Wij hebben een prachtig gezin met drie kinderen. Heel gelukkig zijn we hiermee. Nu is het zo dat ik ontzettend graag een vierde wil. Dit gevoel heb ik al lang en ik kan het niet uitschakelen.
Mijn man vindt het druk genoeg zo en vindt zichzelf te oud voor een vierde. Hij heeft zelf een baan waar hij veel plezier aan beleeft en is daar veel voor weg. Hij kan gaan en staan waar hij wil omdat ik het thuis allemaal voor mijn rekening neem.
Vandaag hadden we er een gesprek over en hij heeft aangegeven dat hij zichzelf echt te oud vindt. Hij is 42. Nu hoop ik eigenlijk op wat andere reacties dan “je moet het samen willen, als hij niet wil dan houdt het op”. Natuurlijk is dit zo, dat weet ik ook wel, maar moet ik mijn wens daar dan voor opzij zetten? Ik doe alles voor onze kinderen. Ga er ‘s nachts uit, regel alles overdag… dat ziet hij ook wel, maar toch heeft hij vandaag aangegeven het niet te zien zitten. Ik lees heel graag ervaringsverhalen. Ik weet ook niet hoe ik het hem duidelijk kan maken wat het voor me betekent. Als hij echt niet wil, dan schik ik me natuurlijk. Ik heb weinig keus. Maar ik wil het eigenlijk niet zomaar aan de kant zetten. Het is echt mijn hartewens. Willen jullie ervaringen delen? Heel erg bedankt alvast.
Dat jij veel thuis op je neemt is in mijn ogen totaal niet relevant... Een 2de / 3de / 4de kindje is iets waar je altijd samen achter moet staan. Je kan je man hierin niet dwingen (stel eens voor dat jij niet wil, maar je man vindt het zijn goed recht.. )
Mijn ervaring is dat je man pushen kan zorgen voor kloof in je huwelijk. Wees blij met de kinderen die je al hebt en respecteer je man in zijn grenzen. Ik weet niet of dit de eerste keer is dat je je wens hebt besproken? Zo ja, dan kan je vragen of je man er het komende half jaar over wil nadenken.. als het al vaker is besproken heb jij toch echt zijn grens te respecteren. Hij is geen sperma donor hè 😉
Ik ben zwanger van de 2e en mijn man is zeer stellig dat dit de laatste is. Ik vind het wel lastig: voelt zo definitief om nu al te beslissen. Maar ik vind wel dat ik me daarbij neer moet leggen.
Btw 42 is echt nog lang niet te oud hoor! Maar gewoon “geen kindje meer willen” is wel een valide reden.
Dit is niet wat je wilt horen, maar ik denk toch dat je zijn wens moet accepteren. Ook al doe je het meeste mbt de kinderen, het is alsnog ook van grote invloed op je man en jullie relatie. En stel dat jij (langere tijd) ziek wordt of nog erger? Dan zal hij het allemaal moeten doen. Ik wil ook super graag een 3e (dus ik snap je gevoel wel), maar die zal er zeer waarschijnlijk niet komen. Ik focus me op alle voordelen van niet weer een baby en natuurlijk op m'n 2 fantastische kinderen die ik wel heb.
Jou hartenwens is een kindje erbij. Misschien is zijn wil voor niet nog een baby net zo sterk. Het feit dat jij voor de kinderen zorgt betekent niet dat hij dat niet wil. Daarnaast een baby wil misschien jouw aandacht, maar een man heeft ook een beetje liefde nodig. Die kunnen op koffie en een warme maaltijd heel lang door, maar dat betekent niet dat hij verder niks nodig heeft. Ik wil ook graag een derde, maar mijn vriend kan niet nog een zwangerschap aan. Nog een babytijd, betekent thuis zijn voor middagdutjes. Huilende baby tijdens het eten. Ja dit zul jij met liefde doen, maar soms is een hoofd ook vol. Kijk niet alleen vanuit je eigen perspectief.
Keuzes maken Hij wil niet, jij wel Of je gaat hierin mee (want je maakt geen kind van 1 kant) of je wens is te groot en wellicht zonder hem hierover na te denken ? Omdat jij meer doet, heb je zeker geen meer inspraak Straks val je weg en dan ....
