12 weken geleden ben ik bevallen van mijn dochtertje. Al snel bleek dat ze veel huilde. Als ouder ga je dan op zoek naar oorzaken. Bleek dat ze veel last had van krampjes en dat ze klachten van verborgen reflux heeft. Telkens dachten we dé oorzaak en bijbehorende oplossing gevonden te hebben voor het vele wenen. Maar hoewel de krampjes en we reflux beterden, verdween het vele wenen niet. We zien een lichte verbetering naarmate ze oudrr wordt. Vroeger weende ze bij elke handeling: verschonen, eten, voor het slapen... Maar nu is het vooral als ze wakker wordt en ook nog regelmatig tijdens/na het eten. Ik ben ook al naar een osteopaat geweest en die zei dat er geen problemen waren.

Na 12 weken ken ik mijn dochter al wat. Ik weet dat ze gevoelig is en snel zal reageren bij een ongemak. Als ze een boertje moet laten, als ze een scheetje moet laten, als ze niet in slaap kan vallen, als ze wakker wordt maar eigenlijk nog moe is... Soms blikft ze er echt in hangen, in dat wenen. Dan doet ze haar ogen dicht en krijst ze de boel bijeen. Ze is nog wel redelijk goed te troosten. Zolang je ze vast hebt en rondwandelt met haar, is er meestal geen probleem. Ik ben beginnen accepteren dat ze gewoon een baby is die gemakkelijk huilt. Ze is super alert en dat speelt haar volgens mij parten. Daarnaast is ze overdag een moeilijke slaper. Ze wordt snel wakker en ze slaapt bijna uitsluitend in mijn armen of in de draagdoek. In de nacht gaat het dan plots wel redelijk goed. Elke dag oefen in met haar om haar 1 dutje van de dag wakker in haar bedje te leggen en haar zo te laten slapen. Soms lukt dat, soms niet. Maar die slaapjes zijn altijd veel korter dan wanneer ze gewoon bij mij slaapt. Het vraagt ook veel geduld en energie van me, vandaar dat ik het voorlopig bij 1 dutje per dag hou.

Ik ben nog niet aan het werk, begin november pas. De dagen zijn vaak erg zwaar. Ik geniet van haar wakkertijd en de korte momentjes dat ik met haar kan spelen, badje geven, kleertjes aandoen... Maar verder ben ik de hele dag in de weer met haar troosten, helpen slapen, rondwandelen of zit ik in de zetel met haar op mijn schoot. Ik weet dat dit erbij hoort, maar na 12 weken word ik soms moedeloos. Ik heb niets meer van mezelf. Ik voel me soms zo geïsoleerd en alleen. Ik had mezelf voorgenomen om elke week ergens met haar naartoe te gaan, om dat toch te proberen. Een winkel waar ik snel binnen en buiten ben, maar waardoor ik het huis toch even uit kan. Ze slaapt niet zomaar in de auto of de koets, dus het geeft me ook stress. Maar ik probeer het, want ik merk dat het me uiteindelijk wel goed doet.

Ik heb weinig babytjes in mijn omgeving om 'te vergelijken', maar ik word zo onzeker van alles en iedereen. Mijn schoonouders hebben vaan theoriën over waarom ze zoveel weent. Allema goed bedoeld, maar het plant steeds een zaadje van onzekerheid in mijn hoofd dat uiteindelijk groot wordt. Ik verzorg mijn kindje de hele dag, dus nogal logisch dat die dingen blijven hangen. Mijn vriend heeft er ook ezn handje van weg om te zeggen 'wat heeft ze nu weer?' of 'ze doet toch abnormaal' en 'kijk hoe hard ze weer weent'. Ja, ik weet het. Ik ben immers de hele dag bij haar. En dit zorgt ervoor dat ik haar nooit even met een gerust gevoel bij iemand kan achterlaten. Wanneer ze een paar uur bij mijn schoonouders is, hoor ik achteraf weer dat ze toch echt wel veel weent, dat het toch echt wel niet normaal is, dat ze echt wel een moeilijke slaper is... Ze heeft ook nooit geslapen bij hun
Tja, als je tegen een heel alerte baby gaat praten als ze moet slapen of als je ze in een box vol speelgoed dat licht geeft en geluid maakt legt, dan lukt het niet nee. Bij mijn vriend ben ik ook altijd bezorgd of het allemaal wel goed gaat, want hij heeft dat geduld soms niet bij haar dat wel nodig is om haar te troosten.

Mijn grootste bezorgdheid is de onthaalmoeder. Vandaag zijn we daar geweest voor een aantal papieren in orde te brengen en mijn dochter werd midden in haar slaapje wakker. Met wenen tor gevolg. De onthaalmoeder leek daar in eerste instantie goed mee om te gaan, maar zei erna dat ze nog niet echt een baby heeft gehad die veel weent. Dat lijkt me op zicb gek en voedt mijn onzekerheid heel erg. Ik ben zo bang dat die opvang niet goed zal gaan.

Ik kan op dit moment moeilijk relativeren. Ik denk soms: mijn kindje is gewoon gevoelig en weent snel. Ze heeft ook gewoon glede momenten. Anderzijds maakt mijn omgeving me onzeker en weet ik het allemaal niet meer goed. Iedereen kijkt ook naar mij als ze huilt. Ik sta voortdurend 'aan'.

