Ik zit met een groot probleem. Mijn man en ik zijn al gezegend met twee kinderen (3 en 1 jaar). Mijn man was na de tweede heel stellig: 'er komt geen derde'. Ik zei altijd dat ik wel graag een derde zou willen, maar wilde mezelf wel de tijd geven om er goed over na te denken. Ik dacht altijd, over twee jaar praten we wel verder. Nu positief getest en er gaat van alles door mij heen. Allereerst ben ik heel bang, bang voor de keuzes die we moeten maken. Mijn man is heel rustig maar zegt wel nog steeds 'ik wil echt geen derde kind'. Ik weet het niet. Ik wilde het graag maar nu het opeens (veel te vroeg) begin ik zo te twijfelen. Ik zou het nooit kunnen laten weghalen, dat weet ik 1000% zeker. Maar ik ben ook zo bang dat het m'n huwelijk gaat kosten.
Ik wil eigenlijk vooral positieve verhalen horen, wie heeft dit ook meegemaakt? Hoe hebben jullie dit aangepakt?
Ik denk dat het niet zo uitmaakt hoe de zwangerschap tot stand is gekomen. Met je verstand kun je er woorden aan hangen, jij bent de pil vergeten, hij ging niet voor het zingen de kerk uit, zij zei, hij zei.. het maakt echt niet uit wat de oorzaak was. Zijn gevoel hierin is anders dan jouw gevoel en dat zorgt nu voor het probleem. Het liefst komt een kindje ter wereld met ouders die allebei willen. Zijn gevoel kan en ga jij niet veranderen. Hij heeft te volgen wat jij beslist, want jij bent nu eenmaal de vrouw en bepaalt wat er met je lijf gebeurt. Gelukkig maar! Dat niemand voor jou kan bepalen wat jij doet met jouw lijf. Maar aan de andere kant, leven we zo in een tijd waarbij gelijke rechten voor mannen en vrouwen nagestreefd worden. Uiteindelijk bepaal jij, maar ik denk dat het ontzettend belangrijk is om hem ook een stem te geven hierin. Dat je serieus met elkaar praat, dat zijn gevoel er mag zijn, dat je erkent wat hij nu doormaakt want het is nogal wat een derde kindje en je hele leven weer op z’n kop. Dit geld voor jullie beiden natuurlijk! Het is niet ok vind ik, om zoals sommigen maar te zeggen eigen schuld dikke bult als hij het niet wil verlaat hem maar. Hopelijk is dat niet hoe jullie omgaan met impasses in de relatie. Dit soort dingen zijn alleen op te lossen door de oprechte verbinding met elkaar te zoeken en te praten, praten, liefhebben en praten!! Zonder oordeel en liefst zonder te heftige emoties. Desnoods met een onafhankelijke derde persoon erbij (een verloskundige vind ik dan eigenlijk zelf net te ‘bevooroordeeld).
Ik wens jullie veel kracht en sterkte bij deze lastige situatie en ik wil je toch ook feliciteren met dit kindje!
Ik was zelf juist zelf heel onzeker en angstig bij de derde, heb echt even een aantal maanden op adem moeten komen. Mijn man is 100% achter me blijven staan in welke keuze ik ook maakte. En nu is onze geweldige dochter inmiddels 2 jaar, echt een kersje op de taart. Ik roep ook altijd dat ik na 2 jaar nog steeds op mijn roze wolk zit 🥰 Geef je partner de tijd om om te kunnen schakelen. Het is niet niks om onverwachts een kindje er bij te krijgen, o en probeer te blijven praten met elkaar.
Ik vraag me af of jullie het onderwerp samen besproken hebben? Iedereen weet dat er ondanks anticonceptie vaak toch een kleine kans op een zwangerschap bestaat. Hebben jullie het er over gehad, wat dit binnen jullie gezin zou betekenen? Wanneer iemand echt niet meer wil, in dit geval jouw man, had hij daarin wellicht ook een meer definitievere keuze kunnen maken die een zwangerschap had kunnen voorkomen. Jullie hebben het samen fijn gehad, een zwangerschap is daar een uitkomst van geworden, nu samen aanvaarden dat het zo is, of echt samen een keuze maken. Heeft je man uitgesproken dat het je je huwelijk zou kosten, of vul je dit in? Ik hoop voor jullie dat jullie er samen uit komen op een manier die voor iedereen fijn is!
