Goedemiddag iedereen, Ik ben uit elkaar gegaan met mijn man waar ik 2 kinderen mee heb, en nu 18w zwanger van de derde. Ik doe alles vanaf 4w al in mijn eentje en het is best zwaar. Maargoed om bij mijn punt te komen, Hij heeft een zoon van 7 uit een vorige relatie waarbij ik al jaren mijn best doe om hem erbij te betrekken met alles wat ik doe, feestdagen, verjaardagen, mijn familie etc. Hij is alleen erg jaloers op mijn kinderen en doet ze vanaf baby af aan ook pijn, dingen gooien op hoofdjes en dat soort dingen. Nu laatst was mijn ex even met onze zoon aan het stoeien en begon hij gewoon rot opmerkingen te maken (wat hij elke keer doet), over dat mijn zoon lelijk en dik is enz, en dat gebeurd iedere keer wanneer mijn ex even met onze kinderen bezig is. Hij heeft mijn dochter ook vaak fysiek pijn gedaan om deze reden. En de maat was bijna 5 maanden geleden gewoon vol en ik heb ze weggestuurd. Even voor de duidelijkheid, dat mijn partner de volledige zorg doet van zijn zoon. Maar ik kan er niet meer tegen, feestdagen worden verpest, verjaardagen en uitjes worden verpest en het houd maar niet op. Ik zou graag willen dat mijn kinderen band hebben met hun vader, maar ik vind het niks meer als dat jongentje er ook bij is. Wat moet ik hier nou mee..
Ach..ach.. Ik lees gedrag van een kind dat zich er buiten voelt staan. Haarfijn dingen aanvoelt. En dan (zeer) ongewenst gedrag gaat vertonen. Ik zou hulp voor het mannetje zoeken, omdat dit gedrag niet oké is, maar ook niet met een afwijzing (wegsturen) beantwoord moet worden!
Ja dit! Er is zoveel hulpverlening mogelijk, laat iemand meekijken, trek alsjeblieft aan de bel. Nu is uiteindelijk iedereen de dupe, jij, je partner en alle betrokken kinderen. Het jongetje is 7 he, dat is echt jong, er zal heus een bepaald karakter inzitten, maar dit gedrag vloeit vaak wel ergens uit voort, is het kind niet mee geboren.
Ik ben zelf een (bonus)moeder en mijn 2 bonuskinder wonen fulltime bij ons in huis .mijn 2 bonuskinderen voelen zich hetzelfde hier in huis als mijn eigen kinderen, ze worden ook hetzelfde behandeld. Ze vragen ook altijd naar mij, zelfs als hun vader naast mij zit . Mijn bonuskinderen hebben voordat ik bij hun vader kwam erg veel meegemaakt en toen ik bij hun vader kwam is er door omstandigheden de keus gemaakt door instanties dat ze bij ons moesten wonen .daardoor hebben de kinderen ook allerlei apart gedrag vertoond wat niet wenselijk is binnen een gezin . Ik heb ze nooit de deur gestuurd. Ik begeleid ze door de moeilijke fase waar ze doorheen gingen , en hoe moeilijk het ook voor mij was ik hield voor ogen dat dit kinderen zijn en de omstandigheden die zij hebben doorgemaakt heeft hun al deels gekneed tot wat ze zijn. Het is als bonusmoeder kunst om ze weer te hervormen. Je bent met je partner samen een gezin , het is niet jij tegen je partner en je bonuskind . Je vormt samen een front. Als je bonuskind iets doet wat niet mag dan is het OOK jouw taak om hem erop te wijzen dat dat niet kan en mag. Maar het is ook jouw taak om hem geliefd te laten voelen .ja opkomen voor je eigen kinderen is goed .maar je bonuskind hoort ook bij het gezin en voor hem moet je ook opkomen .in de zin van : zien waar zijn probleem ligt en zorgen dat je hem daar doorheen begeleid . Samen met je partner. En wil je dat niet ,sorry dan ben je niet geschikt als bonusmoeder
Wat ik niet snap is dat je dan met deze man je derde kind gaat krijgen. Je wist toch al eerder dat dit speelde. En wat ik heel erg jammer vind is dat je praat over stiefkind en jongetje. Dit jongetje is wel gewoon jouw bonus kindje, die je met liefde zou moeten omarmen. Jij hebt ervoor gekozen om een man te nemen die al een kind had. Ik denk dat hij dit gedrag vertoont omdat hij jaloers is en niet met dezelfde liefde wordt omarmt als jouw 2 'echte ' kinderen.
