Zijn jullie soms ook bang dat je kind gedrag vertoont waarvan het écht niet gewoon is? Mijn dochter is bijna 3 en haar ‘peuterpuberteit’ duurt al ongeveer 1,5 jaar. Er is elke dag wel een woede uitbarsting. Op sommige dagen zijn het er wel 10.
Om een voorbeeld te noemen: vandaag haalde ik haar en haar zusje (1) op van de opvang. Ze besloot keihard weg te rennen terwijl ik haar zusje in de auto zette. Ze rende zo op een kruispunt af en had met gemak onder een auto kunnen komen. Levensgevaarlijk. Toen ik haar (godzijdank) had gegrepen beet ze keihard in mijn vinger. Dit soort gedrag vertoont ze vaker. Heel vaak.
We hebben veel geprobeerd qua techniek. Er werkt weinig tot niks. We stellen duidelijke grenzen en als ze daar overheen gaat zit daar een consequentie aan (de gang of op haar kamer). We praten er daarna altijd over (wat gebeurde er, wat kan je doen als je boos bent etc). Maar niks lijkt echt door te dringen. Het is af en toe alsof ze ons niet hoort.
Anyone? Gouden tips? Ik ben zo ontzettend moe hiervan.
Alsof ze mijn bericht heeft gelezen is ze vandaag heel erg lief en luistert ze goed. Dan denk ik toch ook dat het ligt aan fases waar ze in zit. Want als ze écht gedragsproblematiek zou hebben dat gelinkt is aan een diagnose zou ze het gedrag toch ook wel bij anderen vertonen..
Dat ze dat gedrag niet bij anderen vertoont, zegt niet dat ze geen gedragsproblematiek heeft. Ze is nog heel jong. Het kan best zijn dat ze dit niet bij iemand anders durft, omdat de vertrouwensband anders is. Misschien bouwt ze in de tussentijd veel frustratie op en word dat later op jou afgereageerd. Ik wil niet zeggen dát ze gedragsproblemen heeft. Ik wil enkel zeggen dat het geen garantie is dat ze die niet heeft, omdat ze dit alleen bij jou doet/durft. Van jou weet ze zeker dat ze je kan vertrouwen, ze weet hoe jij reageert en kan je feilloos pijlen. Dat is bij iemand anders misschien een ander verhaal. Hier staan wel meer reactie's dat je hiervoor hulp moet zoeken. Misschien is het niet zo verkeerd om te onderzoeken waar dit gedrag vandaan komt en wat je nog meer zou kunnen doen om haar te ondersteunen. Succes
Dankje! Ik ga ook zeker hulp zoeken en blijf voor mezelf onderzoeken waar het vandaan komt. Ben gisterenavond begonnen in het boek ‘Temperamentvolle kinderen’ en ervaar daar in ieder geval al veel herkenning in. Zeker de moeite waard om de tips in het boek in de praktijk te brengen en kijken of die aanslaan. Mocht het echt allemaal niet baten ga ik zeker een orthopedagoog benaderen. Ik voel daar alleen wel een drempel bij omdat ik haar ook niet ‘zomaar’ als lastig of moeilijk wil bestempelen alleen omdat ik het moeilijk en lastig vind.
Hulpverleners zien het echt niet zo. Ik werk in het speciaal onderwijs en men denkt vaak dat ten onrechte dat er verkeerd/negatief over de ouders of de kinderen denkt. Wij hebben ook orthopedagogen op school en een schoolpsycholoog en het is vaak ook echt een drempel bij de eerste contacten, maar als je durft te ervaren dat het hulp is en dat ze het goed vinden dat je hulp zoekt dan is het voor iedereen makkelijk.
Je kind is niet gek of extreem, het heeft een andere handleiding om dingen soepel te laten verlopen, hulp om dat uit te zoeken is dan handig.
Ik snap je wel. Ik denk niet dat als je zo'n hulpvraag stelt, de ander je kind gelijk als lastig/moeilijk bestempeld of stellen dat jij dat doet. Sommige kinderen hebben nou eenmaal een pittig karakter en reageren niet op verschillende opvoedmethodes, om ze zo maar even te noemen. Dan kan het best fijn zijn als iemand meekijkt naar wat misschien beter bij jouw kind aansluit. Een orthopedagoog kan in kaart brengen of jouw kind een gedragsprobleem heeft, kan haar persoonlijkheid iets uitgebreider onderzoeken en advies geven over hoe je dat aan kunt vliegen. Misschien legt de orthopedagoog wel linkjes waar je zelf nooit aan gedacht zou hebben.
