Dag dames Ik zit al heel erg lang met iets en vroeg me af of iemand dit herkent.. ik heb al een hele lange tijd last van overgeef angst. Alleen de gedachten al maken me bijna misselijk. En ik weet dat niemand het een pretje vind maar ik word elke dag wakker met als ik of de kids vandaag maar niet misselijk word en moet overgeven. Het belemmert me dagelijks leven. Ik eet wel gewoon alles dat is het niet maar mijn gedachten gaan wel naar: als ik hier maar niet misselijk van ga worden. De kids hadden laatst buikgriep en waren enorm aan het overgeven, op dat moment heb ik er wat minder moeite mee omdat ik de kids natuurlijk help maar daarna denk ik ooh als het maar niet weer gebeurd. Ook als ik lang moet rijden ben ik bang misselijk te worden en dat ik in de auto moet overgeven vreselijk.! Het is nooit gebeurd maar de angst heb ik enorm. Ik vind het moeilijk uit te leggen maar kent iemand dit een beetje ?
Niet meer gelukkig, maar die periode heb ik wel gehad. Bij mij werd dat toen getriggerd door stress. Ik had dan ook altijd een plastic tas bij me en als ik ergens anders logeerde zorgde ik dat er een vuilnisbak ofzo in de buurt was en als dat er niet was had ik m'n plastic tas. Ik heb ook een tijd medicatie gehad tegen misselijkheid omdat ik last van m'n darmen enzo heb en daar snel last van opgeblazen gevoel enzo van kreeg. Maar sinds EMDR gaat het beter. Wel vind ik deze periode altijd lastiger, de winter, als er weer veel buikgriep rond gaat.... Ik ben nog steeds wel sneller gestresst nu, dat ik denk, oh jeej als er nu maar niet 1 ziek wordt 🙈 maar niet dagelijkse. Meestal als ze ineens geen zin hebben in eten, of buikpijn hebben (terwijl dat meestal onschuldig is).
Ik zou inderdaad hulp zoeken als je er zo mee bezig bent. Ik vind overgeven ook vreselijk. Mijn vader slikt medicatie, en had een tijdje dat hij meer moeite had met ze wegslikken en binnenhouden omdat hij even een ontzettend smerig exemplaar moest innemen, en hij nam ze tijdens het eten. Ik heb toen, hoe lullig ik me ook voelde naar mijn vader, mijn vingers in mijn oren gestopt en gaan hummen, anders kon ik meteen stoppen met eten omdat mijn maag er bijna van omdraaide. Als een kind ziek is en overgeeft heb ik er geen last van.
Ik ben nu 1x heel misselijk geworden van mijn migraine medicatie 1 maand terug, en neem deze nu minder snel, maar ik word ook misselijk van de migraine zelf XD Ik vind 'de aanloop naar' vreselijk, maar ik hou me altijd maar voor; als het er eenmaal uit is, is het gevoel daarna meestal wel weg. Ik vind de geluiden dus vreselijk, en loop nu een beetje te knoeien met medicatie (wel of niet innemen 'waard'), maar ik maak me er voor de rest niet druk over, en eenmaal misselijk, kijk ik er bijna naar uit om er door het er uit te gooien er maar vanaf te zijn. Overgeven vind ik vreselijk, maar het er net tegen aan hikken bijna net zo; dan maar er uit en er vanaf
Dus 'angst' voor overgeven is niet vreemd en hebben de meeste mensen wel. Maar als het je dagelijks leven overneemt is hulp zoeken verstandig. Ze kunnen je handvaten geven hoe er beter mee om te gaan. Ik heb zelf mentaal een knop omgezet. Ik had toen een andere angststoornis, en dat zorgde ook voor sneller angstig worden in andere situaties (mijn hoogtevrees werd extreem, ik begon pleinvrees te ontwikkelen enzo). Het pakte me al zoveel af, dat toen het er bij 'misselijkheid/overgeven' dreigde er bij te sluipen, dat ik mezelf voorhield; eenmaal overgegeven is het voorbij! Overgeven is niet fijn, maar het betekent eigenlijk altijd het einde van ellendige misselijkheid. En dat als een soort mantra tijdens misselijkheid tegen mezelf herhalen. En toch nog een hele tijd lopen doormodderen met angsten die ik al had die extremer werden, maar mezelf redelijk kunnen weerhouden nieuwe te ontwikkelen erbij Ik heb deels hulp gekregen voor mijn angststoornis, maar niet echt passend voor mij, en er 4-5 jaar mee gelopen, en door maar gewoon te 'blijven doen' er uit gekomen. Nog steeds komen af en toe die gedachtes die ik had boven, en ik probeer ze niet te voeden. En het gaat nu best goed. Maar wie weet was ik er veel sneller en/of beter vanaf gekomen met betere hulp.
Emetofobie, het is een angst stoornis. Ik heb het ook al bijna heel mijn leven omdat ik als kind traumatische ervaringen hiermee heb gehad. Ik zelf was dan ook tijdens de zwangerschap licht angstig om ziek te worden maar het weerhield me niet. Echter als de norovirus heerst of iemand geeft aan in mijn omgeving niet lekker te zijn dan voel ik die paniek weer. Ik stel me er zelf juist aan bloot. Exposure therapie. Echter ben ik er nog steeds niet vanaf dus ik zit erover te denken om na de bevalling en de rust is weder gekeerd hypnose te gaan doen. Emdr zou ook kunnen helpen ,geloof dat exposure therapie niet overal meer word aangeraden. Anyway wat ik er zelf aan doe is juist de dingen doen die ik eng vind. De andere kant van de medaille belichten in mezelf en de positieve kant ervan zien (dan ben je het maar kwijt en voel je je beter) maar het is een lastig dingetje om mee te leven idd. Al weiger ik het mijn leven te laten beheersen en heb ik zelf uitgevonden voor mezelf wat een beetje werkt om het te verdragen. Succes ermee en je mag altijd een privé bericht sturen.