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A


reacties (55)    Verversen


  • Pinkl@dy

    Als je je zorgen maakt of je heb het idee dat iets iets in orde is, dan raad ik je aan om een afspraak te maken bij de huisarts en je door te verwijzen naar een kinderarts. Ja baby's huilen, maar als je zelf het idee hebt dat het huilen extreem is en ook je omgeving valt dit op, dan zou ik dit toch laten uitzoeken. Laat je niet afschepen bij een huisarts met "baby's huilen " want zoals jij vertelt klinkt inderdaad als bovengemiddeld huilen.

    Even ter illustratie, onze dochter huilde ook heeeeeel veel en er werd gezegd door de arts "jullie hebben een huilbaby" maar uiteindelijk bleek een allergie de oorzaak te zijn. Ik zeg niet dat jou kind een allergie heeft, maar laat de kinderarts er maar goed naar kijken. Naar mijn idee is een bezoek aan de kinderarts altijd het eerste wat je doet en eventueel als dat niet helpt pas bij alternatieve geneeskunde kijken of er iets is wat kan helpen. (Ik kan uit je verhaal niet opmaken of je al in het ziekenhuis bent geweedt) Film ook het gedrag of gehuil, dat geeft vaak een beter beeld.

    Heel veel sterkte ermee!

    P.s. wat goed dat je zo kijkt naar wat je kindje nodig hebt en er ook alles aan wil doen om haar te helpen. Vergeet je jezelf hierin niet? Ook goed naar je eigen lichaam en gevoel luisteren en ook proberen je rust te pakken. Ik herken het helemaal hoor, ik was ook alleen maar met ons kindje bezig en had haar de hele dag op m'n arm of in de draagzak. Maar ik vergat wel zelf te eten en viel ongezond veel kilo's in een paar weken af. Dit even ter illustratie ;-)

  • Bosco

    Telefoon aan de kant, stop met Google en kijk naar je kindje. Deze brief heeft mij enorm geholpen
    9 maanden was je baby'tje bij jou en nu in de grote wereld. alles moeten ze nog leren.
    Mijn oudste was een huilbaby en google zei een heleboel. Het consultatiebureau en mijn omgeving nog meer maar ik vergat naar mijn kindje te kijken en luisteren. Ik vergat mijzelf en stond in dienst
    Van. Het is helemaal goed gekomen. Maar als je denkt dit is niet normaal laat een arts kijken! httpss://www.google.com/amp/s/liefdevaneenmoeder.nl/mama-word-eens-wakker/amp/
    Dit heeft mij toen geholpen. Ik hoop dat je er iets uit kan halen en je eigen weg vind.

  • Lispeltuut

    De mijne was ook zo, sliep in de nacht ook weinig en toen had ik nog een peuter rondlopen.
    Tips.... niet echt. Gewoon de tijd volmaken, het wordt echt vanzelf beter. De mijne heeft ws adhd/ ass en behoorlijk slim lijkt ze (tegen randje hoogbegaafd waarschijnlijk maar de testen lieten een heel wisselend beeld zien).

  • Tissie

    Heb je je kind laten testen door een hulpverlener met expertise van hoogbegaafdheid? Hoogbegaafdheid is zoveel meer dan alleen heel slim en nog te vaak krijgen kinderen de diagnose ADHD of ass wat "gewoon" alleen een hoogbegaafd kind is. De hersenen van een HB'er werken gewoon niet zoals bij een niet HB'er. Waardoor ze dus vast kunnen lopen op een normale IQ test, of zelfs falen op een " voor een gemiddeld" bedachte toets. Wat overigens niet betekend dat een dubbele diagnose niet kan voorkomen.

    Alvast sorry voor mijn ongevraagde mening, voel me soms zo'n bemoeial maar liever dat ik het vraag en je dit allemaal al wist dan dat jullie vastlopen en straks een heel ongelukkig kind thuis hebben zitten❤️

  • Lispeltuut

    Hi,

    (In liefde) bemoeien mag altijd😉.
    Vanwege problemen op de kleuterschool zijn we het traject ingegaan van diagnosticering. Daar scoorde ze hoog op ADHD en licht verhoogd op ASS. Daarnaast is er een IQ-test afgenomen, volgens mij wisc of wppsi. Mijn dochter was in die tijd extreem verlegen, en (nog steeds) bang om fouten te maken. Ze zegt dus liever 'weet ik niet' dan het (evt verkeerde) antwoord. Omdat de test ook weer werkt binnen een bepaalde tijd, was de score niet echt correct af te lezen. Ook vanwege wat jij zegt, de dubbele diagnose. Verbaal zat ze rond de 106, performaal 126 maar ook binnen die gebieden nog teveel variërend. Degene die de toets af heeft genomen gaf aan dat ze, voor een helderder beeld, eigenlijk een non-verbale test moest doen ipv een verbale. Haar problemen verdwenen voor een groot deel toen ze naar groep 3 ging. Ze zit nu in gr5 en zit lekker in haar vel. Soms denk ik er weleens aan om een nieuwe IQ-test aan te vragen maar de enige reden is dat ik twijfel of alles eruit wordt gehaald wat erin zit. Ze is een bescheiden meisje die niet zal roepen 'Ik weet het!! Makkelijk!!' en als zij een ander antwoord bedenkt dan de klas (omdat haar hersenen nu eenmaal wat creatiever denken soms) zal ze dat ook niet laten horen.
    Daarnaast is het ook wel fijn dat ze het nu cognitief makkelijk doet, de helft van de tijd droomt ze namelijk weg tijdens de uitleg 😉.