Wij hebben hetzelfde meegemaakt. Het verschil was dat mijn man eigenlijk ook niet nog een kind wilde, maar wel begreep dat we een weloverwogen keuze moesten maken en dat dit een keuze van ons beiden moest zijn. Hij gaf duidelijk aan dat hij vond dat ik eerst moest bepalen wat ik wilde, omdat ik degene zou zijn die een abortus zou ondergaan en dat dit een emotionele impact zou hebben. Ik heb na veel nadenken aangegeven dat ik geen abortus zou kunnen doen, omdat ik vond dat wij onze verantwoordelijkheid moesten nemen. Wij hebben namelijk een stabiele relatie, al drie kinderen en een vaste baan. Er was dus geen enkele reden dat wij geen ruimte of liefde zouden hebben voor nog een kindje. Hij begreep mijn gevoelens en accepteerde het. Met veel praten wisten wij wat de juiste keuze was en waren wij er allebei klaar voor om voor nog een kindje te gaan. Het was wel heel moeilijk om te wennen aan het idee dat er nog een kindje zou komen. Het duurde zeker een aantal weken voordat ik een beetje blijdschap kon voelen. Jammer genoeg heb ik uiteindelijk een missed abortion gekregen met 10 weken net toen ik mij goed begon te voelen over de zwangerschap.
Ik zit op het moment in dezelfde situatie. Ik ben 43 en mijn man 48. Nog een kind was er zeker niet in de planning. Ik ben nu bijna 7 weken en gaf gelijk ook aan dat ik geen abortus wilde. We hebben het er idd elke dag over. We zien wel hoe we alles gaan doen als we de 1e echo hebben. Dat zal as donderdag zijn
Dit letterlijke scenario hebben wij niet meegemaakt. Maar we hebben weleens een zwangerschap gehad die niet in onze planning lag.
Je schrijft dat abortus geen optie voor je is, maar dat je bang bent dat het je huwelijk kost. Ik denk dan meteen. Want als je uit elkaar gaat, kan je man doen alsof je derde kindje niet bestaat? Mooi voorbeeld voor zijn oudste 2 kinderen.
Mijn eerste gedachte is, dat jullie gewoon tijd nodig hebben aan het idee te wennen. Soms loopt het leven anders dan verwacht, vaak brengt het je op betere plekken dan je had kunnen vermoeden.
Neem de tijd, praat er rustig over zonder het constant het onderwerp van gesprek te laten zijn. Gelukkig duurt een zwangerschap nog best lang. Mijn hoop is dat jullie er samen naartoe zullen groeien.
Wij hadden dit vooraf aan de zwangerschap. Mijn man o zo stellig ik wil geen derde kind. Praten en praten en nog eens praten. Want ik had wel de wens voor nog een kindje. Ze is nu 3 maanden. Ik zie dar mijn man het soms best lastig vind weer gebonden zijn met fles en slaapjes. Maar spijt heeft hij zeker niet. Zo stellig als hij was, zo lief en blij is hij met onze 3e uk. Wij zijn echt een paar keer in gesprek gegaan. Het moest echt landen dat ik nog wel graag een kindje wilde en hij niet. Misschien dat je man onwijs geschrokken is van je positieve test. Ik zou het even laten bezinken voor een paar dagen en voor jouzelf ook. Als jij het niet kunt weg laten halen, dam moet je dat aangeven. Spreek de dingen uit die je hierboven schrijft. Dan kom je met elkaar in gesprek. Ik hoop dat je er samen uit komt.
Wij kregen ook onverwacht een 4e. Ondanks ons gevoel was hoe dan ook duidelijk dat dit kindje bij ons welkom zou zijn. Dat maakt het wel makkelijker. We hebben veel gepraat. Ze is inmiddels 1 jaar en zo’n verrijking van ons leven geworden. Ik had haar nooit willen missen.
Oh wat fijn om te lezen.. ben momenteel door de spiraal heen zwanger van de 4de en mn man zegt dat als het kindje er straks is dat we het niet zouden willen missen.. werd jij ook zo in gevoel heen en weer geslingerd? Blij/ontevreden/verdrietig/dankbaar/schuldig...
Je hebt beiden tijd nodig. Blijf praten en heb begrip voor elkaars gevoel. Niet overtuigen, maar horen. Geen van jullie beiden wil in dit schuitje zitten, maar je hebt er nu eenmaal mee te dealen. Geef elkaar even de ruimte, je zit samen in dit schuitje, hebt een gezin en deelt liefde, je vindt elkaar wel. Sterkte!
