Dit is eigenlijk een te lang verhaal voor dit forum. Maar toch moet ik het kwijt en hoop ik dat er misschien dames zijn die in een soortgelijke situatie zitten.
Mijn man en ik hebben samen jonge kinderen. We schelen tien jaar in leeftijd. Hij was er eerder klaar voor dan ik, ook gezien zijn leeftijd. Zijn drang om vader te worden leek erop dat hij enorm zou gaan genieten van zijn rol.
Mijn man heeft een aantal supermarkten en is hier alle dagen mee bezig. Ik wist dus van tevoren waar ik in stapte, ik had niet verwacht dat hij een hele actieve vaderrol zou aannemen. Ik heb zelf ook een eigen bedrijf en heb een flinke stap terug gedaan toen er kinderen kwamen. Dat is geen opoffering, ik doe het graag want ik geniet enorm van onze kinderen.
In de loop der jaren is de situatie zo gegroeid dat ik àlles alleen doe. Mijn man slaapt op een aparte slaapkamer omdat hij snel wakker wordt en goed uitgerust in zijn winkels wil verschijnen. Alle nachten, kraamweek of geen kraamweek, ze zijn voor mijn rekening. Alle hectische ochtenden, ze zijn voor mij. Hij eet zijn brood voor de televisie op. Alle kinderen van school afhalen, waarheen ook naartoe brengen, ik doe het. En ik doe het met alle liefde. Maar toch begint het me op te breken.
Het gaat altijd over hem. Over zijn werk. Zijn personeel. Zijn lichamelijke toestanden. Iets vragen aan mij uit zichzelf is er zelden bij. Dit is iets van de afgelopen 10 jaar, dus het is niks nieuws. Maar wanneer wij met zijn allen aan de keukentafel zitten te eten en hij eet zijn eten voor de televisie in de kamer op, dan vraag ik me weleens af waar ik mee bezig ben. Of er niet iets meer voor mij in had gezeten.
Als ik hierover begin, zegt hij: maar je doet toch niks liever? En dat klopt ook. Maar het feit dat ik zo voor lief genomen word, doet me best pijn.
Op het moment lijkt hij overspannen te zijn. De sfeer in huis wordt er dus niet gezelliger op. Ik heb op dit moment liever dat hij aan het werk is dan dat hij thuis is en voor die gedachte schaam ik me.
Het is nu niet het moment om mijn ongenoegen aan hem voor te leggen. Hij heeft genoeg aan zichzelf. Maar wanneer weet je, deze relatie is het nog steeds waard om voor te vechten? Ondanks dat je je zo eenzaam voelt, terwijl je hartstikke druk bent?
Dit klinkt als een situatie als bij mijn partner zijn huis eerder. Zijn ouders zijn gescheiden en hij heeft geen contact met vader. Ik zelf vind dit niet normaal, wij eten allemaal gezamenlijk en weekenden gaat 1 dag hij er vroeg uit voor de kinderen en de andere dag ik. Zodra hij thuis is doen wij veel samen. Natuurlijk doe ik meer en dat is prima (huishouden) kinderen verzorgen maar zodra hij thuis is eisen de kinderen echt wel ook zijn aandacht. Tussen ons gaat het soms misschien iets minder omdat wij beiden uitgeput zijn (vaak 5 uur wakker) maar de kinderen leiden er niet onder en uiteindelijk zijn wij er wel voor elkaar en komen wij deze fase echt wel door. (Kleine kinderen)
Wat een verdrietig verhaal en heel erg herkenbaar... Ook ik heb in jouw situatie gezeten en als ze zo jong zijn dan is het nog te behappen, op een zekere hoogte maar weet dat hij niet zal veranderen, er zal iets drastisch moeten gebeuren wil hij inzien dat dit de foute kant op gaat. Kies voor jezelf, ook al betekend het dat je hem echt moet gaan duidelijk maken dat dit niet werkt! Ik ben uiteindelijk gescheiden, nu een nieuwe liefde en samen een kind maar als ik terug kijk op mijn stukgelopen huwelijk kan ik eigenlijk niks anders dan heel erg verdrietig zijn, en huilen soms, want oh wat was dat zonde en wat had ik mijn ex eerder duidelijk moeten maken dat de dingen anders moesten want scheiden kent alleen maar verliezers... en de kinderen zijn de grootste verliezers... Ik ben mijn ex ook kwijt, hij was niet alleen mijn partner maar ook jarenlang mijn goede vriend, waar ik zo veel mee kon lachen, waar ik veel mee had beleefd, opgebouwd, 3 prachtige kinderen mee gekregen en nu is dat weg, kwijt want hij praat niet meer met mij, ik wou scheiden, weg van hem want hij keek niet meer naar mij om, jarenlang niet meer. Spijt heb ik absoluut niet, maar ik mis hem zeker als persoon. Ik hoop dat jullie samen kunnen vechten, voor de relatie an sich, want jullie moeten ook nog samen leuk hebben als de kinderen de deur uit zijn.