    Overigens komen bovenstaande (adhd, ass, hb) meermaals voor in de familie, ook gecombineerde varianten. Ze zal wel de eerste zijn die ze alledrie heeft😄.

  • Tissie

    Fijn dat ze nu lekker in haar vel zit :) dat is altijd het allerbelangrijkste.

    Maar het is lastig dat ADHD en ASS zo'n overlap hebben met HB en twee voorgaande zoveel meer in de picture staan. Soms zeg ik wel eens, misschien is dat toch de "doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg " mentaliteit die we hebben met zijn allen. Maar inderdaad wat je zegt, haal je er dan wel uit wat erin zit?

    Persoonlijk zou ik wel nog een testen omdat ikzelf pas ben vastgelopen op de middelbare. Nooit leren leren, nooit moeite hoeven doen en nu nog steeds ren ik het liefst weg als ik ergens ook maar het idee kan hebben dat ik misschien wel kan falen🤣 ik ben ook een kei in uitvluchten te bedenken en eigenlijk heb ik niets bereikt in mijn leven🙈
    Nu heeft mijn kind een ontwikkelingsvoorsprong en denk ik in ene...huh, that's me. Alleen hij heeft het geluk dat hij een jongen is en vervelend gedrag ging laten zien. Ik was het lieve meisje wat jaar mond hield😅

    Dus houd jullie meisje maar goed in de gaten en mocht je willen testen, zoek alsjeblieft iemand die HB expertise heeft. Er is een HB forum voor kinderen online en er zijn veel HB groepen kinderen op FB welke je evt verder kunnen helpen mocht je meer willen weten😊

  • Lispeltuut

    Het typische beeld van een hb- kind (snel info eigen maken, antwoorden weten zonder dat dit geleerd is enzo) maar ze is ook zoals jij schetst in je laatste zin en dat maakt het zo lastig.

  • Lispeltuut

    Met het oog op de toekomst denk ik ook weleens dat ik haar nog eens zou willen testen ja. Ik heb overigens zelf adhd en herken mij in jouw verhaal: vastgelopen op school, en nu best een leuke baan maar niet echt iets bereikt ofzo.

    Kan je laten testen bij een hb-specialist zonder het label te hebben? Ik vind het ergens ook weer zo pretenties staan om specifiek daar te testen. Ik vind haar ook niet perse een hb- kind ofzo.

  • Tissie

    Wat zie jij als HB kind? Ik weet niet zo goed wat ik me daar bij voor moet stellen haha. Misschien dat ik het daarom zo lastig vind zelf te bepalen of hij wel of geen HB'er is😅 hij is mijn oudste en ik ben niet anders gewend dan dat hij zo is. En zijn broertje is niet veel anders. De gastouder met twee HB kids zei al, bereid je maar voor met deze🤣 Ik zie het dus echt niet.

    Maar goed, het testen is geen probleem. Voor veel ouders zijn de kosten wel iets wat ze tegenhoud want ik weet niet hoe het zit met een vergoeding vanuit verzekeringen enzo. Maar het is niet goedkoop als je het zelf moet betalen.
    Maar wat je sowieso altijd even kan doen is contact opnemen met een HB coach bij jou in de buurt en je verhaal doen. Dat hebben wij ook gedaan omdat ik mijn kind wel wijs vond maar hem niet "bijzonder" vond ofzo maar mensen om me heen begonnen er steeds vaker over dat hij wel HB kon zijn. De HB coach schat hem dan ook wel hoog in. Maar goed, testen hebben wij nog niet gedaan omdat hij nog maar bijna 5 is en school nu nog redelijk goed verloopt en ze hem uit blijven dagen, ook zonder diagnose/label. Wanneer ik het idee heb dat het niet meer goed gaat dan zullen we wel gaan testen. Voordeel is wel dat mijn zoon het er wel echt uit gooit als het niet goed met hem gaat, dus zijn gedrag word dan echt anders, negatief ook.
    Een kind wat zich aanpast, uiteindelijk uit blust en in een bore out terecht komt lijkt me lastiger te herkennen.

  • San-32

    Ik heb ni3t alles gelezen, maar hier was koemelkallergie de boosdoener, andere voeding en had opeens een baby die niet meer huilde

  • mijn~meisje

    Een huil baby is heel vervelend en vermoeiend. DOor het zoeken van een oorzaak hopen mensen de oplossing te vinden ook al is deze er vaak niet.
    Mijn jongste twee waren ook huil babys en extreem slechte slapers, nu de jongste met 2 jaar nog steeds helaas. Ik zou zeggen kijk vooral naar wat heb jij nodig. Wat wil jij. Laat de andere, of hun mening. Wil je nog verder zoeken naar een oorzaak? Ben je bijv naar een kinderarts geweest (dat is geen cb, dat is geen kinderarts). Heb je koemelkvrije voeding geprobeerd?

