Een dilemma... Mijn man heeft altijd een ingewikkelde relatie en moeizame communicatie met zijn ouders gehad. En sinds mijn man en ik elkaar hebben leren kennen geldt dat voor ons gezamenlijk. Uiteraard horen jullie het verhaal nu van één kant, en waar er iets misgaat in de relatie en communicatie zijn er altijd 2 partijen, maar toch...
We vinden het belangrijk dat onze kinderen een goede band opbouwen met hun grootouders en omgekeerd. Daarnaast voelen we zelf de loyaliteit, maar eigenlijk is de grens voor ons als zoon en schoondochter echt wel bereikt. Moeten we de relatie en communicatie met de (schoon)ouders voortzetten, veranderen, stopzetten of iets anders doen? Hebben we alles inmiddels uitgeprobeerd of zijn er nog mogelijkheden? We ervaren botweg gezegd meer last van de (schoon)ouders dan plezier. Bovenal voelen we ons gekwetst en zorgt het gedoe met de (schoon)ouders soms voor kortdurende onderlinge frictie tussen ons als stel.
We hebben meerdere malen individueel en persoonlijk geprobeerd te praten met de (schoon)ouders in wensen en verwachtingen. Mijn man is een keer erg boos geworden op zijn ouders. We hebben geprobeerd afstand te houden of om ze juist te betrekken en zoveel mogelijk complimenten te geven. Niets lijkt echt te helpen. En het voelt alsof we de ouders zijn van onze eigen (schoon)ouders. We krijgen aanhoudend te horen dat zij het zo nooit gedaan zouden hebben, dat we hen niet kunnen veranderen en dat om steun/hulp vragen (indien nodig) een ander opzadelen is met ons probleem.
Wat zouden jullie doen als jullie in onze schoenen stonden?
Hieronder volgt een opsomming van diverse gebeurtenissen die zijn voorgevallen:
Toen de verkoop van onze vorige woning door een hele foute samenloop van omstandigheden niet doorging...
...Werd er geïnsinueerd dat dit alles toch wel onze eigen fout was (wat gewoon niet geval was). ...Noemde mijn schoonmoeder triomfantelijk dat de woning van iemand anders die dag wel in 1 keer verkocht was. ...Noemde mijn schoonvader direct dat we dan maar een andere (dan tijdelijk bij hen) verblijfplaats moesten gaan zoeken.
Toen we gingen trouwen... ...Was werd de trouwkaart keurig weggemoffeld op het dressoir. ...Werden wij erop aangekeken dat wij in een andere provincie wilden trouwen. ...Vonden mijn schoonouders het kwalijk dat hun hond niet meekon, want die is altijd mee, dus misschien zouden ze niet (de hele dag) aanwezig zijn.
Toen we ons nieuwe huis kregen... ...Was ons huis belachelijk; veel te groot.
Toen we de eerste zwangerschap aankondigden... ...Feliciteerde mijn schoonvader me eindelijk na 2 weken met de zwangerschap toen we elkaar toevallig ergens tegenkwamen.
Toen ik tijdens de eerste zwangerschap last had van ernstige bekkeninstabiliteit... ...Vond mijn schoonmoeder dat ik me niet zo moest aanstellen. ...Peperde mijn schoonmoeder in dat iemand anders pas echt ernstige bekkeninstabiliteit had, maar dat die een echte "biķkel" was en ondanks alle pijn toch steeds de trap op en af ging (ik had gewild dat dergelijk dingen me nog zouden lukken...). ...En mijn schoonmoeder 'vrijwillig' een dag kwam helpen in de huishouding bleek mijn schoonmoeder achteraf hoogst beledigd te zijn dat ik aan haar had gehad gevraagd, nadat ze vroeg wat ze zou kunnen doen, of zij misschien de douche wilde schoonmaken. Ik had toch moeten weten dat ze dat niet kon met haar knie. Sorry, niet eerder gehoord over een zere knie. Het bijzondere was dat ze de andere dame met bekkeninstabiliteit (een aankomende klant) had aangeboden om 1 keer per week daar het toilet te komen schoonmaken. Hier kon ze verder niet helpen, want ze had immers haar werk... Toch fijn dat mijn eigen moeder zo'n hulp is!