Dus je man wilde graag aan kinderen beginnen toen jij er eigenlijk nog niet klaar voor was, en jij moet je baan er gedeeltelijk voor opgeven terwijl hij juist extreem veel gaat werken? En hij is er dus helemaal niet voor de kinderen? Sorry, maar ik vind je man een egocentrische eikel…
Als een vrouw zich opstelt als deurmat, zal ze ook zo behandeld worden. Dat betekent natuurlijk niet dat hij niet verantwoordelijk zou zijn voor zijn eigen gedrag. Maar zij netzo min...
Ze heeft het zelf zo ver laten komen. "Nulees ik ook weer Het is nu niet het moment om mijn ongenoegen aan hem voor te leggen. Hij heeft genoeg aan zichzelf".. Zo is er altijd wel een reden om hem niet op zijn gedrag aan te spreken...
Wat ontzettend verdrietig. Het klinkt alsof jullie elkaar voor lief nemen en er geen liefde getoond word. Werkt hij dan 7 dgn per week? Slapen jullie nooit neer samen? En de genegenheid? Waar is die?
Zelf zet je jezelf dus al een tijdje opzij. Nu zit hij niet lekker in z'n vel juist nu is denk ik de tijd dat jij ook je gevoelens uit. Jij bent er ook gewoon he. Jou gevoelens tellen ook.
Het eten voor de tv vind ik zelf niet helemaal gezond en voor de kids ook niet echt een juist voorbeeld van een gezins balans. Misschien kan je voorstellen om eerst alleen het weekend weer samen te eten. Ik lees je verhaal alsof je een extra kind hebt. En dat de afstand steeds groter word.
Degene die kan besluiten of je ervoor moet vechten dat ben je zelf. Ik zou zeker een goed gesprek met hem aangaan en alles op tafel gooien.
Super lastig, maar volg altijd je gevoel. Je leeft maar 1 keer! Stop er al je tijd, energie en liefde in. Voel je het niks beter wordt dan moet je echt voor jezelf kiezen ❤️
Het klinkt eigenlijk alsof je al heel lang geen relatie meer hebt. Jij runt een gezin en je hebt nog een betalende huisgenoot voor wie je een soort hospita bent. Of er kansen zijn om weer opnieuw de relatie te herstarten hangt van een hoop zaken af, waar zo op een afstandje via een forum, geen zinnig woord over te zeggen is. En het hangt er ook vanaf of je het nog wel wilt. Ik zie je hieronder ergens zeggen dat je misschien zelf met iemand wilt praten, dat lijkt me een heel goed idee, dan kan je dat voor jezelf bepalen en op een rijtje zetten.