Misschien kun je je gevoelens verwoorden in een brief? Dan kan hij jou kant van het verhaal op zijn eigen moment in zijn eigen tempo in zich opnemen. Daarbij helpt het voor jou ook om het voor jezelf een plekje te geven als je een en ander opschrijft.
Zou het voor je helpen als hij nog eens goed naar je zou luisteren en echt zou begrijpen hoe jij je voelt? Ook al zou hij dan nog steeds geen nieuwe baby willen? Misschien kun je dit dan eens aan hem vragen, zo van "Hee ik snap dat je geen vierde wil, en dat respecteer ik, maar ik voel me daar rot bij en zou graag troost bij jou willen vinden over het feit dat mijn droom niet in vervulling gaat. Wil je even proberen je in mijn situatie te verplaatsen en echt even naar me luisteren? Dat zou mij erg helpen om de droom los te kunnen laten."
Je zegt moet ik mijn wens daarvoor aan kant zetten maar geld voor hem ook. Één van jullie krijgt zijn zin de ander niet simpel gezegd! En omdat jij zorg draagt betekend niet dat jij meer inspraak hebt, zelfde als hij nu zegt ik ben de kostwinner dus er komt er geen. Je moet samen tot een conclusie komen welke deze ook is, je wil elkaars keuze respecteren maar één vd twee gaat het worden, wel of geen baby. Maar zoals jij sterk wel wil, wilt hij sterk niet en beide kun je niet wegnemen door de argumenten die hij en jij geven
Zijn gevoel proberen om te buigen met praktische argumenten gaat niet lukken (zoals jouw 'ik doe toch alles' tegenover zijn 'ik ben hier te oud voor'). Net zoals hij jouw gevoel niet met praktische argumenten kan veranderen. En net zoals jij er niets aan kunt doen dat je deze wens voelt, kan hij er niets aan doen dat hij die wens niet heeft. Dit is geen kwestie van overtuigen, van iemand z'n zin geven of iets gunnen. Zoals jij niet zomaar kunt zeggen 'dan laat ik de wens varen' kan hij niet zomaar zeggen 'dan gaan we voor een vierde'. Hij voelt zich echt zoals jij, het is een net zo sterk gevoel alleen tegenovergesteld.
Het enige dat je kunt doen is elkaar de ruimte geven om te voelen wat je voelt, zorg beiden dat je weet hoe de ander er in staat en geef het tijd. Gevoelens kunnen veranderen, zowel bij jou als bij hem.
Mijn man wilde graag een vierde en ik niet. Ik vond het heel lastig omdat ik echt het gewicht van zijn wens wel voelde en hem daarin dwars zat. Bij mij woog de nee alleen net zo zwaar. Niet alleen wilde ik niet meer zwanger zijn, ik wilde de dynamiek van ons gezin niet anders, ik wilde genieten van onze toen nog kleintjes maar daarna ook dóór naar de volgende fases en niet weer een babyfase door, ik vond vier ook erg veel en een overweldigend idee, en ook ik vond mezelf te oud worden. En zo nog wel meer praktische redenen, maar vooral ontbrak gewoon echt dat gevoel, die kinderwens. Mijn man zag geen enkele belemmering en wilde er gewoon nog eentje bij. We hebben regelmatig gepraat, waarbij we elkaar niet probeerden te overtuigen maar het doel vooral was om bij elkaar te checken: hoe voel je je nu? Uiteindelijk is mijn man bijgedraaid en heeft hij aangegeven oké te zijn met 3. Daarna heeft hij vrij snel voor een sterilisatie gekozen. Dat definitieve hielp hem. De deur dicht en door, dat idee. We zijn nu een paar jaar verder en hij zegt nu dat hij helemaal oké is met 3 en er nu ook geen 4e meer bij zou willen (de afstand in leeftijd tot de andere 3 is te groot nu voor ons) maar dat hij het nog altijd mooi vindt, het idee van een gezin met 4 kinderen.
