De terrible two’s zijn hier gearriveerd.. Ivy is nu 2 jaad en 3 maanden en die zit in zo’n ongelooflijke uittestfase en zoveel driftkopperij wat ermee gepaard gaat. Dat kan ik allemaal nog wel begrijpen maar ze slaat mij, alleen maar mij. Keihard in mijn gezicht, vandaag zelfs nog keihard op mijn rug geslagen met zo’n houten speelkeukenpannetje. Ik heb werkelijk waar alles al geprobeerd om dit te laten stoppen; streng zijn, boos worden, zachtjes uitleggen dat het pijn doet en dit niet mag, weglopen van de situatie maar niets helpt. Ze slaat en lacht er gewoon bij. Ah schoppen doet ze ook als ze verschoont moet worden (wat ook al een drama is, 9 van de 10 keer moet dit met 2 anders lukt het niet).
Vandaag was echt wel even de druppel, kan wel janken en ik weet (of dat hoop ik toch echt) dat dit een fase is maar als men tips heeft, shoot want ik weet het niet meer.
Precies. Want jij bent je kind zn belangrijkste voorbeeld. Wat jij doet, wordt zijn/haar norm. Als jij slaat, wordt dat de norm. Dat wil je je kind niet leren.
Dit klinkt voor mij als een kind dat in haar hoofd al veel verder is dan 2 jaar en op deze manier haar frustratie uit omdat ze niet weet wat ze ermee aan moet. En dit exact van n vriendin. Klinkt heftig maar n kinder psycholoog kan hierin heel goed helpen. Succes
Sommige adviezen hier zijn echt om te janken. Het gaat om een kind van 2 he? Die hebben nog geen mogelijkheid tot zelfreflectie. Kunnen nog geen spijt hebben. Straffen of zelfs terugslaan? Noooo! Dat sluit TOTAAL niet aan bij de ontwikkelingsfase van een kind van die leeftijd. Ik hoop dat jullie grapjes maken.
Grenzen stellen is juist in de peuter puberteit heel belangrijk.. Zelfreflectie is idd te hoog gegrepen voor een 2 jarige, maar duidelijke aangeven wat wel en niet mag kan prima. En aan gedrag, in dit geval moeder slaan, mag echt wel een duidelijke consequentie hangen.
Ja dat ken ik. Zoiets vond ik bij de oudste twee ook. Grootste fout in mn leven geweest want toen ze 3 en 4 waren moest ik dit alsnog corrigeren. Wat ben ik blij dat ik dit bij de jongste wél gelijk toegepast hebt. Geen zelfreflectie bij een kind? Nee niet op ons niveau, maar mijn 2 jarige weet drommels goed dat op de trap zitten een consequentie is én ze kan achteraf benoemen wat ze fout deed en sorry zeggen.
Een kind van 2, maar ook een kind van 3 of 4 kan nog niet op zn eigen gedrag reflecteren. Dat komt pas met een jaar of 6. Ze kunnen wel oorzaak-gevolg denken. En dus leren bijvoorbeeld dat je met een speelgoedauto gooit, dat mama die dan afpakt, en dat je er dan niet meer mee kan spelen. Resultaat is dan dat er niet meer gegooid wordt. Mijn punt is dus dat dit verschillende dingen zijn: in staat zijn om “naar binnen te kijken” en oorzaak-gevolg denken. Je kunt een kind idd leren sorry zeggen, maar een kind doet dat dan omdat ie weet: als ik sorry zeg is mama weer blij en niet omdat je kind op die leeftijd spijtgevoelens heeft.
Maar een kind van 2 weet wel al drommels goed dat slaan niet mag! Dus daar mag na diverse pogingen tot uitleg en sturing best een consequentie aan zitten.moeders hebben ook grenzen en zulk gedrag los je niet op met een goed gesprek en je mag ook gewoon laten blijken dat je het niet wil! Of wil je dat je kind vanaf 2 jaar al een loopje met je neemt?
Een kind van 2 kan prima leren wat wel en niet mag, klopt helemaal. Grenzen stellen is goed, en vooral ook leren welk gedrag je wél wil zien. Daarmee leren ze wat goed en fout is. Straffen is niet iets wat een kind van 2 gaat helpen zijn/haar emoties te leren reguleren. Wat is precies je punt?
Kom dan eens met adviezen die volgens jou wel werken? Grenzen stellen mag dus wel. En wat doe jij als je peuter ver voorbij die grens gaat? Zoals in dit geval: jou meppen? Zeg jij dan ‘nee dat mag niet. Dat doen we hier thuis niet’ en dan mept ze nog een keer. En nog een keer. En dan? Wat doe jij dan?
