Wanneer zijn jullie begonnen met het aanleren van je kindje om zelfstandig in eigen bed in slaap te vallen? En hoe hebben jullie dit aangepakt? En hoe lang duurde het voordat dit goed ging?
Ik heb een zoontje van ondertussen alweer 5 jaar oud die het maar niet lijkt te lukken om in slaap te vallen als er niemand bij hem is. Hij geeft zelf aan erg moe te zijn en dat is ook duidelijk te zien. Blijft redelijk in zijn bed, soms moet ik hem terug sturen, maar hij luisterd er goed naar. Het lukt gewoon niet om te slapen. Als ik dan 5 minuutjes naast hem zit dan is hij al diep in slaap!
Ik probeer mn dochter (nu 22 maanden) ook aan te leren on zelf in slaap te vallen. Nu slaapt ze altijd naast me in, en leg haar dan in haar bedje. Wanneer ik haar in dr bed leg om zelf te gaan slapen dan gaat ze steeds wel wventjes liggen maar al snel weer zitten/staan en spelen. Heeft de grootste lol en kan dat heeel lang volhouden. Ook zij, wanneer ik bij haar lig, is dan al binnen 5 minuten in slaap. Maar zelfstandig is het haar nog niet gelukt. Na een tijd is ze het spelen zat en begint dan te huilen (wij laten onze kindjes niet huilen).
Het kost me nu veel energie en vraagt een hoop geduld, wat ik eerlijk gezegd niet kan opbrengen... Ondertussen 25 weken zwanger. Wil er best wat energie in steken, maar weet niet zo goed hoe ik het het beste kan aanpakken...
Ik ben dus erg benieuwd hoe jullie dit hebben aangepakt! Alle tips zijn welkom :)
Vanaf dag 3 ofzo in bed gelegd voor het slapen gaan. Soms sliep ze bij mij maar meestal legde ik haar al in bed voor ze sliep. Helaas geen garantie voor lekker slapen, want met inslapen (ze is nu 4) heeft ze geen moeite wel met doorslapen 😅
Mijn dochter viel uitsluitend in iemands armen in slaap tot ze tien maanden was en ik haar heb.geleerd om in haar bed in.slaap te vallen. Ik moest er nog wel bij blijven tot ze sliep. Dat heb ik gedaan en is later vanzelf over gegaan. Kwestie van vertrouwen leren krijgen.
Jouw kinderen zijn al ouder en snappen veel meer. Het zou goed kunnen dat ze expres huilen zodat ze hun zin krijgen (mama blijft), in dat geval zit je er dus aan vast zolang zij dat willen.
Ik zou een bedritueel instellen dat leuk is (met voorlezen en slaapliedjes), zodat ze niet opzien tegen het slapen gaan. Ik zou dan tegen ze zeggen dat ik er "eventjes" bij blijf. Als ze na x minuten nog niet slapen dan zou ik tegen ze zeggen "papa gaat nu naar de kamer. Dus ik ben hiernaast. Ga maar slapen. Als er wat is mag je roepen en dan kom ik". Dat gaan ze dan natuurlijk uitproberen, maar als die fase eenmaal viorbij is dan zal het goed gaan.
Hier vanaf dag 1. Ik had een tijdje terug wel een periode dat de oudste niet alleen durfde te gaan slapen. Maar na een minuut of 10 zei ik dan dat alles nu veilig was en dat we allemaal thuis zijn. We knuffelen, zingen 2 liedjes en dan gaat ze rustig liggen. Er zijn echt wel dagen geweest dat ze er 10 keer uit komt, maar dan gaan we ook 10 keer weer naar boven en leggen we haar ook weer neer. Soms laat ik haar ook wel even spelen, maar dat is op gevoel wanneer ze dit nodig heeft. Dit is dan met haar knuffels en dan praat ze over de nare gebeurtenis die haar is overkomen...
las vandaag toevallig een titel van een artikel op de fb pagina van Kiind. Waarom moeten kinderen alleen slapen en volwassenen niet. Ik moet zeggen dat ik tegenwoordig ook heel slecht alleen in slaap val zonder me man. Het is nu zo erg dat ik smiddags als ik op bed lig(baby 2 weken) ik helemaal niet slaap en savonds duurt het ook zo 2 a 3 uur voor ik slaap en dan komt mijn man al weer met de baby nar boven van hij heeft honger.....
