Hallo dames, moet het toch even kwijt.. Ik en nu bijna 29 weken zwanger van mijn tweede kleintje. Alles gaat goed, op de standaard zwangerschapskwaaltjes na dan, maar ik kan ze handelen. Geen reden tot klagen denk je dan. Toch vind ik het vervelend dat mijn man niet op hetzelfde level zit als ik. Hij is bijna niet bezig met de zwangerschap(op de praktische dingen na). Ik voel mij hierdoor regelmatig zo alleen. Ik mis zijn aandacht naar mij en de zwangerschap zo, maar afdwingen lijkt averechts te werken. Hij stort zich volledig op de zorg van ons kleintje van 2 jaar en het huishouden en zijn werk. Echt ik mag daar niet over klagen, in tegendeel! Maar toch voelt het zo oneerlijk.. Herkennen jullie dit? En zoja, wat doe jij eraan?
Bij mijn man was het precies hetzelfde. Die deed alleen niets extra's in het huishouden. Hij is bij de derde helemaal niet meegeweest naar t zkh of de vk ook niet bij complicaties. Mij interesseert t niets eerlijk gezegd, ik deel dat soort dingen liever met andere vrouwen. Als hij maar een lieve vader is als het kindje geboren is, dat vind ik het belangrijkste.
Ja dat is het belangrijkste zeker waar. Ik ben sowieso al iemand die veel lichamelijke knuffels en aandacht nodig heeft en de zwangerschap lijkt daar nog een schepje boven op te doen wat mijn man (lees ik) niet aan blijkt te kunnen. ;)
Ik herken het ergens wel, denk dat het normaal is ook.. Voor hen is het nog niet 'echt' he.. Jij voelt wel al de baby en voelt je lichaam en je hormonen..
Het praktische is ook 1 van de weinige dingen die een man kan doen. Geniet ervan dat hij het huis en oudste doet, dat is zijn manier van laten blijken dat hij meeleeft met jouw zwangerschap.
Misschien kan je 's avonds eens vragen of hij het kindje wil voelen schoppen ofzo. Ik herken het niet, maar ik was zelf eigenlijk nooit zo bezig met zwanger zijn. Ging veel aan mij voorbij.
Lijkt mij heerlijk als je er zelf ook een stapje van terug kan doen. Daar heb ik persoonlijk veel moeite mee. Het liefst wil ik continu praten over wat ik voel en beleef, met wie dan ook.. Haha
Tja, ik had er dan weer moeite mee dat ik de zwangerschap zo weinig beleefde, met name bij de 1e was ik bang dat het moedergevoel nooit zo komen en dat ik een enorm slechte moeder zou zijn die haar eigen kinderen zou vergeten.
Men partner is een vrouw en ik denk dat het te maken heeft met het feit dat ze niet meemaken wat er allemaal gebeurd en hoe we ons erbij voelen. Hier houdt ze haar ook veel bezig met ons zoontje en doet ze veel in het huishouden om mij het werk te besparen. Wat ik ook heel fijn vind. Ik hoor ook veel van mensen die ik ken ze er volledig alleen voor staan, dus jou man zal zich van geen kwaad bewust zijn..
Oh dat is heel herkenbaar hoor. Hij is onwijs bezorgd om ik etc, maar met de baby en wat er nu allemaal gebeurde met mij en in mijn buik, ging langs hem heen. Op een gegeven moment heb ik er toen wat van gezegd en toen zei hij: ja maar Em, jij draagt de baby continu, voelt alles, al vanaf het eerste schepje nog voor ik het überhaupt kon voelen en voor jou leeft het idee dus al zoveel meer dan voor mij, die band is er voor jou al, die ik heus wel krijg als het geboren wordt. Maar nu is het gewoon nog niet tastbaar genoeg. Toen hij dat zei vond ik het ongelooflijk logisch, want zo is het ook. Ik denk er immers 24/7 aan, bewust en onbewust.
Wat mij onwijs hielp was het lezen van: help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt. Serieus, ik herkende er mijzelf in, in die aangespoelde walvis die erin beschreven werd met bijbehorend gedrag ( het gedrag nog wel meer, want ik voelde mij geen walvis,haha) Echt, lees het boekje, je bent er zo doorheen en evt kun je het hem nog laten lezen, het is immers voor mannen geschreven
Mannen zitten op dat gebied eigenlijk nooit op hetzelde level als de zwangere vrouw. Jij draagt het kindje bij je, voelt alles en beleeft alles. Je man kijkt op een afstandje toe. Bovendien heeft hij het al eerder meegemaakt en dus lijkt het voor hem inder interessant nu. Het is nou eenmaal zoals het is. Je kan er met hem over praten maar dwing niet want dat heeft geen zin. Je zal zien dat hij na de geboorte vast weer een fantatische papa is en daar gaat het toch om. Ik heb het destijds ook los gelaten hoor, scheelt een hele hoop stress.