Begrenzen is toch juist zorgen dat het niet weer gebeurt? Zorgen dat die niet over de grens gaat? Bijvoorbeeld door hem uit de situatie te halen (ik zet je even op de gang), uitleggen dat iets niet mag (je mag niet slaan, want dat doet pijn) te zeggen wel gedrag je wel wil zien (als je boos/moe/iets niet lukt, mag je dat gewoon zeggen, dan help ik jou), alternatief bieden (zullen we samen de was ophangen?), te hebben over het onderliggende (“je bent heel moe he” “je hebt een drukke dag gehad he” “je bent boos omdat je zusje je pop pakte he”)
Nee dit is een antwoord waar iemand wat aan heeft. Kom dan met adviezen mw psycholoog die volgens jou wel werken. Of, misschien hè, omdat het bij het gros van de peuters prima werkt om ze in de hoek/trap/gang te zetten zijn ze misschien niet zo dom als men denkt? Mijn tweejarige snapt meer dan prima dat als ze dr zus een mep heeft verkocht dat dat stout is. En dat ze als gevolg naar de mat moet. Ook al heeft ze dat pas twee keer ervaren, ze is echt niet achterlijk
Zelfreflectie ontwikkelen en dom/achterlijk zijn, zijn verschillende dingen. Ik hoop dat je dat snapt.
De rest van de uitleg wil je best geven, als je oprecht geïnteresseerd bent. Maar als ik je reactie zo lees, interesseert het je vrij weinig. Dus ik laat het hierbij. Dag!
Lijkt me heel vervelend! Wij hebben ook wel eens zulke fases gehad (gelukkig kort). Soms had ik wel eens de neiging om (zachtjes) terug te slaan om te laten zien hoe dat voelt, maar dat is niet de bedoeling omdat je daar het verkeerde voorbeeld mee geeft.
Ik zou inderdaad ook duidelijk het gedrag afkeuren (zonder boos te worden of te schreeuwen). Gewoon heel duidelijk zeggen dat er niet geslagen wordt. "Als je me slaat, doe je mij pijn. Er wordt hier niet geslagen". Bij een tweede keer: "Als je mij blijft slaan, moet ik je even apart zetten." En bij een derde keer ook even op de trap zetten, maar er dan wel bij zijn (en eventueel haar armen tegenhouden als bescherming). Als ze zegt dat ze je niet meer wil slaan, kan je samen weer terug.
Ik zou wel zeggen: keur het gedrag af, maar niet het kind. Ze doet het om een reden en is misschien boos/verdrietig. Dus probeer er op dat soort momenten ook echt voor haar te zijn. Dat kan hier ook goed helpen. Al hangt het er van af of ze je al lachend slaat of dat ze gefrustreerd lijkt.
Ik denk er misschien anders over dan de rest, maar ik zie het ook als onmacht van een peuter die slaat / vervelend doet. Dat neemt niet weg dat het voor jou natuurlijk heel vervelend is. Mijn peuter is soms op de opvang poeslief en thuis kan ze ineens heel boos zijn naar mij (en bv slaan). Vaak doen ze het juist bij de ouders, omdat dat vertrouwd is en ze daar echt hunzelf kunnen zijn. Maar het lijkt bij ons vaak een frustratie die ze niet zo goed kunnen uiten. Als je boos wordt, werkt dat soms juist averechts. Ik keur uiteraard het gedrag af: 'er wordt niet geslagen hier in huis'. Maar ik wil ook begripvol zijn, omdat er haar vaak iets dwarszit of omdat ze die dag veel prikkels heeft gehad.
Soms ben ik een vertaler voor mijn kind, zoals: "Je mag niet slaan. Probeer je te zeggen dat je het vervelend vindt dat we weer naar huis gaan?" Als het te erg wordt, krijgt ze wel een korte time-out. Ik zie dat niet zozeer als een straf, maar als bescherming: "Ik laat niet toe dat je anderen pijn doet. Kom, we gaan even samen op de trap zitten, totdat je weer rustig bent. Dan kunnen we weer naar binnen".
Ik weet het, het is makkelijker gezegd dan gedaan. Wij hebben ook momenten dat niks lijkt te werken. Soms moeten we haar even afleiden met iets. Samen naar buiten kijken kan bv wel eens helpen (of iets anders waar ze rustig van wordt). Maar uiteraard, pijn doen wordt hier wel altijd afgekeurd. Oja, wat wij ook doen is haar iets anders geven als ze haar 'agressie' kwijt moet, zoals een bal waar ze hard in kan knijpen.
En verschonen is hier ook lastig... Al vanaf bijna 1 jaar. We zoeken iets waardoor ze zich toch even vermaakt (leuk speelgoed). En bij een bepaalde leeftijd probeerden we het staand, wat ze fijner vond. Maar dat is ook niet altijd even makkelijk.
