Wat zouden jullie doen? Wij zijn hier net komen wonen en hebben buren van eind 30 met 3 kinderen. Ze schreeuwen écht elke dag tegen ze. “Van godverdomme en nou hou je op” tot “ en nu ga je naar je kamer” de kinderen zijn ongeveer 10-8-6 We kunnen ze echt woord voor woord verstaan, en ik irriteer me er mateloos aan. Maar ik vind het vooral heel erg voor de kinderen. Eerlijk gezegd durf ik er niet opaf te stappen en te vragen of alles wel oké is daar....... Wat te doen?
Mijn zoontje gilde/krijste de eerste 2 jaar iedere nacht. En dan ook uren achter elkaar. Wat ik ook deed; niets hielp. Wij woorden destijds in een rijtjeshuis en 1 van de buren bonkte dan op de muur. Waardoor mijn zoontje alleen maar harder moest huilen, omdat hij schrok. Ook hebben ze 1 keer aangebeld, om te vragen of wij hem wel hoorden! Terwijl ik daar voor de zoveelste keer rondjes met hem liep om hem te proberen te troosten. (Later is hij gediagnosticeerd met autisme en later ik met een gehoorbeschadiging)
Ik had het zoooooo veel meer gewaardeerd als ze gewoon aangebeld hadden en gevraagd hoe ze konden helpen! Nu brachten ze alleen maar extra stress, wat juist averechts werkte.
(Mijn toenmalige man hielp niet mee, mocht niet zijn auto gebruiken om onze zoon rondjes in te rijden zodat hij in slaap zou vallen, mocht onze zoon na een half jaar niet bij ons op de slaapkamer laten, etc. Dingen die misschien wel hadden gemogen als buren dat gevraagd hadden. Maar ook dit is een on gezonde situatie. Toen mijn inmiddels ex wegging, begon mijn zoontje door te slapen. Dat zegt ook wel wat denk ik)
Ik snap dat het eng is, maar vanuit de andere kant zou ik een gesprek (desnoods met je partner erbij) veel meer waarderen, dan andere dingen
Er zijn twee wegen die je zou kunnen bewandelen (en misschien nog wel meer):
1) De lange optie: Neem (ruim) de tijd om je buren beter te leren kennen, van vriendelijk glimlachen, hoi zeggen, zwaaien en vragen hoe het gaat, naar een keer uitnodigen op de thee of om een keer een kopje suiker gaan vragen. Maak ook praatjes met de kinderen, vaak breekt dit ook het ijs bij de ouders. Dit proces kan meerdere maanden duren. Ben je eenmaal op het niveau dat je af en toe bij elkaar een theetje of een biertje drinkt en af en toe samen iets doet (al is het maar met alle kinderen naar de speeltuin, of je nodigt de kinderen en hun ouders een keer uit voor een pannenkoekenfeest bij jullie thuis), dan komen de gesprekken vanzelf op gang. Eerst over koetjes en kalfjes, wat voor werk doe je, etc. En dan geleidelijk aan naar hoe gaat het met jullie? Vergeet daarbij niet ook open over jezelf te vertellen en ook over dingen die bij jou wel eens mislopen. Dit maakt de drempel lager voor je buren om met je te delen waar ze mee worstelen of tegen aan lopen. Je kan dan ofwel tips of adviezen geven, de weg wijzen naar hulpverlening (veel mensen weten de weg er niet heen!) zoals een gezins- en jongerencoach, OF je schakelt hulpverlening in of doet een zorgmelding, al naar gelang de situatie die je aantreft. De meeste ouders die tegen hun kinderen schreeuwen zitten tot over hun oren in de narigheid of stress en kunnen dan het geklier van hun kinderen niet meer verdragen. Dan is hulp, een luisterend oor of een zetje in de goede richting (bv zou je eens met een gezinscoach gaan praten?) vaak al voldoende. Soms echter is er meer aan de hand en is er sprake van structureel misbruik, emotioneel en verbaal geweld en een onstabiele/onveilige gezinssituatie. In dat geval raad ik je aan om in te grijpen, in het belang van de kinderen, en een zorgmelding te doen bij Veilig Thuis. (Behalve als je daarmee je eigen veiligheid op het spel zet, je woont er wel naast, denk daar dus wel aan.)
2) De snelle optie: Je slaat de stap van het leren kennen van je buren over en doet meteen een zorgmelding bij Veilig Thuis. Je hoeft niet zeker te zijn van je zaak om een melding te doen. Veilig Thuis maakt naar aanleiding van je melding een zorgvuldige afweging of ze er iets mee gaan doen. Zo kunnen ze bijvoorbeeld kijken of er nog meer zorgsignalen uit de omgeving zijn, bv vanuit school of een sportclub. Pas dan besluiten ze of ze contact opnemen met het gezin. Die gesprekken verlopen heel vriendelijk en rustig, op basis van onschuld van de ouders.)
