Al een lange tijd twijfel ik eraan om deze vraag te stellen, maar ik krijg er steeds meer last van. En zou graag willen weten of er meerdere moeders/vaders zijn met dit probleem en hoe jullie er mee omgaan.
Ik heb een sociale angst en dit gaat mij steeds meer belemmeren. Dit omdat mijn oudste dochter nu naar de peuterspeelzaal gaat en over een jaar naar school en ik dus steeds meer contact zal krijgen met andere ouders. Drukke speeltuintjes mijdt ik liever ook, terwijl mn dochter dat alleen maar heel leuk vind. Ik ben ontzettend trots dat mijn dochter heel makkelijk contact maakt en ben heel blij dat zij niet mn probleem heeft.. Maar mn probleem word steeds lastiger voor mijzelf.
Zijn er moeders of vaders die dit ook hebben? En hoe gaan jullie er mee om? Ik zou het ookal heel fijn vinden om te lezen dat ik niet de enige ben..
Ik heb het ook gehad, raakte al in paniek als ik naar mijn gevoel in een smal straatje iemand voorbij moest lopen.. Ik heb toen 3 pitbulls genomen haha. dat gaf me al veel meer zelf vertrouwen. mijn eigen persoonlijke bodyguard. Maar ik was toen nog wel jong (net 18)en had nog geen kinderen. nu heb ik nog 1 van de 3 honden en inmiddels 2 kindjes. De hond hoeft en mag geen bodyguard meer zijn. Ze is een gewone gezellige huishond. en ze hebben trouwens nooit een vlieg kwaad gedaan.
Maar goed, Mijn angst was nog niet weg toen mijn oudste dochter werd geboren. Ik heb mezelf hier gelukkig op kunnen trainen en er is vandaag de dag nog nauwelijks wat van te merken. Ik durf nu gewoon overal naar toe en doe het ook met plezier. maar van hele drukke en onbekende plekken hou ik nog steeds niet.
Als het je niet lukt om er zelf vanaf te komen zou ik je willen adviseren om hulp in te schakelen.
Gewoon toch doen allemaal . Evt mbv cognitieve hulp psycholoog . Ik heb enorme Angst en planiek klachten gehad. Ik durfde niets meer. Niet eens op straat of in de winkel. Maar ik moest wel. Kom moeilijk de kids niet ophalen van crèche en Bso. Ben er zo goed als vanaf. Drukte is kog steeds niet mijn ding , Maar ik loop nu wel de avondvierdaagse , ga met ze naar Ikea. Bezoek open dagen, ga naar balorig etc. Doe er wat aan. Je mist zoveel anders. Zonde .
Gewoon toch doen allemaal . Evt mbv cognitieve hulp psycholoog . Ik heb enorme Angst en planiek klachten gehad. Ik durfde niets meer. Niet eens op straat of in de winkel. Maar ik moest wel. Kom moeilijk de kids niet ophalen van crèche en Bso. Ben er zo goed als vanaf. Drukte is kog steeds niet mijn ding , Maar ik loop nu wel de avondvierdaagse , ga met ze naar Ikea. Bezoek open dagen, ga naar balorig etc. Doe er wat aan. Je mist zoveel anders. Zonde .
zoek hulp, maak een afspraak met de ha dan kom je via daar echt wel verder. Ik weet hoe moeilijk het is om hulp te zoeken. Zelf er ook jaren over gedaan voor ik hulp zocht. Naast dat ik me echt down voelde werd ik ook extreem angstig vooral in het donker. Nadat ik eindelijk hulp had gezocht en daar voor geholpen werd de angst ook snel veel minder. Ik zag het als een los probleem maar die angst werd alleen maar veroorzaakt doordat ik zo down was. Had ik maar eerder hulp gezocht. Ik merk nu gewoon dat het voor mij op heel veel vlakken een grote positeve invloed heeft gehad. Ik ben nog steeds verlegen, vind mensen aanspreken ook nog steeds moeilijk maar stapje voor stapje word het toch iets makkelijker. Ik durf nu vaak de stap te nemen terwijl ik dat vroeger erg eng vond en niet snel deed. Uiteindelijk is het iets waar je aan kan werken. Iets wat kan proberen kan te veranderen als je dat zelf wil.
