Terug van vakantie. Het was heerlijk. De eerste dagen moesten de kinderen echt even hun draai vinden, maar na een tijdje ging het prima. Het viel me ontzettend op dat ze alleen maar ‘mama’ zeggen/vragen en hun vader vrijwel niet. Terwijl die gewoon naast ze op de bank zitten, roepen ze: MAMAAAA… zucht.. Waarop ik reageer: ‘Je vader zit naast je!’ En dan volgt de vraag voor papa. Nu weer thuis begint het gewoon weer. Vader is beneden aan het rommelen, daar zijn de kinderen ook, ik ben boven de was aan het sorteren. En nog hoor ik alleen maar: MAMAAAAA.. ze zoeken me zelfs op om even wat te vragen. Vragen die hun vader ook prima kan beantwoorden.
Ik merk dat dit me veel energie kost en leegzuigt. Ik ben ‘Mama-moe’ Het zal vast een hele eer zijn als je zo aanbeden wordt, maar het wekt bij mij alleen maar negativiteit op.
Hoe kan ik papa meer in de schijnwerper zetten?! Hun vader is trouwens een super betrokken vader. Heeft een door de weekse vrije dag, doet genoeg met ze. Dus het is ook niet zo dat ik perse het meest bij ze ben en een hoofdopvoeder ben.
Hier precies zo. Mijn vriend werkt doorgaans 16 uur per dag, dus dan ben ik vrijwel al het enige aanspreekpunt in huis voor de kinderen. Maar de afgelopen 3 weken hadden we vakantie. Dan lopen de kinderen via onze overkapping achter naar binnen, waar m'n vriend zit en dan is het : ' mamaa/debby!!??'... En dat dan tig keer per dag. Dan zeg ik :' papa zit er ook nog hoor'.. Dan zijn ze 5 seconden stil, je hoort ze nadenken... En dan :' maar mama/debby'.... Heeel vermoeiend idd... Ik heb al een keer gezegd deze vakantie... Vandaag mogen jullie alle vragen aan papa stellen, ik heb ook vakantie😂🤣... Hebben ze wel geteld een half uur volgehouden.. M'n vriend ook.. Die werd meteen gek... 🙈
Ik ben wel de hoofdopvoeder, maar mijn man heeft wel een half uurtje papa-tijd 's avonds. Dan ben ik vaak echt niet bereikbaar. Maar ik moet zeggen dat ik me niet echt in alle reacties herken. Misschien is mijn zoontje (bijna 4 jaar) gewoon zo ongeduldig dat hij het vraagt aan de eerste die hij tegenkomt. Al weet hij ook heel goed bij wie hij moet zijn voor alles. Als hij buiten met papa bezig is, komt hij even binnen aan mij vragen hoe laat we gaan eten. Aangezien ik degene ben die eten staat te koken. Misschien valt het me ook minder op, omdat mijn man in onze situatie soms een periode ontzien moet worden met vragen etc. Dus ons zoontje leert sowieso dat hij soms met de meeste dingen naar mama moet. Net zoals dat de helft van het jaar de meeste uitnodigingen, regeldingen etc. op mijn bordje komen.
Volgens mij man komt het doordat ik altijd wél gelijk reageer als ze’mama’ zeggen, maar dat papa het pas bij de derde of 10e keer hoort 😂 soms bewust, soms onbewust.
Hahahah hier ook hoor. Als ik in een andere ruimte ben en hun vader zit naast hun komen ze alsnog bij mij om iets voor ze te doen. Wanneer ik zeg vraag maar aan papa dan is het nee mama doen. Mijn middelste roept de hele dag zomaar mommy mommy mommy en dan wel 100 keer achter elkaar maakt niet uit of ik wel of niet reageer ze blijft me roepen. Mijn oudste heeft ontdekt dat ze op een zeurderige manier Mama moet roepen
Mama, kijk eens Neee! Ik wil niet meer meer elke handeling zien die jullie uitvoeren! Ze zijn met z'n 2en en willen elke stap van hun bouwwerk laten zien. Elke streep die ze op papier zetten, elke bal die wordt geschoten. Ik ben gisteren geflipt. Helemaal kortsluiting. Hier is de 4 jarige degene die ons continue probeert uit te spelen. Als het antwoord niet bevalt gaat hij naar de andere toe. Mijn partner werkt deze week veel meer om de vakanties van collega's op te vangen. Ik ben aangereden en naast flink wat kneuzingen, gebroken ribben en gebroken borstbeen. Ik vind vakantie meestal heerlijk. Dit jaar kan ik niet wachten tot school weer begint. Volgende week mogen wij op vakantie en mag ook de jongste (hopelijk) zwemmen. Want die is geopereerd. Ik kijk nu al uit naar de herfstvakantie!
Hier ook hoor. Mijn man werkt 3,5 dag, ik vier. Maar nog steeds is het.... 'Mama???' Ik zeg altijd: 'vragen aan je vader stellen!' Pas was mijn man aan het koken, komen ze aan mij vragen hoe laat we gaan eten 🤣. Ik denk dat t iets biologisch bepaald is ofzo.