Ik kwam er de eerste paar nachten achter wat 'mama honger' is. Wij hebben er toen bewust voor gekozen om haar zo veel mogelijk bij ons te laten slapen. De eerste 2 weken sliep ze 's nachts in de kinderwagenbak, daarna in de nacht op haar eigen bedje. Overdag liet ik haar de eerste 6 a 12 weken (ik had 19 weken bevallingsverlof, vakantie, etc.) in de ochtend lekker bij mij op schoot slapen, in de middag in de kinderwagenbak bij de box (tot een week of 8) en in de avond weer lekker knuffelen op schoot. Ik vond het zo heerlijk dat ze contact met mij had en op mij in slaap viel. Vanaf een maand of 2/3 sliep ze in de middag op haar bedje, vanaf een maand of 4 ook in de ochtend en vanaf 5 maanden bouwden we rustig op dat ze in de avond ook op bed ging. Eerst legde ik haar neer als ze al sliep, daarna bleef ik haar kriebelen tot ze sliep, daarna bleef ik op de bovenverdieping en ik denk dat ik haar vanaf 6 maanden gewoon constant zelf liet inslapen. Dat lukt prima, soms heeft ze er moeite mee. Ze is nu net 1 en ik heb haar 2/3 weekjes geleden voor de aller eerste keer in slaap laten huilen. Ze is nu op een leeftijd dat ze dit blijkbaar soms nodig heeft. Het gebeurt nu denk ik van de 14 tot 21 keer per week dat ze in moet slapen (soms 1, soms 2x overdag en natuurlijk 's avonds) dat ze daarbij 1 a 2x nodig heeft om even 5 a 10 minuutjes te huilen.
Mijn zoon is altijd een slechte slaper geweest. Hij wil ook dat ik bij hem blijf. Als je elke avond verder gaat zitten van zn bed af en dan op een gegeven moment als het goed is uit z'n kamer gaat zitten. En als hij d'r uitkomt terug sturen naar z'n bed. En dat vol blijven houden.
Pff klinkt bekend. Ons dochtertje van 2 jaar heeft veel krampjes gehad, gevolgd door reflux. Ze werd alleen rustig op de arm met wiegen, zodra we haar neerlegde meteen wakker. Vaak wakker. Veel bij ons geslapen op advies consultatie bureau omdat we zelf bijna niets konden slapen anders. Erna bij ons diep laten inslapen en in haar eigen kamertje slapen. Uiteindelijk ging ze doorslapen en sinds ze 19 maanden is ga ik op een slaapstoel naast haar liggen tot ze slaapt. Als ik wegloop wordt ze hysterisch en blijft ze brullen. Hier nu 19 weke zwanger van nr 2. Hopelijk gaat hij/zij beter slapen
Ahh wat zielig... zo rot is dat voor die kleintjes, buikpijn en reflux. Mn dochter spuugde ook veel, maar sliep gelukkig wel goed. Alleen spuugde ze soms in haar slaap als ze na het drinken in slaap viel, zo eng is dat. Dan stikte ze er bijna in. Daarom hield ik haar altijd dichtbij overdag en snachts hoopte ik maar dat het goed zou gaan, soms ook niet maar werd ik daar wel wakker van gelukkig. (Haar wiegje stond naast ons bed, nu haar ledikantje bij ons voeteneind)
Zo raakten wij ook gewend aan samen slapen. Is moeilijk om daar dan uit te komen he...
Mn zoontje had weer erge kramp en schreeuwde moord en brand, vooral snachts als hij dan ook nog eens moe was. Wat een drama was dat... ben zo blij dat hij nu groter is en we dat achter de rug hebben.
Ik hoop deze keer ook op een rustigere tijd haha Maar met kinderen is het eigenlijk altijd wel feest geloof ik :p kost hoe dan ook al je energie hihi
Ja het hoort er allemaal bij. Alleen raakt je geduld wel eens op omdat je oververmoeid raakt. Ben allang blij dat we na 1,5 jaar 's nachts door kunnen slapen. Zelfs op vakantie slaapt ze nu goed door. Het alleen in slaap vallen gaat hopelijk wel komen. Denk dat ik daarmee ga starten zodra ze haar nieuwe kamer krijgt.
Ben alleen bang dat ze straks steeds wakker wordt als de baby huilt. Ze is nogal een lichte slaapster.