Toen bekend werd hoe ik de bevalling voor ogen zag... ...Werd ons duidelijk gemaakt dat HypnoBirthing (zonder enige kennis ervan te hebben) toch maar vreemd was en een badbevalling vies en gevaarlijk. ...Was mijn schoonmoeder gekwetst dat zij niet bij de bevalling mocht zijn, want het had haar zo mooi geleken om alles te zien, en zo was zij het immers gewend.
Nu ons zoontje o.a. naar mijn schoonouders gaat voor oppas (mijn schoonmoeder is gastouder en had al voordat ik zwanger was duidelijk gemaakt dat zij zou moeten oppassen)... ...Verloopt de communicatie over en weer ingewikkeld. ...Valt steeds het voordeel richting het andere oppasgezin; daar staan ze letterlijk dag en nacht voor klaar en ons zoontje wordt meer dan eens afgeschoven. De gezinssituatie van een ander is ook altijd ernstiger dan die van ons, terwijl wij het al een tijd erg pittig hebben door e.e.a. ...Vertelt mijn schoonmoeder meer dan eens wat voor sterke band ze heeft met haar oppaskinderen en noemt dan de naam van haar niet-familiaire oppaskind en vergeet dan even de naam van haar eigen kleinkind te noemen. Au!!!
Toen ik recent plotseling in het ziekenhuis lag... ...Toonden mijn schoonouders de grootste betrokkenheid met zo nu en dan een App; ze wilden wel langskomen maar moesten echt naar de IKEA om gordijnen te kopen voor de slaapkamer, dus dan maar als ik weer thuis zou zijn.
Toen ons zoontje recent plotseling in het ziekenhuis lag... ...Vonden ze het sturen van een App ook voldoende; schoonmoeder was verkouden en van schoonvader horen wel überhaupt nooit zelf iets. ...Wilden mijn schoonouders dan misschien wel in het weekend thuis langskomen. Toen mijn man aangaf dat we het weekend even nodig hadden om bij te komen als gezin maar dat ze daarna welkom zijn, volgden er alleen nog maar korte woorden op de App van hun kant.
Toen ik mijn schoonouders opnieuw uitnodigde om mee te gaan naar de echo deze week (last minute mogelijkheid doordat we 2x geannuleerd hadden door ziekenhuisopnamen)... ...Werd me kortaf duidelijk gemaakt dat mijn schoonmoeder dan moet werken en dat ze nooit kan door de week.
Wat een lastige situatie... fijn dat jij en je vriend op 1 lijn zitten samen en misschien helpt het al om het zo op te schrijven.
Het enige advies wat ik heb is; luister niet, trek het je zo min mogelijk aan en probeer te accepteren dat jullie heel verschillend zijn. Een "gedoogbeleid" oid, ga op zoek naar een leuke creche en verzin samen een goede smoes waarom het kindje daar heen gaat (en bouw het rustig af en geef ze een beetje tijd). Ik heb zelf ook soms moeite met de persoonlijkheid van iemand die ik goed ken/ vaak zie en sinds ik besloten heb sommige dingen gewoon niet meer te zeggen en minder te verwachten gaat het al stukken beter. Sommige opmerkingen doen even pijn maar het lukt steeds beter 'ene oor in andere oor uit'. Hou anders een dagboekje bij voor jezelf want het is logisch dat je ontzettend baalt vam deze situatie. Helemaal breken met de schoonouders is wel heel rigoureus, misschien gewoon een wat koelere relatie kan helpen! Succes!
Hier het verhaal mijn moeder en zusje organiseren een babyshower voor mij. Nodigen mijn schoonmoeder en schoonzus uit en mijn schoonmoeder wil even bepalen wie er van haar familie moet komen terwijl de familie van mijn man zijn kant helemaal uit elkaar gedonderd is en we elkaar nooit zien moet dat nu wel ineens want anders voelen ze zich zo alleen... Nu weet ik dus door dit gedoe dat ik een babyshower krijg en hangt ze jankend aan de telefoon dat ze geen ruzie met me wil blablabla...eens even de waarheid verteld dat mijn moeder echt wel weet wie IK op een babyshower zou willen laten komen en dat niet mijn schoonmoeder het organiseert maar MIJN moeder. Pfff...waar moeit ze zich mee.