Toen ik zwanger was van de vierde wou mijn toenmalige vriend het ook niet. Ik ben toen heel duidelijk geweest tegen hem van, ik hou het kind en ben je er niet mee eens dan stap je maar op. We waren allebei erbij toen we seks hadden en we wisten allebei dat het kon gebeuren. Ik wou zelf wel graag nog een kindje en hij niet. Hij koos zelf voor onveilige seks en wist dat ik altijd heel snel zwanger was. Hij koos ervoor om te blijven en is later in de zwangerschap bijgedraaid en nooit meer over gehad en altijd blij met de vierde. Na de zwangerschap heeft hij zich wel laten steriliseren. Onze relatie heeft het niet gered, maar dat kwam niet daardoor.
Je bent niet zomaar zwanger geraakt toch, daar waren jullie allebei bij… en nu ben je zwanger en kun je niet meer terug. Dus ja hij heeft niet echt meer iets te willen. Misschien moet het even landen? Hij wil toch niet dat je het weg laat halen?
Dit is heel lastig.. het word gewoon nooit meer hetzelfde. Al houd je het, gaat je man het lastig vinden zeker op de moeilijke momenten, als hij je hierom laat schieten sorry maar dan weet je ook gelijk watvoor persoon het is. Als je het uitei weg laat halen door druk van hem zal je dat altijd met je meedragen en zal je misschien zelfs wrok koesteren.
Als hij echt van je houd zal hij bijdraaien, schakel relatietherapie in als praten niet wil opschieten.. dit soort dingen kunnen altijd gebeuren!
Ik ben door de spiraal heen zwanger van de 4de en wij zijn moslim dus abortus is uit den boze maar zowel ik als hem vinden het zwaar, het drijft ons enigzins ook uit elkaar ookal staan we er beide hetzelfde in. Hij wat optimistischer dan ik. Het zou eventueel ook nog een miskraam kunnen worden ivm trage hartactie met 6.1 paar dagen geleden en bloedingen..
Het is echt lastig! Hoelang weet hij al dat je zwanger bent?
Klopt.. was ik ook maar het is een beetje gedraait. Besef me nu echt dat mn leven even op zijn kop is gegooit.. ben nog wel blij hoor maar ook veel moeite met het idee dat er weer een kindje komt.. het is niet niks (slapeloze nachten, achteraan hollen, geen me-time, oppas is al zelden misschien nu helemaal weg)..
Klopt heb dinsdag echt gehuild bij de vk (die was ook eens door de spiraal zwanger en had dit gevoel tot 6 maanden) ben blij maar ook "ontevreden", wilde het niet maar het is welkom natuurlijk word echt heen en weer geslingerd tussen emoties.. nou nog wachten op meer zekerheid dinsdag maar dat gaan jullie wel zien :)
Ik denk dat het ook afhankelijk is van hoe de zwangerschap is ontstaan. Wie is er slordig geweest met de ac. Ik zeg niet dat het zo is maar als jij de pil bijvoorbeeld gebruikte en je was daar niet secuur mee, dan snap ik zijn reactie wel. Maar uiteindelijk moet je er wel samen uitkomen.
Ja het is er wel dus je kan er nu niks meer aan doen.Je doet het met z'n tweeën dus je man had zich anders moeten laten helpen.Laat het maar even bezinken komt vast allemaal wel goed.
Niet meegemaakt. Ik denk wel dat jij er voor jezelf duidelijk over bent: dit kindje gaat er komen. Uit dit ook naar je man. Het kindje komt: klaar! Wat heeft je man gedaan om een zwangerschap te voorkomen? Als hij bijv weinig tot niks aan anticonceptie heeft gedaan, vind ik het niet eerlijk dat hij jou nu met deze gevoelens opzadelt.
Met alle respect, zwangerschap is gekomen door onveilige sex neem ik aan, dus hij kan zoveel niet willen maar dan had hij zijn pik maar in zijn broek moeten houden. Dit zijn de consequenties Tenzij jij slordig bent met anti conceptie dan is het een ander verhaal
Ja dan had hij z’n muis er niet moeten inhangen 😂😂 vind dat altijd zo’n dooddoener… het kind zit er nu eenmaal en proef bij jou dat je er wel voor wilt gaan.
Zou hem met z’n kloten voor blok zetten. Of we gaan er samen voor of je zoekt het maar uit..