Ik heb zelf toevallig de afgelopen maanden de woede uitbarstingen bij mijn dochter laten onderzoeken. Tegenwoordig kunnen ze al echt veel. Het was heel verhelderend. Nu snap ik beter waar het vandaan komt en krijg ik hulp m.b.t. hoe ik er zelf mee om kan gaan en hoe ik haar het beste kan ondersteunen op moeilijke momenten.
Ik vind het niet heel zorgelijk gedrag, je kind is pas 2. Het ophalen van kdv is op een rottig moment. Kinderen moe, jij moe, iedereen honger. Iets te eten (cracker oid of rozijntjes) voor in de auto werkt hier goed. Dan zeg ik iets van 'klim maar in de auto. Als je zit, pak ik even een cracker voor je'.
Ik weet dat 2/3 jaar een pittige leeftijd is en vergelijken is niet goed, maar dit is wel extreem. De tips hieronder (hulp zoeken) zou ik ook adviseren. Soms dan word je ontzettend boos en heeft dat geen nut, ik zie dan vaak dat ouders niet echt verbonden zijn met hun kinderen. Daarbij kan een orthopedagoog echt helpen! Sterkte!
Misschien praktisch gezien met in de auto gaan, de oudste "door laten klimmen". Weet niet of dat kan en of ze samen op de achterbank zitten? Dat doen wij ook. Ze stappen dus beide aan dezelfde kant in, waarbij de oudste eerst die dus eigenlijk aan de andere kant zit. Dus hij klimt voorbij de autostoel van de jongste en vervolgens zet je de jongste erin maar kan de ander dus nergens heen en dan loop ik om, om hem vast te zetten
Hier precies zon meisje. Ze is inmiddels 4 en de peuterpuberteit duurt geloof ik al 3 jaar 😅. Ik kan haar ook gewoon echt niet temmen. Ik denk heel vaak moeten we hier iets mee. Maar bij andere is ze altijd zo lief en heel sociaal. Dus dan twijfel ik weer van als er echt iets niet in orde zou zijn zou het overal zo zijn. Boos worden maakt ook geen indruk. Op de gang etc ook niet. Heel lastig.
Ja hier ook , op de psz krijgen we soms een rapport en dat gaat dan echt niet over mijn kind! Maar goed zodra ze onhandelbaar worden bij andere of op de opvang oid dan moet je er denk ik wel iets mee.
3 jaar.. Dan tik op de vingers, in de auto zetten en op strenge toon zeggen: "Wil jij dat NOOIT meer doen?! Als je onder een auto komt, dan zie je mama niet meer." Dit is eng om te horen op die leeftijd, dus dan kijken ze wel uit voortaan.
Is een kind wat ouder dan is het na het eten meteen naar bed en geen schermtijd meer die dag, bijvoorbeeld.
Met een tik leert je je kind geweld (bijten) met geweld (een tik) op te lossen. Dat is niet een boodschap die ik ze in het leven mee zou willen geven...
Ik snap dat er verschillende opvoedtechnieken zijn, maar het is niet voor niets dat " de corrigerende tik" (maw slaan) tegenwoordig niet meer mag.
Tuurlijk. Als jouw kind een levensgevaarlijke situatie inrent en jou ook nog bijt terwijl je vol in de schrik zit, wil ik welleens zien hoe rustig je blijft.
Dan sta je vast klaar met een koektrommel en een ga je daar pedagogisch gesprek staan voeren.
Yeah right. We weten het online allemaal mooi te vertellen, tot we met hetzelfde beproefd worden :)
Een tik komt vrijwel nooit voor, maar in zo'n gevaarlijke toestand, wordt ik echt een beetje heel erg boos. Dan is mijn grens van geduld ruimschoots bereikt. Mogen mijn kinderen weten ook, doen ze het niet nog eens. Liever even zo en dan thuis er nog eens rustig over praten, dan een uitvaart te moeten regelen.
Even een extra berichtje, het was niet mijn bedoeling om je aan te vallen, echt niet. Alleen om context te geven over de 'tik' (wat inmiddels ook wetenschappelijk bewezen is). Sorry als het daarmee voelde alsof ik je onder de bus gooide. Want we zijn allemaal maar mens. En snap ook best dat jouw advies goedbedoeld was.
