Even een stukje terug in de tijd. Ik heb altijd al de wens voor een derde kindje gehad, echter sinds de tweede al bijna geen eisprong/erg lange cyclussen. Mijn vriend daarintegen had geen wens voor een derde. We gebruikten geen anticonceptie omdat ik wel de wens had struinde dat tegen mijn gevoel in en hij wilde geen condoom gebruiken, doet er verder ook niet toe. We waren beide uiteraard op de hoogte dat er geen anticonceptie gebruikt werd, m'n vriend probeerde zich vaak in te houden en uit mij te gaan en soms lukte dat niet. Maargoed ik werd echt om de 3 maand vaak pas ongesteld. Dus zo ging het ruim 3 jaar door, uiteraard wel vaak testen uit voorzorg maar altijd negatief. Tot mei 2023, ik was zwanger. Ik was eind januari voor t laatst ongesteld geweest. Ik was superblij, mijn vriend moest even slikken maar zei gelijk 'het is niet gepland, maar zeker w gewenst'. We waren beide erg blij, en toen ging het met 8 weken en 4 dagen mis, een missed abortion. Beide natuurlijk ontzettend verdrietig. Bij mij was de wens voor een dede kindje inmiddels nog groter en sterker geworden. En omdat ik nog niet schoon was na de miskraam kwam ik bij het ziekenhuis terecht voor medicatie en dat was toevallig een gynaecoloog met fertiliteit als specialisatie en na een goed gesprek het gehad te hebben over mijn eisprong die ik niet vaak had wilde ze me helpen door middel van letrozol en echos. Maar eerst moest het rest weefsel weg uiteraard. Dat was klaar en we konden verder, mijn vriend was erbij zei verder niks en hoorde alles aan, hij wist dat mijn wens voor een derde nog groter was na de miskraam. Eerste tijd in het traject ging niet zoals gehoopt medicatie werkte niet, en hij hoorde alles aan, mijn teleurstelling dat er geen eisprong was etc. En hij zei ook steeds het kan nog met hogere medicijnen. Tot gister bleek ik ineens een eisprong te hebben toen ik het hem vertelde savonds schrok hij, en wilde niks van me weten. Ik voelde me erg verdrietig hierdoor, we hebben in bed goed gepraat en het blijkt nu dat zijn wens voor een derde er niet meer is, althans hij twijfelt, maar hij wilde geen seks omdst ie bang was dat t gelijk zou lukken. Hij wil nog nadenken wat ie wil. Ik was erg teleurgesteld omdst hij me wel alles laat ondergaan in t ziekenhuis al die echo etc en nu was onze kans en wordt die kans niet benut, t voelt niet goed voor mij. De reden dat hij twijfelt is de toekomst hij zegt t wordt allemal duur en ik ben bang nog veel duurder, we hebben twee dochters van 4 en 6 jaar en hij zegt we hebben het zo goed en leuk waarom wil je dat veranderen met nog een kindje? Hij is bang dat we onze dochters niet meer kunnen bieden als wat we nu kunnen, we willen volgend jaar naar Disneyland Parijs en hij ziet dat niet zitten met een baby erbij, ook zegt ie is het zielig voor t kleintje die valt buiten die twee meiden omdst zij minimaal 5 en 7 zullen zijn als het kindje geboren wordt, te groot leeftijdsverschil zegt ie.. Toen ik hem vroeg een voordeel op te noemen zei hij uiteraard de liefde en vreugde die je van zo'n kindje krijgt en wat je terug kan geven, en dat jij er zielsgelukkig van zou worden zei hij..
Ik vindt t zo moeilijk, ik zou willen dat ik zou kunnen zeggen is goed lieverd ik zet mijn wens opzij, maar t gevoel is zoo sterk.. Ik kan het niet. We houden veel van elkaar, en hebben t heel goed en een fijn gezinnetje zo en ik zou er zo graag nog een kleintje aan toevoegen, ik heb altijd gedroomd van drie kindjes.
Ik zei al geen mn vriend waarom heb je niet eerder wat gezegd, je hebt er ook niet naar gevraagd zei hij en dat klopt, maar ik was wel heel open erover en hij zei niks dus ging ik er maar van uit dat hij nu ook wel de wens had voor een derde na de miskraam..