I k had een bedankje gestuurd, maar heb weer wat nieuwe reacties. Dit derde kindje van ons samen, waar ik nu zwanger van hem, is een verrassing maar het is zeker gewenst, wil ik ook toevoegen. Voordat onze eerste geboren werd ging alles goed, het was fijn en we hadden het lekker op orde, en we hadden besloten dat we samen ook kindjes wilden. Maargoed toen mijn dochter 2 dagen oud was begon het al met spullen op haar zachte baby hoofdje gooien, zodanig dat de kraamzorg hem heeft weggehaald en er is nog veel meer gebeurd. Maandag gaan de 2 melktanden, haar voortanden eruit omdat hij haar een harde duw heeft gegeven en haar tanden gewoon zijn afgebroken. Zouden jullie niet bang zijn voor jullie eigen kinderen dan? Ik vind dit gewoon gevaarlijk aan het worden en ik word er woedend van, want mijn dochter heeft hem niks aangedaan.
Natuurlijk is dit eng en gevaarlijk. Absoluut mee eens. Maar wat had je gedaan als dit je volle zoon was? Dan was je toch ook niet bij hem weggegaan. Dan had je toch hulp gezocht en er alles voor over gehad. En bovendien krijg jij nu alles op je dakje( wat waarschijnlijk niet helemaal eerlijk is ) want ook jouw ( ex) man/vriend speelt hier een grote rol in. Een kindje doet dit niet voor niets. En vooral niet op die leeftijd.
Mijn man/ex blijkt dit dus normaal te vinden, en noemt het, zo bouwen ze de band op, dus ik probeerde het zelf aan te pakken en voor mijn kids op te komen, maar dan noemt hij het onderscheiding. Dus met andere woorden, dat ik niks te zeggen heb, zo voelt het voor mij.
Nee dit is niet normaal gedrag, ben ik het met je eens. Maar blijkbaar dring jij niet door bij je partner, wat ook kan, maar als je hulp zoek kunnen jullie ook begeleid worden. Het kan echt helpen als iemand van buiten jullie gezin, familie, vrienden, tegen je partner zegt: dit is geen normale manier van een band op bouwen. Maakt soms meer indruk dan van iemand die dichterbij staat.
Ik vind sws niet dat ze op deze bijzondere wijze een band moeten opbouwen (bij 100% broer/zus zal je als ouder ingrijpen), maar zij zijn zo ongeveer als broer en zus opgegroeid, dus hoor je op dezelfde wijze in tw grijpen, dus hem corrigeren.
Dus als je nog met je partner verder wil: zoek samen (en/of als gezin) hulp.
Ik kan het wel snappen dat je je kinderen wil beschermen. Maar ik vraag mij dan echt af; wat had je gedaan als het je eigen zoon was geweest? Want echt, 100% broers en zussen kunnen dit gedrag ook vertonen, een kind van 2 snapt echt niet dat een babyhoofd minder kan hebben. Hoewel ik ook echt denk dat je je af moet vragen wat jullie fouten zijn geweest. Blijkbaar voelde dit kind al op hele jonge leeftijd dat jij meer van je dochter hield. En ik denk dat je partner niet streng genoeg is geweest (hoewel dat ook jouw taak was als enige vrouwelijke opvoeder in zijn leven).
Je kan echt beter professionele hulp inschakelen. Dit kindje heeft hulp nodig en jullie hebben ook begeleiding nodig om hier mee om te gaan. Volgensmij wil je helemaal niet weg bij je partner en hebben je kinderen nu ook geen ouders meer die bij elkaar wonen....
Precies dit!! Een kind van 2 kiest er niet voor om zijn zusje pijn te doen. Dat de vragenstelster dit niet begrijpt zegt genoeg over de situatie daar thuis.
Nou dit gedrag keur ik totaal niet goed en begint de spuigaten uit te lopen, het is niet dat ik hem niet moet anders had ik niet aan de relatie begonnen. En met dit gedrag ga ik zeker voor mijn eigen kinderen opkomen ja want het draait niet alleen om hem, het draait om allemaal.