Je vraagt om ervaringen van anderen, die kan ik je niet uit eerste hand geven. Ik heb het wel een paar keer in mijn omgeving meegemaakt, en dat is tot dusver nog niet goed afgelopen. Eigenlijk kwam het er in heel grote lijnen vaak op neer dat de vrouw jarenlang van alles incasseerde, allerlei excuses bedacht voor de ander, subtiel wel dingen probeerde te bespreken maar dat kwam nooit aan en was nooit het goede moment en veranderde nooit iets. Echt de boel laten escaleren kon niet, daar zouden de kinderen onder lijden. De man had het meeste belang bij de status quo en vaak een onderontwikkeld vermogen tot zelfreflectie, en ging er nooit zelf iets aan veranderen. Op het moment dat er iets gebeurt dat de emmer echt doet overlopen en de bom barst, zegt of doet de vrouw iets waardoor de nood wel écht binnen komt. Man wil dan wel iets veranderen of in therapie, maar deels uit paniek, en dan is er al zoveel verwijdering dat de verbinding er niet meer komt. En het lastige als je samen kinderen hebt; je blijft samen ouders, dus je zult uiteindelijk hoe dan ook moeten communiceren. Juist in een scheiding, ironisch genoeg.
Ik weet niet of je iets aan zulke ervaringen hebt, maar bij dezen. Als je man nu tegen een burn out aan zit, is zijn werk-leven-balans en levenshouding schadelijk voor meer dan alleen jullie gezin en mogelijk de band met zijn kinderen, maar ook voor hemzelf. Wat dat betreft heeft hij er ook baat bij als jij niet de confrontie mijdt, maar m aan gaat. Of dat bij je past, of je die energie hebt, en of dat lukt, is een tweede. Maar ik weet wel dat je hem niet per se een dienst bewijst door dit nu niet op zijn bordje te schuiven, en zeker dat het jou niet helpt. Misschien is dat een gedachte die je helpt om wel actie te ondernemen. Niet dat ik vind dat jij die verantwoordelijkheid als enige hebt, hij is een volwassen vent die genoeg hersens en inzicht heeft om een eigen bedrijf te runnen, dus dan kan hij ook doorhebben dat er thuis iets niet klopt. Maar de kans dat er initiatief vanuit hem komt, is helaas nihil, vermoed ik.
Heel veel sterkte en moed gewenst in ieder geval, wat je hier ook mee doet, ik hoop dat je een goed vangnet zelf hebt!
Wat een lastige situatie.. Als ik het zo lees denkt jouw man dat je helemaal gelukkig en tevreden bent. Heb je dit wat je hier met ons deelt ook aan hem uitgelegd.. ? (Ja ik vind het leuk om voor m’n kinderen te zorgen, maar dat betekent niet dat ik dat 100% alleen moet doen) En het tweede punt; je man heeft het denk ik ook niet makkelijk..
Druk met werk? Dat mag. Jij alles in huis, hij het geld verdienen? Niks mis mee. Maar sorry, geef mij 1 goede reden dat hij niet aan tafel hoeft te eten bij zijn vrouw en kinderen? Helemaal als je tijd thuis al zo weinig is, ik had die afstandsbediening door de midden gebroken. Ik lees best herkenbare dingen in je verhaal, maar echt, die vent heeft een schop onder zn kont nodig en die moet jij hem geven. Of een schop richting de tafel, of een schop de deur uit.
Helemaal eens met jouw reactie. Niks mis met een meer traditionele rolverdeling (mits beide daar happy mee zijn), hier is het ook echt niet 50/50 verdeeld. Maar m'n man moest het niet proberen te denken dat hij tijdens eetmomenten niet bij ons aan tafel hoeft te zitten, dan had ik 'm toch echt wel wat anders verteld.
Ik zie jou ook vermijdend reageren in de reactie die je geeft met ‘het heeft toch geen zin dat wil hij niet’. Heb je het besproken? Heb je een diepgaand gesprek gehad over gevoel, verwachtingen, wat je belangrijk vindt in een relatie? Niet over wat hij anders moet doen maar wat jouw gevoel is, waar dat vandaan komt en wat helpend is om dat anders te krijgen? En hoe hij daarnaar kijkt? Want het klinkt alsof hij ook niet lekker in zijn vel zit.. kom je er samen niet uit dan is relatietherapie de volgende stap. Dat kan echt helpen om het gesprek op de juiste manier te voeren. Wil een van beide dat niet dan zou ik boos worden. ‘Dan maar gelijk de handdoek in de ring?’
De dynamiek tussen jullie is zoals hij is door hoe jullie je allebei naar elkaar toe gedragen. Als dit moet veranderen, moet je dus beiden iets anders gaan doen. Zolang je beiden nog wil investeren, is er hoop. In je eentje vechten heeft geen enkele zin. Maar voor je opgeeft, zou je zeker moeten weten dat de ander al opgegeven heeft.