Voor we de volgende cyclus ingaan moeten we er wel uit zijn want ik wil niet nog een keer steeds echos en medicatie en dst ik weer een eisprong heb en dat er niks vervolgens niks mee gedaan wordt.. Dat voelt zo niet goed.
Zijn er meer dames die zich hier in herkennen en mij kunnen adviseren of hun ervaring willen delen?
Wat ik mij afvraag, wat vind je vriend ervan dat hij je zo heeft behandeld? Geen kind meer willen, maar ook geen condoom om willen doen of zelf andere maatregelen nemen om een zwangerschap te voorkomen. Zijn vriendin een vruchtbaarheidstraject laten ondergaan en haar in de veronderstelling laten, dat jullie hier samen voor gaan. Begrijpt je vriend dat hij hier zelf ook verantwoordelijkheid voor draagt, naar jou toe?
Lijkt mij dat je vriend zich prima bewust was van je kinderwens. Dat hij geen kinderen meer wil(de), rijmt absoluut niet met zijn keuze om geen condoom gebruiken en om nota bene ook nog eens een vruchtbaarheidstraject in te gaan.
Als het dan toch tijd is voor een goed gesprek zou ik zijn (mijn inziens: gebrekkige) opstelling ook aankaarten. Hoe moet je als partners op elkaar kunnen vertrouwen als er zo met je omgegaan wordt?
Ik kan me voorstellen dat je nu heel verdrietig bent omdat je al zover bent met het traject. Maar als hij nu twijfels heeft zou je daar echt eerst over in gesprek moeten gaan en het traject en kinderwens even op pauze moeten zetten.
Wij kunnen niet raden hoe dit gelopen is. Het kan dat hij de ruimte niet heeft gevoeld het bespreekbaar te maken. Dat doet hij nu wel. En dus moet je er iets mee met elkaar. Want een kindje krijgen kan alleen als je het echt allebei graag wil. Hier wilde partner juist eerst ik toen niet, toen draaide het om. Uiteindelijk wilden we allebei wel. Maar mocht hij het uiteindelijk niet gewild hebben hadden we het niet gedaan. Het hielp mij te kijken naar wat er wel is (ook toen we vele miskramen kregen toen we er voor gingen). Een extra kindje gingen we als kers op de taart zien maar zonder die kers was er ook al een hele lekkere taart.
Hij gaf aan dat hij bij gezegd heeft omdst hij zag dat ik zo verdrietig nog was van de miskraam en hij wilde me niet nog meer verdriet doen. Maarja dat gebeurt nu alsnog, al vindt ik het wel loef dat hij me geen verdriet wil doen natuurlijk. We moeten meer gaan praten samen. We zijn allebei wel binnenvetters.
Ja ik wil graag een derde maar heb niet expres mijn zin doorgedreven. Ik had hem misschien wel moeten vragen wat hij wilde. Maar ik dacht hoe naïef misschien, hij zegt t wel als hij t niet wil dat deed hij voor de miskraam namelijk ook. Meer praten samen moeten we gaan doen.
Ik denk dat je goed in gesprek moet gaan. En ik ben bang dat als hij echt geen derde wil, jij dit moet accepteren. Sowieso zou ik nu stoppen met het traject, want pogingen zijn kostbaar. Het is echt enorm zonde en niet fair om steeds afspraken te hebben als je man er niet achter staat. Als je nu stopt dan kost het jullie geen geld en pogingen. En dan kan de fertiliteitsarts iemand anders die tijd inplannen waarvan wel 100% overtuiging voor die kinderwens is, maar die nu nog op de wachtlijst staat. Dit klinkt hard maar het is wel de waarheid. Verder wil ik je veel succes wensen.
En mijn tip, als mensen de moeite doen om op jou topics te reageren dan word het gewaardeerd dat je daar in ieder geval een bedankje voor geeft. Ik heb namelijk met vele anderen de afgelopen tijd regelmatig de moeite gedaan om jou vragen en topics te beantwoorden, maar vervolgens reageer je niet. Dat is zonde. En daardoor zul je minder reacties krijgen omdat mensen niet beantwoord worden.