Hopelijk heb je hier wat aan en frusteert dit je juist niet. Want ik snap heel goed dat de situatie lastig is! En misschien past deze manier van opvoeden niet bij jullie of jullie kind. Maar het helpt ons wel merk ik. Succes!
Als ze geen luier meer verschoond willen hebben, de strijd niet aangaan. Gewoon geen luier meer aandoen. (Kies hiervoor wel je moeme t dat je thuis bent). Leg op een rustig moment uit dat slaan niet leuk is en wat de consequentie is. Blijf bij een vaste consequentie ivm het slaan. Verder succes en houd vol. Mijn beide kids hebben een heftige bijtfase gehad. Het doet nog het meeste pijn dat degene van wie je zoveel houd plezier lijkt te hebben in het pijn doen van jou. Houd vol!
Misschien een paar keer gebeurd bij ons thuis op dienleeftijd. En vrijwel altijd bij vermoeidheid of frustratie. Ik ben toen heel duidelijk geweest, op de gang voor een minuut. Daarna er even over hebben. Dan bleek altijd dat er sprake was van onvermogen, ze wilde iets wat niet kon of mocht en wist nog niet hoe dit anders te uiten). Onze dochter was juist al erg talig en dat was handig in nabespreken.
Dat schoppen bij het verschonen was hier ook een tijdje. Ging wel weer over. Stevig vastpakken maar ik gaf ook wel eens een consequentie (als je blijft schoppen hebben we geen tijd meer om buiten te spelen, dan duurt het alleen maar langer, dus je gaat nu rustig stil liggen, anders kan ik je niet verschonen. Zoiets
Ik zal dit gedrag echt afkeuren en boos worden. En er zal zeker een straf op volgen, in de vorm van op de trap zitten of iets dergelijks, en ik (ouders) bepaal hoe lang dus terug zetten als ze er eerder zelfstandig vanaf komt. Zelf zette ik de kookwekker, als deze af ging was de straf klaar hadden het er nog even over... Hier hadden ze snel door dat ze echt niet eerder de trap af hoeft te komen.
Het pannetje, in dit geval, was door mij ingenomen en niet meer terug gegeven... Waar komt dit gedrag vandaan? Wat gaat er aan vooraf.. Zie je het aankomen waardoor je haar een stap voor kan wezen? Wat doe jij anders dan je partner waardoor ze hem niet slaat. Is hij strenger, duidelijker?
Ik doe het niet anders dan mijn partner. We proberen juist zoveel mogelijk hetzelfde te reageren in zo’n situatie maar van hem pikt ze het en van mij niet.. Zal het lot van een moeder zijn zeker? Vanochtend heb ik er bijna een uur over moeten doen om haar op de fiets mee te krijgen naar de opvang. En dan om nog maar te zwijgen over haar haren doen 🙄 het is echt een braaf, lief kind maar heeft een sterke eigen wil en persoonlijkheid waardoor ik denk dat ze soms geen raad weet met haar emoties. Maar het lijkt dus echt alsof ze opzettelijk slaat en schopt..
1 aanpak kiezen en die vasthouden. Broer en zus moeten het aantal minuten van hun leeftijd op de trap bij slaan of schoppen/bijten etc. Jongste moet dat dus ook (zelfde leeftijd als jouw kindje). Ze probeert wel eens hoor, ook als ik waarschuw, maar ze snapt drommels goed dat ze fout zit als ze op de trap gaat. Ik houd vol, loopt ze weg, zet ik haar gewoon terug tot de 2 minuten vol zijn. Weinig woorden gebruiken. En daarna verwacht ik een sorry mama en een kus of knuffel. Werkt als een tierelier 😊 daarna gaat het vaak weer een tijdje goed
Maar ik ben wel erg van het afleiden etc tijdens verschonen. Ik leg uit: Jouw billen zijn vies, je moet stil liggen anders zit alles onder de poep dat is heeeel vies. Mama maakt jouw billen schoon dan mag jij met een doekje je tenen/neus/haren/knuffel weet ik het wat schoonmaken. Of we zingen liedjes, tellen tenen, verstoppen een speelgoedje onder haar shirt die ze moet ‘zoeken’. Dat voorkomt een heleboel driftbuien. Succes!
Mijn jongste heeft 1 keer een poging tot knijpen gedaan. Dat was ook de eerste keer dat ze in de hoek stond. Daarna moest ze sorry zeggen. Nu moet ik wel zeggen dat al onze kinderen niet van het slaan, schoppen of wat dan ook zijn.
Hoort erbij, ene kind doet het meer dan het andere. Blijven herhalen met dezelfde aanpak, gaat vanzelf een keer over 🤗. En daarna komt wel weer een andere frustrerende fase 🤪🤪.
