Mijn dochter van 17 heeft al bijna een jaar een vriendje. Het is haar eerste vriendje en ze is helemaal verliefd. Het meeste van de tijd is ze blij maar er zijn ook best vaak momenten waar ze verdrietig is. Hij is een best jonge maar het is zo dat hij eigenlijk veel meer tijd besteed aan zijn beste vriend dan aan haar en dit knaagt aan haar. Het helpt ook niet dat haar beste vriendin is het vriendinnetje van de broer van het vriendje van mijn dochter en hun zijn wel altijd samen. Om een voorbeeld te geven,die jongens zij christelijk en gaan elke zondag naar de kerk. Vriendin wordt altijd mee gevraagd terwijl het vriendje van mijn dochter neemt haar mee heel af en toe...dan zitten ze op de zondag samen met zijn drieën en mijn dochter gewoon thuis,dit kwets haar. Over een paar maanden mag ze met vriendje en zijn familie mee op wintersport en daar is ze heel blij mee maar voor haar blijft altijd het gevoel dat ze niet echt een van zijn prioriteiten is. Voor mij als moeder is dit wel een beetje slopend ,ik weet niet waarom maar ik leef zo met haar mee dat als zij blij is ben ik blij en als ze verdrietig is ben ik dat ook en ik ben gewoon moe van. Ik heb vaak tegen haar gezegd van neem wat afstand, ga even met andere mensen om,spreek af met andere vriendinnen die gewoon niets met de jongens te maken hebben,frisse lucht maar nee ze luister niet naar me helaas...dus wat kan ik het beste doen om me niet helemaal gek te maken? Ze heeft het met hem wel erover gehad hoor maar het helpt niet echt.
Ik vind het sneu voor je dochter die door de puberteit al zo onzeker is, maar eerlijk gezegd vind ik het wel gezond van die jongen dat op deze leeftijd vriendschappen belangrijker zijn dan vriendinnetjes. En laten we heel eerlijk zijn, een eerste relatie gaat meestal weer uit en loopt uit op liefdesverdriet. Erg zielig,maar thats life! Ze leert ervan. Het is denk ik vooral belangrijk dat jij er voor haar bent als ze je nodig heeft, maar dat je haar ook de ruimte geeft om het zelf uit te zoeken en te leren. En dat je jezelf er niet zo druk om maakt, maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Je dochter heeft natuurlijk niks aan een gestresste moeder, en al helemaal niet als zij zelf de oorzaak is. Dat geeft nog meer onzekerheid.
Ik heb zelf iets soortgelijks meegemaakt toen ik 17 was. Ik had een serieuze relatie en was tot over mijn oren verliefd, maar voor hem was ik geen prioriteit. Als hij had afgesproken met zijn vrienden, kwam ik daarna pas aan de beurt vaak pas na half 10 's avonds doordeweeks.
Mijn moeder had hier, logischerwijs, haar bedenkingen bij. Maar in plaats van steun leidde dit juist tot ruzies tussen ons. Die discussies zorgden er uiteindelijk voor dat mijn moeder en ik juist verder van elkaar verwijderd raakten.
Zijn ouders waren gewend om doordeweeks pas na 01:00 uur te gaan slapen, dus voor hem was het nog ‘vroeg’ als we elkaar laat zagen. Maar mijn ouders gingen rond 22:30 naar bed, en dan moest hij dus weg zijn. Ik ging er kapot aan: steeds ruzie met mijn moeder, en een vriend die niet begreep waarom mijn ouders ‘zo streng’ waren.
Langzaam kreeg ik het gevoel dat ik moest kiezen tussen mijn ouders en mijn vriend, omdat beide partijen negatief over elkaar spraken. De stress vrat aan me, ik viel kilo’s af en voelde me regelmatig zo zwak dat ik bijna flauwviel. Na vijf jaar van strijd heb ik de relatie uiteindelijk verbroken. Maar pas toen merkte ik pas hoeveel spanning ik had opgebouwd. Mijn lichaam reageerde heftig; ik kreeg overal uitslag een reactie op de jarenlange stress die eindelijk losgelaten werd.
Daarom wil ik je graag één belangrijke tip geven:
Wees er voor je dochter. Ga de strijd niet met haar aan, maar geef haar liefdevol advies. Ze heeft het al zwaar genoeg.