Laat je niet gek maken . hoeft niet te leiden onder andermans geluk . Doe wat je goed voelt . ken ook alleen nog contact hebben voor je kind/eren . Succes
Ik zou als ik in jullie situatie zat, elk contact tot een minimum beperken. Dat gezeik over 'oh m'n zere knie', na zelf aangeboden te hebben om te helpen poetsen, het vervolgens zonder gemiep wel doen bij een vreemde bikkel die wél erge bekkeninstabiliteit had, zou ik niet in m'n leven hoeven. Zo iemand zou niet sjiek mogen doen over het oppassen op m'n kinderen. Of überhaupt een bepaalde invloed / mening over m'n leven krijgen. De verplichte verjaardagen e.d., misschien, maar meer ook niet.
Ik kan m'n eigen schoonmoeder ook soms wat minder goed verdragen, maar ze is de goedheid zelve. Alleen af en toe wat druk, verder extreem betrokken op een oprechte manier bij ons, zonder opdringerig te zijn.
Hou de eer aan jezelf. Ik zit in een vergelijkbare situatie. Kost veel moeite maar slik mijn woorden in. Puur en alleen voor mijn kids. Zij zijn gek op opa, oma en tante. En ik denk maar zo, ze hebben niet het eeuwige leven ;-)
NIKS VAN AAN TREKKEN, mijn schoonvader precies hetzelfde.( hij komt wel zijn zooi ophalen uit de schuur maar ff zijn kleinkinderen komen groeten HO MAAR! willen ze niet in hun kleinkinds leven voorkomen Boeiend opgeruimd staat netjes.
Voor een deel herkenbaar en erg vervelend als je merkt dat de omgang en communicatie anders is als je het zelf het liefste zou willen. Bij mijn schoonouders lijkt het enigsinds wat beter te zijn inmiddels. Maar blijven er ook een hoop 'downs' onderweg. Wat ons heeft geholpen is samen over voorvallen te praten en ook de gevoelens daarbij. Ik heb altijd heel erg mij ingezet en doe dit nog steeds gauw om dingen te doen voor de ander in de hoop dat ze me dan misschien wel wat aardiger zouden vinden. Het leek alleen niet te werken en werkte juist frustrerend. Uiteindelijk Maakte ik samen met mijn vriend een front dat we ervoor kozen ons niet meer zo makkelijk te laten kwetsen. We hielden niet meer met alles rekening en toonden zelf ook minder inzet in het contact naar de ander toe. Het contact was vrij minimaal en slechts af en toe zagen ze onze zoon. Uiteindelijk heb ik nadat ik toch een soort rust begon op te merken en er dus minder spanning was mijn schoonmoeder op gesprek gevraagd om dingen te bespreken en ook aangegeven dat ik graag haar kant wilde horen. Ik heb gewoon rustig de dingen aangekaart waar ik mee zat en hoe dat op mij overkwam en haar ook gevraagd van of dat de bedoeling was of hoe zij dat ervaren had. Daar is een mooi en open gesprek uit voortgekomen. Ze gaf toen zelf ook juist bepaalde wensen aan waarvan ik niet wist dat zij ze had en punten waarop wij dus een verkeerde indruk hadden gegeven. Juist doordat niets besproken was bleven die gevoelens hangen en creeerden ze juist wrijving. Inmiddels heb ik vaker weer contact en is het contact ook warmer. Het blijft uitkijken doordat bepaalde ideeen en verwachtingen nou eenmaals anders zijn doordat ieder gezin weer anders is. Maar er is nu tenminste een betere basis om vanuit te werken. En ze hebben tenminste ook gezien dat ik hun het contact met hun kleinkind niet ontnam vanwege mijn eigen gevoelens. Zoals je zelf zegt is jouw verhaal er een van een kant. Misschien spelen er bij hun ook dingen waarvan jij niet op de hoogte bent en ze misschien niet aan durven te geven en in plaats daarvan zich op andere dingen gaan richten en klagen of afwijzen. Doordat je schoonmoeder oppast zijn jullie daarin afhankelijk. Netzoals met iedere gastouder geldt. Je moet je er prettig bij voelen. Laat je zoon bij een andere gastouder en als hij hun dan ziet dat dat wel opa en oma momenten kunnen zijn ipv alleen maar oppasmomenten. Misschien is het creeren van rust en niet teveel verwachtingen voor jullie ook even beter. Geef jullie grenzen duidelijk aan. Zeg het wanneer je iets niet leuk vindt op een nette manier. En verwacht gewoon even niet teveel. Mocht je mettertijd wel ruimte merken waarin de relatie weer kan groeien dan kan je het weer voorzichtig proberen met er zelf ook meer energie in te steken. En als dat niet komt dan is het misschien minder kwetsend als wanneer je juist heel veel tijd en moeite er in steekt. Hopelijk heb je er iets aan. Iedere situatie is anders, maar ik denk dat een eerste start is om eens te praten met je man. Succes!