Hier een ander perspectief, wij hebben heel lang getwijfeld of er een derde ging komen, uiteindelijk bleef het bij mij knagen en wou mijn man ook wel nog een kleintje maar dan voor zijn 40ste (ik ben zelf 33). Dus zo gezegd zo gedaan, was meteen zwanger, alleen wat we niet voorzagen is dat het een tweeling ging worden, dat betekent voor ons heel veel veranderingen (andere auto, extra kamer erbij bouwen, heel veel dubbele kosten want we hadden ook nog een keer niks bewaart van de twee oudste). Daar bovenop bleek bij de 20 weken echo één van de tweeling teveel vocht in de hersenkamertjes te hebben dus een heel gedoe met honderden kilomers op en neer rijden naar grote ziekenhuizen en dus een heel erg medische zwangerschap. Ik mag al maanden nauwelijks wat doen en mijn kids hebben daar flink onder geleden ookal kon papa gelukkig veel inspringen, ze hebben zo niet de leukste zomer vakantie gehad helaas. Hadden we dit vooraf geweten waren we dan voor een derde gegaan? dat denk ik eerlijk gezegd niet. Natuurlijk zijn we hartstikke gelukkig met onze twee kleintjes die elk moment ons gezin komen verrijken maar dit verloop hadden we echt nooit verwacht, en er zit geen enkele tweeling in de familie aan beide kanten, en ook nooit gedacht dat er gezondheidsproblemen bij zouden komen kijken. Bij onze twee oudste droomzwangerschapen gehad zonder enig probleem, ik was overtuigd dat de derde weer zo zou gaan en had dit nooit verwacht. Dus tja, als mijn man niet had gewild en ons dit allemaal overkomen was hoe zouden wij als stel er nu dan voorstaan? waarschijnlijk niet zo goed,.. Wat misschien helpt in jullie geval als je man het echt niet meer wil is dan een definitieve anticonceptie een idee om de valse hoop te kop in te drukken zodat je door kan met je leven, anders blijft het elke maand maar weer een marteling. Ook psychologische hulp kan helpen als dit al heel lang speelt, of misschien een eigen project beginnen? iets opstarten of misschien heb je passies waar je je aandacht op kan richten? Hopelijk kan je er vrede mee vinden
Ja ik vind wel dat je je wens daar voor opzij moet zetten, jullie kinderen zijn ook zijn verantwoordelijkheid, of jij nou het meeste doet of niet. Is hij vandaag niet duidelijk genoeg geweest? Dan kun je het hem misschien nogmaals vragen en je gevoelens delen. Maar het antwoord zul je toch moeten accepteren denk ik als je een stel bent.
42? Genoeg mannen worden dan net pas vader.. maar wat je kunt doen is duidelijke en goede argumenten geven. Wilt hij het echt niet, dan zou ik me er toch overheen zetten, want draai het eens om: stel jij zou niet willen en hij blijft aandringen, dan zou jij dat ook niet fijn vinden.
Wat je wel kunt doen, is jezelf inzetten voor kinderen die geen zorgeloze jeugd hebben. Bij oa IHHNL kun je bijvoorbeeld een weeskind steunen voor 30 euro per maand. Ergens in de wereld weet je dan dat een kind toegang heeft tot schoon water, voedsel, school en een toekomst. Je wordt regelmatig op de hoogte gehouden hoe het gaat. Het is dan niet jouw kind, maar zo zorg je wel voor een vierde kindje.
Natuurlijk is het wel relevant. Als hij weet dat hij lang niet de enige is, kan dat een argument zijn om nog na te denken. Wilt hij alsnog niet, dan moet TO een punt zetten achter haar wens voor een vierde.
Tuurlijk niet relevant. Hij heeft gok ik niet onder een steen geleefd en weet echt wel dat andere vaders op hun 42e nog een kind verwekken. Hij wil dat niet en vindt zichzelf daarvoor te oud. Punt. Is gewoon een valide argument. Zoals hij ook best wel weet dat er gezinnen zijn met wél 4 kinderen. Hij wil het gewoon niet, en dat mag hij vinden.