Terug slaan? Nee dat vind ik persoonlijk niet echt de oplossing. Ik weet dat ze vanalles meemaakt nu qua ontwikkeling en zelf soms niet eens weet waarom ze weer eens een driftbui heeft, maar fysiek zijn is nooit de oplossing.
En toch kan het wel de oplossing zijn. Zij heeft geen idee wat ze met haar gedrag bij een ander veroorzaakt, maar ze weet wel degelijk dat ze fout zit, want naar je partner kan ze blijkbaar wel luisteren. Dus op de een of andere manier heb jij wat minder overwicht over haar en dat voelt ze. Natuurlijk moet een corrigerende tik niet een straf op zich worden. Maar als ze echt niet luisteren wil, moet ze voelen. Heb ik bij mijn jongste ook moeten doen.. is niet fijn, maar werkte wel. 1 x gedaan en daarna nooit meer hoeven doen. Soms moeten ze ervaren wat ze doen, omdat ze zich nog niet kunnen inleven omdat ze het nog nooit hebben mee gemaakt.
Heeft mijn zusje ook gedaan bij de jongste, niets hielp dus toen uiteindelijk een keer terug gebeten ( niet té hard natuurlijk ) daar schrok ze van en sindsdien nooit meer gedaan ' want bijten doet au '
Vraag die bij mij naar boven komt: hoe is haar taalontwikkeling? Vaak zie je dit gedrag bij kinderen die zich nog onvoldoende verbaal kunnen uiten, omdat ze gefrustreerd zijn. Herken je hier iets in?
Ze loopt juist voor met haar taalontwikkeling en zegt duidelijk wanneer ze iets wel of niet wil. Het is echt vaak gevolgd na een van de zovele ‘nee’. Ze deed me laatst zoveel pijn dat ik moest huilen (waarschijnlijk ook van frustratie) en zelfs dan kan ze doorgaan
Met een boze stem zeggen dat dit niet mag. Telkens weer. En háár dan meteen uit de situatie halen. Pak bij kop en kont, en zet haar in de hoek/box/kinderstoel. Kies een vaste plek waar je haar neerzet wanneer ze iets stouts heeft gedaan. Voel jezelf geen slachtoffer, maar opvoeder. Jij kunt dit!💪
Ik kan haar in de hoek zettenaar boeit haar niks, ze komt er net zo snel weer uit. Terwijl als dr papa het doet ze direct luistert. Enorm frustrerend 😅
Eerst zette ik haar 30 keer terug in de hoek maar als dat na 10 min nog niets oplevert … Iets bedenken dat ze niet weg kan. Ik had hier ook zo’n pittige dame. Dat was dus op pad in de wandelwagen vastzetten, thuis in de kinderstoel vast of op de gang en ik ging voor de deur zitten. Snapte ze prima hoor dat het gedrag niet toelaatbaar was. Het is echt even zoeken als je zo’n pittig kind hebt en och wat heb ik er een oordelen over gehad maar nu met 10 is het (nog steeds een pittige tante) een vrolijk, creatief, eigenwijs meisje dat de normen en waarden heel goed kent en een enorme knuffelkont met mama is :) ik twijfelde toentertijd soms echt, was ik niet te streng, ik voelde me een slechte moeder. Als ik nu terugkijk denk ik ‘ik heb het goed gedaan’ Ga vooral niet vergelijken met ouders met niet temperamentvolle kids ;-) O ja en naast straf leerde ik altijd aan dat ze moest zeggen wat ze vond (dat werpt pas later zijn vruchten af). Dus ‘ik snap dat je boos bent en het mes wil hebben maar dat mag niet, het is gevaarlijk’
Oh ze is zeer zeker een pittige tante haha. En ik hou daarvan, maar holy moly soms is het echt heftig en moet ik wel tachtig keer tegen mezelf zeggen ‘het is een fase’ 😂 een strafhoekje hebben we idd wel maar misschien moet ik inderdaad gewoon lamger volhouden met terugzetten. Voel me soms zo’n slechte moeder als ik na de tiende waarschuwing mijn stem verhef 😩
Ik heb ook een tijdje zo’n IKEA kinderstoel op de mat gezet. De mat was bij ons de strafplek, maar dan liep hij weg. Dus dan maar in de kinderstoel 🫣. Je moet wat af en toe.
Probeer wat meer zelfvertrouwen te hebben en te geloven dat ze naar jou moet luisteren. Een kind voelt het haarfijn aan als mama aan zichzelf twijfelt. En dan luistert ze niet....
Hier een dame van net 2 die ook bijt en slaat. Lachen erbij doet ze niet maar echt boosheid en frustratie Blijven herhalen maar. Soms doe ik alsof huilen en auw roepen en dan voelt ze zich erg schuldig😌
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (49) Verversen