Oei, klinkt als mijn schoonmoeder. Ik heb daar twee jaar geleden na lang proberen mee gebroken na zes jaar haar te kennen. Het kostte mij teveel energie. Twee maanden later besloot mijn man hetzelfde te doen. Dat contact is sinds een paar maanden minimaal hersteld maar onze dochter komt er niet meer. Het is geen leuke oma voor haar.
Pfffff moeilijk he! Wat is dat toch met schoonouders! Hier ook al jaren ellende maar manlief heeft het lef niet er wat van te zeggen aan te doen. Het zijn toch z'n ouders en we hoeven ze toch niet zo vaak te zien. Pfffff afgelopen vrijdag is het heel hoog opgelopen. Ik moest plots naar de vk. Maakte ne erg ongerust. Schoonpa blijf bij mn kids en ging met schoonma. In de auto vroeg ze waar ik last van had en daarna begon ze weer over dr man, en wat een ellende hij allemaal heeft (hoop gebeurd met gezondheid en werk en is ook vervelend maar om daar nou elke x over te beginnen en al helemaal als ik in de stress zit, pffff). Bij vk alles OK en mooie echo gehad. Ik helemaal blij. Kom ik thuis, vraagt schoonpa niet hoe het gegaan is. Zat heel boos. Zoontje van 4 in tranen. Opa heeft me geslagen, wtf!!! Ik zeg, wat is er gebeurd. Ja r sloeg me zegt mn schoonpa en toen ik zei klaar ging hij door. Pardon? Mijn kind slaat z'n opa uit het niks? Beetje ongeloofwaardig. Dus de oudste verteld. Opa en r waren aan het kietelen (r wordt dan erg snel druk, moet je niet doen) en toen zat R opa met z'n knuffel te slaan en opa zei stoppen en toen deed hij het nog een x en gaf opa hem een klap. OMG ik ben er zo klaar mee....kind uitlokken met druk doen, ja r mag niet slaan, maar dan mijn kind een klap verkopen? Hij is meteen weggegaan als een klein kind, naar de winkel. Schoonmoeder bleef nog, maar ik wist niet wat te zeggen en toen toeterde schoonpa toen ie klaar was in de winkel en ging mn schoonmoeder weg. Ik ben er nu helemaal klaar mee want dit is niet het enige dit gaat al jaren zo. Zo feliciteerd mn schoonpa me nooit, gaat gewoon zitten in de woonkamer. Bellen ze nooitttttt komen nooit, alles moet uit ons komen! Ben er helemaal klaar mee! Ik mis niks aan ze als ik ze niet meer zou zien, klinkt hard maar het is de waarheid.
Dames, super bedankt voor jullie reacties! Even een frisse blik van buitenaf! We hebben ons best gedaan en wederzijds respect en loyaliteit is inderdaad belangrijk, dat ga ik mezelf goed inprenten; nu lijkt het voornamelijk een eenzijdige investering in de relatie en communicatie te zijn vanuit ons. Hoewel we er vaak naar snakken, voelt het verbreken van het contact met onze (schoon)ouders en tevens grootouders van onze kinderen niet goed. We hadden toch wel zwaarwegende redenen om ons zoontje naar onze (schoon)moeder als gastouder te laten gaan, maar die nabijheid maakt de situatie ook erg ingewikkeld en de relatie en communicatie pijnlijk duidelijk. Een ander opvangadres zoeken zal vreselijk zijn voor onze (schoon)ouders, maar hopelijk geeft het ook lucht en kansen. Teveel hopen en verwachten moet ik ook niet doen zoals jullie aangeven, want dat zorgt alleen maar voor teleurstelling. Het is gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar ik ga het proberen. Ik zal mijn man en kinderen nooit het contact ontzeggen. Voor mijzelf moet ik bekijken of, en zo ja hoe, ik het contact ga vormgeven. Het is inderdaad belangrijk dat we onszelf voorop gaan stellen.