    Maar bovenal, wat ik lees is een super liefdevolle mama die zo veel voor haar kindje wil doen. Echt je doet het goed. Denkt vooral aan jezelf. Wat heb jij nu nodig.

  • Flora2020

    Zo herkenbaar! Ons kleintje was ook zeer allert en heeft veel gehuild. Het lijkt erop dat het frustratie is geweest want zodra hij zich zelfstandig kon bewegen werd het een stuk beter. Toen hij uiteindelijk kon lopen hadden we een heel ander kindje in huis. Hij is ook enorm snel met het halen van mijlpalen. Houd vol en denk aan jezelf! Bij mij kwamen de gevoelens van onmacht weer naar boven toen ik zwanger bleek te zijn van de tweede. Het had toch meer impact dan ik dacht. En luister vooral naar je eigen gevoel en niet naar die van anderen.

  • 8schatjes

    Heb je al eens geprobeerd haar op haar buikje te laten slapen?

  • Maartje07

    Ooo, ik herken dit zooo erg van onze 3e. Ze is inmiddels 7, maar heb er een heus trauma van opgelopen, waarvoor ik in mijn zwangerschap (7 jaar later!) bij de pop-poli ben geweest.
    Het was precies zoals jij beschrijft. Inbakeren vond ze ook vreselijk. Ze had kma en reflux. Het was een jaar lang ‘pappen en nathouden’, waarbij het vanaf een half jaar wel wat beter werd.
    En op de opvang ging het gewoon best wel aardig goed gelukkig (hopelijk troost je dat wat!).
    Ze is hoogsensitief en bovengemiddeld intelligent, blijkt inmiddels, dus er zijn inmiddels wat puzzelstukjes op hun plaats gevallen.

    Het wordt met de tijd echt beter gelukkig.
    En lieve mama, onthoud dat het niet aan jou ligt. Nu 7 jaar later opnieuw een dochter gekregen en dit is zo’n ander meisje, ze werkt helend voor mij. Ik weet nu hoe het ook kan en dat het niet aan mij lag…

  • collie_love

    Ik snap jou helemaal. Ik ben nu thuis met een depressie. Onze baby heeft vijf maanden gehuild tot we eindelijk de juiste melk gevonden hadden. Hij is ook heel alert en gevoelig. Het was zo uitputtend om steeds het gehuil te horen en niet weten wat er scheelde. Ik voelde me zo radeloos en een slechte mama. Nu is hij enorm gelukkig, lacht veel en is echt heel slim voor zijn leeftijd en ik ben erg trots. Maar vanaf hij huilt, voor eten of dergelijke, ben ik direct gespannen en gestresseerd. De dokter zegt dat het een trauma is. Hij ging naar de crèche maar ik heb beslist hem een paar maanden thuis te houden. Ik was ook nooit gerust en er altijd mee bezig en ik wil op een manier de leuke babytijd die ik heb moeten missen omdat het zo zwaar was, overdoen. Het doet me goed dat er nog mama's zijn die hetzelfde als mij ervaren. Als je eens wil praten, mag je me altijd sturen...

  • LisanW

    Ik snap je helaas helemaal.
    Van 2.5 tot 8 weken een luchtalarm in huis gehad, wat een herrie kunnen ze dan maken. Van de ene op de andere dag ging het beter. Vanaf 13 weken sliep ze ineens overdag langer dan 2x 15-20 minuten, wat een verademing. Vanaf 4 weken begonnen met inbakeren, dat hielp al redelijk. De nachten waren overigens geen probleem hier, die sliep ze wel. Logisch, als je als baby van half 8 sochtends tot half 11 savonds wakker bent met 2 mini slaapjes..
    Het enige dat hier helpt om haar in slaap te krijgen is dit:
    Beneden op de bank driekwart flesje, boertje, schone luier, naar boven, op haar kamer in de inbakerdoek doen met de lamp op de gang aan zodat het half donker is, lamp uit, rest van de fles geven op een wiebelstoel, en weg is ze naar dromenland. Slapend in bed leggen, instoppen en wegrennen
    Moet eerlijkheidshalve zeggen dat in slaap huilen hier een hel was, was daarna eeuwen aan het kalmeren en sussen dus dat duurde niet lang.
    Nu een paar keer wakker in bed gelegd na de fles en inbakeren, kusje, en weg. En tegenwoordig kan ze dan ook slapen, MITS het pikkedonker is in haar kamer.

    Wat lukt er niet aan inbakeren? Mijn dochter krijste ook bij het aantrekken, maar zodra ze op de arm lag en de fles er in ging doezelde ze weg.

    En verder? Af en toe knettergek worden en in huilen uitbarsten bij mijn man "want de baby haat mij!!" Ohhhh wat vond ik dat erg. Naar iedereen lachen en leuk doen, en tijdens bedtijd gillen.

  • Leeuwi

    Bedankt voor je lieve reactie! Het inbakeren is hier vooral krijsen, krijsen, krijsen! Maar het is al een tijdje geleden dat ik het nog probeerde. Ik ga een inbakerdoek bestellen en het gewoon nog eens proberen.

