Ik probeer het zo duidelijk en kort mogelijk samen te vatten, in de hoop dat iemand dit herkent en misschien goede tips heeft.
Ik heb op dit moment 3 kindjes (en 20 weken zwanger van nummer 4). 2 meiden van bijna 7 en bijna 4 en onze jongste is bijna 2 jaar, over hem gaat het verhaal dus.
Als baby was hij al erg lastig, als ik dat zo mag benoemen. Veel huilen, alleen door mij getroost willen worden, nooit langer dan 1 uur achter elkaar geslapen snachts waarna ik hem dus weer in slaap moest zien te krijgen. Hij laat nu echt verschrikkelijk gedrag zien, is constant aan mij gekluisterd, wil niks van andere mensen weten, samen spelen met zijn zusjes kan hij niet want hij pakt alles af, slaat en duwt ze en is alleen maar aan het gillen en krijsen als hij zijn zin niet krijgt.
Wanneer je hem corrigeert, kan het 2 kanten op, of hij maakt er een spelletje van en begint gewoon te lachen of hij zet het op het schreeuwen, laat zichzelf op de grond vallen en begint om zich heen te schoppen. Een dagje weg met hem is ook gewoon echt niet gezellig, en soms vind ik het een verademing om even een uurtje naar de supermarkt te kunnen zonder hem.
Hij gaat nu bijna naar de peuterspeelzaal, en ik hoop dat dat een fijne/goede afleiding voor hem is, maar jeetje ik heb mijn handen vol aan dit mannetje. Zojuist bij het aantrekken van zijn slaapzak (voor zijn middagslaapje) ging hij helemaal door het lint en ben ik bijna een kwartier bezig geweest om dat ding aan te krijgen.
Dit gedrag herken ik dus echt niet van mijn dochters, ook zij deden wel eens iets stouts, maar hij kan ook echt niet normaal met speelgoed spelen, alles moet kapot, hij vind het leuk om de deuren in huis dicht te gooien en ook hier weer, wanneer je hem corrigeert, en rustig uit probeert te leggen dat dat niet mag doet hij echt alsof hij vermoord word en schreeuwt hij het hele huis bij elkaar.
Hoort dit gewoon bij de peuterpuberteit zeg maar, of is er misschien meer aan de hand? Ik ben een thuisblijfmoeder, maar soms denk ik wel eens, had ik maar een fulltime job zodat ik hem alleen de avonden had, het zuigt echt al mijn energie op en ik heb hierdoor ook vaak niet meer de puf om leuke dingen met de meiden te ondernemen, wat ik dan ook weer heel erg sneu vind. Maar elk uitje met hem erbij loopt uit op drama en ik heb daar gewoon echt geen zin in.
Voor iemand herkenbaar, heb jij misschien zelf met jouw kindje in zo'n situatie gezeten? Hij mag van mij best een eigen willetje hebben, daar is niks mis mee, maar dat eeuwige krijsen en slaan, schoppen moet echt afgelopen zijn.
Héél herkenbaar. Het is net of je het over mijn zoontje hebt... Ik heb ondertussen wel gemerkt dat elk kind een eigen manier van communicatie heeft. Bij ons werd het zo erg dat ik zelf hysterisch werd omdat ik alles 100x moest herhalen. Op de duur ben je gewoon heel de dag aan het schreeuwen. Dit verpestte echt de sfeer in huis. Ondertussen heb ik de communicatiestijl van mijn zoontje door. Als hij heel zeurderig is en van alles een drama maakt, dan weet ik dat hij moe is en/of gewoon even aandacht nodig heeft. Dan laat ik alles vallen en ga gewoon even 5 minuten knuffelen in de zetel. Als hij echt zonder reden irritant doet of schreeuwt/huilt, dan zeg ik "ga maar in de gang uitrazen, hier wil ik dat gedrag niet zien". Dan is het direct gedaan 😅 dan is hij nog even "kwaad" omdat hij z'n zin niet heeft gekregen, maar dan ligt hij gewoon even kwaad op de grond of zit hij kwaad in de zetel en na 5 minuten is hij dat ook alweer vergeten. Heb trouwens ook gemerkt dat een blik meer doet dan mijn woorden. Corrigeren en schreeuwen werkte hier averechts. Hij ging het nog meer doen en keek me ook nog eens in de ogen 🙄 maar als hij nu met deuren slaat, zijn broertje pijn doen, met speelgoed gooit, e.d. dan krijgt hij 1 waarschuwing. Doet hij het nog eens, krijgt hij mijn kille blik. Hij is dan een beetje geïntimideerd 🙊 maar dan stopt het wel. Ook als hij z'n zin niet krijgt, kan hij soms zo krijsen. Dan zeg ik gewoon "harder krijsen, ik hoor je niet goed". Hij is dan zo verward van mijn reactie.