Je hoeft ook gedrag niet goed te keuren.. Maar achter gedrag van een kind zit altijd een reden. Een kind huid je een denkbeeldige spiegel voor. Inmiddels is hij 7 en ik lees een wanhopig kind in jouw vragen en antwoorden..
NB.. een kind van 2 wat een baby pijn doet kan je echt op die leeftijd niet kwalijk nemen, dit is vrij normaal gedrag wat wel gecorrigeerd moet worden door (stief)ouders die op 1 lijn moeten liggen.
Ik sluit me helemaal bij rupsje aan, dat ik hoop dat er nog kans is voor jou en je partner. Want ik lees nergens dat je hem niet meer wil. En dat jullie samen hulp zoeken voor zijn zoontje.
Hebben jullie voor hem of het gezin al eens een proffesionel opgezocht? Een relatie beëindigen om het gedrag van een kind is heftig. Vooral omdat het kind dit gedrag laat zien met een reden. Als die reden boven water is en begeleidt kan worden is het beëindigen misschien helemaal niet nodig geweest. Sterkte
Heel goed duidelijk maken dat dit veel te ver gaat, maar hij neemt hem ook nog in bescherming als ik iets wil zeggen. En weet je, ik ook zelf ook uit gescheiden ouders, ik heb ook 2 jongere broertjes van een stiefvader, tuurlijk hadden we weleens ruzie. Maar ik heb zelf dit gedrag nooit vertoont in deze maten en dat hoefde ik ook niet eens in mijn hoofd te halen.
Misschien moet je je eens afvragen waar het gedrag vandaan komt.. dit komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Zoals hij typt is aan alles te merken dat jij je eigen kinderen boven hem zet, dit voelt hij aan. En als een kind geen gewone aandacht krijgt dan gaat het negatieve aandacht vragen, heel logisch. Hij merkt aan alles dat jij hem niet moet.. Logisch dat de vader het voor hem opneemt. Iemand moet het voor dit mannetje opnemen.
Dit inderdaad.. er wordt wel “opgekomen” voor haar “eigen kinderen”, maar het bonuskind niet.. De aandacht kreeg haar eigen kind als baby van haar, de vader moest het “oplossen” door al zijn aandacht aan zijn zoontje te geven om hem de liefde en aandacht te geven die hij verdiende en zodat er ook voor hem werd opgenomen omdat zijn bonusmoeder hem aan zijn lot overliet en niet voor hem op kwam of genoeg liefde/aandacht gaf. Het arme kind heeft zich niet geliefd gevoeld, alleen maar achterwege gesteld alsof hij er niet bij hoort(de).
stel jezelf (TO) echt eens even de vraag aan wat jijzelf als bonusmoeder aan de gehele situatie hebt bijgedragen. Deze situatie kent alleen maar verliezers helaas, met daarbij de grootste verliezer een jongetje van 7 jaar oud.
Nou als mijn dochter dit bij mijn zoon doet neem ik het niet voor mijn dochter op Delen is mij geleerd en ja een baby vraagt meer aandacht, maar dan ging hij gewoon met zijn vader iets doen, en ik zat meerendeels met de baby, dus in mijn ogen hebben we dit goed aangepakt. Zijn papa is niet gepikt want hij krijgt zelfs t meeste aandacht van papa. En ik ben zelf woedend dat dit mijn kinderen overkomt.
Het gaat niet over het opnemen voor een van de kinderen. Dat is je taak niet, je taak is het begeleiden van het gedrag, niet om partij te kiezen. Broertjes en zusjes doen dit echt niet alleen in een samengesteld gezin. Er zijn heus meer jonge kinderen die een baby broertje of zusje pijn doen, bedoeld of onbedoeld. Het gaat mis bij jullie als ouders die totaal niet op 1 lijn zitten over de opvoeding, en dat daarom het gedrag niet aangepakt wordt. Die scheve dynamiek in het gezin houdt het waarschijnlijk zelfs in stand en verergert het. Als jouw eigen oudste dit had gedaan bij jouw eigen tweede, of je tweede straks bij de derde, dan had je die ook niet weggestuurd maar ermee gedealed. En dat dealen doe je samen, als team van ouders. Dat het nu klapt, kun je niet op de schouders van het kind leggen, richt die woede niet op het kind. En als je het wil oplossen zul je jullie als team van ouders en de gezinsdynamiek moeten aanpakken, en jullie doen dit al zeker 5 jaar op deze manier dus daar verandering in brengen betekent waarschijnlijk hulp inschakelen.