Ik heb door die periode geen warme band meer met mijn moeder. En dat is iets waar ik nog steeds verdriet om heb. Ik begrijp tot op de dag van vandaag niet dat ze mij zo heeft laten lijden en me niet heeft gesteund toen ik dat het hardst nodig had.
Je zou je ook eens af kunnen vragen.. is het je dochter om de kerk te doen of alleen maar om bij hém te zijn? Je gaat met een reden naar de kerk... en als zij niet gelooft (daar ga ik evan vanuit) ean kan het zomaar zijn dat haar vriend denkt dat hij haar daar geen plezier mee doet om haar mee naar de kerk te nemen..
Met andere woorden, nu is het uitgelezen momement om haar uit te leggen te communiceren. Want zowel jij als ik gokken maar wat. Maar met gokken wat het zou kunnen zijn of je gekwetst te voelen als je niet eens de achterliggende gedachten is en emotioneel doen over aannames, zo kom je er niet, in geen één relatie trouwens.
Dat is wat jij je dochter kunt zeggen en mee geven en verder neem eens afstand van haar! Ze zal haar eigen weg hierin moeten vinden en natuurlijk kun je haar bijstaan met raad maar zorg ervoor dat je er emotioneel niet zo verbonden mee raakt. Dat wetkt verstikkend. En ook je dochter moet oppassen dat ze niet claimerig gaat worden want dan zal die jongen het steeds meer bij vrienden gaan zoeken. Ze moet ook leren nog een eigen te leiden, los van hem en zeker op deze leeftijd. Want de kans dat het meteen vaste verkering is, is klein.
Op deze leeftijd horen vrienden ook nog prioriteit te zijn vind ik. Als ze later samen wonen kunnen ze dag en nacht samen zijn. Ze zijn nog zo jong. Heb je dat je dochter uitgelegd?
Uitleggen dat iedere relatie anders is en belangrijkste is dat je samen gelukkig bent en dezelfde normen en waarden hebt. Omdat hun wel altijd samen zijn is de ander dit niet, ze verwacht meer omdat ze het bij ander ziet en graag zou willen. Hij is jong en kijkt hier totaal anders naar echt totaal geen goed of fout. Er wordt nu vergeleken met twee andere mensen twee andere individuen. Zelfde als de ene persoon veel wil knuffelen en anderen niet. Ze moet leren dat ze moet praten en dingen vragen en grenzen stellen. Ik ben verliefd maar als ik dit niet krijg dan ben jij het niet voor mij. Die jongen is zoals hij is en je dochter ook dus betekend dat deze jongen dus niet de Jongen is voor haar omdat hij er anders in staat. Dus als haar verachtingen meer zijn kan ze of die bijstellen of het erbij laten. In haar leven komen er meer momenten dat stellen het beter of slechter hebben en ze ook iets zou willen wat een ander heeft.
Help je dochter met zichzelf niet te vergelijken met anderen, met hoe ze woorden kan geven aan haar gevoel, met haar vertellen dat ze 17 is en het echt normaal is als jet leven nog niet zo vast en serieus is. En verder moeten ze het echt zelf uitzoeken samen.
Ik vind het overigens vrij gezond om als 17 jarige nog lekker veel tijd met je vrienden te willen naast je vriendin en om nog niet altijd overal je vriendin mee naar toe te nemen.
Hoe ermee om te gaan?? Naar haar luisteren en er voor haar te zijn, maar ook vooral niet te veel je ermee te bemoeien en het niet te erg naar jouw gevoel te willen zetten. Ja het is niet leuk je kind verdrietig te zien, maar groeien is nu eenmaal niet altijd een leuk iets en niet alles komt je op een dienblad aangereikt.
Ik vind het niet gek dat zo'n jonge knul totaal andere verwachtingen van zichzelf en hun relatie heeft dan zijn oudere broer. Deze knul is gewoon nog te jong voor meer dan dat hij nu biedt. Het is aan je dochter of zij er genoegen mee neemt. Maar het zou niet eerlijk zijn om een volwassen relatie te verwachten van hem. Praten ze samen wel eens over deze dingen?
Ik denk wel dat het gezond zou zijn als jij iets meer afstand zou nemen en je niet mee laat drijven op de emoties van je dochter. Zij is haar eigen persoon. En jij bent niet haar.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (9) Verversen