Ik denk dat ze op die leeftijd vooral aandacht proberen te vragen maar niet goed weten hoe. En daarbij ben je zwanger, dus misschien voelt hij het wel aan dat hij je binnenkort nog meer zal moeten delen. Ik zou vooral de beweegredenen zoeken achter zijn gedrag. Zoals met zijn slaapzak zou ik gewoon even stoppen met hem er geforceerd in te krijgen en hem kalmeren door te praten, kusjes geven of knuffelen. Dan staan ze ook meer open voor communicatie, dus kan je uitleggen "nu gaan we je slaapzak verder aandoen en een dutje doen, goed?". Ook met het slaan werd ik vroeger heel kwaad. Werd alleen maar erger. Nu neem ik hem bij mij op de schoot en knuffel hem enkele seconden terwijl ik uitleg dat dat niet mag en ook altijd de consequenties ervan uitleg (je broertje zal dan pijn hebben, of hij zal dan vallen).
Ik ben echt van een hysterische moeder veranderd in een knuffelmoeder 😅 maar zoals ik zei, ik merk dat mijn zoontje zo averechts doet puur voor aandacht. Hij is heel klein (2jaar 9 maanden) en moet mij al delen met 2 kleinere broertjes. Sinds ik dit door heb, neem ik uit mezelf ook wel vaker het initiatief om met hem te spelen of te knuffelen. Ik vond het vroeger heel moeilijk om hiervoor mijn huishouden te laten, maar uiteindelijk is het huishouden niet belangrijker dan mijn kids
Ik blijf corrigeren. Mijne tuft en slaat . Ook echt nooit meegemaakt met de 4 anderen. ( waarvan 2 met ass… ) Wel dat ze elkaar weleens mepte maar de jongste … Dan mag ze iets niet dus zeg ik nee. Komt ze eraan, geeft ze me gewoon een mep . Kan over iets simpels gaan als dat ze geen kaas mag. Gaat ze liggen in de winkel , dan pak ik dr op. Slaat ze me en daarna tuft ze. Ik trek het mij niet echt persoonlijk aan. ze zit regelmatig in de gang nu. Gillen en krijsen doet ze maar daar. Beter nu aanpakken, hoe ouder ze worden hoe lastiger. Misschien ook een duidelijke dag indeling maken voor hem. Geef hem weinig keuze. Hier helpt het ook als ik praat bij alles wat ik ga doen. Klinkt krankzinnig maar ze blijft veel rustiger
Hier een dochter van bijna 3 en een zoontje van 14 maanden, herken het verschil ook heel erg tussen het meisje en de jongen, weet niet of het dan echt een jongensding is maar mijn zoontje is sinds n paar maanden ook echt onhandelbaar, zodra ik een bordje eten voor hem zet beland het 1 seconde later op de grond, klimt voortdurend OVERAL op, gooit alles weg, wil niet in zn eetstoel blijven zitten krijst dan ook alles bij elkaar en klimt er weer meteen uit. Trekt continu aan de haren van zijn zus, krabt en slaat haar. Uit eten hoeven we zeker niet te doen met hem, zodra hij ook maar ziet datwe aan een tafel Willen gaan zitten gaat hij krijsen en zich los wurmen. Terwijl we met ons dochtertje echt overal konden/kunnen komen, die vermaakte zich wel met een boekje oid. Eten heeft ze altijd heel netjes gedaan, nog nooit heeft ze eten op de grond gegooid. Echt een wereld van verschil dus. Een uitje zoals speeltuin/dierentuin loopt ook 9 vd 10 keer uit op drama, mn zoontje loopt nog niet goed dus dan moet hij ook soms in de kinderwagen, na 5 min heeft hij het gehad en wil hij eruit. Ik loop constant op mn tenen om hem maar stil te houden als we ergens zijn. Waardoor k helemaal geen zin heb om hem nog mee te nemen en ik echt blij/opgelucht ben als ik oppas voor zoon heb en ik eens alleen met mn dochter iets kan gaan doen. Mijn zoontje is nu pas 14 maanden maar hou mn hart vast nu hij steeds ouder word pfff
Klinkt in mijn oren alsof er meer aan de hand is. Hoe is zijn ontwikkeling?Mischien met de huisarts bespreken en dingen uitsluiten.Mijn zoontje die bijna 9 jaar wordt was als baby en peuter ook pittig maar niet zo heftig.