Waarom dan al aan kind 2 begonnen? Vind t echt idioot dat je voor de makkelijkste weg kiest en ze gewoon allebei wegstuurt Misschien ook bij jezelf nagaan wat jij fout hebt gedaan en anders had kunnen doen ipv de schuld bij een kind neer te leggen.
Het kind is altijd de dupe als ouders uit elkaar gaan, goed of niet. Dit jongetje klinkt gebroken en het gedrag worden ze niet mee geboren, ontwikkelen ze en wordt en kan versterkt worden door negatief gedrag ouders.
Dat je grenzen stelt niet erg maar zolang het jongetje zich niet gezien, wellicht ongewenst voelt door jou hoe verwacht je dan een band of iets dergelijks. Ipv het bij een kind van die leeftijd neer te leggen wordt volwassen en kijk wat je zelf kan veranderen.
Wat ik raar vind, is dat je zwanger bent 18 weken zwanger bent en de relatie is over al 5 mnd. En vooral dat er problemen met de kinderen onderling. Iedereen zn keuzes en levenstyle uiteraard. Maar misschien even bij jezelf nagaan of je circa het jongetje altijd zelf verstandige keuzes hebt gemaakt. En wat de oplossingen kunnen zijn. Jij bent de volwassene. En zie hem niet als het jongetje uit de straat maar de half broer van je kinderen. Begin daar eens mee.
Wat een nare reacties allemaal, wat ik lees als je schrijft over 'mijn kinderen' is gewoon voor de duidelijkheid en ook ergens normaal als je partner er niet meer bij is? Ik heb het ook wel eens over 'mijn' zoon of dochter.. en als je boos bent op iemand of een situatie kan er wel eens iets uitkomen of neergeschreven worden als 'dat jongetje'. Wie zijn wij om daarover te oordelen? De vader had het gedrag hierin moeten corrigeren, of samen hulp zoeken. Dat er eens iets voorvalt uit jaloezie kan ik begrijpen (ons zoon was 5j toen dochtertje geboren werd en kneep telkens in mijn man toen hij de baby vast had, ze is ondertussen 3j en duwt of knijpt haar zusje van een jaar ook wel eens als ik haar niet genoeg aandacht geef). Maar als het echt gaat om met opzet feestjes te verpesten, is niet oké. Is er nog een mogelijkheid om dit samen met je man uit te praten, en een oplossing/bemiddeling te zoeken? Wat is zijn gedrag op school met andere kinderen?
Misschien is mijn reactie ook wel naar... maar wat ik vooral lees dat een jongetje van 7 de schuld krijgt van een relatiebreuk. In mijn optiek vind ik niet dat je een kind van 7 daar de schuld van mag geven, hij woonde zelfs vanaf zijn 2,5 ongeveer volledig bij haar... Ik lees een kille stiefmoeder die schrijft over "dat jongetje" wat dus de oudere broer is van de andere kinderen... het jongetje schreeuwt om aandacht, negatieve aandacht is ook aandacht...
Dat begrijp ik ook! En ik zeg zeker niet dat het correct is, en een 7-jarige de schuld geven al zeker niet. Dat ligt dan in mijn opinie aan gebrek van communicatie tussen de man en vrouw.. maar ik begrijp ook dat ze dit schreef in frustratie, en daarom misschien grof en kil overkomt
Je mag en kunt jullie kinderen het contact met hun vader niet ontzeggen. En die vader heeft nu 3 kinderen, straks 4: de drie van jullie samen én zijn oudste zoon, de halfbroer van jullie kinderen. Dat betekent dat jullie kinderen straks omgang gaan hebben met hun vader waar ook hun halfbroer bij is. Maar dan buiten jouw zicht. Ik begrijp dus niet welk probleem je nu hebt opgelost door je man weg te sturen... Het lijkt mij verstandig om nu eindelijk eens hulp te zoeken voor deze situatie. Bel maandag de huisarts voor overleg. Je zult ook een omgangsregeling moeten maken en daarvoor is het verstandig een mediator te zoeken.