Ik herken het enorm. Sterker nog, mijn overgeef angst is de basis voor mijn angststoornis en het huis niet uit durven. Helaas bij mij wel omdat ik mijn hele jeugd misselijk ben geweest, dus echt met duidelijke oorzaak. Maar ook nu het beter lijkt te gaan qua misselijkheid blijft de angst constant aanwezig. Ik las er een tijdje geleden een boek over. Ik geloof dat het boek misselijk van angst heette. Ging echt een wereld voor mij open om in ieder geval te weten dat ik niet alleen was en het meer mensen overkomt dat de angst voor overgeven je hele leven beïnvloed. Als je er zo constant mee bezig ben zou ik dus ook wel aanraden er meer mee te doen. Blijkbaar beïnvloed het je leven toch behoorlijk ook al lukt het wel om voor je zieke kinderen te zorgen. Zou hier dus wel hulp in zoeken. Dan hoeft het ook niet verder te komen, zoals bij mij dat je de kamer uit rent als iemand zegt zich niet zo lekker te voelen.
Volgens mij is dit gewoon een bepaalde angst stoornis. Wie weet kan je huisarts hier iets mee. Herken het in ieder geval niet, maar t zou voor jou een stuk makkelijker zijn als je er wat aan kunt doen. Bel de huisarts en kijk wat ze voor je kunnen betekenen
Dit is een angststoornis en heeft emetofobie. Het is heel goed te behandelen met cognitieve gedragstherapie. Laat je verwijzen door de huisarts naar een psycholoog. Ook in de basis ggz kunnen ze je goed helpen hiermee (hier gelden vaak veel kortere wachtlijsten)
Ik heb dit ook heel heftig gehad toen ik nog thuis woonde en me ouders ziek waren lag ik met harde muziek op in bed want dat geluid kan ik niet uit staan net zo met uitgaan ik ren echt weg als iemand aangeeft misselijk te zijn.. als mijn man nu ziek is slaapt hij beneden en is t echt met oordoppen in slapen en hij gebruikt de beneden wc.. bij mn jonge kinderen heb ik me er op de een of andere manier over heen gezet ofzo? Miss omdat ze nog jong zijn en de kots niet zo heftig is… 😭😭 ben benieuwd hoe het gaat zijn als ze ouder zijn dan zal me man het echt moeten overnemen of hopelijk doet het me dan niks meer 🥲
Ik herken het ook. Ikzelf durf en kan ook niet overgeven. Ik heb op mijn 9e een keer overgegeven en sindsdien heb ik met me zelf afgesproken dat ik dat nooit meer wilde. Is ook gelukt moet ik zeggen, ben nu bijna 32..
De angst om over te geven beheerst gelukkig niet mijn leven. Ik eet alles, ga gewoon uit eten en denk er eigenlijk niet over na. Wat ik misschien nog wel erger vind, is anderen zien/horen overgeven. Laatst hadden we hier allemaal de buikgriep, inclusief ik zelf, en iedereen heeft overgegeven behalve ik. Ik word dan vooral zenuwachtig van de rest, zeker toen mijn jongste ziek was want die kan nog niet op tijd bij de wc komen of het in een emmer doen. Mijn man en oudste zoon kunnen dat wel. Dan ben ik er al veel minder zenuwachtig over.
Ik help mijn kinderen uiteraard wel als het moet en ik alleen zou zijn, maar is mijn man thuis, dan mag hij echt de boel gaan opruimen want dat lukt mij dan niet.
In jouw geval zou ik wel hulp gaan zoeken, het moet niet je leven gaan beheersen en dat doet het bij jou dus wel.
Ja heb ik ook! Ongeveer dezelfde mate als ik het zo lees. Ben naar de poh ggz geweest bij de huisarts. Dat hielp onvoldoende. Verwijzing naar de psycholoog, maar die vond mij klachten en de mate waarin het mijn dagelijks functioneren beperkte te miniem, waardoor ze het niet kon benoemen als fobie of angsstoornis en me niet kon behandelen onder verzekerde zorg. Nu moet ik weer naar de poh. Ik zou wel proberen via de huisarts of je hulp kan krijgen, maar ik heb er dus weinig baat bij gehad.
Het lijkt mij een angststoornis. En deze kunnen onbehandeld steeds erger/extremer worden. Zoals al gezegd ga echt hulp zoeken voordat het nog meer je leven beïnvloed.
Wat mij helpt is de wetenschap dat ik mij na het overgeven altijd beter voel dan ervoor. Echter, als dit je dagelijks leven belemmert, dan heb je professionele hulp nodig.
Ik zou even naar de huisarts gaan om te vragen voor een doorverwijzing. Gesprekken met een psycholoog oid kunnen echt helpen. Zulke angsten of trauma's kunnen volgens mij ook wel behandeld worden met EMDR. Er is een uitweg hoor, gewoon aan de bel trekken. Misschien een rare vraag: heb je hg gehad?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (20) Verversen