Je bent niet alleen 😉 Hoe ik ermee om ga,Toch dingen blijven proberen ga dan ook over mijn grenzen heen maar probeer te kijken naar mijn kind die dan wel plezier heeft en mij daarop te focussen. Nog een paar maandjes gaat ze hier naar school en ik kan er nu al buikpijn van krijgen...
Om even op je praktisch probleem te reageren: je moet op het gekleurde pijltje naast de naam klikken, dan kun je antwoorden.
Hulp zoeken is een hele moedige beslissing, een grote stap, dat op zich is al om trots op te zijn!!
Ik heb ook last ervan, zij het in mindere mate dan jij, ik ga wel met de kids naar speeltuinen enzo, maar hoop dan wel dat niemand me aanspreekt en zal ook zelf niemand aanspreken. Gebeurt dat toch, zal ik wel vriendelijk zijn maar toch niet langer blijven staan dan nodig. Liever niet. Ook ik heb hiervoor hulp, het heeft zijn tijd nodig maar het helpt wel. Ik kijk ook wel enorm op tegen het schoolgebeuren, aan de schoolpoort staan wachten met al die andere ouders, bah... Maar misschien wordt dat wel beter, als je steeds opnieuw diezelfde mensen terugziet, wie weet...
Ik ben een keer met mn dochtertje naar de speeltuin geweest (toen er niemand was) en toen kwam er een andere moeder met kindje. Mijn dochtertje wilde dan steeds op het speeltoestel waar dat andere kindje net op zat (schommel bijv), ze vind andere kindjes heel leuk. Ik grijp ook in door uit te leggen dat ze eventjes moet wachten tot dat kindje klaar is en ze dan erop kan. Maar ondertussen voel ik me vreselijk, wat mij vooral dwars zit is hoe mensen mij beoordelen. Wat ze van mij zullen vinden.. Als iemand mij aanspreekt reageer ik, net zoals jij, ook altijd vriendelijk. Al weet ik nooit zo goed hoe een gesprekje gaande te houden..
Dan lijken we toch best veel op elkaar, op dat vlak... Ik ben ook vooral bezig met wat andere mensen denken, en kan ook geen gesprek gaande houden. Zal ook nooit veel van mezelf of mijn kids prijs geven. En in januari gaan ze voor het eerst naar school, en ik ben nu al aan het denken "ik ga daar de oudste mama zijn, de andere ouders zullen vast achter mijn rug gaan praten". Ik heb dat aan mijn psychologe verteld, en we gaan nu werken aan mijn eigen zelfbeeld, want veel van mijn sociale angst lijkt afkomstig te zijn van faalangst en een minderwaardigheidscomplex.
Ik kan niet vinden hoe ik op je reactie kan reageren, dus maar even zo. @ Nog even! : Ik wil zeker niet dat mn kinderen deze angst van mij overnemen en zal dan ook hulp gaan zoeken. Ik ben zo trots dat mn oudste dochter het tegenovergestelde is van mij en ik hoop dat ze zo blijft.
Ik ken iemand die dit heeft en en zijn vrouw een eetprobleem. Beiden nemen dit aan als: zo is het nu eenmaal. Resultaat: dochter loopt vanaf dat ze 6 is bij de psycholoog omdat ze niet durft te eten als er anderen bij zijn.... Je bent sowieso niet de enige, maar ik raad je aan om een hele goede therapie te zoeken zodat jouw kinderen deze angst niet van je over hoeven te nemen...
Ja klopt.. Ik zie er dan ook nu al tegenop dat ik haar bijvoorbeeld moet ophalen bij een vriendje/vriendinnetje. Verder herken ik mezelf heel goed in wat jij omschreef..
Ik wil ook hulp gaan zoeken inderdaad, want dit kan zo niet verder gaan. Voor mijn dochtertje(s) niet en voor mezelf niet..
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (16) Verversen