Heel herkenbaar. In de zin dat ik graag een 3e wil(de) en manlief niet meer. Hij vindt het goed zo; we hebben van de 2 nooit makkelijke slapers gehad, temperamentvolle kids en leeftijd van 40 jaar speelt ook mee. Misschien, misschien, misschien als we de oudste en dan ook de 2e eerder hadden gekregen, we schelen ook wat jaren, maar goed dat weegt niet meer op. Vanaf de zwangerschap en geboorte van de jongste ruim 3 jaar geleden denk ik al aan een 3e en benijd ik enigszins dames die zwanger zijn van de 3e of krijg ik een steekje van 'oh dat wil ik ook' bij aankondigen van (vooral) de 3e. Ik stond ermee op en ging ermee slapen, dacht er vaak tussendoor op de dag aan, regelmatig over gesproken en kan me ook voorstellen dat mijn man het niet meer wilt. Maar dat maakt je, en mijn, eigen wens inderdaad niet meteen minder! Toch vind ik ook de wens van diegene die niet wilt op de een of andere manier zwaarder wegen.. ik mag me er dus bij neerleggen dat er in ieder geval enigszins gepland geen volgende komt. En tóch slijt het.. ik merk dat ik de afgelopen dagen/weken er iets minder mee bezig ben of lijk te zijn, mijn zegeningen met mijn gezin in gezonde staat meer tel. Toch blijft het af en toe moeilijk. Ik ben nog niet halverwege de dertig en denk dan toch ah het kan nog steeds en nog wel 5 jaar.. bijvoorbeeld, bijvoorbeeld.. Zelfs een tijdje gedacht om professioneel met iemand te gaan praten over die misschien wel onderliggende wens van een eventuele 3e, maar nu het verlangen wat lijkt te zakken, is het misschien goed zo. Wat ik tegen mijn man heb gezegd is dat ik zijn keuze begrijp, maar dat ik hoop dat ik mag blijven delen dat ik het soms moeilijk vind omdat ik de wens wel heb en dat ik hoop dat we daar wel over kunnen blijven praten of dat ik dat mag delen. We hoeven het niet eens te worden over de gezinsuitbreiding, maar er voor elkaar zijn ondanks de wens(en) van de ander is wel heel belangrijk in de relatie.
Ik snap jou gevoel wel en heel lastig als een ander dat graag wil om uitzetten. En vind ook als jij veel doe waarom wil hij niet wat hou hem dan tegen dat hij het echt niet wil?
Min man zit meer maand zeuren om 4e en hij zeg Dat is ons laaste ik zeg nee ik vind het goedzo maar hoe meer hij zeurt hoe meer ik ga twijfelen dan denk ik het is mischien toch wel weer leuk. Als ik naar mij verstand luister moet ik het gewoon niet meer doen en vind ik 3 kinderen druk zat zo maar ik loop best veel twijfelen en al die gevoelens soms zo lastig.
Maar ik begrijp jou ook wel hoor als je iets graag wil maar je moet het natuurlijk samen willen.
Je kan misschien niet deze reactie willen maar het zal toch de reactie zijn die je gaat krijgen op een verhaal zoals dit. Je moet het allebei willen en als eentje niet wilt kun je dat niet afdwingen. Zoiets groots als een kind moeten beide partijen willen. Het feit dat jij meer doet geeft jou niet meer recht op jou wensen. Tel je zegeningen en accepteer dat je beide iets anders wilt hoe moeilijk ook.
Is het voor je man duidelijk wát deze wens voor jou inhoudt?
Verder vind ik niet dat jij meer recht van spreken hebt, omdat jij het meeste doet. Heeft hij ook het meeste te vertellen over het geld, omdat hij het meeste verdient?
Een kindje is het waard om door beide ouders geliefd en gewenst te zijn. Uit liefde voor je (onbestaanbare) kindje zou je zijn mening écht mee moeten nemen. Ook voor je andere kindjes, als je man het nu al druk vindt, kan hij zijn andere kinderen dan dezelfde liefde en aandacht blijven geven?
Ik weet niet of mijn man weet wat deze wens voor mij inhoudt. Ik probeer het hem wel duidelijk te maken, maar ik twijfel of hij het begrijpt. Het is gewoon een gevoel, diep van binnen, dat dit nog zooo graag wil. Ik kan het niet omschrijven en zou daar best wat hulp bij willen om dit goed duidelijk te maken.
Ik snap het verder echt goed. Natuurlijk moet hij dit willen. En is dat pas echt een goede basis. Ik begrijp het best. Maar ik voel het anders. En daarom ben ik zo benieuwd of ik echt de enige ben met dit gevoel.
Je kunt iets heel graag willen en bij een kast kun je nog eens over stag gaan. Maar een kind moet je allebei bewust voor kiezen. Als de 1 niet wil dan houdt t op. Hier kun je geen compromis over sluiten
Heb je het idee dat hij niet begrijpt hoe belangrijk het voor je is? Omdat je zegt dat je niet weet hoe je duidelijk kan maken naar hem wat het voor jou betekent? Want het kan ook zijn dat hij het wellicht wel begrijpt? Maar het echt echt niet wil. En wat als deze er wel komt. Wil je dan een 5e? Allemaal vragen die voor hem waarschijnlijk ook leven. Ik zou dus zeker in gesprek blijven over jouw en zijn gevoel.