Hé wat een lastige situatie. Wat is jullie dagritme? Is dit voldoende duidelijk wat komen gaat en wanneer? Kan hij zich ook verbaal uiten of alleen non-verbaal? Bijzonderheden in de Communicatieve, spraak-/taalontwikkeling? En hoe is verder zijn ontwikkeling, motorisch bijvoorbeeld? Ik zou denk ik dit bespreken met het cb. Zij kunnen je hierbij verder helpen lijkt me.
Hoe is zijn spraak ontwikkeling? Goed dat hij naar de psz zal gaan, daar kunnen ze eens mee kijken. Ik ken een jochie dat enigszins vergelijkbaar gedrag laat zien: veel boos, dingen stuk maken, uitbarstingen. Hij is nu 3, had een verlaatte spraakontwikkeling en wordt momenteel onderzocht op ODD. Ik zou als ik jou was niet te lang met je handen in het haar blijven zitten maar eens vragen bij de huisarts of er meer aan de hand zou kunnen zijn.
Onze jongste is ongeveer net zo , alleen sloopt ze geen speelgoed . Het word wel de kamer door gegooid , deurtjes hard dicht gooien , hard rennen en gillen door huis , spuug overal aansmeren en dr zus bijten is ook favoriet 😢 ze is van baby af aan al een gehorig typje zeg maar …. Toen veel gehuild , weinig slapen , teveel willen , snel gefrustreerd . Dit nam iets af toen ze bijv kon lopen (dit was al met 8.5 maand!!!) en momenteel is ze hard bezig te leren praten . (Ze word volgende week 2)
Wat wij doen om haar wat te temperen :
- consequent zijn. En Dit vind ik zelf heel moeilijk 🙃 - vervelend gedrag benoemen en vervolgens benoemen wat je wel wilt zien. Gebeurt dit niet , dan een consequentie eraan geven en dit ook echt doen . Dan zal er vast een hoop gekrijs komen , dan als ze stil is benoemen we waarom ze bijv in de gang staat - positief gedrag overdreven benoemen en daarmee belonen - bewust zijn van je eigen stemming en je eigen uitstraling . Als ik zelf ook ontspannen ben , en ik de gewone dingen vd dag leuk maak, ipv sleur , dan heeft dit zeker een positief effect (bijv. Samen boodschappen doen en dat mijn beide dochters een karretje mogen pakken. En dan accepteren dat ze dan niet strak naast me lopen 😜 Of als ik moet schoonmaken dan laat ik ze soort van mee helpen , muziekje aan . Of als we met de auto weg moeten dan gaan we zingen in de auto of spelletjes doen zoals alles benoemen wat je buiten ziet) - bewust zijn van de kleine dingetjes qua aandacht (zie deze link 😍 https://www.babybytes.nl/nieuws/hartverwarmend-zo-beleeft-jouw-kindje-een-rotdag) - ook aandacht hebben voor jezelf , zorg dat je op laad! Ga maar de kapper , pedicure , op koopavond lekker winkelen …
Ja herkenbaar, pittig zeker als je zwanger bent. Ik dacht voordat ik aan kinderen begon dat het meeste gedrag van kinderen aan de opvoeding lag. Helemaal mis had ik het... Het ligt zo aan een karakter van een kind. Hier 4 Kids en alle 4 verschillend de 1 is veel makkelijker te sturen dan de ander.
Van 1 van mijn Kids herken ik het gedrag. Hoe meer ik corrigeerde hoe erger het werd /word. Hij is inmiddels al wat ouder dan die van jou en daardoor ook iets sneller voor rede vatbaar.
Heb geen echte tips, behalve dan herkenning. Dat is sinds ook gewoon lekker. Sinds vertelde ik aan andere moeders waaraan ik tegen aanliep en heel vaak gaven anderen mij het gevoel het niet goed aan te pakken... Zo niet fijn 😉
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (10) Verversen