Dat jongetje hoort bij de vader van jouw kinderen. Het doet me best pijn om te lezen, stel dat dit jouw kinderen ooit zal overkomen, dat een nieuwe partner van jouw man /ex jouw/jullie kinderen niet erbij wil. Vreselijk toch? Zoek hulp hierbij van een goede instantie, het jongetje is waarschijnlijk al enorm beschadigd (door de scheiding aangericht door volwassenen) en dit helpt hem vrees ik verder naar beneden
Ik snap dat dit lastig is voor jou. Maar: Feit dat hij jaloers is, betekent vermoedelijk dat hij zich onvoldoende gezien voelt. Kinderen laten middels hun gedrag hun behoefte weten. Hij heeft jullie nodig. Hem nu de schuld geven van jullie breuk, is weer een beschadiging voor hem. Als kinderen vervelend gedrag laten zien, moeten ouders aan de bak (vind ik). Dan hebben ze iets extra's nodig. Het is en blijft hoe dan ook de broer van je kinderen. Wat je er mee moet? Ik zou je stiefzoon in zijn gevoel erkennen, hem zeggen dat het onwijs lastig is wat hij allemaal al mee heeft gemaakt, dat je snapt dat hij bang is dat er straks geen aandacht meer is voor hem, maar dat hij jou (hopelijk) net zo lief is als de rest. Dat het niet ok is dat hij de andere kinderen pijn doet, maar dat je snapt dat hij verdrietig en angstig is. En dat jij hem en papa niet had mogen wegsturen, dat dat je spijt. En dan een dikke knuffel voor het jongetje en een goed gesprek met de papa... Succes!!
Dat jij hem "dat jongetje " noemt en je eigen kinderen mijn allesjes noemt zegt eigenlijk al alles...
Ipv een oplossing zoeken, stuur jij ze weg? Het zal best een lastige situatie zijn. Maar dat hij dit gedrag vertoont komt natuurlijk niet uit dr lucht vallen en komt ergens vandaan. Waarschijnlijk voelt hij aan alles aan, dat jouw eigen kinderen voor gaan en hij maar dat jongetje is...
Dat je kiest om ze weg te sturen en niet naar een oplossing gaat kijken, pleit ook niet echt voor je. Zo ontneem je je eigen kinderen ook een gezin. Beter naar oplossing gekeken ipv nog een kind op de wereld te zetten..
Raakt mij echt om te lezen over "het jongetje".. als of je het over een kind hebt wat je eenmalig tegen komt in een speeltuin waarvan je de naam niet weet.. er spreekt zoveel emotionele afstand uit terwijl "het jongetje" volledig bij je in huis heeft gewoond... ergens begrijp ik zijn gedrag wel..
Ik snaphet niet. Jij kwam in het leven van dit jongentje toen hij nog dreumes/peuter was. Dan weet hij niet beter of jij hoort in zijn leven. Ziet jou misschien ook als moeder. En dan dump je jouw man en hem erbij? Vind dat toch behoorlijk sneu. Wat als dit jongentje wel van jou was en dit gedragvertoont? Dan werk je hem toch ook niet eruit? Mijn oudste heeft ook heel vervelend gedrag wat lijkt op wat jouw stiefzoon doet. Hij is een kindje met autisme.. Samenwerken naar een oplossing. Dit jongentje heeft het moeilijk en je kan hem niet zien als 'eigen'😪 hij hoort bij jou, jij hoort een moederrol op je te nemen. Ik kan echt niet gelovencdat een kind van 7 bewust zn broertjes zo pijn doet.
Btw bij jouw kinderen op je profiel staat 'mijnalllesje1 en mijnallesje2' maar waar is je 'allesje3?
Het is sneu idd en het jongetje zal de afwijzing zeker voelen. Maar een stiefmoeder kan nooit de plek van een moeder innemen. Het jongetje heeft al een moeder.
