Hoi hoi, mijn zoontje van bijna 4 heeft sinds een aantal weken /maanden ontdekt dat hij volwassenen kan slaan als het hem niet zint. Hij doet dit voornamelijk bij mij, maar ook regelmatig bij mijn man (papa) en opa en oma die 1 dag in de week oppassen. Verder gelukkig niet (op kdv ook niet). Zodra hij het ergens niet mee eens is (wat vrijwel de hele dag zo is) ramt hij er op los. Maar soms ook echt zo hard dat het mij gewoon echt pijn doet en mijn arm bijv nog een uur brandt. Los van hoe hard hij slaat is het voor ons onacceptabel en zit hij meteen op de trap. Echter zit hij hier dan 3 minuten, gaan we er naartoe, kan hij keurig aangeven waarom hij er zit en waarom hij sloeg, hij zegt sorry, knuffel.... 5 minuten later.. Hetzelfde verhaal weer. Ook blijft hij continu maar zeggen : stoute mama, stoute opa, etc. Ook weer bij dezelfde mensen. We proberen hem uit te leggen dat het niet leuk is, dat het pijn doet, dat we er verdrietig van worden en dat hij kan vertellen wat hij wil of wat er is maar dat het niet altijd kan gaan zoals hij wil, maar dat maakt weinig indruk..
Ik herken dit gedrag wel van kinderen die bijv gefrustreerd zijn en zich niet goed kunnen uiten, echter kan hij zich prima verwoorden en uitdrukken. Ik vind het echt lastig hoe om te gaan met dit gedrag. Hopelijk is het weer een KORTE fase! Herkennen mensen dit op deze leeftijd en heeft iemand tips?
Nou sorry maar met bijna 4 hoeven ze dat echt niet te proberen want dan zijn ze oud en wijs genoeg om te snappen dat het niet mag. Hier gaan ze als ze te ver gaan meteen de trap op. Doen ze het binnen een bepaald tijdsbestek nog een keer dan blijven ze dubbel zo lang op de trap. 1x een volhouder gehad die daardoor 2,5 uur aaneengesloten op/rondom de trap heeft gezeten maar daardoor nooit meer gedaan..
Mijn dochter (2) is ook enorm ruw als ze moe is. Slaan, maar ook over je heen klimmen en op je hoofd gaan zitten en dan heel hard lachen. Maar echt: alleen als ze moe is. Net alsof ze dan niet meer snapt dat ze een ander pijn doet 😂
Ik zou in jouw geval misschien denken (behalve fase) dat jouw reactie hem interesseert, hoewel negatief. Dus dat het vervolg is: geen reactie op het slaan, maar zonder al teveel toelichting neutraal zeggen “met slaan doe je iemand pijn en dat mag niet” en dan op die trap. Dus niet zichtbaar boos worden (als je dat doet).
Oh ja! En mijn zoon kan weleens echt heel boos worden, niet met slaan, maar echt diep en diep gefrustreerd. Ik bood hem wel eens aan om heel hard met een kussen of knuffel te gooien. Dat hielp dan veel beter dan praten. Misschien dat je zoiets ook nog met je kind kan afspreken, dat hij zich toch fysiek kan uiten zonder iemand of zichzelf pijn te doen.
Ik ben het met je eens. Slaan is wat mij betreft een uiting van je eigen onmacht en frustratie. Een corrigerende tik ook. Daarmee help je niemand verder. Mensen denken vaak dat geen tik geven ook gelijk betekent dat alles maar mag en kinderen niet begrensd worden. Dat is bij ons in elk geval niet zo. Maargoed, een ieder zijn eigen opvoedstijl...
