Ik ben momenteel 6 weken zwanger en ik voel me heel somber. Dit is mijn 3e kindjes waarvan 2 in een andere relatie. Mn partner en ik zijn 1 jaar en 3 maanden samen. Het was vrij onverwacht gebeurd maar natuurlijk gewenst. Ik voel veel schuldgevoelens tegenover mijn andere kinderen, ik heb veel teijfels gevoel of het wel verstandig is om nu zwanger te zijn. Ik weet niet of het normaal is nu om het te hebben. Hebben veel vrouwen er last van?
Je somberheid kan ook samenhangen met je trauma bij de vorige zwangerschap. Ik neem aan dat je onder begeleiding bent van een gynaecoloog en dat je ‘medisch’ bent. Het nadeel is dat zij minder doen aan de emotionele begeleiding van de zwangere, daar liep ik bij mijn jongste ook heel erg tegenaan.
Het is belangrijk om — in jouw situatie en met jouw achtergrond — je sombere gevoelens te bespreken met je gynaecoloog of met de huisarts. Deze nieuwe zwangerschap maakt mogelijk onbewust veel bij je los. Niet alleen je verstand reageert op de nieuwe zwangerschap, ook je lichaam denkt: “Hé wacht, zwangerschap, dit was de vorige keer heel gevaarlijk,” waardoor je lichaam stress hormonen kan gaan produceren. Zolang je je hier niet bewust van bent, voel je alleen die onbestemde angst en onrust, je kan niet echt meer happy zijn en dit vertaalt zich naar somberheid en zorgen.
Onderschat het trauma van je vorige zwangerschap niet. Daar liep ik ook tegenaan bij de zwangerschap van mijn jongste, na de traumatische zwangerschap en bevalling van mijn oudste. In je hoofd heb je misschien alles op een rij van die gebeurtenis, maar in je onderbewustzijn en in je lichaam zit nog angst. Het effect van al die stresshormonen op jou en je baby mag je niet onderschatten. Het is belangrijk dat je tot rust kunt komen, je weer veilig kunt voelen in je eigen lichaam, ook nu je weer een kindje draagt.
Praat met je gynaecoloog, praat met je huisarts. Bij mij regelde de gynaecoloog dat ik ook nog naar de verloskundige kon voor steun. En vraag of je in aanmerking komt voor de POP poli.
Als er iets is waar jij, je ongeboren kindje, je andere kinderen en je partner (en jullie relatie) nu heel veel baat bij hebben, is als jij ondersteund wordt in dit proces door een professional. Misschien dat er een psycholoog is die je kan helpen dmv traumabehandeling. Misschien kan je EMDR doen om al die onbewuste angsten die steeds ‘aan’ springen en je daarmee je plezier ontnemen, wat te verlichten. Vraag na wat voor jou mogelijk is en wat het beste bij je past. Dit helpt jou, maar is ook heel belangrijk voor de ontwikkeling van je kindje. Onder invloed van stresshormonen in het bloed van de moeder en (onbewuste) angst, ontwikkelt het kindje in je buik zich ook anders. Daarnaast kan deze somberheid— als het langer aanhoudt— de hechting tussen jou en je kindje in de weg zitten.
Even los van al het bovenstaande: Het is voor alle zwangeren normaal om zich in de eerste weken van de zwangerschap wat onzeker te voel of zich zorgen te maken. Er verandert veel. Je hormonen staan op z’n kop. Sh*t, dit is echt, kan ik dit wel? Wil ik het wel? Wat doe ik de andere kinderen aan? Niet voor niks duurt een zwangerschap 9 maanden, je hebt tijd nodig om ernaar toe te groeien.
Normaal gesproken zou ik dit ook geantwoord hebben op je vraag. Maar gezien je ruiter embolie bij je vorige zwangerschap ligt het meer voor de hand dat je somberheid daarmee samenhangt. Het trauma van een levensbedreigende situatie ben je niet zomaar kwijt. En je bent nu opnieuw zwanger. Voor je onlogische onderbewuste voelt dat als je opnieuw in de gevarenzone begeven. Dat je bloedverdunners gebruikt waardoor er geen risico is, daar heeft je onderbewuste geen boodschap aan. Dat primaire deel van je brein kan niet logisch nadenken. Dus ook al weet jij dat er niks aan de hand is, het overlevingstrauma dat in het primaire deel van je brein zit, weet dat niet. Met logische gedachten uit het ontwikkelde deel van je brein, kan je de angst in het primaire deel van je brein niet, of niet goed, bereiken. Daar heb je een psycholoog of een trauma specialist voor nodig.