Zoals ze de situatie beschrijft, klinkt ze als de boze stiefmoeder, die iedereen belangrijk vindt, behalve het jongetje waar ze moeder voor had moeten zijn.... Wat zal dat knulletje kapot zijn van binnen 😥
Wat je ermee moet? Met wat precies? Je hebt je man en zijn zoon al weggestuurd. Hoe zie jij een goede band tussen de kinderen voor je? Ik lees in je verhaal alleen maar over voorvallen maar nergens wat er is gedaan om de zoon van je man te helpen. Is er ooit hulp ingeschakeld? Het is een jongetje van zeven met al heel veel op z'n bordje. Dat hij zijn frustratie afreageert op jullie kinderen vind ik niet zo gek. Ik lees ook nergens hoe jouw man, nu ex, hierin staat.
Samengestelde gezinnen zijn leuk voor de ouders, maar zelden leuk voor de kinderen. Dit jongetje woonde bij zijn papa en mama en ineens gaan zijn papa en mama uit elkaar en woont hij (deels) bij een andere vrouw. Dan komen er broertjes en zusjes, die helemaal in dat gezin horen, terwijl hij een andere moeder heeft. Samengestelde gezinnen draaien vaker wel dan niet uit op een scheiding.
Nu jij en ex uit elkaar zijn, hoeft je stiefkind niet meer bij jou over de vloer te komen, dus dat probleem lijkt me opgelost zodra je ex een andere woning heeft (of jij, ik weet niet wie er gaat verhuizen?). Het jongetje is nu dus ook je stiefkind niet meer.
En dan gaan de jongste kinderen nooit meer naar hun vader? Ze is bang dat haar stiefzoon haar kinderen pijn doet, een reële angst lijkt me, ookal is het heel naar voor de stiefzoon dat zijn ouders uitelkaar zijn gegaan en heeft hij er een stiefmoeder voor in de plaats gekregen die nooit een goede band met hem heeft gehad.
Zij heeft niet in de hand hoe het jongetje met haar kinderen omgaat als haar kinderen bij haar ex zijn. Dat is niet aan haar, dat is aan haar ex. Als ze grote zorgen heeft over hoe ex dit aan gaat pakken, moet ze via de rechtbank regelen dat er geen omgangsregeling komt, omdat haar kinderen niet veilig zijn bij ex.
We lezen nergens wat ze ondernomen hebben om deze jongen te helpen...alleen dat ze hem heeft weggestuurd... Ze heeft het probleem dus alleen maar groter gemaakt, want nu is ze er zelf niet bij als de kinderen naar vader gaan... En ze wilde nog wel zwanger worden van diezelfde ex... Dit lijkt haast een cursus "hoe help ik iedereen zsm naar de knoppen"😳☹
Ik denk dat je je moet beseffen dat je niet uit elkaar gaat door de relatie met stiefzoon, maar door de relatie met je ex. Een kind kan lelijk doen, kan een enorme stempel op de sfeer drukken, de relatie opbouwen kan moeizaam zijn, maar het is een kind. Dat gedrag komt ergens vandaan, en wordt ook beinvloedt door de dynamiek van jullie gezin. Hij heeft daar hulp bij nodig. En als jij dan met je ex geen team kunt vormen en niet op 1 lijn zit, dán wordt dat een probleem. Ik lees nergens in je verhaal hoe je ex er tegenover staat en mee omgaat, maar jij hebt duidelijk niet het gevoel dat jullie dit samen aanpakken. Hebben jullie wel voldoende tools om hiermee om te gaan, al eens hulp ingeschakeld? Als je dit nog wil redden, dan moet je je eerst richten op jou en je ex, en daarna op het gezin als geheel, niet op alleen de stiefzoon als het probleem. Zijn gedrag is het resultaat van een onderliggend probleem. Doe die zoektocht het liefst met hulp, want zoiets 'intern' oplossen is heel moeilijk.
Maar of je de situatie nu wel of niet nog wil redden, je zult toch iets moeten op dit gebied. Wegsturen betekent niet dat je in je eentje verder kunt. Je kunt jullie kinderen niet bij de vader weghouden. En alle kinderen delen nu eenmaal een vader, je stiefzoon is hun halfbroer. Je kunt niet voorkomen dat ze allemaal tegelijk bij hun vader thuis zullen zijn. Je zult dus sowieso met je ex om tafel moeten om te bespreken hoe jullie dit gaan aanpakken.