Tuurlijk snap ik dat je geschrokken, boos, ed bent in een dergelijke situatie. Ik zeg ook niet dat ze dat niet mag zijn of haar stem niet mag verheffen. Dat is helemaal begrijpelijk. Maar in dit geval geef je een ander advies. Ik zou een andere ouder nooit adviseren om haar kinderen te slaan, óók niet als je boos bent (en ja, een tik is in mijn ogen slaan, want als je toch al boos bent is de tik altijd een tikkeltje harder)
Ja ik ben daar ook een beetje bang voor in de zin van dat mijn peuter in een woede aanval compleet uit z’n plaat gaat en van de wereld lijkt… heb hem één keer met alle macht niet eens in de auto gekregen omdat hij zo tegenwerkte… dan denk ik ook is dit nog normaal. Praktisch: ik zou haar eerst de auto in zetten, zeker als je al een dergelijke bui aan voelt komen. Ik heb al een hele tijd geleden aangeleerd dat als we bij de auto staan en m’n zoontje even moet wachten hij het ‘vierkantje’ of ‘rondje’ (het tank klepje) moet blijven vasthouden, ik ben daar heel duidelijk en streng in en dat doet hij tot nu toe dan weer wel. Maar mocht hij al in een slechte bui terecht zijn gekomen zou hij dat ook niet doen hoor, net zoals in het voorbeeld dat ik hiervoor noemde.
Behandelen als een groot kind? Is dat nog een optie? Dat werkt soms juist bij temperamentvolle kinderen heel goed. Hier ook goede ervaringen mee. Een oppas kindje die zich thuis (en hier ook in het begin) zich echt vreselijk gedraagt bijvoorbeeld.. ik heb hem vanaf het begin behandeld als een groot kind (mijn manier van opvoeden ook wel een beetje). Vond hij eerst heel raar. Dat er dingen van hem verwacht worden enzo. Na 3 maanden ging het opeens beter, maakt hij hier echt stappen en laat hij veel beter gedrag zien. Thuis nauwelijks. (Ja thuis zijn alle kinderen draken, maar hier was hij het eerst wel en nu niet meer. Dus in dit geval was het echt persoonlijke groei ipv omgeving). Mijn eigen zoontje gaat er ook heel lekker op, begon heel vroeg aan de peuterpuberteit. Maar was er ook vroeg weer uit. Ik heb ook een ander oppaskind die het helemaal niks vind. Dus het werkt zeker niet voor alle kids.
Aan het ontbijt op een vrije dag vraag ik bijvoorbeeld aan een 2-jarige ook gewoon wat zijn/haar plannen voor de dag zijn. En leg ik uit wat mijn plannen zijn. En maken we een verdeling. "Okee, zullen we dan eerst stofzuigen en schoonmaken. Dan is het Koffietijd. En daarna gaan we naar de speeltuin."
Daar hoort dus ook bij wat vaker je schouders ophalen en neutraal reageren, want: jouw probleem als je niet luistert. Dat geldt natuurlijk niet voor bijten en slaan bijvoorbeeld. Maar wel als hij weg rent en valt en een schaafwond heeft. Dan krijgt hij wel een kusje, maar ik ga hem niet uitgebreid troosten en de les lezen daarna. Dan is het gewoon: ik zei dat je niet moest rennen, dit krijg je ervan. Dan kan ik er ook niet aan doen.
Bijvoorbeeld: in plaats van een consequentie geven om het gedrag af te leren (zoals time-out, wat wij trouwens wel gebruiken en wat goed werkt bij ons) maak je gebruik van automatische consequenties. Een kind wat steeds zijn sokken uittrekt en overal verstopt, geef ik de opdracht om zelf zijn sokken te zoeken. 1x krijgt hij een waarschuwing om het niet meer te doen, bij de volgende keer mag hij óf zelf zijn sokken vinden en aandoen óf zonder sokken lopen als het niet lukt. Dus ook met blote voeten in sneakers bij het buiten spelen. Een stukje eigen verantwoordelijkheid. Als je je kledingkast leeg gooit in een woede aanval, prima. Maar ik ruim het pas op als ik tijd heb, ook als jij dan 2 dagen in de rommel zit. Als je niet wilt helpen opruimen, prima, maar dan kunnen we niet voetballen tijdens quality time. En kleine taakjes geven, meehelpen met tafel dekken en afruimen. Complimenten daarvoor geven. Ik denk dat de gedachte erachter is dat een kind meetelt en zich belangrijk voelt en daarom minder ongewenst gedrag vertoond om aandacht te vragen en vanuit onzekerheid. Als het kan, je kind laten meebeslissen. Dan leert het ook sneller dat het okee is als het een keer moet luisteren naar mama's wil is wet. Want er komt wel weer een volgende keer.
Ook al een keer goed boos geworden? Iemand een keer mee laten kijken is misschien iets of een tuigje. Dat wegrennen kan natuurlijk niet. Maar jij hebt ook geen 20 armen. Dan zou ik zelf haar voortaan eerst vast zetten of in ieder geval de auto in proppen
Ik ben ontzettend boos geworden, regelmatig. Vond ze niet heel indrukwekkend volgens mij. Haar in de auto doen eerst kan niet, want mijn jongste dochter kan nog niet lopen. Die til ik dus op de arm. Dit specifieke gebeuren gebeurde bij de opvang. Ik heb in ieder geval besloten dat ik ze apart van elkaar ga ophalen en dat er eentje in de auto even moet wachten voortaan. Dat liever dan dit soort doodenge situaties.