Nou, nou. Een keer een tik. Ik zal haar alvast inschrijven bij de psycholoog. Het is niet dat dit op regelmatige basis is ofzo hoor. Ze moet leren dat ze niet mag slaan en overal lacht ze om. Nu slaat ze niet meer of alleen als ze moe is. Het heeft dus wel gewerkt. Tegenwoordig moeten alle kinderen behandeld worden als porseleinen poppen. Ze mogen geen 'nee' meer horen, ze moeten dit en ze moeten dat. Ik snap wel dat het overgrote deel van de kinderen stront vervelend zijn. Van die verwende kinderen die nooit grenzen aangegeven krijgen en denken alles maar te mogen doen
Toen ik laatst zei dat mijn dochter van 16 maanden ook wel eens een tikje op haar vingers krijgt als ze niet luistert of iets doet wat niet mag (na meermaals waarschuwen) kreeg ik een heel wetboek over me heen dat het wettelijk verboden was sinds 2007🤣🤣
Je hebt groot gelijk meid. Al dat fluwelen gedoe. Ik zal mijn kinderen nooit slaan of anderszins pijn doen, maar een tikje, bij de arm vastpakken of een keer een oor als ze me echt flink over de emmer hebben, hoort erbij hoor
het is al zo gecreëerd dat die 3 minuten op de trap hem al niks meer doet. Hij weet dat dit gebeurt, hij zegt sorry, knuffel en klaar. Maar de boodschap is niet helemaal duidelijk denk ik. Daarnaast kopieert hij gedrag wat hij eerder heeft gezien door te benoemen wie volgens hem stout is. Kan op school, tv of jullie eigen gedrag.
Ik zou die time out gewoon stoppen want heeft geen zin. Word zelf vooral duidelijker naar hem. Hij boos, geen tv of i pad. En slaan is zeker niet de oplossing, ben er geen voorstander van. Maar hem eens te laten voelen wat hijzelf altijd doet is ook wel eens goed. Ik heb het idee dat je veel duidelijker en strenger mag zijn naar hem. En word zelf ook maar eens boos op hem. Je blijft wel steeds dingen aan hem uitleggen maar hij doet er niks mee zo te zien. Heeft alle ruimte om ermee door te gaan. En als jij boos zou worden op hem is heus niet erg. Maar wel duidelijk voor hem. Uitleggen en praten is zeker goed naar je kind. Heus wel. Maar duidelijk zijn, straf geven ook. En een kind van 4 kan dar prima hebben. De time out is voor hem niet spannend genoeg. Denk dat je wat anders voor hem moet verzinnen. Met juf nog bespreken? Misschien heeft zij nog tips voor je
Je schrijft: En slaan is zeker niet de oplossing, ben er geen voorstander van. Vervolgens schrijf je: Maar hem eens te laten voelen wat hijzelf altijd doet is ook wel eens goed. Wat bedoel je met die laatste zin?
Dat je wel voor 1x mag laten voelen wat hij ook bij een ander doet. Dat kan helpen. Daarom zeg ik ook heel nadrukkelijk 1 malig. Want ik houd zeker niet van terug slaan of welke vorm van agressie dan ook.
Ik zou twee sporen kiezen. De ene kant direct streng optreden bij slaan (niet op dat moment gaan meebewegen of een time out) maar apart nemen, streng toespreken op het gedrag en een consequentie aan het gedrag verbinden. Andere spoor is dan triggers ontdekken en proberen te voorkomen dat het escaleert, op rustige momenten het gesprek er over voeren en bijvoorbeeld boekjes lezen of filmpjes kijken over omgaan met emoties, daar is voor kleuters veel in te vinden. Dus aan de ene kant gedrag heel duidelijk niet accepteren en aan de andere kant helpen er mee om te gaan.
Ik zou een hardere aanpak proberen met meer consequenties. En belonen als hij boos is maar niet slaat. Wel samen zoeken naar alternatieven bij boos worden
Ik vind dat je een kind van 4 hier wel consequenties van mag laten zien, in de zin van een passende straf. 3 minuten op de trap heeft imo niet veel zin. En helemaal als hij weet dat hij na het sorry zeggen meteen weer verder kan gaan met wat hij deed. Ik vind opa en oma slaan echt niet kunnen, dus als dat hier zou gebeuren zou ik flink kwaad worden, haar bij haar arm pakken, streng toespreken en haar straf geven. Hier is dat vaak een dag geen tv en ipad, geen lekkers, of na het eten gelijk naar bed.
Ik herken het van mijn zoon, die is nu 5. Ik denk dat je wijze van reageren ook moet afhangen van wat er achter zit. Is het grenzen opzoeken, of zijn het emoties die er niet op een goede manier uitkomen. In het eerste geval zou een strenge aanpak misschien helpen, in het tweede geval bereik je daar niets mee is mijn ervaring.