Probeer het gesprek te voeren over waar het écht om draait. Blijf weg van iets dat beschuldigend kan aanvoelen (dat wekt alleen verdediging, weerstand op en dan sta je direct gesloten tegenover elkaar) en houd het bij jezelf. Zeg dus niet 'jij eet altijd maar alleen', 'ik doe alles in mn eentje' of 'je doet niet genoeg' maar pel het even af. Jij voelt je alleen, je mist hem, je mist hoe jullie waren. Hij voelt dat vast ook. Spreek naar elkaar uit dat je elkaar niet kwijt wil, en dat je bang bent dat dat nu wel gebeurt. Dáár kun je elkaar vinden, en als dat eenmaal lukt, dan kun je verder bespreken hoe je dat dan samen kunt aanpakken.
Sta open voor wat de ander voelt en zegt. Ga er vanuit dat de ander de dingen niet doet om je te kwetsen of uit gebrek aan gevoel. Je kunt dingen constateren zonder daar schuld aan te hangen.
Begin met kleine dingen. Een kus bij thuiskomen of weggaan, in het voorbijgaan even over elkaars rug wrijven, vragen hoe de dag van een ander was. Kleine beetjes tijd samen zoeken, samen eten zonder de kinderen of twee uur een oppas regelen en een wandeling maken samen (wij praten veel beter als we lopen, in het donker in bed gaat het ook stukken beter). Trek samen een fles wijn open 's avonds en haal herinneringen aan fijne tijden op. Je hoeft niet de hele tijd te praten over wat er niet goed gaat of hoe het anders moet, maar ben wel weer even echt samen af en toe. Zo creeer je langzaam weer die band tussen jullie. En daarmee ontstaat er ruimte voor de diepere gesprekken.
Ik zou zeggen dat je dit juíst wel nu moet doen en niet nu onder het tapijt moet vegen omdat hij het moeilijk heeft. Want dit gesprek openen, biedt mogelijkheden om er ook weer echt voor hem te zijn. Om het weer samen te gaan doen. Het gesprek niet voeren, betekent je er nu al bij neerleggen dat de afstand tussen jullie waarschijnlijk nog groter wordt.
Dat gezegd hebbende, nog een belangrijke kanttekening bij dit hele verhaal: wij kennen jullie niet en lezen van de situatie maar een klein stukje. Als jouw gevoel zegt dat het klaar is, dan is dat wat het is. Luister naar dat stemmetje diep van binnen.
Dit is wat ik getracht heb te zeggen. Kan als gescheiden moeder na relatie van 17 jaar zeggen dat je echt al deze stappen door wilt zijn gegaan. Het heeft ons ook geholpen bij het uit elkaar gaan. Want we begrepen elkaar daardoor beter en konden het beter verwerken. Er was geen basis meer namelijk.. maar dat weet je pas als je alles hebt onderzocht. Dat ben je verplicht naar je kids toe vind ik .. en .. naar elkaar..
Wat zegt hij dan als je aangeeft bij hem weg te gaan als het zo door gaat en er niets veranderd?
Eerlijk gezegd, als ik dit zo lees heb je het zelf ook wel zo ver laten komen, en te ver laten komen.
Je had eerder aan de bel moeten trekken dat je het er niet mee eens bent hoe het gaat.. Ik denk dat het nu zo ver is dat het niet meer goed komt of jullie gaan een heel pittige periode tegemoet.
Ga het gesprek aan maar probeer geen verwijten te maken, laat ook je eigen aandeel in de situatie orde komen. Geeft hij aan niets te willen qua veranderingen, therapie etc dan zal ik de knoop doorhakken en uit elkaar gaan.
Zorgen voor je gezin is geen zorgen, als je niet emotioneel betrokkken bent, en werkt aan de relatie met je vrouw (jij) en de kinderen, die nu leren dat hun niet prioriteit nummer 1 staan, maar op plaatst 3 en jij op plaats 4 (zichzelf en zijn werk op plaats 1 en 2)
Geen wonder dat jij je zo eenzaam voelt, zonder emotionele steun in je relatie en met op de opvoeding.
