papa niet. En kunnen hysterisch angstig en boos zijn. Die van mij rolde dan hysterisch krijsend door zijn bedje, kroop in paniek bij mij weg of kroop onder tafels en stoelen. Je kan ze niet wakker maken. Het kan behoorlijk pittig zijn voor ouders om je kind zo te zien. Probeer een veilige atmosfeer voor je kind te creëren. Zorg dat hij zich niet kan bezeren, blijf bij hem, maar laat hem zoveel mogelijk met rust. Aai hem niet, dat kan hij als bedreigend ervaren. Mijn zoon liet zich soms wel vasthouden, maar dat kon hem van het ene op het andere moment teveel worden en dan ging hij vechten en krijsen om bij me weg te komen. Heel moeilijk: accepteer dat je hem nu niet kan troosten en wordt vooral niet boos! Hij kan er niets aan doen! Hij zit een een soort 'nachtmerrie' (geen echte nachtmerrie) tussen waken en slapen. Hij is niet wakker! Wat mij hielp, was om ervoor te zorgen dat ik het vol kon houden en niet meeging in de heftig emoties van mijn kind. Dus: een klein lampje aan, eventueel een boterham/koekje erbij, zorgen dat ik makkelijk zat en het niet koud had. En wat mij heel erg hielp: als het begon op de klok kijken. Meestal duurde het tussen de 15 en 30 minuten, maximaal 45 minuten. Daar stelde ik me dan op in (uiterlijk zo laat is het voorbij). Dat hielp om geduldig te blijven, dan leek het niet zo eindeloos. Ik keek dan af en toe op de klok en wist dan ongeveer hoe lang nog - meestal trouwens korter. Zodra mijn zoon weer op de omgeving begon te reageren (antwoord kon geven op 'waar is mama?', 'waar is je beertje?', 'waar is mama's neus?'), was het bijna over. Al kon hij er op het laatst nog een paar keer uit bijkomen en weer terug inzakken. Ik wens je veel succes ermee! Het schijnt dat ze er zelf niks aan overhouden. De volgende dag weten ze er niks meer van. Maar het blijft hartverscheurend om je kindje zo te zien. Die van mij is bijna 4 en is er nu overheen gegroeid. Bij hem begon het met 18 maanden. Hoewel ik er op een gegeven moment aan wende en er rustig en gelaten in was, ben ik toch blij dat het nu over is!
Nachtmerries. Of verlatingsangst. Google eens naar nachtmerries bij peuters. Zal je vast veel bekend voor komen als je het leest. Hier precies hetzelfde. Rustig aan. Komt goed!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (6) Verversen