Besef je wel dat je stiefzoon pas 7 is. Jouw oudste is bijna 5, dat betekent dat hij echt heel jong was toen zijn ouders uit elkaar gingen, hij een plek in een samengesteld gezin moest innemen en al heel rap broertjes/zusjes er bij kreeg. Dat is echt veel voor zo'n uk.
Ik weet niet hoeveel herinneringen jouw kinderen nog hebben van 2,5 jaar? Mijne bar weinig, of eigenlijk niks. Kind woont volledig bij vader, ga er vanuit dat ze voordat hun dochter kwam al een poosje samen zijn, dus het jongetje weet niet beter dan dat deze vrouw de 'moeder' was in hun leven, of in ieder geval bij zijn vader hoort. Dan pak je toch de moederrol op je, als er een jongetje met je nieuwe partner meekomt die misschien een jaar was? Dit jongetje moet niet beter weten dan dat zij als een (stief)moeder voor hem is. Lijkt mij... waarschijnlijk voelt hij het anders, en dat vind ik zeer kwalijk! Maar valt het jongetje niet te verwijten... als je al zo vroeg in het leven van een kindje bent die volledig bij je woont, dan voed je het samen met jullie regels op.
Het leest inderdaad alsof het niet eigen voelt voor kind of voor topic opener. Zonde als je al zo lang een moederfiguur voor hem bent, al vrijwel zijn hele leven. Een kind krijgt dingen mee van een scheiding, ook zo jong. Dat je het je later niet meer herinnert, betekent niet dat je het niet gevoeld hebt. Het kan heel onveilig voelen als je je getolereerd of teveel voelt, je stiefmoeder niet voelt als eigen en er nieuwe kinderen bij komen die wel van beide aanwezige ouders zijn. Daar lag een taak voor beide ouders, en het lijkt er op dat hij er meer last van heeft dan hij weet niet beter. En het leest ook echt alsof de ouders het niet samen doen. Kan ook nog zijn dat er andere dingen meespelen, en dat zijn gedrag sowieso tot uiting was gekomen. Ik las net een reactie waar stond: wat als je eigen kind zo reageerde? Dan zou je ook hulp zoeken ipv wegsturen toch? Je zou zeggen dat hier met de juiste hulp een hoop winst te behalen valt. Zou mooi zijn.
Broeinest voor hechtingsproblemariek... eerst van je eigen moeder weg en dan ook nog door je stiefmoeder de deur uit gezet worden.. Als hij het al niet heeft, want vervelend gedrag komt niet zomaar uit de lucht vallen...
In plaats van wegsturen, hadden jullie beter hulp kunnen zoeken, denk ik... Dit jongetje heeft duidelijk problemen en dus hulp nodig... Dat jij hem "dat jongetje" noemt, zegt mij dat je geen band met hem hebt opgebouwd... Erg jammer... Een kind ergens bij betrekken, betekent eigenlijk dat jij hem altijd als buitenstaander bent blijven zien..blijkbaar hoorde hij er niet vanzelfsprekend bij... En blijkbaar wil jij niet zijn moeder zijn?
En blijkbaar wilde jij 5 maanden geleden toch nog een kind met hem, terwijl dit al speelde?
Het raakt mij echt dat iemand het heeft over "dat jongetje" terwijl het de broer is van je kinderen, die volledig bij je in huis heeft gewoond. Als ik dit zo lees roept "dat jongetje" indirect om hulp door zijn gedrag maar wordt er op afgerekend (weg gestuurd) in plaats van geholpen door een vrouw die de rol van moeder had moeten vervullen.. Maar dat is zoals ik deze situatie lees en interpreteer vanuit mijn pedogische opleiding.
Wat doet de vader tegen dit gedrag in dit verhaal?
Waarom voedt alleen de vader hem op? Zijn zoon woont toch ook bij jou in huis en heeft zich dan ook aan jouw regels te houden, daar mag jij hem dan op wijzen.