Ik denk zo aan je reactie op de eerste comment te lezen dat het trekken aan een dood paard is. Je bent zelf niet gelukkig en hij gaat niet veranderen want de winkels zijn belangrijker.
Heftig zeg, het lijkt me ontzettend naar om je zo eenzaam in een relatie te voelen.
Hoe was het vroeger bij jullie? Hadden jullie raakvlakken? Gezelligheid? Dromen?
Ik lees het alsof jullie amper met elkaar praten. En laat dat nou net zo belangrijk zijn. Je schrijft ook dat dit al zo’n 10 jaar speelt. Zouden jullie open staan voor relatie therapie? Of apart van elkaar werken aan jezelf?
Ik zou zelf alles op alles zetten om er samen uit te komen. Vooral wanneer je samen kinderen hebt.
Werk heeft bij hem altijd op nummer 1 gestaan. Dat was ook iets wat ik in het begin van onze relatie heel aantrekkelijk vond. Iemand met zo’n drive, niet zo’n type dat het wel snel best vond.
Vroeger deden we tussen het werk door zeker leuke dingen. Lekker uit eten, weekendjes weg, dat was fijn. Als ik daar nu bij hem over begin, lijkt het wel alsof hij er als een berg tegenop ziet. Ook met de kinderen ondernemen we samen weinig. Niet dat ze daar nou perse iets van krijgen, we wonen fijn en het ontbreekt hen aan niks, maar uitstapjes met het hele gezin zijn toch wel heel leuk, zeker voor de kinderen.
Relatietherapie is echt een no go. Daar hoef ik niet eens over te beginnen. Maar ik speel wel met de gedachte om zelf eens een afspraak te maken bij iemand. Gewoon om al mijn gedachten wat te ordenen.
Ik heb mezelf een rol aangemeten als: laat hem maar, hij is moe. Ik doe het wel. En wat waar is is waar, hij doet alles buiten de deur. Zorgt dat er voldoende geld binnenkomt. Dus hij doet ook zijn best om voor ons te zorgen.
Eerst dacht ik ah wellicht helpt therapie of een date avond om hem wakker te schudden en hem eens uit te nodigen om in plaats van kostwinnaar en huisgenoten opnieuw man en vrouw te zijn. Maar na je reactie op deze post.... de reactie laat hem maar, hij is moe.... ja dus en? jij bent toch ook moe? Daarnaast worden je kinderen hier ook geen gelukkige kinderen van. Ik zou echt eens hier een goed gesprek over beginnen. En anders.... wellicht is een bonuspapa op een dag geïnteresseerder dan iemand die alleen geld binnen brengt. Tv kijken terwijl gezin aan tafel zit te eten, sorry hoor. Ik ben nu al boos en het is niet eens mijn man.
Nou, ik kan mij dus ook echt boos maken om het feit dat hij op de bank gaat zitten. Ik snap niet eens hoever het zo kan komen dat hij überhaupt niet aan tafel gaat zitten.
Het is logisch dat wat je eerst aantrekkelijk vond (focus op zijn business) dat nu niet meer het geval is omdat het normaal is datouders hun kinderen op de eerste plaats zetten.
Het klinkt voor mij alsof jouw man oververmoeid is en ja dan is alles je hem te veel. Hij kan de drukte thuis niet aan omdat er al zo’n druk op hem gevoelsmatig ligt denk ik.
Wat betreft therapie voor jezelf kan ik alleen maar zeggen dat het ontzettend fijn is wanneer je echt een goede therapeut treft. Dus mocht je dat gaan doen wees kritisch en zorg dat het iemand is waar je je op je gemak bij voelt.
Het zou zo maar kunnen dat je met een beetje hulp wegen ziet die je anders niet had gezien of genomen. Wat me ook doet denken; is er een manier waarop je bijvoorbeeld een middag of twee in de week oppas voor de kinderen kan regelen zodat jij ook echt even je eigen tijd krijgt en doet waar je zin in hebt?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (31) Verversen