Ter afsluiting: Elke dag veel schreeuwen tegen de kinderen is gewoon niet goed. Ook ik maak me er wel eens schuldig aan, meestal in vlagen als ik erg moe ben of veel om mijn oren heb. Mijn kinderen kunnen vreselijk stieren en op een gegeven moment is de rek er bij mij gewoon uit. Ik wil dan wel rustig blijven, maar schiet dan soms toch uit m'n slof en begin te schreeuwen dat het nu afgelopen moet zijn. Voor mij is het meestal een teken dat ik de touwtjes weer meer moet aantrekken, meer rust en regelmaat inbrengen en vooral de kinderen meer (positieve) aandacht moet geven. En daarnaast dat ik ruimte en tijd voor mezelf moet maken. De meeste ouders hebben wel eens een fase waarin er meer geschreeuwd wordt, bijvoorbeeld door spanningen binnen het huwelijk of op het werk, financiële stress of andere problemen. Zolang het een fase is die na enkele weken of hooguit maanden weer voorbij gaat, dan is er nog niet veel aan de hand. (Al is ook dat uiteraard niet goed voor de kinderen.) Het is echter wat anders wanneer het geschreeuw structureel is en standaard door de ouders wordt ingezet tegen de kinderen, soms nog met argumenten erbij. "Dan moet hij/zij maar luisteren." In dat geval zou ik wel ingrijpen door het maken van een melding.
Succes bij het maken van je keuze! En...het is echt niet fijn om naast schreeuwende buren te wonen! ik heb ook schreeuwende buren gehad - en nu weer eentje die zo nu en dan de buurt bij elkaar schreeuwt. Het blijft een inbreuk op je persoonlijke sfeer en gevoel van geborgenheid en veiligheid in je eigen huis. Ik hoop voor jullie dat het snel weer over is.
je zegt dat ze elke dag schreeuwen tegen de kinderen. Dat valt niet meer onder de noemer normaal. Als er elke dag tegen jou geschreeuwd word word jij ook gek. Dat zou jij ook echt niet fijn vinden. Heb jij het lef om aan te bellen en vragen of alles goed gaat? Durf je dat niet dan zou ik melding maken bij veilig thuis. Je schreeuwd niet dagelijks tegen je kinderen omdat alles zo goed gaat. Maar soms is voor een gezin zelf hulp vragen een stap te ver en als het zo aangeboden word dan willen/ kunnen ze er wel wat mee doen. Ik vind dat de rest er best laconiek over doet. Hoe zou jij je voelen als er op je werk bijv dagelijks tegen je geschreeuwd word? Iedereen schreeuwt wel is maar dagelijks? Nee dat gaat in mijn ogen echt te ver.
Je hoort het wel niet moesten ze het eerst 5 x rustig hebben gezegd voor dat ze hun stem verheffen .. als je ergens pas bent gaan wonen kun je u niet direk gaan bemoeien zonder dat je iets afweet van de mensen ..
misschien wel, misschien is het wel 5 keer rustig gevraagd. Maar ook dan nog word er van smorgens vroeg tot savonds laat tegen de kinderen aan geschreeuwd. Dat het na 5 keer rustig vragen nog niet werkt betekend gewoon dat er iets niet lekker zit in het gezin. In mijn ogen willen mensen tegenwoordig veel te individualistisch zijn. Waarom niet gewoon hulp aan elkaar vragen en dat vooral ook accepteren.
Precies wat jij zegt! Ik vind de rest van de reacties ook best koeltjes... het is écht elke dag en het begint in de ochtend al. Zelf aanbellen vind ik spannend hoor, veilig thuis inschakelen weten ze denk ik ook wel van wie het afkomt ( alleen wij wonen aan hun vast ) ik zal eens na gaan denken hoe en wat, dankjewel voor je reactie
Ik schreeuw ook wel eens tegen mijn kinderen. Dat je alles woord voor woord hoort en je er aan irriteert is vervelend voor jezelf, maar geen reden om je buren te vragen of alles daar oké gaat. Je kan het een keer aankaarten onder het mom van geluidsoverlast, maar zou me niet gaan mengen in hun opvoedstijl. Misschien vinden hun het ook niet oké, hoe jij met jouw kinderen omgaat en zou je het ook niet tof vinden als je buren daar wat van zouden zeggen.
Nou hier thuis wordt er soms ook wat afgeschreeuwd. Wij hebben nu nieuwe buren en die gaan soms te keer tegen de kinderen maar alles is hard van hun. Ook als het goed gaat want dan rennen de kinderen de trap op en af etc vooral s'avonds als onze net op bed liggen. Hier hebven we wel meteen wat van gezegd. Ik ben me nu wel bewuster van mijn eigen handelen en minder schreeuwen naar de kinderen maar is niet altijd makkelijk.