Bij onze zoon lijkt het gerelateerd te zijn aan school. Hij is gevoelig voor prikkels en lijkt te weinig uitdaging te hebben. Op school en de bso houdt hij zich in, maar in zijn veilige omgeving komt het er dan (op een verkeerde manier uit). Wij gaan elke keer het gesprek aan, worden niet meer boos in die situatie. Leggen uit dat hij boos mag zijn, maar geven wel kaders aan op welke manier hij boos mag zijn.
En ja, het is ontzettend lastig. Zeker als ik moe ben, lukt het me niet om rustig te blijven. Maar de ervaring leert, dat rustig blijven wel het beste werkt. Wel zit er bij hem dus meer achter, als dat niet het geval is, ligt dat misschien anders.
Ik lees vooral terug wat hij niet moet doen: namelijk slaan. Maar wat mag hij wel doen als hij boos is? Wat kan hij allemaal met zijn gevoelens waar hij geen raad mee weet?
Door kinderen op de trap te zetten ga je uit verbinding. Hij heeft ondertussen allang geleerd dat hij door sorry te zeggen van de situatie af is, maar heeft hij er nu iets van geleerd? Mijn visie is dat je hem kan helpen om zijn emoties vorm te geven door juist in verbinding met hem te blijven. Boosheid/ teleurstelling is een belangrijke emotie en die mag er zijn. Alleen moet hij leren hoe hij dat handig kan doen. Als hij boos is, vertel hem dan wat je aan hem ziet en wat hij kan doen: - ik zie dat je het ontzettend jammer vindt dat de tv uit moet, je wilde graag nog even kijken. Je bent zo boos dat je mij wilt slaan. Boos worden mag, maar anderen pijn doen niet. Om het veilig te houden, pak ik nu je handen vast. Je mag wel even in een kussen slaan, even springen/ stampen, met sokken gooien, even naar je kamer, knuffelen met mama.. etc. Zo leer je hem woorden geven aan wat hij voelt, zijn emoties begrijpen en gelijk tools voor hoe hij zijn boosheid kan reguleren. Tegelijkertijd begrens je hem, want anderen pijn doen mag niet. Heb het daar eens met hem over op een rustig moment (dus niet als hij boos is), waarom mag je niet slaan. En wat doe je als je wel iemand wil slaan? Maak desnoods een stickerkaart: boos worden mag, maar ik laat de ander met rust. Elke keer dat hij boos is, maar dat op een handige manier uiting geeft (dus niet slaat), krijgt hij een sticker/ krul, etc. Bij een x-aantal stickers (hou het klein) krijgt hij een beloning, iets in verbinding met jullie, bijvoorbeeld hij mag het toetje uitkiezen, samen een spelletje spelen, een extra boekje bij het slapen gaan, nog even buiten rondje wandelen samen na het eten, etc.
En kijk ook naar het waarom achter deze fase. Is het sinds de vakantie? Is de structuur weggevallen? Is hij toe aan school en meer cognitieve uitdaging? Iets veranderd in de gezinssituatie? Heeft hij meer behoefte aan verbinding met een van jullie? Is dit gedrag minder als je op pad bent geweest, bijvoorbeeld naar het strand/ bos/ uitrazen of naar een museum of zoiets? Onderzoek of hij juist meer of minder actie en prikkels nodig heeft
En nog een toevoeging: blijf zelf rustig. Tel tot 10, haal eens rustig adem en zorg dat jij zijn veilige baken blijft. Dat helpt hem sneller schakelen
" ik zie dat je het ontzettend jammer vindt dat de tv uit moet, je wilde graag nog even kijken. Je bent zo boos dat je mij wilt slaan. Boos worden mag, maar anderen pijn doen niet. Om het veilig te houden, pak ik nu je handen vast. Je mag wel even in een kussen slaan, even springen/ stampen"
Wat een hele lap tekst om tegen een kind die ziedend van woede is te zeggen. Dat zou hier nooit werken zo veel woorden in 1 zin. Dan zijn ze zo boos dat ze niet eens 1 woord horen
Nou, precies! Of er komt een hele discussie 🫣 Hier zouden ze echt niet luisteren als ik dat allemaal zeg. Duidelijkheid werkt hier het beste. Als de dames zijn afgekoeld, dan praten we er even over.