Bij ons helpt het om veel te benoemen /ondertitelen. En het helpt als je de boosheid er soms even laat zijn. Wij hebben onze tweejarige 1 keer op de gang gezet. Dat doen we niet meer. Dat vindt ze alleen maar prachtig en speelt rustig verder. Ze weet en kent goed de regels, maar probeert natuurlijk wel eens iets uit en zegt dan zelf al ‘mag niet’. Het hoort bij de leeftijd. Wat betreft jouw voorbeeld. Dat lijkt me wel gevaarlijk. Zou het helpen om de situatie vooraf even te bepraten. We lopen nu naar de auto, jij gaat eerst zitten en dan help ik je zusje. En mocht dit onvoldoende werken, kan je er nog aan toevoegen, als we thuiskomen, gaan we een spelletjes oid spelen.
Ik realiseer me wel dat we geluk hebben hoor met een goed luisterend kind. Een optie is nog om even hulp te zoeken via de huisarts.
We zeggen en ondertitelen alles, maken alles voorspelbaar zoals jij ook zegt inderdaad.
Ook mag bij ons de boosheid (of het verdriet) er zijn, ik heb zelfs geprobeerd om het haar er even uit te laten schreeuwen of rennen (buiten) maar de gang is het enige dat enige indruk maakt als ze dingen doet die echt nier kunnen, bijvoorbeeld bijten of schoppen. Daarbij haalt het haar uit de situatie. Als we dat niet doen gaat ze door en doet ze gerust nog vaker precies alles wat niet mag. Ook als we haar vertellen waarom we niet willen dat ze die dingen doet en óók als we het positief omdraaien en benoemen welk gedrag we wel graag willen zien.
Ik ga inderdaad hulp zoeken denk ik. Bedankt voor je reactie!
Haha dat klinkt als mijn 3-jarige.. heel positief insteken met wat ze wel moet doen, zij hoort feilloos de boodschap wat ze dus niet moet doen erin en doet dat expres, mij uitdagend aankijkend, gewoon nog een keer. Op de gang zetten werkt hier ook niet, ze kijkt me lachend aan en blijft er niet, vindt het alleen maar grappig, wat nog meer triggert 🙈 Ik had veel aan het boek ‘temperamentvolle kinderen’ van Eva bronsveld. En de wegloopfase had ze hier ook, liep op de stoep weg en lachend door als ik boos werd, zei dat ze moest wachten of wat dan ook. Paar keer flink duidelijk herhaalt hoe je je buiten gedraaid en waarom. En vrij streng ook geweest: ren je weg, dan houdt ik je vast voor de veiligheid. Gelukkig nu weer voorbij. Heel af en toe zie ik opeens die ondeugende blik weer.
Even ter geruststelling: SUPER herkenbaar!! Ik vond de fase tussen 2 en 3 jaar het pittigste en bij ons begon het ook toen ze 1,5 jaar was. Ik ben me toen heel erg gaan verdiepen in deze fase maar ook in 'infant mental health '. Het heeft echt zó geholpen. Ze is nu 3,5 jaar en ze blijft een gevoelig, temperamentvol meisje. Maar het dwarse gedrag is weg, ze bijt niet meer en nu zie ik ook haar ontzettend lieve karakter weer terug.
Maar schakel aub hulp in ! Met een paar tips kom je zo veel verder. Ik voelde me echt falen als moeder. En nu... Nu ben ik zo trots op ons beiden
Deze aanpak hielp bij ons veel beter dan straffen (straffen verergerde het bij ons eigenlijk alleen maar). Verdere probeer ik me altijd te beseffen dat voor elk "negatieve opmerking" er 7 "complimenteren" tegenover moeten staan om het zelfbeeld te versterken. Dus ik zeg nooit meer "niet bijten, dat is stout" , maar "bijten doen wij hier niet, kijk eens , dat doet pijn" en dan een alternatief geven
Hulp vragen. Als jullie zelf al veel geprobeerd hebben, niks werkt en jullie het niet meer weten, dan begeleiding vragen. Vraag een orthopedagoog eens haar te observeren en jullie vervolgens van tips te voorzien. Ik kreeg via cb contact met een orthopedagoog omdat ik een (preventieve) vraag had en vond het fijn om daar telefonisch eens over te sparren. Kan me in jullie situatie goed voorstellen dat wat extra ogen die meekijken wat er aan de hand is en wat kan helpen, erg fijn is.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (42) Verversen