  • Lispeltuut

    Mijn jongste sliep overigens graag op haar buikje. Dat zou je nog kunnen proberen.

  • hjdv

    Heb je eventueel ook al probiotica geprobeerd? Dat heeft onze dochter net het extra zetje gegeven om de darmkrampen onder controle te krijgen. En verder zoals ik het lees, doe je het top! Moed houden, het wordt beter! Ik weet hoe zwaar het is als je kleintje zoveel huilt en moeilijk slaapt. Je kan je dan inderdaad zo onzeker voelen. Inbakeren of super strak instoppen met de armpjes onder de deken hielp hier ook heel goed. Ze maakte zichzelf steeds wakker door het maaien met de armpjes. 😘

  • Leeuwi

    Probiotica geven we indd en is een goede hulp geweest! Inbakeren heb ik geprobeerd, maar ze wordt er hysterisch van... Ze zwaait enorm met haar armpjes in haar slaap, dus eigenlijk zou dat echt een hulp kunnen zijn. Maar het lukt maar niet bij haar..

  • hjdv

    Lastig hè!

    En het strak instoppen? Is minder benauwend dan inbakeren. Wij gebruikten in de wieg een ledikant laken om strak in te stoppen, overdwars zeg maar. En in haar ledikantje gebruiken we nu een één persoons laken. Ze vond het inbakeren ook niet geweldig, maar dit gaat best goed. Kan je ook makkelijk met één armpje oefenen.

  • Doortje23

    Wat lastig! Ik raad het boek aan baby in een droomritme. Staan hele fijne tips in mbt slapen en in een ritme krijgen. Misschien krijgt je meisje teveel prikkels en kan ze die alleen verwerken door te huilen. Onze baby toentertijd is er ontzettend veel van opgeknapt!

  • Leeuwi

    Bedankt voor je tip! We hebben hier een redelijk vast ritme van hoe de dag verloopt, maar ik ga het boek zeker eens opzoeken.

  • Nicolette87

    Ik snap je heel goed, je kunt radeloos worden van een huilende baby en ik herken hoe je de dagen doorkomt. De reactie van je schoonouders herken ik ook, lekker behulpzaam hè maar niet heus… zo frustrerend!
    Ik had dan wel het geluk dat mijn zoontje goed slaapt in de kinderwagen dus het dutje buiten was mijn dagelijkse uitje en gegarandeerd succes met slapen. Hier werd het na drie maanden beter, het slapen maar ook over het algemeen. Wij waren heel consequent een ritme gaan inbouwen en dat werkt goed voor ons. Sowieso wordt het steeds leuker en makkelijker, ik denk dat het deels tijd nodig heeft. Als je denkt dat er echt iets aan de hand kan zijn, kun je natuurlijk altijd vragen om een verwijzing naar een kinderarts.
    V.w.b. de onthaalmoeder zou ik even afwachten hoe het gaat. Misschien valt het alles mee en anders kun je altijd nog verder kijken, misschien is een crèche bv. toch ook niet gek, daar zijn meerdere personen die met de kinderen bezig zijn en de verhouding leider-kinderen is vaak juist gunstiger. Bij ons gaat dat goed nu.
    Hang in there!!

  • Leeuwi

    Heel erg bedankt voor je lieve reactie! Ik heb me ook al bedacht dat de opvang mss net goed zal zijn voor haar. Ze is heel nieuwsgierig, dus op dat vlak gaat ze het daar wel fijn vinden denk ik.

  • Nicolette87

    Ja dat herken ik wel erg van mijn zoontje! En om de een of andere reden slaapt hij daar best goed, zelfs zonder zijn slaapmuziekje bv. die hij thuis wel nodig heeft. Dus probeer er positief en open in te gaan :)

  • Mykha

    Wat praat je liefdevol!🥰

  • Leeuwi

    Bedankt voor je lieve reactie!

  • Oummii

    Meid, zo herkenbaar. Mijn 1ste was net zo, en m'n nichtje (dochter van mijn zus) is op haar beurt ook zoals je beschrijft.

