Ik heb een zoontje van 15 maanden die altijd een mama’s kindje was. Van de een op andere dag, nu al 3 weken (!), wilt hij absoluut niet meer door mij getroost worden zowel overdag als snachts niet. Maar ook rondom dutjes. Ik moet dan maar een beetje bij hem in de buurt komen en hij krijst dan alsof ik hem pijn doe of alsof hij ontzettend bang is voor mij. Hij roept dan ook alleen maar papa. Waar dit voorheen altijd met alles mama was.
Voor zo ver ik weet is er niks veranderd. Overdag gedraagt hij zich redelijk normaal alleen als er iets is is het alleen nog maar papa. Ook zoekt hij me wel minder snel op. Voor deze 3 weken was het extreem anders.
Het maakt me ontzettend verdrietig en onzeker. Ik weet niet wat ik fout doe. Als er andere mama’s zijn die dit meegemaakt hebben geef me dan alsjeblieft tips.
Mijn dochter is nu net 1 en heeft dit ook sinds een maand ofzo. Als baby wilde ze alleen mij en kon ik haar het beste troosten, maar nu grijpt ze met haar handjes naar papa als ik haar oppak. Ik moet wel zeggen dat het paar weken echt erg was, ze begon ook te huilen bij mij en wilde alleen getroost worden door papa. Heb het idee dat het nu weer iets minder wordt en ze af en toe ook naar mij wil. Ik vond het in het begin ook als gek maar zie het vooral als fase en word er niet onzeker ofzo van, al is leuk ook anders 😉 maar gaat vast vanzelf over, ik merk bij mijn dochter nu alweer meer genegenheid naar mij toe.
Gewoon een fase wat iedereen zegt. Mijn partner heeft dit gehad op die leeftijd met zijn ex. Zoon wilde opeens alleen nog maar mama. Als hij hem ophaalde bij kdv krijsen krijsen alsof hij hem mishandelde ofzo. Alleen opletten dat je dan ook niet overal alleen papa gaat inzetten. Mama is er ook gewoon en moet ie het mee doen. Hier was het na paar maanden vanzelf over
O joh… geen stress, dit is een fase. Mijn meiden hebben allemaal een papa-fase gehad. Om gek van te worden. Nou, nu bij de oudste 3 niks meer van te merken. Beide is prima.
De jongste van 2,5 heeft het nu. Het ergste is geweest, ik mag ook weer wat meer 😁. Beetje een kwestie van balans zoeken tussen ‘grenzen aangeven’ en ‘pick your battles en papa laten doen’.
Je doet niks fout. Dit is een fase. Je kindje gaat zich in de komende jaren uiteindelijk ontwikkelen naar een zelfstandige volwassene en daar horen zulk soort dingen bij.
Ik begrijp dat je je afvraagt wat er aan de hand is. Alleen dit gevoel is niet passend bij de situatie. Misschien heb je vaker last van het gevoel dat je wordt afgewezen of iets fout doet? Dan kan het verstandig zijn daar hulp voor te zoeken. Zulk soort gevoelens zijn erg akelig. En dit gedrag van je zoon zal voorbij gaan en ook weer terugkomen met het hoogtepunt in de puberteit.
Nee hoor daar heb ik niet vaker last van.. Vind het na 3 weken gewoon moeilijk dat alles zo drastisch veranderd is. En ik niet eens in zijn buurt mag komen. Zou jij dat niet vinden? Besef mij heel goed dat hij ontwikkelt maar dit ken ik niet van alle andere kindjes in de omgeving en dat maakte mij wel even goed onzeker. Al toon ik hem dat natuurlijk niet en geef ik hem nogsteeds wat hij nodig heeft inclusief alle ongeaccepteerde liefde op dit moment ha ha ha
Mijn kinderen hebben deze periodes ook gehad. En nu in de puberteit is het helemaal erg. Dus ik begrijp heel goed dat zo'n verandering wennen is, en dat je dat moeilijk kunt vinden. Ik heb dat alleen nog nooit op mezelf betrokken.
Mijn oudste was de eerste 2,5 jaar een echt papa's kindje. Als hij thuiswerkte en even beneden kwam en weer weg moest, wierp ze zich dramatisch huilend op de grond, als ik thuiswerkte en even langsliep, keek ze amper op. Met 2,5 wijzigde dat zonder enige reden en ging ze enorm aan mij hangen. Nu met bijna 4 is het redelijk uitgebalanceerd. Mijn tweede was de eerste 1,5 jaar juist veel meer een mama's kindje, en dat is nu geleidelijk aan minder geworden. Hij is nu in t algemeen gewoon een erge knuffelkont. Het heeft mij nooit echt uitgemaakt eigenlijk, mijn band met mijn kinderen is hartstikke goed, dat gaat verder dan de voorkeursfases. En ben ook blij dat hun band met papa minstens zo sterk is!
Heel herkenbaar, hier komt en gaat de voorkeursouder. Wisselt vanzelf weer een keer terug is m'n ervaring. M'n jongste van 3 is op moment nu zelfs zo'n haaibaai dat ie dingen zegt als "van papa mag dat wel" en als hij met papa is draait hij het om 😅
Lijkt me idd heel moeilijk maar probeer het niet persoonlijk te pakken en de emotie er aan te linken zoals afgewezen voelen of te uiten. Het gedrag is heel normaal dit ervaren papa’s heel veel.