Je hebt gelijk! Niet bewust gedaan of omdat ik t niet waardeer. Heb er gewoon altijd overheen gekeken. Sorry.. Het is niet dat ik nooit reageer maar klopt wel wat je zegt ik moet meer terug reageren.. Ik heb nu een bedankje gestuurd, kleine moeite natuurlijk. Excuses..
Tijd om eens goed spijkers met koppen te slaan en samen een beslissing te nemen... Zoals ik het nu lees hebben jullie er nooit echt samen over gesproken en neemt ieder zijn/haar eigen beslissing hierin.. Zo'n belangrijke beslissing neem je samen.. Voor nu zal ik de behandelingen staken tot jullie er samen uit zijn.
Hier had ik ook graag een 3e gewild, maar mijn partner niet.. heeft best wel even geduurd tot ik over die teleurstelling heen was, maar toen ze beide op school zaten was voor mij het ook prima en kon ik weer genieten van wat meer vrijheid..
We zijn allebei soort van binnenvetters. Maar we moeten wel meer gaan praten hierover. Hier zitten ook beide meiden nu op school en hoe fijn de vrijheid is, mis ik toch iets. Maargoed ik keek er tijdens de zwangerschap heel erg naar uit dat de oudste twee op school zaten en ik dan alle tijd met het kleintje had.
Ik snap je heel goed. Ik zou hier ook super teleurgesteld over zijn. Ik vind het ook heel vreemd dat hij dit traject ondergaat en op geen enkele manier zegt en laat weten dat hij het (misschien) niet wil. Ik vind dat zíĵn verantwoordelijkheid, niet de jouwe. 'Je hebt er niet na gevraagd' is wel een lekker makkelijk antwoord
Het enige wat je nu kan doen, is in gesprek blijven denk ik. Aangeven hoe belangrijk het voor jou is en dat het voor jou zo nog niet compleet voelt..
Ik herken me er niet in, maar op basis van dit verhaal heb ik het idee dat je inderdaad een beetje (weliswaar op een passieve manier) over je partner heen gewalst bent met je wens. Je wist dat hij die wens niet had, maar laat sowieso de anticonceptie maar voor wat ‘ie is (hoewel hij natuurlijk ook een condoom had kunnen gebruiken).
Je partner is blijkbaar niet heel assertief of voelde zich na de missed abortion misschien ook te verslagen of bezwaard t.o.v. jou. Ik vind eigenlijk wel dat je je hiervan bewust had moeten zijn, zeker omdat hij zich er niet echt over uitsprak, en het zelf aan had moeten kaarten toen hij dat niet deed. En ja, dat had hij ook moeten doen, maar jij bent nu degene die om raad vraagt :)
Natuurlijk is jouw wens sterk, dus ik snap ook wel dat je graag je kop in het zand stak hierbij, maar je moet toch echt beide een kind willen en een knoop doorhakken. Het is met een kind niet “ik wil een kind en jij niet, dus dan zorg jij maar voor anticonceptie”, of “ik ga gewoon aan een medisch traject beginnen, en jij zwijgt dus je stemt blijkbaar toe”. Je bent beide de ouders en niemand moet zich in het krijgen van (nog) een baby geforceerd voelen.
Als hij er niet uit is, zet hem niet onder druk. Dan dat traject maar even op pauze.
Qua anticonceptie als hij een condoon had willen gebruiken was dat prima geweest, kan en ga ik hem niet in tegenhouden. Maar ik vind het niet nodig om zelf de pil te slokken of spiraal te nemen omdst hij geen derde wil, ik voel me bij zowel de pil als spiraal niet goed dus alshij het had willen voorkomen, prima maar dan door bijv condoom.
En hij is overal bij betrokken geweest, ik had hem misschien op de man af moeten vragen maar ik had echt verwacht dat ie het dan wel zou zeggen, zo is hij namelijk wel. Hopelijk komen we eruit, we gaan in ieder geval veel praten.
Denk dat jullie samen heel goed moeten praten hier over. Want je moet samen achter staan, ik snap voor jou is heel lastig want jou gevoel is heel sterk. Maar jullie zijn beide nodig hier in, veel blijven communiceren zodat je samen kan kijken wat goed voelt voor jullie. Ik hoop dat jullie er uit komen samen
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (23) Verversen