    Ik had continu het gevoel alsof ik een tikkende tijdbom vast had. Ze voelde wellicht mijn stress, wat de dingen niet beter maakte.
    Ik had wel veel baby's in mijn omgeving op dat moment, maar ik botste op zoveel onbegrip. Vriendinnen wilden samenkomen met de baby's: gezellig uitstapjes doen en playdates. Het bezorgde me echt hartkloppingen, het idee om bij anderen te komen met haar. Ik ging wel altijd naar mijn moeder, maar daar was ze ook heel ontevreden en huilerig. Mijn man had geregeld nachtshifts toen, dus ik heb dagen en nachten alleen gezeten. Hij hielp ontzettend zodra hij kon, maar ja met 12 uur shiften mis je wel veel. Af en toe sliep ik bij mijn moeder, en zelfs toen heb ik grotendeels verborgen gehouden hoe ik me van kunnen voelde. Het bijzijn van mijn moeder, broer, zussen was eigenlijk al heel fijn om even te ontspannen. Heb marathons gelopen met haar, zitten mocht ik niet of ze begon weer te huilen. En neen, het was niet iets waar ze aan gewend was, ik begon ermee net uit noodzaak. Dus jammer genoeg heb ik zo een breuk met veel vriendinnen gehad, die met hun droombaby niet konden begrijpen waar ik mee zat, omdat ik er niet over wilde praten. Had weinig behoefte om begrepen te worden, ik wilde gewoon in mijn bubbel mijn ding doen, zonder het oog en oordeel van anderen. Dat schoot in het verkeerde keelgat bij bv schoonfamilie, die claimden dat ik haar weghield van hun. Wat natuurlijk onzin was, ze hebben geen idee hoe moeilijk ik het had en eerlijk gezegd stonden ze daar niet bepaald voor open want ze hadden een heel gesloten visie over hoe opvoeding moet verlopen (baby past zich aan, mama niet). Maar goed, terwijl anderen met hun baby naar bruiloften gingen tot in de vroege uurtjes, telde ik de uren af tot 19u tot de dag eindelijk voorbij was. Ik had dan ook een baby die afschuwelijk slecht sliep (elk kwartier wakker, maanden en maanden aan een stuk) dus om nog te socialiseren in de avond! Bah neen. Ik heb dit proberen vol te houden, dag in dag uit, stond op automatische piloot. Toen ze 8 maanden was had ik een migraine aanval, flauwgevallen en ben toen beter gaan zorgen voor mezelf qua eten en supplementen. Het bleef een strijd dat eerste jaar, maar wat een gemakkelijk kind is het nu. Net 7, zo behulpzaam, lief, zelfstandig. Natuurlijk wel met het nodige tegenwerken af en toe, maar mag echt niet klagen, met dank aan God.

    Toen mijn zus aan de beurt was, was ze altijd heel erg open daarover en toen ik dan aanhaalde dat ik het herken was ze erg verbaasd. Ze had geen idee dat ik daarmee zat. Maar tja, mijn zus was kinderloos toen, ongetrouwd. Ze had ook een oordeel tegenover haar vriendinnen die het moeilijk hadden met hun baby's. Daar kom je niet in, in zo'n gesloten "ik ga het anders doen"-houding.

    Af en toe probeerde ik erover te praten, maar door "testing the waters" merkte ik al hoe moeilijk het is om begrepen te worden door iemand die absoluut niet herkent wat je zegt. En daar hield het op.

    Ik voel echt met je mee. Probeer reacties te filteren die jouw gevoel niet voldoende recht aandoen, focus je op de lieve berichten onderaan. Ik heb geen tips helaas, behalve erover blijven praten, een community zoeken online of in real life. Zorg voor jezelf. 🌹

  • collie_love

    Jouw verhaal is ook zo herkenbaar... Je geraakt uiteindelijk geïsoleerd en zoveel onbegrip!

  • Leeuwi

    Bedankt voor je lieve reactie en wat erg dat het ook bij jou zo moeilijk ging! Ik herken je verhaal helemaal, echt. Ook dat van je vriendinnen met kindjes. We hadden een babyborrel voor onze dochter georganiseerd. Lag al van voor de geboorte vast, maar bleek uiteindelijk een erg stressvolle dag voor me omdat ze zo onrustig was. Ook daar waren vriendinnen die mama waren. Het is toch zoooo fijn, zei eentje tegen mij. Ik wist niet goed wat te antwoorden. Ik heb toen weer zoveel verhalen gehoord van babytjes die overal sliepen en amper huilden. Werd er immens onzeker van weer.

  • Assiral

    Ben je al bij een osteopaat geweest?

  • Leeuwi

    Ja, toen ze 5 weken oud was ongeveer. Hij zei dat ze nergens vast zat en dat een vervolgafspraak niet nodig was. Ik twijfel toch om eventueel een nieuwe afspraak te maken, eventueel bij iemand anders...

  • Charliecharlie

    Ik denk dat je het zelf al goed gezien hebt; je hebt wsl ‘gewoon’ een gevoelig kindje. Het is op een gegeven moment echt heel fijn om ook weer af en toe te kunnen werken. Je zal zien dat je dan makkelijker afstand kan nemen van alles en makkelijker relativeert. En dan: iedereen moet z’n mond eens even erover houden hoe abnormaal het is. En dat mag je best duidelijk maken. “Ik zie het, de hele dag. Niet elk kind is hetzelfde. Toevallig huilt zij veel. Kunnen jullie erover ophouden? Het is zoals het is.”

    Je doet het volgens mij echt perfect, trouwens.

  • Leeuwi

    Bedankt voor je reactie! Gaan werken is indd iets waar ik ook wel naar uit kijk. Ik denk dat er nog nooit iets zo dubbel heeft aangevoeld in mijn leven. En je hebt groot gelijk ivm die meningen. Ik heb al vanalles gehoord en ik word er zot van. Ik heb nu ook afgesproken met mijn vriend dat ik mijn schoonouders aanspreek erover als ze weer zo beginnen.