Mijn vriend wist in mijn zwangerschap ook niet hoeveel weken ik zwanger was. Hij ging eigenlijk, op een paar keer na, altijd mee naar de controles. Maar hand op de buik leggen deed die als ik het vroeg. Hij hielp mij wel meer in het huishouden. Mannen kunnen zich er geen voorstelling bij maken. Komt wel goed na de geboorte.
Maar moet zeggen op bed legt hij hand er spontaan wel es op en dan smelt ik..
Verder nog niet veel, maatvast hieronder ook staat, ze zijn biet zwanger, voelen niks van onze hormonen ( naja die van mij coelt dat k kort lontje heb whaha ) maar hier komt het miss nog meer.. Nog maar 13w dus hij heeft nog ff
Uit de gesprekken die ik met mijn man bij de eerste voerde kwam alles wat hieronder staat naar voren. Toen ik net zwanger was van de eerste zei hij bijvoorbeeld dat hij nooit had gezegd kinderen te willen, alleen dat een groot gezin hem leuk leek. Ook snapte hij niet dat als we eenmaal een naam hadden gekozen en het zou mis gaan, dat die naam dan voor altijd voor mij aan dat kindje vast zou zitten. Die geef je dan toch gewoon aan de volgende van dat geslacht, vond hij. En als blijkt dat het gehandicapt is breek je de zwangerschap gewoon af volgens hem. Ook nu met nummer 2 kan hij zich geen voorstelling maken hoe het zal zijn. Hij begint er ook zelden uit zichzelf over en heeft geen idee hoe ver ik eigenlijk ben. Alleen de einddatum weet hij nog net. Ongeveer.
De hormonen die vrouwen aanmaken als ze alleen al aan een baby denken, die hebben mannen niet. Ze kunnen zich met praktische dingen bezig houden, maar een flink stuk gevoel ontbreekt letterlijk.
Ja voor mijn ma werd het pas echt toen hij midden in de nacht wakker werd, van het geschop in zijn rug, hihi.
Mijn man is gelukkig ook super behulpzaam in het huishouden en met onze dochter. Er zijn mannen die dat niet zijn, misschien moet je even je hormonen in het gareel houden en kijken naar wat hij allemaal wel voor je doet :-)
Heeeel herkenbaar hier nummer 3 onderweg en de keren dan manlief zijn hand op mn buik legt zijn zeldzaam. Het is nu helaas eenmaal voor mannen anders....je kunt er denk ik vrij weinig aan doen
Zou me er niet teveel zorgen om maken zodra het kleintje er straks is haalt ie het allemaal wel in!
Dank je wel! Ergens weet ik dit ook wel, maar ow ik voel mij soms gewoon erg breekbaar. Fijn zo'n forum om te lezen dat het niet bijzonder is ;)
Succes met je derde zwangerschap!
Ik herken het...,en ik denk dat de hormonen het je niet makkelijker maken :p
Het hielp voor mij wel om het hem gewoon te vertellen, het bleek dat hij er echt geen benul van had dat dit me dwars zat. Het was ook een hele andere zwangerschap dan de eerste voor hem bleek... Toen was hij wekloos, wist niet wat komen ging en zorgelijk. Nu had hij werk, wist wat komen ging en had er vertrouwen in dat het goed kwam...
Maar toen we onze gevoelens op tafel hadden gelegd heeft hij zich wat meer met de zwangerschap bezig gehouden... En ik had niet het idee dat ik hem daar toe heb gedwongen...
Communicatie is gewoon belangrijk, blijven praten met elkaar ;)
wil hij er wel over praten en over baby dingen, naam etc? Soms vinden mannen het ook heel lastig om het echt al als een kindje te zien. Jij voelt het steeds bewegen etc je kindje leeft echt in je. Je man ziet eigenlijk alleen jou groeien. Mijn man had dit ook wel. Maar hier was het kindje ook een ongelukje en moest mijn man enorm wennen. Voor hem werd het eigenlijk ook pas echt na de geboorte. Ik denk dat dat voor veel meer mannen zo is. Maar leuk is idd anders. Je wilt graag dat je man je kindje als hetzelfde ziet als jij
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (34) Verversen