Ik kan van een afstand uiteraard niet beoordelen wat er bij jou speelt: De gebruikelijke ‘help ik ben pril zwanger!’ zorgen, of je oude trauma. Maar omdat de kans groot is dat je trauma wordt opgerakeld nu je weer zwanger bent, lijkt het mij beter als een arts of psycholoog zich daarover buigt en met je meedenkt. Ik gun jou en je gezin en de kleine in je buik dat je hulp krijgt en dat het snel weer goed met je gaat, zodat je je weer vrolijk kunt voelen en kunt genieten van je zwangerschap en van dit kleine wonder dat in je groeit.
Het kunnen de hormonen zijn maar wij kennen jouw situatie niet. Als ik pas een jaar met partner was samen geweest zou ik ook heel somber zijn geweest denk ik, met veel twijfels en vragen en serieus de vraag of ik het kindje kan laten komen gezien de rest van het gezin nog onvoldoende stabiel was en nog geen lekkerlopend samengesteld gezin (dat was hier pas na ruim 2 jaar). Dus het kunnen de hormonen zijn maar het kan ook zijn dat je hele logische realistische twijfels hebt. Dat zou ik bespreken met je partner en evt met hulpverlening als dat nodig is…
Ik. Het eerste trimester was echt vreselijk. We waren al zo lang bezig, tussendoor een miskraam en na ruim een jaar eindelijk zwanger en ik voelde alleen maar paniek. Ik wilde niets liever en toen ineens dacht ik alleen maar dit wil ik niet. Dit werd mede gevoed door de vreselijke angst die ik echt de hele dag door had. Echt, ik dacht dat ik gek werd. En ineens was daar een bloeding met 9 weken. En vanaf toen ging het beter. Ineens werd ik wakker met een gevoel van warmte en vertrouwen. Wat niet wegneemt dat ik tot nu toe (27 weken nu) vaak angstig ben. Wat totaal niet past bij mijn “normale” ik. Dat maakt me soms wel verdrietig omdat dit echt de allerlaatste zwangerschap in mijn leven gaat zijn. Sterkte, ik weet hoe moeilijk de twijfel, de angst en het beklemmende gevoel kan zijn maar nu kan ik eindelijk zeggen: het wordt echt beter.
Hier beide zwangerschappen vanaf ongeveer 6 weken de hele zwangerschap somber/depressief geweest helaas. Gelijk na de bevalling was het over. Mocht het aanhouden; misschien iets om eens bij de POP polie te informeren. Is mij toen gek genoeg nooit aangeboden. Sterkte!!
Helaas ook gehad bij mijn tweede zwangerschap. Nagenoeg geheel de zwangerschap. 2 uur na de bevalling voelde ik mentaal alweer stukken beter en fijner!
Ik had dit bij de derde zwangerschap. Wij wilde heel graag een derde kindje dus ze was gepland en toen het eenmaal zo ver was voelde ik mij ook somber. Ik had totaal geen zin in de geboorte of kraamweek, maar had wel het besef dat het door de hormonen kwam en dat het na de geboorte beter zou gaan en dat gebeurde ook. Na de geboorte was ik dolgelukkig en waren de sombere gevoelens verdwenen. Praat er over met je verloskundige. Bij mij hebben mensen aangegeven dat ze bang waren dat ik in een depressie zou komen. Dat is gelukkig niet gebeurd
Ik ben op t moment bijna 8 weken zwanger. En naast extreme misselijkheid de hele dag voelde ik me ook heel somber zo van kunnen we dit wel gaat dit goed gaan maar naarmate ik wat meer weken was vervaagde dat ik denk dat het ook te maken heeft met de hormonen en toch de schock
Als de zwangerschap als een verrassing komt is het logisch dat je even moet schakelen. Je bent net 6 weken zwanger, wat dus betekent dat je het nog maar sinds kort weet. Gun jezelf even de tijd om het te laten landen. Zoals jij zelf ook zegt, het is welkom. Het komt wel goed! Gefeliciteerd en een hele fijne zwangerschap gewenst.
Ik was toen ik zwanger was van de tweede ook erg in twijfel en wist ook echt niet of het op dat moment was wat ik wilde terwijl we zelfs heel bewust bezig waren om zwanger te worden. Denk dat het heel normaal is om dit tijdelijk te hebben. Maar let goed op jezelf en hoe dit ontwikkeld. Bespreek het ook met je verloskundige.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (9) Verversen