  • N22

    Nee je baby is niet abnormaal. Ik herken dit precies. Mijn oudste dochter was al zo. Hele dag moet mevrouw persoonlijk geintertaint worden anders is het huilen/jengelen. Overdag slapen is een ramp. Gelukkig is ze uitgegroeid tot een heel grappige,leuke en gezonde meid van 4. Nu heb ik ook een een baby van 10 maanden. En geloof me is nog erger. Ook wij dachten alle mogelijke scenarios. En ze heeft ook even buikkrampen gehad. Die zijn gelukkig wel weg,maar het huilen niet. Slapen doen we overdag maar heel kort als ze helemaal volledig uitgeput is. En als ze eenmaal slappt soms maar 7 minuten. Verder is het alleen maar huilen tenzij ze wordt opgepakt door mama. Dus voorlopig is het even volhouden en hopen op betere dagen. Ik snap wel dat het nog lastiger is als je naar weg moet brengen naar de opvang, kan ik bij mijn dochter echt niet voorstellen.

  • Leeuwi

    Bedankt voor je lieve reactie! Wat jammer dat het bij jullie ook moeilijk gaat. Het is wel fijn om te lezen dat het herkenbaar is voor anderen. Heel veel succes!

  • Vlindermoeder

    1) je kindje is pas 12 weken. Ja, het is zwaar, maar het komt goed
    2) je kind voelt ook je onzekerheid. Zeker als het wellicht in de toekomst een hoogsensitief kind blijkt te zijn. Ga daar dus voor jezelf mee aan de slag. Je zegt zelf al dat je merkt dat ze heel alert is en niet teveel prikkels moet hebben. Leg dat aan je partner uit en begeleid hem. Vervolgens ga je zelf even een uurtje of wat langer weg en bouw je het zo op.

  • Leeuwi

    Bedankt voor je reactie. Ik moet zeggeb dat ik niet weet of ze echt hoogsensitief is. Ze zoekt de prikkels vaak erg op en is heel nieuwsgierig. Maar dat maakt het weer lastig als ze moet gaan slapen.

  • 12345678

    “ Ze is super alert en dat speelt haar volgens mij parten. Daarnaast is ze overdag een moeilijke slaper. Ze wordt snel wakker en ze slaapt bijna uitsluitend in mijn armen of in de draagdoek. In de nacht gaat het dan plots wel redelijk goed.”

    Yes heel herkenbaar van onze eerste. Was ook super alert, wilde alles meemaken leek het wel, nam alles in zich op, sliep weinig overdag (max 30 min per keer) maar wel goed in mijn armen of aan de borst. Zat uuuuren met haar in de stoel en had vaak smiddags nog niet ontbeten. Maar het wordt beter! Wat hier hielp was toch veel geduld, veel dragen voor de binding/veilig gevoel en ontladen. Alerte baby’s hebben nu eenmaal veel prikkels te verwerken. Inmiddels (4 jr) is ook wel duidelijk dat ze bovenintelligent en hoogsensitief is. Verklaart veel uit haar babytijd.

  • Leeuwi

    Bedankt voor je lieve reactie! Dat van niet ontbijten is echt heel herkenbaar! Er zijn dagen dat pas fatsoenlijk eet als mijn vriend thuis komt van werken.

  • Car123

    Mijn baby is ook 12 weken en huilde ook veel. Tot ik ben gaan proberen hem een ritme te geven. Even een aantal dagen juist niet op pad maar een strikt schema,. Een baby van deze leeftijd is gemiddeld een uur tot één uur en een kwartier wakker. Hou hem in de gaten. Gaat ie gapen (2x kort na elkaar) trek een schone luier aan. Doe de gordijnen dicht en een slaapzak aan en leg hem in bed met een muziekje. Bij huilen troosten, tot de ademhaling rustig is en dan weer neerleggen.

    Lukt het niet meteen even volhouden en anders lekker bij jou laten slapen en de volgende ronde weer opnieuw proberen, en volhouden. Probeer dit eens een paar dagen te doen.

    Bij mij werkt het en ik hoop dat je er wat aan hebt.

  • Leeuwi

    Bedankt voor je lieve reactie! We hebben indd een ritme waar we ons zoveel mogelijk aan proberen te houden. Het slapen met dat ritueeltje oefen ik ook elke dag. Maar dat troosten duurt bij haar soms erg lang, dus ik beperk het tot 1 dutje voorlopig. Zodra dat betert, hoop ik wat op te bouwen.

  • 3kids1dog

    Hier een baby van bijna 15 weken en herken veel in jouw verhaal. Ons dochtertje is medisch maar haar mopperen en huilen staat daar soms los van. De nexium voor haar verborgen reflux geeft haar buikpijn dus was ermee gestopt. Alleen na een opname vorig weekend vonden de artsen dat ze dat toch weer moest krijgen (niet dat er iemand gekeken heeft.. enkel omdat ik bij de medicatielijst aangaf dat ze geen nexium meer kreeg ivm de krampen..) Is niet snel happy en als ze happy is is dat Max 10 min. Slapen doet ze in mijn amen en soms in de auto als we ergens heen gaan. Hier dus veel in de draagdoek maar wat krijg ik het daar soms Spaansbenauwd van.. Onze kleuter en peuter hebben ook hun mama nodig maar ja kom handen te kort.. Alles is een fase zegt men toch, houd moed! Als je bang bent dat het op de opvang niet goed gaat maak dan met die mevrouw de afspraak dat ze jou moet bellen als de kleine bijv 30 min non stop krijst. Want jij mag ook even je moment zonder haar hebben als je dat zelf wilt. En echt waar het wordt over het algemeen makkelijker naar mate ze grotere baby’s worden. En twijfel je aan medische dingen laat haar (extra) nakijken, moedergevoel zit er bijna nooit langs!