Zolang ze niet mishandelen niks doen. Ik roep ook soms tegen mijn zoontje van 3,5 jaar maar dat is als hij echt niet luistert en straf niet helpt. Gisteren nog aan het roepen omdat hij zijn kleine broertje van 10 maanden sloeg schopte en duwde bleef doordoen ook al had ik hem al vaak in hoek gezet tv afgezet enz dan is roepen en laten zien dat je echt boos bent het beste in mijn geval dan zegt hij opeens mama ik ga braaf zijn. Moet wel zeggen dat ze autisme spectrum bij hem vermoeden maar voor verdere testen staan we nog op wachtlijst wss pas eind dit jaar aan de beurt.
ik zou aanbellen, je voorstellen en vragen of je even mag komen praten. Als dit mag kun je aangeven dat je het moeilijk vind dat je alle boze woorden of luide woorden duidelijk kunt horen. Dat je dit voelt als inbreuk op hun privacy, ook al kun je er verder niets aan doen. Dan laat je het in het midden wat je van hun geschreeuw vind en kun je op die manier je buren bewust maken van het feit dat al hun geschreeuw letterlijk te horen valt.
Ik zou er langs gaan met een bloemetje of een cake om kennis te maken, zeggen dat je net in de buurt bent komen wonen enzo... En dan heb je een ingang. Als je ze niet kent, denk je vaak negatiever over de situatie. En de oplossing om goed contact met je buren te hebben, is ze te leren kennen. Zeker als het je directe buren zijn; daar wil je liever geen mot mee. Maar een paar x kopje koffie drinken ofzo, en dan kan je altijd nog kijken of je wat ervan wil zeggen.
Denk maar zo, als een wildvreemde je zou aanspreken op dat je "je niet goed gedraagt" hoe zou jij dat dan vinden? Maar als je eerst oprechte, niet-veroordelende belangstelling hebt getoond, kan je daarna altijd nog zien hoe het contact loopt.
En zoals hieronder ook al staat, je kent de situatie niet. Ik schreeuw ook veel vaker dan ik zou willen. En ik schaam me dan ook voor mn buren (geen idee of ze het horen, overigen, goed geïsoleerd huis), maar die hebben dan niet de 5x daarvoor gehoord dat ik het op vriendelijke, iets minder vriendelijke en strenge toon vroeg. Zij horen alleen het "En nu kappen!!!!!!"
Mijn kinderen maken regelmatig herrie en zijn oost-indisch doof. Situatieschets: Zoontje van 6 zet telkens het volume van de tv stiekem harder, dochter van 2 krijgt haar zin niet en zit midden in een driftbui terwijl mijn dochter van 1 jaar jammert omdat ze opgetild wil worden. Om tussen al dat geluid mijzelf verstaanbaar te maken is het nodig om erbovenuit te schreeuwen/hard praten. Dan komen ook de woorden 'ga naar je kamer' of 'hou nou eens op' er schreeuwend/luid uit bij mij (met zo nu en dan een scheldwoord als ik mijzelf al twee keer heb moeten herhalen). Dit klinkt mij niet erg raar in de oren. Zijn de huizen misschien gehorig? Als je in een rijtjeshuis/apartement/flat oid woont dan is dat zeker vervelend, maar betekent niet dat deze mensen iets verkeerds doen. Wij wonen in een vrijstaand huis en gelukkig maar, want ik denk dat onze buren ons anders best vervelend zouden vinden.
Ik zou even afwachten. En iedereen voed zijn kinderen anders op zolang er geen geweld is zou ik niks doen. Je kan best een keer wat aangeven zou dat doen op een manier van goh horen jullie ons ook zo ik wist niet dat deze woningen zo gehorig waren.
Wat is er mis met een kind naar zijn kamer sturen of zeggen dat ze moeten ophouden? Schreeuwen is niet oké, maar hier met 4 kinderen is het af en toe zo'n oorlog dat ik er anders ook niet bovenuit kom hoor.
Het gaat op de manier waarop. Ik snap ook wel dat als je heel boos bent een keer uit je slof schiet en schreeuwt. Maar ik denk dat dit bij hun geen echt effect meer heeft want ze doen het dus altijd, dat schreeuwen. Nu net ook weer.......en dat om 8 uur in de ochtend. Nee ik blijf erbij dat hun echt iets verkeerds aan het doen zijn. Overwerkt ofzo en dit afreageren op de kinderen, al geloof ik echt wel dat de kinderen ook niet altijd even makkelijk zijn.
Zou het even afwachten mischien is net een slecht moment voor hun en is het anders niet zo .. zou ik afwachten hoe en wat voor mensen het zijn .. sommige voeden hun kinderen op een ander manier op ..mijn moeder schreeuwde ook veel echt om elke pril ze was gewoon zo ons nooit met een vinger aangeraakt en altijd goed voor ons gezorgd ..ze zag gewoon met stress van mijn stiefvader wat ze op ons afreageerde.. denk dat ze het schreeuwen echt gewoon geraakt is zo .. daarom haat ik het kapot nu als mens schreeuwen en doe het zelf nooit .. maar zolang ze niet mishandeld worden goed verzorgd worden zou ik nog niet te veel van zeggen .. mischien geraak je eens aan de praat met een ander buur en kom je zo achter meer .. keur het niet goed maar je weet hun situatie niet en je weet niet wat die kinderen allemaal doen .. succes met je nieuwe woning
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (21) Verversen