Hier zijn ze echt mama kindjes vooral de oudste 3,8j en is ze nog steeds, zou er zelf ook van slag van zijn als ze ineens het omdraait. Maar helaas heb je het niet in de hand en belangrijkste is laten zien hoe je er mee omgaat en je kind geen schuldgevoel geeft. Ga dan iets voor jezelf doen bijvoorbeeld, probeer het niet op te zoeken en geef het vaker uit handen als je kind er behoefte aan heeft.
Ik herken het niet maar ik kan me wel voorstellen dat je er even onzeker van wordt. Toch hoeft dat niet, je kindje heeft jou net zo hard nodig en komt vanzelf weer meer naar jou. Ik zou niet laten merken dat je je afgewezen voelt. Blijf de liefde geven zoals anders en vertrouw erop dat het weer omdraait. En ga wat leuks voor jezelf doen als papa perse bedritueel moet doen van de kleine ;-) Of stel grenzen, wij doen het om de beurt, want anders zit ik er iedere avond en daar heb ik dus geen zin in en energie voor
Ja dat herken ik wel. Mijn jongste is ook zo'n extreme met alles. In haar mama-fase werd ik er helemaal gek van, maar als ze dan ineens een papa-fase had voelde ik me afgewezen😆
Mijn oudste heeft dit een tijdje gehad. Mijn man sliep altijd samen met hem. Als ik bij hem kruipte stiekem in de nacht en als hij wakker werd was het eerste dat hij deed voelen wie er naast hem lag en als hij in de gaten haddat ik het was ging hij brullen😌 Maar ging ook weer voorbij! Andere 2 zijn echt mamas kindjes😍
Dat lees en hoor ik vaker dan dochters echt papaskindjes zijn! Vanaf welke leeftijd begon dat bij haar? Geef je nog borstvoeding? Hier is het nog steeds mama mama maar denk dat door borstvoeding komt. En wat praat zegoed zeg zo duidelijke zin!
Zodra ze uit mijn buik was, was het papa. Papa is echt haar vriend. Sowieso trekt ze meer naar mannen toe. Opa's vindt ze ook geweldig. De oma's zijn niet zo bijzonder 🤣 Ze loopt gerust langs mijn moeder heen en direct naar mijn vader. Alles is ook 'opa'.
Met 10 maanden ofzo ben ik gestopt met bv. In ons geval staat dat dus niet met elkaar in verbinding.
Ze begint nu echt goed te kletsen. In maart wordt ze 2, dus het mag ook wel 😉 Sowieso lult ze de hele dag de oren van je hoofd.
Nova trekt meer naar mij, maar als papa veel weg is geweest, dan is papa ook even haar alles.
Meine heb dit nu ook ze is 2.5 ze wou nooit wa van papa hebben. En nu sinds vakantie is het steeds papa papa haha . Ik vind niet zo erg en geniet even van de beetje rust nu want ze was heel eenkennig en wou alleen mij altijd.
Kinderen worden helaas geboren zonder gebruiks aanwijzing .
Maak je niet te druk erom . Het zal vast en zeker weer terug draaien.
Probeer iets te doen wat die leuk vind desnoods of even lekker na buiten.
Hihi moet je zeker doen . Want die zal zo en zo wel weer dalijk mama willen. En dan heb je handen weer vol hihi.
Mijn dochter is sinds vandaag weer na mij toe aan het trekken dus mijn rust is dalijk ook weer voorbij hihi mu lekker gebruik van gemaakt door is keer lekker uitgebreid te gaan douchen en ben zelfs na kapper en manicure geweest .
Nu zegt me man pas nu snap ik hoe zwaar het is en dan hoef die nog niet eens het huishouden of boodschappen of eten etc te doen hihi en me oudste dochter is al bijna 16 kan je nagaan nu komt die er pas achter hoe vermoeiend het kan zijn.
Mijn dochter is nu net 1 en heeft dit ook sinds een maand ofzo. Als baby wilde ze alleen mij en kon ik haar het beste troosten, maar nu grijpt ze met haar handjes naar papa als ik haar oppak. Ik moet wel zeggen dat het paar weken echt erg was, ze begon ook te huilen bij mij en wilde alleen getroost worden door papa. Heb het idee dat het nu weer iets minder wordt en ze af en toe ook naar mij wil. Ik vond het in het begin ook als gek maar zie het vooral als fase en word er niet onzeker ofzo van, al is leuk ook anders 😉 maar gaat vast vanzelf over, ik merk bij mijn dochter nu alweer meer genegenheid naar mij toe.
Misschien helpt het om dit los te laten en niets van hem te verwachten. Probeer je zelfvertrouwen terug te vinden en weet dat hij echt niet zonder jou wil of kan, maar hij is gewoon iets nieuws aan het ontdekken: Zijn willetje...
Duurde bij ons vanaf de geboorte tot nu een half jaar terug denk (ze zijn 4 en 2,5). Altijd door papa willen getroost worden, bij mij bleven ze altijd huilen. Poosje terug is het omgedraaid en worden ze boos als papa troost. Niet denken dat je iets fout heb gedaan, kinderen zijn gewoon vreemde wezens 🤣
Wat voor reactie? Ik geef er helemaal geen reactie op en accepteer het gewoon. Het begint me nu alleen onzeker te maken omdat hij normaliter heel anders samen is. Ik weet heus wel hoe ik met een baby om moet gaan.
Ik heb dit niet meegemaakt. Maar ik kan me voorstellen dat dit helemaal niet fijn is en je mama gevoel verdrietig maakt. Daarom wil ik jou een dikke knuffel geven! Ik denk persoonlijk dat dit ook weer voorbij zal gaan .. die fases allemaal🤷♀️
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (41) Verversen