Slaan ben ik het helemaal mee eens, dat zal hier ook echt niet gebeuren. Maar ik verhef zeker wel eens mijn stem. Heb je zelf kinderen? Eerlijk toen ik ze niet had dacht ik ook zo over als jij zegt. Maar met stem verheffen is echt niks mis.
Hahaha echt hoor! Stem verheffen? Soms moet ik wel eens schreeuwen om boven het gekrijs uit te komen. Nu maar hopen dat mijn porseleinen popjes niet breken. Arme kindjes met zo'n moeder als mij, net een echt mens 🤣
Jij verheft nooit je stem? Is soms toch echt wel nodig. Dus biivoorbeeld als jouw kind gevaarlijke dingen doet vraag je hem liefjes wil je daar mee ophouden dat is gevaarlijk. Of liefje mama wilt niet dat je slaat hoor stop daar mee.
In een gevaarlijke situatie zou ik zeker niet schreeuwen, daar schrikken kinderen van. Bij corrigeren kind aankijken en vertellen waarom je het gedrag niet leuk vindt. Bij niet luisteren gaat ze hier 3 min op de trap. Dat vindt ze niet leuk en werkt dus goed.
Soms juist goed hè, dat ze schrikken. Juist in een gevaarlijke situatie. Als mijn dochter op een dak van een schuur zou klimmen om er af te springen ga ik haar toch niet vriendelijk verzoeken dan niet te doen?! Dan ga ik juist m’n stem verheffen en hoop ik dat ze zich de pleuris schrikt! Al dat zachtaardige gedoe tegenwoordig.
Het is een lap tekst, maar dit is ook wel het advies wat wij vanuit de professionals hebben meegekregen. Als die van ons dergelijk gedrag vertoont, lost straffen niets op. Sterker nog, dan ontploft hij. We hebben het echt wel geprobeerd met streng zijn, naar zijn kamer sturen en nog andere straffen, maar het maakte het alleen maar erger. Rustig blijven en hem inkaderen zorgt toch voor de snelste oplossing. Dat was voor ons wennen, wij vonden dat altijd veel te lief, maar is in ons geval wel het beste. Dat ligt natuurlijk wel aan de situatie. Als een kind dit bewust doet om te kijken hoever hij kan gaan, dan ligt dit anders denk ik.
Precies dat! De mijne zou me echt aan kijken met een blik van ‘alles wel goed in je bovenkamer’ wanneer ik haar zo toe zou spreken 😂 Maar zoveel mensen, zoveel manieren. Dus hee, misschien werkt t ergens anders wel. Sowieso is al dat pamperen en zoetsappige iets wat hier niet plaatsvindt 🙈
Miss meer 1-op-1 aandacht, leuke dingen doen? Misschien heeft hij behoefte aan nieuwe andere dingen?
Maar ik zou echt niet een lief gesprek elke keer voeren, dat helpt blijkbaar niet en 4 is oud genoeg om te begrijpen. Strenger optreden, stem verheffen.
Stem verheffen is soms ook een teken van ontlading, sorry maar als een kind van 4 mij gaat slaan dan ga ik zeker even mijn stem verheffen en even duidelijk vertellen dat dat niet de bedoeling is. Voor mij is schreeuwen heel iets anders dan je stem verheffen. En dit is natuurlijk wel een uiteindelijke oplossing, als al het andere niet werkt.. maargoed ieder zn eigen opvoeding, nooit doen tegen een ander zeggen werkt ook niet echt.. En als iemand mij buiten aanvalt zal ik ook zeker schreeuwen, daarmee leert iemand ook wel afstand te nemen en in dit geval het 4-jarige kind.
Um... ja, isolda, dat leert het kind... als dat de enige manier is waarop je ooit een vervelende situatie probeert op te lossen en zeker zonder achteraf uit te leggen waarom je nou schreeuwde. Helaas lijkt nooit je stem verheffen mij ook niet de beste oplossing, wat al die fantastische 'onderzoeken' ook zeggen, en als ik even eerlijk mag zijn, is het niet realistisch en zelfs in mijn ogen tamelijk naïef om te denken dat je altijd en in elke situatie goed grenzen kan leggen met elk kind door snoezig tegen het kind te gaan spreken.
