Beste mede-ouder op dit forum, mijn man en ik hebben een dochter van 5. We proberen al jaren opnieuw zwanger te worden, maar zonder resultaat. Alle teleurstellingen beginnen ons op te breken, al is de wens nog zo groot. Naast onze eigen wens om opnieuw ouders te worden, is de wens om onze dochter een grote zus te maken misschien nog wel intenser aanwezig. Het is een super sociaal kind, vraagt vaak waarom zij geen grote zus is en we zijn zo bang dat ze een bepaalde eenzaamheid gaat ervaren, hoe wij als ouders ons best ook doen, we kunnen geen broer/zus vervangen. Ik zou graag eens horen van ouders die wellicht dezelfde route hebben doorlopen en al wat verder zijn: hoe ervaren jullie de situatie met één kind? Hoe heb je dit ook leren accepteren, juist als de wens er wel is maar die niet lijkt te mogen uitkomen?
Herkenbaar verhaal. Wij hebben een dochter van bijna 5 (na 4 jaar inclusief trajecten). We hebben een tweede traject geprobeerd, maar helaas zal hier geen tweede komen. We weten dit nu ruim een jaar en het wordt iets zachter maar het doet nog steeds zeer. Elk pretpark, familie gelegenheid ed waar ik broers en zussen zie krijg ik een steek. Onze dochter wil ook heel graag grote zus worden. Vanaf het begin aangegeven dat we niet weten of het lukt en ook duidelijk aangegeven dat het niet gaat lukken. Ze is de liefste en leukste en zeker met kleintjes. Ik had haar zo graag een broertje of zusje gegund, maar dit zal niet gaan. Het is het verdriet toestaan. Voor mijn hormonen zou een spiraal goed zijn maar toch durf ik het niet want "wat als er toch dat ene wonder gebeurd" al weer ik dat die kans echt nihil is. Het is lastig. Het is iets wat je nooit hebt gekend maar zo voor je kan zien en voelen los moeten laten. Voor de omgeving sowieso niet te begrijpen. Mijn dochter begint er wel iets minder vaak over, maar soms is het "het onderwerp" van de dag en kan ze verdrietig zijn dat er bij ons geen baby komt.
Ik ben enorm dankbaar voor onze dochter. We hebben de uitslagen gezien en het is een wonder dat zij er überhaupt is. Ze is de leukste en liefste. En ik geniet van haar. Ik probeer dit ook echt als positieve mindset te gebruiken. Maar toch dat tweede kleintje zit in mijn hart. Het is lastig uit te leggen. Je moet door, je kind sleept je erdoorheen en laat je weer even zien wat er op het moment nodig is en op welk moment je leeft.
Ik heb zelf nooit een goede band met mn zus gehad dus ik weet ook de andere kant. Het doet me ondanks dat zeer als ik haar alleen zie spelen en hoor zeggen dat ze een broertje of zusje wil of dat ze een fantasie spel speelt met haar poppen als zusjes. Ik hoop dat met onze liefde en steun en met genoeg vriendjes langs laten komen wanneer ze wilt ze gewoon gelukkig opgroeit. Want een broer of zus is hier geen garantie of must voor.
Als ze erover begint benoem ik dat het inderdaad jammer is en ik het ook anders had gewild maar het helaas niet kan. Ik benoem ook de positieve kanten: eigen spulletjes, alle aandacht en vriendjes die mee kunnen misschien later zelfs mee op vakantie.
We moeten het doen met wat we krijgen, even kort door de bocht gezegd. Maar men wat doet het soms enorm veel pijn.
Sterkte met alles en wie weet, hopelijk ooit toch een wonder? Sowieso een heel gelukkig leven met zn drietjes😘
Heel herkenbaar voor ons ivm secundaire onvruchtbaarheid. Onze zoon was 5 toen ik spontaan zwanger bleek. We liepen toen al in het Erasmus voor een traject.
Ik vond de opmerkingen van anderen het lastigst. En heb er ook zeker veel verdriet van gehad ( wij beide)
Niet. Mijn dochter is 4. Sinds de geboorte al enkele vroege miskramen gehad. Zwanger worden is bij mij 'mogelijk', maar zwanger blijven is het probleem. Na mijn laatste miskraam vorig jaar in juli had ik er genoeg van. Het deed teveel pijn. En ik liet een hormoonspiraal plaatsen. Die is er nu sinds 1,5 maand uit. De mentale rust was eventjes welkom. Maar rondom mij wordt iedereen tegenwoordig zwanger. En ik word 35 jaar. Ik wil het nog proberen voor een tweede. Vergis je niet, mijn dochter is genoeg en het liefste schatje. Ze is mijn wereld en méér. Maar het gemis voor een tweede is er, en groeit zelfs nog. Daarnaast misschien een verhaal van hoop: een vriendinnetje van mijn dochter wordt nu eindelijk grote zus. Ouders hebben moeten vechten om hun dochter te krijgen, IUI, icsi , IVF,... Ze hebben het allemaal gehad. Ze hebben een kindje verloren op 35w zwangerschap (ook uit traject) doordat het niet levensvatbaar zou zijn wegens meerdere neurologische aandoeningen en het ontbreken van een hersenbalk. Zij hadden het hoofdstuk afgesloten. En nu zijn ze toch natuurlijk zwanger geworden (en ze is al 16 weken). Dus ik geef niet op. En sua uitleg aan mijn dochter? Zolang ze alleen is, heeft ze haar mama en papa voor zich alleen. 😊
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (3) Verversen