  • Leeuwi

    Bedankt voor je lieve reactie!

  • tienus

    Ik herken veel in je verhaal en denk ook echt dat er ergens sprake zal zijn van een ongemak waarom ze zoveel huilt. Onze dochter krijste 18 uur op een dag en mijn man had hier heel veel moeite mee, zei ook dingen als waarom doet ze dit, kan ze niet stoppen en moest haar soms ook wegleggen omdat hij het zelf niet trok. Hij voelde zich echt machteloos want hij kreeg haar niet vaak stil, niemand alleen bij mij werd ze rustig en kon ze slapen.
    We hebben ook weken gezocht naar wat er was. Andere voeding ivm melk allergie, lactulose om te kunnen poepen, maagzuurremmers voor de verborgen reflux en uiteindelijk toevoegen van Johannesbroodpitmeel als laatste puzzelstukje waarbij ze voor het slapen gaan ook ingebakerd moest worden zorgden er tezamen voor dat we vanaf een week of 14 een baby kregen die kon ontspannen, die af en toe in bed sliep en zich steeds meer als een baby ging gedragen.
    Ik zou echt verder zoeken met een arts en blijven puzzelen tot het huilen minder wordt. Wel weet ik dat door alle pijn die onze meid in het begin heeft gehad niet kon leren hoe ze zelf in slaap kon vallen dus dit moest in een later stadium en met onze hulp ipv op de natuurlijke manier, dus dat je dit oefent is heel goed.
    Maar op je vraag is je baby abnormaal nee, je hebt een schat van een baby maar er lijkt iets niet fijn te zitten bij/voor haar en je gunt haar juist dat ze wel op haar gemak is en dan zal je zien dat de rest ook steeds beter zal gaan.
    Het is alleen zo moeilijk om uit te vogelen waar ze last van heeft als ze het niet kunnen vertellen.
    Je bent een super mama en jullie komen er echt wel!

  • Leeuwi

    Bedankt voor je lieve reactie! Het is indd zo moeilijk om in te schatten wat 'normaal' is en wat verder uitgezocht moet worden. Ik heb maandag een afspraak bij Kind en Gezin en ga mijn bezorgdheden daar op tafel leggen. Mijn vriend en ik spraken al af dat we bij twijfel gewoon weer een afspraak bij de kinderarts maken, zodat ze nogmaals onderzocht wordt. Ze weent wel steeds wanneer er 'iets' is. Net begon ze tijdens het spelen te wenen, gewoon omdat ze er genoeg van had. Het lijkt wel alsof ze graag communiceert door te wenen!

  • tienus

    Ja wenen is het enige wat ze kunnen qua communicatie.
    Het is zo'n lastige zoektocht. Maar ik heb altijd het gevoel gehad dat er iets was, want als ze gelukkig zou zijn zou ze niet zoveel huilen was mijn overtuiging. Na een paar maanden ging het beter en zag ik ook dat ze niet steeds huilde en werd huilen echt een communicatiemiddel, ik kon verschil horen tussen ongemak, honger of de slaap niet kunnen vatten. Dit heeft mijn gevoel gestaafd dat ze dus weende van ongemak en pijn.
    Ik hoop echt dat jullie ook alle puzzelstukjes kunnen plaatsen en dat er meer rust komt en minder ongemak voor de kleine.
    Maar onthoud echt dat je kleine meid niet abnormaal is, ze is super en jij ook! Het wordt echt beter, hier heb ik steeds aan vast gehouden, als ze ouder wordt is er echt een moment dat het beter is en jullie kunnen genieten van de kleine. Het is makkelijk gezegd, maar ik weet echt hoe zwaar dit is, maar ik weet ook dat je er hoe dan ook door heen komt en dat jullie gaan genieten van een fantastische meid! Houd je daar aan vast! Je mag me altijd ook berichtje sturen als je iets wilt weten of vragen.

  • Flamingootje

    Mijn zoontje sliep de eerste 5.5 maand alleen op mij. Maakte me zo onzeker. Heb een draagzak gekocht om wat verlichting te hebben zodat ik gewoon kon opstaan en eten en drinken kon pakken als de baby op mij sliep. Na 55 maand viel hij tijdens het spelen in de box ineens in slaap en met 6 maandjes kon ik hem in bedje leggen.
    Slapeloze nachten heb ik gehad, ook met betrekking tot het kinderdagverblijf. Maar tis allemaal goed gekomen 💕

    Ben je een lezer? Lees vooral 'wat baby's nodig hebben' eens. Zo'n mooi boek en weet zeker dat je er zelfvertrouwen door krijgt. Jouw kindje is niet abnormaal ❤️

  • Leeuwi

    Bedankt voor je lieve reactie! En wat fijn om te lezen dat mijn verhaal herkenbaar is en dat het betert. Ik heb het boek al besteld, lijkt me indd iets dat ik nu graag zal lezen!

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50