Contact verbreken vind ik te ver gaan en bovendien vind ik dat die beslissing uitsluitend bij jouw partner ligt. Het zijn tenslotte zijn ouders. Jullie zouden het contact verder kunnen minimaliseren. Hoef je je ook minder te ergeren aan verwachtingen die door jouw schoonouders niet worden waargemaakt want dat is wat ik lees. Jij of jullie verwachten een bepaalde houding en handelingen van jullie (schoon) ouders en zij voldoen daar niet aan. Je ergert je aan het feit bijvoorbeeld dat ze niet mee kon naar de echo omdat zij moet werken. Niet aan gedacht dat het last minute vrij krijgen niet kan? Over de bevalling? Dat is toch hun mening en dat mogen ze toch hebben? Zo zijn er wel meer dingen waarvan ik denk, jij verwacht A maar je krijgt B. Er zit dan mijns inziens niets anders op dan dat te accepteren en je vooral te concentreren op jullie eigen gezinsleven. Zou dus ook een andere oppas zoeken.
Helemaal met je verhaal eens behalve mijn voorbeelden die je aanhaalt. Ik erger me niet aan het feit dat ze niet mee kan naar de echo. Ik ging er al vanuit dat ze niet zou kunnen of hooguit met de nodige manoeuvres. Het raakt me dat zij kortaf/verbolgen reageert op het feit dat ze niet mee kan naar de echo en dit mij aanrekent, want ik weet toch wel dat zij niet door de week kan en moet werken, terwijl het een overmachtsituatie is (zie onder). Wat betreft de bevalling... Natuurlijk mogen zij hun mening hebben, maar baseer die dan ook ergens op voordat je iets (zeker wat zo persoonlijk is) meteen afkraakt, is mijn mening. Het is ook de toon die de muziek maakt. Toen ik dat teruggaf vond mijn schoonvader dat ik dat maar moest accepteren, want mijn schoonmoeder heeft geen tact en daarmee was de kous af. Het is natuurlijk ook niet 1 voorbeeld, maar de opeenstapeling van gebeurtenissen!
als ik dit zo lees zou ik er mee stoppen . jullie hebben je best gedaan en hun moeten inzien dat ze fout bezig zijn. slim is om een andere gastouder te zoeken jullie zijn de ouders en bepalen alles zelf je hebt je schoonouders niet nodig . succes ermee.
Dit is echt niet normaal vind ik en ik dacht dat mijn schoonmoeder onmogelijk was, Jemig ik leef met je mee meid!! Jammergenoeg is contact verbreken niet zo een strak plan dan kunnen ze natuurlijk alles wat verkeerd loopt in hun leven daarop steken en dan zijn jullie het zwarte schaap van de familie...
Het klinken echt niet als leuke mensen, maar contact verbreken vind ik in de meeste gevallen ver gezocht. Het is de familie van jouw man, als hij uit zichzelf er op den duur er klaar mee is en het contact verbreekt dan is dat aan hem. Maar ik zou zoiets zelf nooit bespreken of daar een bepaalde hand in willen hebben.
Het contact tot een minima beperken, ander opvang voor mijn kind zoeken, daar zou ik mijn heil vinden. Ik zou ook proberen om bepaalde opmerkingen langs me heen te laten gaan, zij kan niet mee naar de echo? Pech dan!
Als ik het zo lees, is jouw schoonmoeder een nogal gefrustreerd mens en zijn jullie verwachtingen van haar te hoog: die zal ze nooit waarmaken. Eigenlijk verbaast het me dat jullie haar als gastouder hebben ingeschakeld, met deze geschiedenis... Ik denk dat het de moeite waard is om contact te houden: zowel voor je man als de kinderen. Maar dan wel op een andere manier: zonder iets van hen te verwachten. Verwacht van hen geen medeleven of schouderklopjes, cadeau's, hartelijkheid, aandacht of hulp. Dat gaan ze toch niet waarmaken. Als er een moment komt waarop je netjes kunt stoppen met haar als gastouder, zou ik dat doen. Maar niet halsoverkop of als wraak ofzo. Probeer gewoon jezelf te zijn en benoem op het moment dat ze rot doet, dat dat je kwetst. Maar verwacht geen excuus... Heel lastig. Maar misschien kun je op die manier toch de opa en oma van je kinderen 'behouden'.... Sterkte!!!