Als je dapper genoeg bent om seks te hebben onder bepaalde omstandigheden wel geen AC of gewoon als ongeluk dan moet je ook dapper zijn als er een ongewenste zwangerschap uitkomt. Geen 1 AC is veilig voor 100% (als jullie dit al gebruikten) maar dit kan ik niet lezen uit je bericht.
Hoe is het gebeurd? Onveilige seks? Slordig met anticonceptie? Pure “pech”? Want bij optie 1 was je man daar net zo goed bij als jij toch? Ik zie niet in hoe dat dan je huwelijk zou kosten. Alsof dat jouw schuld is.
Bij mij was het met ons eerste kindje, we waren super super jong en me partner wilde het echt niet. Hij studeerde nog etc, bij ons was het door de anticonceptie heen. Hij riep de dag gelijk we gaan de zwangerschap afbreken, ik zei gelijk dit gaan we niet doen we gaan ervoor. Hij is toen weg gegaan en ik heb hem 2 weken niet echt gesproken, alsnog bleef ik bij me keuze. We zijn nog samen naar de huisarts geweest en die besprak opties, toen hij doorkreeg dat voor mij abortus echt een no go was en het mij zoveel verdriet deed (ik zei ook als je daar echt tot op aan blijft dringen betekend het einde relatie) toen draaide hij bij, toen we naar de eerste echo gingen was hij direct verliefd! We zijn nu 3 kindjes verder en onwijs happy. Hij zegt het nog vaak zat dat hij zo blij is dat ik zo standvastig was! Als jij niet achter abortus staat doe het dan asjeblieft ook niet, en vooral niet omdat alleen hij dat wilt. Vrouwen die toch een soort gedwongen abortus moeten doen krijgen hier echt problemen van. Geef hem even de tijd en praat vooral met hem, geef ook echt duidelijk aan hoe jij hier in staat. Heb het al vaker voorbij zien komen, mannen die het echt niet wilde maar uiteindelijk toch bijdraaide, zo niet dan is het zijn verlies! Je kan dit.
Als je man het echt niet wilde had 'ie ervoor moeten zorgen dat er geen derde kon komen. Daarvoor is het nu te laat. Verder sluit ik me helemaal aan bij wat Kloddervos en Moedervanetc zeggen, ik deed ook een poging maar deze dames zeggen het veel genuanceerder dan ik kan.
Ik heb 1 tip, doe vooral geen abortus als je er zelf niet voor de volle 1000% achter sta. Ik heb van dichtbij gezien wat voor weerslag dat heeft op iemand en op een relatie. Tot de dag van vandaag voelt de vrouw zich gedwongen door de man het kindje weg te halen, tegen haar zin in. De (jarenlange en tot die tijd stabiele) relatie is hierdoor ook al heel snel geklapt en ze is bijna zelf aan het schuldgevoel onderdoor gegaan. Dus van wat ik heb gezien, liever een kind zonder man dan een man zonder kind.
Grote kans dat je er ernstige psychische klachten aan overhoud als je het weg laat halen. Dus je moet jezelf dan de vraag gaan stellen: Zou je daar de rest van je leven mee kunnen leven? En wat gaat dat doen voor je huwelijk? Waarschijnlijk ook niet veel goeds. Ik heb vaak zat gelezen dat het dan alsnog einde relatie betekende vanwege schuldgevoel en wrok. En dan heb je zowel geen huwelijk als geen kind.
Met geen derde kind willen, is hij te laat.... Het is er nl al. En abortus is geen optie in dit geval: jij wilt dit kindje wel. En als je dan je laat aanzetten tot abortus, krijg je echt problemen.
Lastig, maar het is nu eenmaal een feit dat je zwanger bent en je wil het niet weg laten halen. Dus heel simpel, wat vind je belangrijker? Het nieuwe leven wat zich nu aan dient? Of hoe je man er in staat? Persoonlijk was voor mij de keuze makkelijk. Ik zou ten allen tijden kiezen voor mijn kind. Ook ongeboren. En als mijn man daar niet zou mee kunnen dealen, is het gat van de deur dichtbij.
Ik zou het eventjes de tijd geven. Praat er goed over met elkaar wat jullie van elkaar verwachten. Ik ken het van dichtbij waar er onverwacht een vierde kindje kwam. Daar was de man ook stellig en wou het eerst niet. Maar het kindje is er nu toch ondanks dat ze veel aanpassingen moesten maken. Ook dit kindje is zeer geliefd! Lieve mama geef het de tijd😘
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (47) Verversen