Ik heb het met ex partner gehad bij discussie over tweede. Hij wilde eerst niet. Als hij echt echt niet wil kon ik op mijn kop gaan staan maar ik vond dat we het samen moesten willen. Overtuigen werkt niet voor zo’n groots iets. Toen de jongste ouder werd kreeg hij weer meer handen vrij en ruimte in zijn hoofd en wilde hij toch wel. Maar dat had ook anders kunnen lopen. Dan had ik mij erbij neer moeten leggen of bij hem weg moeten gaan. Maar dat laatste daarvoor was er teveel om voor te blijven toen (namelijk een kind die al bestaat versus een wens die misschien wel nooit in vervulling gaat). Mij hielp het door te kijken naar wat er al wel was. En welke voordelen de situatie op dat moment had.
Ja misschien begrijpt hij het inderdaad wel. Maar wil hij het echt niet. Hij zegt ook dat ik na een vierde vast een vijfde wil. Maar dat is echt niet het geval. Het punt dat hij zichzelf te oud vindt, lijkt nu zijn belangrijkste reden te zijn. Hij zegt ook dat hij niet samen wil zijn met iemand die ontevreden is. Maar dat vind ik niet eerlijk, want dat ben ik zeker niet. Ik hoop dan ook dat we hier toch nog over in gesprek kunnen blijven met elkaar. Want ik wil wel graag mijn gevoelens kunnen uiten bij hem. En zo lijkt het nu even niet te zijn. Ik moet erover ophouden omdat hij het niet meer wil. Ik bestook hem er echt niet iedere dag mee. Maar soms geef ik een hint en zoals vanavond begon hij er zelf over. Speelt ook mee dat we tien jaar schelen in leeftijd. Maar ik zou nooit bij hem weg gaan, net wat jij schrijft, daarvoor is er veel te veel om voor te blijven. Maar mijn gevoel is al zo’n tijd zo, het verandert niet. Ondanks mijn dankbaarheid, want dat ben ik echt!
Ik zelf twijfelde een hele tijd over een derde, maar mijn man was resoluut en wou liever geen derde. Dus niet gedaan. Nu zijn mijn kinderen al wat ouder en ben ik heel blij dat we het niet gedaan hebben. Het is druk genoeg met 2 en ons gezin is perfect zo. Kan me niet voorstellen dat ik nu nog eentje van 3-4 jaar had rondlopen. Het is zoveel makkelijker nu.
Absoluut tel ik mijn zegeningen. Ik ben dankbaar. Heel erg zelfs! Daarom ben ik benieuwd of er ervaringsverhalen zijn onder jullie. Omdat ik me niet kan voorstellen dat ik de enige ben met dit gevoel.
Nee je bent zeker de enige niet.. laatst was er exact een zelfde verhaal. Ik weet niet meer hoe ze heet, misschien kun je het aan Sharon vragen. Of je moet eerder een profiel hebben gehad met dit verhaal.
Blijkbaar vind jij dat jij alles te zeggen hebt in je relatie, omdat je meer thuis bent dan hij? Hoe zou je het vinden als het andersom zou zijn? Dat hij vindt dat hij het voor het zeggen heeft en meer recht heeft om te beslissen?
Oh die conclusie trek ik er niet uit, hoor. Ik denk dat ze daarmee wel bedoelt dat zij de meeste zorgtaken op zich neemt en het voor hem fysiek niet veel zwaarder zal worden, ook niet bij een 4e. En niet van, ik doe het meeste voor de kinderen dus ik bepaal….zo lees ik dat helemaal niet.
Ik vind in dit geval het argument 'ik doe alles, dus hij moet maar schikken' niet realistisch. Tel je zegeningen met jullie 3 kinderen. Straks maak je meer kapot dan je lief is. Dan kan je zelf ook aan het werk en de kinderen delen.
Inderdaad, dat argument mag van mij de prullenbak in als ik man was. Want gok dat hij dan al het geld verdient.. prima als die rolverdeling voor jullie beide oké is! Maar als argument in de strijd gooien is niet oké
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (37) Verversen