Mijn schoonmoeder komt nogal gefrustreerd over inderdaad; ze voelt zich nogal snel achtergesteld en ziet alleen de doemscenario's. Misschien is 'getraumatiseerd' zelfs meer passend gezien haar achtergrond: jarenlang contact verbroken met haar moeder en zus, ruzies in de familie, een dochter in het buitenland die jarenlang het contact heeft verbroken waardoor er geen contact was met het kleinkind (nog steeds is er vrijwel geen contact). We hebben sterk overwogen om haar geen gastouder te laten zijn en overwegen dit nog steeds. We hebben wel gekozen voor 1 dag 1.p.v. 2 dagen. Mijn schoonmoeder heeft zichzelf een identiteit ontleend aan het gastouderschap. Al met al, haar geen gastouder laten zijn is een herhaling van het trauma en een steek door haar hart; dat heeft ze goed duidelijk gemaakt. Hoewel wij niet verantwoordelijk zijn voor het fixen van haar trauma wilden wij haar dit niet ook weer aandoen en hoopten wij een cirkel te kunnen doorbreken en de kleinkind-grootouderrelatie een eerlijke kans van slagen te geven, maar dat (b)lijkt echt een te hoge verwachting te zijn net zoals vele andere punten. Ik vind de situatie extra moeilijk, omdat ik uit een hele harmonieuze familie kom.
WoW,. Schoonouders ... ik snap je frustratie ! Maar wat zegt jou man hierzelf van ? En hebben jullie dit samen al besproken voor een conclusie ? Als je schoonmoeder geen tijd vrij kan maken voor echo's etc gewoon niet meer vragen ! Succes !!
We hebben dit regelmatig samen besproken. Voor mijn man is de grens ook bereikt, maar ja die eeuwige loyaliteit... Hij geeft het toch steeds weer een kans. Wat betreft de echo... mijn schoonouders vonden het heel erg dat ze de vorige zwangerschap niet meegevraagd zijn naar de echo. Ze hebben zelf vroeger nooit een echo meegemaakt en zouden het heel bijzonder vinden om hun kleinkind op komst te zien. Mijn ouders waren er daarentegen wel bij, omdat ze chauffeur waren i.v.m. mijn bekkeninstabiliteit. Daarbij is het contact heel anders, maar daar ging het op dat moment eigenlijk niet om. We snapten het gevoel van mijn schoonouders wel en wilden daar dit keer rekening mee houden. Dat eerst ik en daarna ons zoontje in het ziekenhuis belandde waardoor de echo niet meer in het weekend kon plaatsvinden, was van tevoren natuurlijk ook niet te verwachten.
Dat kunnen alleen jij en je man bepalen vind ik. Hier is er nog iets ergers voorgevallen (ga er niet over uitweiden, want dat doet hier niet ter zake), waardoor wij maandenlang geen contact gehad hebben met mijn schoonouders. Als het aan mij gelegen had, dan was dit voor altijd zo gebleven (zelfs moesten mijn eigen ouders dit gedaan hebben, zou ik nooit meer contact met hen willen). Maar mijn man heeft zich emotioneel laten chanteren (je moeder maakt er zich ziek in, ze gaat eronderdoor en meer van dat gedoe), waardoor hij toch weer gezwicht is. Dus voor mijn man hebben we nu weer contact met hen (binnen bepaalde grenzen weliswaar). Ieder bezoekje geeft bij ons beide veel ergernis, maar ik kan mijn man niet verbieden om contact te hebben met zijn ouders als hij dat zelf wel wil.
Pfff word al moe als ik het lees!! Haha Hier zou k m'n vriend laten kiezen.. Vind hij het contact niet nodig zou k dat Okee vinden. Voor de kids.. Tja Okee miss beter, maar als dat zo allemaal moest, nou echt niet!!! Dan zou ik het contact gewoon tot minimum beperken.. Succes!!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (32) Verversen