Ja, bij sommige kinderen werkt dat het beste en als dat zo is bij jouw kinderen (als je ze hebt) dan mag je als ik zo eens sommige verhalen hier op Babybytes lees van geluk spreken. Bij sommige kinderen is dat echter een teken dat je ze niet aan kan en dat ze gewoon door mogen gaan want ach, mammie praat toch alleen maar zoetsappig tegen ze als straf. (andere vormen van straf zoals time-outs even daargelaten natuurlijk)
Het ligt volledig aan het kind zelf en mij lijkt het een stuk belangrijker dat je als ouder je kind goed leert kennen en ook precies weet wat voor (elk van) je kind(eren) werkt, dan om het advies voor porseleinen poppetjes op te volgen. Waar bij de één een enkele boze blik voldoende is, is bij de ander gewoon een stuk meer nodig. Alle kinderen over één kam scheren en houden aan dezelfde standaards en verwachten dat ze allemaal zwaar getraumatiseerd raken zodra een ouder tegen ze roept dat het 'nu klaar is met dat gedrag' is, zoals ik net al zei, naïef.
Natuurlijk verliest elke ouder wel eens zijn geduld. En kan stem verheffen dan een gevolg zijn. Maar het moet echt zoveel mogelijk voorkomen worden en zeker niet als doel op zich gebruikt worden om een kind te corrigeren.
Ja maar dat werkt dus blijkbaar niet. TO zet zoontje op de trap, hij zegt sorry, gaat er van af, en riedeltje begint weer van voor af aan. Dus trap werkt gewoon niet als straf. En klaarblijkelijk vindt het zoontje het niet erg om op de trap te moeten zitten, of is de drang groter om te slaan. Hoe dan ook, een keertje harder aanpakken gaat niemand kapot van. Maar is misschien wel heel veel duidelijker en efficiënt
Wat is dan jouw oplossing in een geval als deze? Kind luistert niet. Herhaalt zijn slechte gedrag telkens. En de gekozen straf (trap) werkt niet; want gaat zitten, zegt sorry en klaar. En weer van vooraf aan.
Ik zou gewoon een keer goed streng zijn. Als het hele liefelijke niet helpt. Ook goed aangeven dat het pijn doet. Mijn zoon begon ineens weer te bijten rond die leeftijd. Ik heb het later weer een keer naar voren gebracht. 'Mama is nu een beetje boos mag ik jou dan nu ook bijten?'. Die van mij gaf toen gelijk al aan dat het niet mocht en dat het pijn deed. Hij heeft het daarna ook niet weer gedaan🤭
Hoe irritant ook, ook dit gedrag is een uiting van emotie. Kan je zoon zijn emoties al verbaal goed uiten? Ervaart hij spanning in de thuissituatie of ergens anders door? Is er misschien iets anders aan te bieden waardoor die heftigheid er wel uit kan maar niet op deze manier? (Buiten even rondje rennen, heel boos op een kussen meppen of in een kussen schreeuwen, zoiets) Met een time out leer je hem misschien wel het gedrag af, maar leer je hem niet hoe hij zijn emoties dan wel op een passende manier uit.
Random onaardige dingen die in boze buien worden geroepen negeer ik, hoe meer aandacht ik daaraan ga besteden, hoe sneller de boel escaleert.
Maar een boze bui is toch ook een manier waarop zijn emotie eruit komt? Of bedoel je dat je er pas op terugkomt als ie rustig is? Want dat werkt hier namelijk goed
Ja, dat bedoel ik idd. Als het mentale stoplicht op rood staat, komt er weinig aan. Later als je weer meer in verbinding bent met mekaar is het vaak een beter moment.
Wij pakken het iets anders aan dan de andere hieronder beschreven en voor ons werkt dat.
Als hij slaat zeg ik: mama begrijpt dat je het niet leuk vindt, maar slaan mag niet. Dan doe je mama pijn. Je mag wel stampen op de grond.