Hahaha allemaal moeders met een goed bed ritueel lees ik... nou hier niet hoor...!!!! Die drama queen van mij zet het op een brullen totdat ze zo overstuur is dat ze niet meer kan slapen.. ik heb echt van alles geprobeerd maar ze gaat echt niet self slapen.. eerst wilde ze gewiegd worden nu een week wil ze op ons bed liggen en valt daar in slaap en san leg ik haar ik der bedje... ze heeft her nooit gekund zelfs niet als baby.. dan bleef ze gewoon van fles tot fles wakker als ze niet slapend op bed werd gelegd
Hier wel goede bedrituelen, maar geen meewerkende kinderen haha.
Mn zoontje sliep vanaf zn geboorte al erg weinig en was steeds overstuur. Echt werkelijk alles met hem geprobeerd, maar niets hielp. Soms waren we zelf zo moe na uren lang huilen en met hem rond te lopen, wiegen, voeden enz... dat we midden in de nacht met Zn drietjes de auto in gingen met hem en rondjes rijden tot hij sliep of met hem door de straat lopen, zo was hij wel rustig... waren zware jaren helaas
Maar nu hij 5 is moet het wel anders natuurlijk. Is geen klein babytje meer hihi. En kan best wel zelf slapen, moet er alleen aan wennen... maar hoe te beginnen na 5 jaar, dat is een beetje lastig...
Ik heb ook niet van die hele beste slapers, maar ik heb ze wel altijd (dus wel van baby af aan) in bed gelegd met een ritueeltje. En dan een kus, slaap lekker en dan weg gaan. Meestal gingen ze dan niet slapen, hebben ze nog weleens uren bij me in bed gelegen, maar ik hield wel vast aan dit ritueel in de hoop dat ze dus ooit in hun eigen bed in slaap zouden vallen. En inmiddels doen ze dat dus ook.
Mijn zoon heeft heeeel erg lang gehad dat hij eerst even moest huilen. Op de gang telde ik tot 10 en dan ging ik weer naar hem terug. Nog een kus, nu echt slapen... en weer weg lopen. Eerst moest ik wel 20x terug en de afgelopen maanden meestal maar 1x. En sinds kort helemaal niet meer... maar dat kan ook weer veranderen.
Gelukkig wel. Heb er wel alle vertrouwen in nu Het blijven kinderen met alles wat erbij hoort, maar de basis is nu goed.
Misschien kun je het bij je kinderen langzaam afbouwen? Nu zit je ernaast. Misschien ernaast gaan staan. Week later bij de deur gaan staan. Als het goed gaat de volgende keer op de gang enz?
Vanaf de geboorte.... Gelukkig met alle 3 nooit problemen gehad met slapen. Onze jongste nu 5 weken slaapt alweer zo"n 1.5 week door van 23u tot ergens tussen 7/8uur. We zijn wat dat betreft verwend.
Juna en eden hebben tot 9 maanden in de wieg naast mij geslapen maar sliepen al na de laatste voeding heerlijk in die wieg. Na die 9 maanden in eigen kamer gelegd van de 1 op de andere dag en echt nooit problemen gehad . Juna gaat lachend naar bed & eden heeft inmiddels een peuter huisjes bed & tot wij hem komen halen blijft hij daar netjes in liggen.
Met een paar maanden. Ze hebben altijd in hun eigen bed geslapen, eerste 9 maanden wel bij ons op de kamer maar wel steeds weggegaan. Wij hielden altijd vast aan hetzelfde ritueel, en nu nog. Plassen, tandenpoetsen, verhaaltje, muziekje en lampje aan en weggaan. De oudste van 6 komt wel eens haar bed uit maar die krijgt dan een kus en stuur ik weer terug.
Al vanaf baby. Weet niet meer precies hoe oud. Maar soms is laten huilen gewoon beter hoor. Bij mn zoontje wel gedaan op een gegeven moment. Hij was toen 7 mnd en sliep al vanaf de geboorte heeeeel slecht. Elke nacht wel 10x wakker ofzo. 5 minuten-methode toegepast en toen ging het veel beter met slapen. Hij was/is echt een gevoelige jongen die strakke regels, rust en regelmaat nodig heeft. Ook later bepaalde fases dat het slapen weer slechter ging gewoon laten huilen en om de 5 min er even heen. En dan was het weer "klaar", wist ie weer waar ie aan toe was zeg maar. Gewoon een soort duidelijkheid wat ie nodig heeft. Laten huilen lijkt dan zielig maar is het juist niet!