Je hebt het over "dat jongetje", ik vind dat echt heel naar en afstandelijk klinken, het is wel de broer van jullie gezamenlijke kinderen. Doe jij zelf wel moeite om een band met hem op te bouwen, wat geef jij hem voor individuele aandacht als bonus moeder? Ik vind hou verhaal heel raar klinken je hebt het steeds over "mijn kinderen" en "zijn zoon".. Jullie zijn een (samengesteld) gezin maar zo klinkt hel helemaal niet..
Wil je het nog een kans geven is gezinstherapie denk ik wel op zijn plek..
Ik lees nu alleen jouw kant van het verhaal maar ben ook wel eens benieuwd hoe je partner en "zijn" zoon naar jouw aandeel in dit geheel kijken.. Hij vertoont dit gedrag vast niet omdat hij dit leuk vindt, maar daar zit vast wat achter, heb je dat wel eens aan hem gevraagd waarom hij zijn zusjes/broertjes steeds pest, zonder verwijten te maken....
Ze is vrijwel het hele leven van dit jongetje zijn stiefmoeder geweest, ze woonden fulltime bij elkaar, haar kinderen delen een vader met hem, die zijn familie, hij woont bij zijn vader dus groeien de kinderen en samen op. Dat is toch niet niks meer met elkaar te maken hebben?
Was een samengesteld gezin... ik lees alleen maar verwijten en helemaal geen oplossingen richting "dat jongentje" (echt naar om te lezen voor een jongetje van 7 wat bij je in huis heeft gewoond en misschien is dat wel het euvel, want daar spreekt totaal geen liefde van uit)
Zij heeft indirect heel veel met ‘het jongetje’ te maken. Wanneer de andere kids bij papa zijn, is dat jongetje daar ook. Als dit jongetje zich dan ook zo gedraagt richting haar kinderen heeft ze dus alsnog geregeld met dit gedrag te maken (terroriseren en beledigen, pijn doen van haar (hun) kids).
"Het jongentje" woont vanaf heel jong volledig bij haar en haar partners in huis, ze heeft dan officieel geen zeggenschap op te nemen beslissingen maar ze mag hem toch wel corrigeren en aanspreken op ongewenst gedrag? Dat hebben kinderen nodig ook van een stiefmoeder....
De grens die ze stelde was wel goed (ik accepteer dit gedrag van pijn doen niet langer) alleen de oplossing was niet een oplossing en heeft problemen vergroot. Ik denk dat hier hulp bij nodig is a. Om vader te helpen bij hoe hij contact kan maken met kind (corrigeren/aandacht geven? en b. Hulp voor beide ouders hoe om te gaan met samengesteld gezin met speciale aandacht voor stiefzoon in de zin van, wat heeft hij nodig, hoe kan je dit als stiefmoeder en vader geven, wat zit er achter zijn gedrag etc etc. Je zal merken dat je ook veel over je eigen gedrag richting stiefzoon zal leren. Waarom doe je zoals je doet?
Waarom corrigeert jouw partner dit gedrag niet van zijn zoontje vraag ik mij af. Hier ook een samengesteld gezin en wat hier heel erg heeft geholpen is een gezinsplan met elkaar waarin mijn partner en ik afspraken hebben vastgelegd. Daarin staat wie wat doet qua zorg, hoe de band met biologische versus niet biologische kinderen versterkt kan worden, hoe wij met elkaar op 1 lijn blijven etc. Door daar uitgebreid over te praten kom je al ergens. Je kan hier hulp bij vragen, zag hieronder al genoeg opties staan. Het hoeft geen reden te zijn om uit elkaar te gaan .. hopelijk valt daar nog iets aan te doen ..
Zou idd gezinstherapie of interventie doen, gedrag van opzettelijk pijn doen is niet oké, en al helemaal niet als je partner/man dit in stand houd en niet zijn zoon zijn gedrag correct corrigeerd.
Samen heb je nog 2 kinderen en een 3de op komst die jullie allebei nodig hebben, dus zet in op de juiste ondersteuning voor je stiefkind, en ondersteuning voor je gezin. Dit kan bijvoorbeeld via het CJG en wordt vaak vergoed vanuit de gemeente.
Ohhh wat erg! Ik kan je geen advies geven hierin ik weet hoe enorm vervelend dit kan zijn! Ik ben ooit uit elkaar gegaan door een jaloerse puber… Maar vertoond hij dit gedrag ook op school? En misschien gezinstherapie?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (67) Verversen