Meestal stamp ik dan als voorbeeld even mee. Op rustige momenten herhaal ik de regel soms. Dan vraag ik aan hem: als je boos bent, wat mag je dan doen? Wat mag je dan niet doen? Hij weet dat nu heel goed. Hij legt het inmiddels ook uit aan zijn jongere broertje van 2;). Soms moet ik hem in de situatie even helpen herinneren, maar hij stampt nu ook wel uit zichzelf. Wij kozen voor stampen, maar je kunt ook iets anders kiezen.
Misschien niet pedagogisch maar ik zou hem eens stevig beet pakken bij zijn arm en met luide stem zeggen dat dit niet mag. Dat het pijn doet en niet netjes is. En dat hij het mag zéggen als iets hem niet zint.
Laat jij dan maar lekker over je heen lopen en 80 keer vriendelijk en lief ‘in verbinding met elkaar’ vragen of hij alsjeblieft niet meer wil bijten/slaan/schoppen what ever the issue is. Een kind gaat er echt niet kapot van als hij af en toe op zijn plek wordt gezet. En echt de reinste onzin om daar meteen een traumatische jeugd van te krijgen. Een stevige handgreep of een stemverheffing is compleet iets anders dan uit je plaat gaan of je kind in elkaar timmeren. Kom op zeg.
Nee dan laat je hem voelen hoe het voelt wat hij doet. Ik had allang een keer een tik op z'n hand gegeven. Zelfde als met bijten. Als je niet naar dat pedagogisch verantwoorde gelul willen luisteren dan moeten ze zelf maar even ervaren hoe het voelt. Van te voren waarschuwen dat als hij het nog 1x doet je het terug doet. En dan natuurlijk niet bont en blauw slaan of doorbijten, maar wel dat hij weet dat het pijn doet wat hij doet.
Haha 🙈 ik ga daar niet zo goed op. Alles moet maar liefjes besproken worden en in overleg gaan. Bahbahbah. Maar laat de moedermaffia het maar niet horen🤗😅
Stevig beetpakken is iets anders dan fijn knijpen. Hij zal er niks aan overhouden. Maar ik ben van mening dat een fluwelen aanpak lang niet altijd werkt. Soms moet je nou eenmaal wat harder ingrijpen
Ze zegt: stevig beetpakken. Dat betekent niet direct pijn doen toch. Als mijn dochter over een muurtje loop waar ze diep af kan vallen houd ik haar ook stevig beet. Kinderen snappen dat echt wel hoor.
Zo heb ik het ook gedaan. Zoontje heeft 1 keer hand geheven naar oma. Nou dacht het niet. Beetgepakt en heel streng toegesproken. Ga niet 100 keer zeggen niet doen bij dit soort dingen. Volwassenen slaan wordt niet geaccepteerd.
Arm beetpakken en apart zetten een paar minuten. Daarna naar ooghoogte zakken van het kind en erover praten. Daarbij ook zeggen: gebeurt het vandaag nog een keer, dan geen .... (verhaaltje, sesamstraat, toetje of iets anders waar je kind gek op is) en je er ook aan houden. Zodra die consequentie komt, dan nog een keer zeggen: weet je nog dat je vandaag nog een keer ging slaan? Daarom mag je dit nu niet..
Kan hij ook emoties benoemen? Misschien kan je dat oefenen. Of standaard zinnen aangeven. Wij hebben in principe dezelfde time-out methode als jullie. Maar als de trap en gesprek achteraf niet werkt, kun je ook direct bij de klap een keer in gesprek gaan. Om de situatie anders te laten verlopen en te oefenen. Voorbeeld.. jij zegt: we doen de tv uit, tv kijken is klaar. Hij slaat jou. Jij pakt zijn hand en zegt: je mag niet slaan. Je kan wel zeggen: "mama ik ben boos. Ik wil nog meer tv kijken." Probeer dat hij jou herhaalt.
Mijn zoon heeft ook zo’n fase gehad. Hebben we toen ook kordaat op gereageerd, met direct handjes pakken en gezegd niet slaan. Ook hebben we met hem het boekje “Anna niet slaan” gelezen dat hielp ook. Was inderdaad een vervelende fase rond zijn 3e verjaardag.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (80) Verversen