Hoi lieve mama's, Ik wil graag thuis bevallen. Heb al 20 jaar epilepsie maar niet zo'n erge vorm. Kreeg maximum 2 aanvallen per jaar en intussen ben ik al 2 jaar aanvalvrij. Laatst kreeg ik bij de VV te horen dat ik mss toch niet thuis mag bevallen. Terwijl de andere 2 zo positief waren. Ze lopen liever het risico niet. Al mijn argumenten over men persoonlijke situatie worden de wind ingeslagen. 2 jaar aanvalvrij, mag autorijden en werken, geen aanval bij vorige bevalling, geen last meer van kleine symptomen... Naar het ziekenhuis gaan maakt me echt gestresst. Zeker na hoe de vorige bevalling ging. Alles wat ik niet wou, is toen gebeurd. Dus wou ik nu lekker thuis blijven als alles in orde blijft. Voor mij voelt het als een droom die aan dingelen wordt geslagen omdat ik wrs nooit lekker in ons eigen huisje ook maar 1 kind ter wereld zal kunnen brengen zoals il altijd al wou. Zijn hier nog moeders met epilepsie die met hetzelfde zitten?
jou bevalling jou keuze. Stel jij belt zo laat dat je niet meer naar het zh kan dan gebeurt het ook gewoon thuis. Bij mijn in de groep zat ook een vrouw die officieel in een zh 1 uur verder op moest bevallen. Ze zei ook van maar wat als ik dat niet kan halen. Toen zei de vk ook gewoon we helpen je dan ook gewoon thuis hoor en zoeken gewoon contact met het zh waar we rekening mee moeten houden etc. Als het niet ander kan kan het niet anders.
Joh, niet elke droom wordt werkelijkheid. Hou het veilig. Je mag het een vk ook eigenlijk niet aandoen om thuis te bevallen met het risico dat erbij komt kijken. Stel dat het niet goed gaat. Dan is dat niet alleen gevaarlijk voor jou en je kindje, maar moet de vk daar ook mee verder leven Je wens is begrijpelijk, maar niet realistisch. Neem de regie in handen door in het ziekenhuis goed voor te bespreken wat jouw wensen zijn en of dat mogelijk is. Op die manier kan het ook in het ziekenhuis een fijne bevalling worden
Ik snap je wens. Ik had en heb deze wens ook. Echter zal ik nooit thuis mogen bevallen ivm hartafwijking. Tijdens en na je bevalling moet je lichaam extra hard werken waardoor je juist last kan krijgen van je afwijking. Ik kan prima leven met mijn hartafwijking, maar je lichaam heeft het gewoon zwaarder. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik door mijn eigen wens, mijn eigen gezondheid of die van de baby in gevaar zou brengen.
Ik zou naar het ziekenhuis gaan. Bespreek je teleurstelling van vorige keer, maak een plan en bespreek dat plan en geef je man of vrouw de opdracht om tijdens de bevalling op te komen voor jouw wensen want dat is voor jou in dat moment veel lastiger. Ik heb na een rotervaring ook een geweldige ervaring gehad in het ziekenhuis. Ik snap dat de kans heel klein is dat er iets mis gaat, maar als die kleine kans zich toch voordoet en 1 van jullie overkomt iets, dan is het lastig met je beslissing om thuis te bevallen te leven kan ik je zeggen. Neemt niet weg dat je er niet even heel verdrietig om mag zijn en ook dat mag je iedereen laten weten.
Ik snap je niet. Ik zou voor veiligheid kiezen dus lekker in het ziekenhuis. Dat je al 2 jaar of 6 jaar aanval vrij bent is geen garantie. Bovendien kan een bevalling juist alles aanwakkeren door de inspanning enz. Veiligheid is toch veel belangrijker voor jou en je kleine? Ik snap dat het even omschakelen is maar je moet je zelf afvragen wat belangrijker is. Jou wens om een x thuis te bevallen of je kind gezond en wel op de wereld te zetten. Want als er iets mis gaat en je krijgt een aanval. Dan ben je het best af in het ziekenhuis.
In dit soort gevallen vind ik altijd dat gezondheid van jullie beiden belangrijker is dan “een wens” . Ookal snap ik dat je het erg jammer kan vinden , vooral omdat de anderen zo positief waren.
Snap je wel hoor maar snap het vanuit de verloskundige ook. Misschien moet je jezelf de vraag anders voorleggen? Wat zet je op het spel, stel je krijgt wel een aanval, voor jezelf, je baby en ook zeker voor je man die erbij is. Wat weegt zwaarder, je gezondheid en die van je baby of het idee dat je nooit thuis zult bevallen. De trigger tot een insult is toch wel dusdanig aanwezig bij een bevalling. Wil je zo'n risico lopen of kies je voor veiligheid. Stel dat de bevalling niet voorspoedig gaat, of je moet worden ingeleidt oid dan beval je ook niet thuis, om hele andere redenen.
Mijn man heeft epilepsie. Hij was 10 jaar aanvalsvrij en na 1 dag koorts kreeg hij 10 aanvallen in 2 dagen. Hij had het nog nooit zo erg gehad. Hij heeft geen grand mal, maar is wel van de wereld tijdens een aanval. Slaaptekort en schommelingen in het lichaam van temperatuur en hormonen triggeren een aanval. Ik snap dus wel dat ze je adviseren om in het ziekenhuis te bevallen. Zeker als je pas 2 jaar aanvalsvrij bent. En geen enkele bevalling is het zelfde. Bij mijn oudste kreeg ik een spoedkeizersnede omdat mn zuurstof gehalte steeds wegzakte en de kleine hier ook last van kreeg. En de jongste werd een spoedkeizersnede omdat ik onmenselijke pijn kreeg. Maar mn zuurstof kon ik wel op pijl houden. Vanwege mijn medicatie zou mijn kind van mijn borstvoeding nierschade kunnen krijgen. Ik wilde dit risico niet nemen en heb gelijk de fles gegeven. Ik moest echt even schakelen. Maar het was het veiligste voor mijn kind. Niemand verbied jou om thuis te bevallen, maar alle kundige mensen zullen risico’s voor je kind uit willen sluiten. Natuurlijk is dat voor jou niet leuk. Maar wat als jij een aanval krijgt? Wat is het risico voor je kind en wat zou er met jou moeten gebeuren. Moet je dan alsnog naar het ziekenhuis? Probeer het nuchter te bekijken, want ook jij zult het beste voor je kind willen...
Ik snap jou, maar snap ook zeker het medische van de verloskundige. Thuis als je aanval krijgt kunnen ze weinig doen. Als je gaat clusteren ook al ben je al 2 jaar vrij. Wat kunnen ze thuis voor jou betekenen ? Wat denk je dat het met de baby doet? Ik weet haast wel zeker dat ze in het ziekenhuis er rekening mee houden dat ze je narcose geven en de baby en jou proberen te redden als het voor jullie beide te gevaarlijk wordt.
Bespreek goed je gevoel. En dat het de vorige keer niet naar wens is gelopen. Hopelijk willen ze zolang dat medisch verantwoord is in ziekenhuis zich aan jou wensen houden. En jij je daar rustiger bij kan gaan voelen. Bespreek het. Vraag wat hun angsten zijn. Hoe hun willen handelen als je wel aanval krijgt enz.
Hier geen epilepsie gelukkig, maar een bloedafwijking waarmee ik absoluut niet thuis mag bevallen. Heel jammer, maar mijn gezond en het van de kinderen vond ook toch echt belangrijker. Waarom zou je risico's nemen? Ik snap dat het even een domper is, maar alles voor een veilige bevalling.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (14) Verversen