Ik vind het nu voor mn zoontje ook niet meer zielig. Merk ook dat het hem vaak rust geeft. Als hij bijvoorbeeld boos is en je gaat hem troosten dan gaat hij pas echt flippen haha. Heeft dan echt even zn eigen ruimte nodig op een kamer alleen. Om ons heen vinden mensen het echt heel zielig dat we hem naar zn kamer sturen, maar dat is dan jammer he... we kennen hem beter :) en hij weet dat hij naar zn kamer moet om rustig te worden, niet als straf
Maar mn dochtertje raakt echt nog overstuur als ze niet kan slapen en is dan ontroostbaar, breekt echt mn hart...
Wat je zegt over je zoontje herken ik erg van mn eigen zoontje trouwens. Ook heel gevoelig en heeft veel baad bij strikte regels. :)
Het probleem ligt natuurlijk bij mij en ben wat te laks als het op slapen aankomt... kinderen doen geen dingen fout, tenzij het ze niet goed is aangeleerd. Daar geloof ik heel sterk in.
Daarom schaam ik me ook, dat ze zo slecht inslapen hihi
Ik ben moeder van 3. 4, 3 en 6 maanden oud. Ik begin tussen de 4 en 6 maanden oud met alleen in slaap vallen. Dit gaat samen met het te veel willen zien en dus rust moet hebben om te gaan slapen. Ik leg ze dan in bed/wieg en doe een bed ritueel. Dit ieder slaapje hetzelfde. Wordt er gehuild dan loop ik terug en wens ze welterusten en loop dan weer weg. Mochten ze nog niet slapen dan ga ik echt alleen bij huilen terug en praat dan niet even mijn hand op hun borst en dan weer weg. Ze hebben altijd even nodig om eraan te wennen. ik heb dan ook lampjes die dan na 10 min vanzelf uitgaan. De leeftijd waar jij nu mee zit zal wel veel moeilijker worden, omdat ze gewend zijn geraakt aan iemand erbij als ze gaan slapen. Als je het echt wilt zal je dan ook goed moeten voorbereiden door erover te praten en daarna voet bij stuk houden. Je zal wel veel weerstand krijgen. succes in ieder geval.
Dankjewel voor je reactie. In ieder geval handig voor de derde straks, anders zit ik over een jaar weer met hetzelfde probleem...
Is even doorbijten inderdaad. Als het maar werkt, dan heb ik het er wel voor over natuurlijk :) Ben alleen bang dat het zo drama blijft, of dat vooral mn zoontje uit zn slaapritme raakt omdat het lang duurt voordat hij slaapt.
Hij sliep al een paar jaar namelijk pas om 3 uur snachts in slaap (veel slaapproblemen met hem gehad vanaf zn geboorte, ook overdag). Nu slaapt hij sinds een jaar op een redelijk acceptabele tijd en wil dat wel graag zo houden haha.
Als het echt maar twee x vijf munuten is dan is het toch niet zo een ramp.. ik doe het ook zo en vind het idd ook een probleem worden met de derde op komst want bij mij maken zr dr vaak een potje van.. ik heb ze nu bij elkaar op de kamer dan hebben ze in ieder geval elkaar en ga dan tussen de bedje sjnzitten tot ze slapen Haha lijk wel gek als ik het zo opschrijf maar ja wel mijn realiteit
Haha nee hoor niks geks aan. Ik wil ze laten wennen aan samen slapen maar ze maken er ook een feest van samen. Mn zoontje leest het liefst 10 boekjes voor aan dr, als ik de kamer uitga. En het is zo schattig om ze zo samen te zien :p zielig bijna om er iets van te zeggen. Maar schiet niet op he zo...
Ik zie mezelf zo niet zitten naast 3 tot ze allemaal slapen
Ik legde ze in bed en na een poosje vielen ze in slaap... Later met een bedritueel: liedje, bidden, slapen... Bij onze tweede moest de deur open blijven omdat hij last had van verlatingsangst (vanaf een jaar). Het helpt als je zelf het vertrouwen hebt dat je kind dit kan. Daarmee geef je je kind ook het zelfvertrouwen dat hij zelf in slaap kan vallen... Misschien eens kijken hoe het gaat met de deur open en dat jij nog op de gang bent? Dan merkt hij je nabijheid en went tegelijkertijd aan de afstand...
Huilen is niet altijd verdriet. Het kan ook protest betekenen... Als je dochter van jou niet mag huilen, zal het waarschijnlijk onmogelijk zijn om haar iets te laten doen waar ze geen zin in heeft. En dat is jammer: jij weet wat goed voor haar is. Zij niet... Wees sterk voor je kinderen. Daar zullen ze later veel profijt van hebben!! Succes!!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (34) Verversen