Hier ook hoor en papa is ook heel betrokken dus daar ligt het ook niet aan. Ik ondervindt er echter geen last van, als ze iets willen is het alleen een vraag en doen ze verder het meeste zelf. Willen ze verfen, knutselen, een boterham of iets dergelijks dan regelen ze dat zelf en ruimen zelf ook weer op (kids zijn 6 en 10). Misschien wat meer zelf laten doen? En als je man hoort dat ze jou roepen dat jij dan misschien aan hun vraagt of hij kan helpen? Of in de periodes dat ze echt overal vragen over hebben zeggen dat papa dat beter weet? Mijn man legt dingen graag uitgebreid uit dus dat scheelt 😄
Zo kortzichtig dit. Waarom zal dat niet biologisch aangelegd zijn? Als je alle reacties hier lees, ook moeder met hele betrokken vaders, dan valt dus te lezen dat het biologisch aangelegd is. Feit dat jij vind dat mannen exact evenveel en hetzelfde moeten doen en zijn als een vrouw is helemaal prima als jij en je partner er beide achter staan. Maar je kunt wat Parwana zegt niet ontkennen. Net als dat vrouwen vaak vrijwillig minder werken dan een man. Werkt voor jou misschien niet, maar voor veel andere gezinnen wel. Zal ook wel iets biologisch zijn denk je niet? Anders hadden vrouwen wel harder gegilt, dat voor ons zelf opkomen zijn vrouwen vaak ook goed in.
Dan vind ik echt 2 verschillende dingen. Dat mijn kinderen, en veel kinderen in het algemeen, hun moeder zien als 1e aanspreekpunt, zegt in principe niets over de aanwezigheid van de vader. Mijn man werkt parttime, is heel betrokken, gaat regelmatig lekker met ze op pad, ze knuffelen elkaar helemaal plat, hij gaat in de nachten vaker dan ik z'n bed uit voor ze etc, maar ik ben in de meeste gevallen het eerste aanspreekpunt bij vragen voor mijn kinderen.
Hier ook hoor. Zijn de kinderen beneden met papa en ik boven. En dan toch naar boven lopen voor een vraag… En ik werk fulltime en papa is huisvader. En nóg altijd mama roepen als ik er ben. Hij zegt ook dat als ik niet thuis ben dat de kinderen zelfstandiger zijn. En als ik dan thuis kom ineens allemaal vragen stellen 🤣
Probeer dit toch duidelijk te begrenzen. Dus als jij boven bent, is papa het aanspreekpunt. Dit van te voren even bespreken met je kinderen. Kan kort maar is wel belangrijk. Dan kan je daarop ook terugvallen: wat was de afspraak ook alweer? Oja. En ook als jullie beiden er zijn, bijvoorbeeld mama leest tot 13 uur een boekje oid. Als er iets is, ga je naar papa.
Wij verdelen de zorgtaken in het weekend. Ene dagdeel papa verantwoordelijk, andere dagdeel mama. We doen dit bewust zodat je allebei even tijd voor jezelf hebt (ook al ben je wel in huis) en ook allebei even echte tijd doorbrengt met de kids. En vaak overlapt het wel, want we doen ook wel als gezin af en toe iets leuks, maar het is fijn dat je niet allebei op ‘aan’ hoeft als er op de normale thuisdagen iets is als een vieze luier, ruzie oid.
Hier precies zo. En we hebben hier ook gewoon een actief aanwezige vader zeg maar. Ook ik ben niet de hoofdopvieder, we doen het vrijwel 50/50. Hij wordt er ook gek van, voelt zich gewoon gepasseerd als ze mij roepen terwijl hij er naast op de bank zit. Hij zegt altijd 'vraag het aan mij, ik zit naast je', en ik zeg gewoon heel vaak 'nee'. Maar het helpt helemaal niets.
Ik denk dat je 2 dingen kan doen. Als eerste kan je partner ze gewoon beneden houden en vragen wat er is. En zelf gewoon regelmatig blijven aangeven: vraag maar aan papa, ik ben even bezig. Als je die 2 dingen blijft doen gaat het op den duur wel helpen.
Ik denk dat het in de genen van de kinderen zitten... en als ze pubers zijn kunnen mama's opeens niks meer goed doen
Hier net zo, eerst alles aan mama vragen. Hallo, jullie hebben ook een papa... Totdat ze wat lekkers willen, dan kunnen ze papa opeens prima vinden omdat die wat makkelijker geeft of zelf ook vaak wel zin heeft in wat lekkers.
Jup, hier precies hetzelfde Papa vind de vakantie zo geneens leuk, haha. Alles en hele dag alleen maar mama. Maar ik reageer bewust soms niet en dan moeten ze wel naar papa.
Lijkt mij niet realistisch haha...de kinderen hele tijd in de gaten houden zodat ze niet naar boven gaan?Kinderen lopen nou eenmaal de hele dag heen en weer en op en neer.
Dan is het aan vader om te zeggen : wat is er? Ipv ze dan boven naar jou te laten gaan. Ik zeg dat ook gewoon tegen mijn kinderen trouwens. Vraag dat dan aan papa, die zit vlakbij..
Nou ja... de vader weet toch niet dat ze naar boven gaan om wat te vragen? Ze gaan hier ook vaak zat naar boven om wat te pakken, of om op hun kamer te spelen ofzo. Daarnaast zijn we ook gewoon regelmatig allemaal met iets anders bezig, en weet ik ook niet precies wie/ waar is. Het zal niet zo zijn dat de kinderen aan papa gaan vragen of ze iets aan mama mogen vragen.
Mijn man weet hier perfect wanneer ze mij even met rust moeten laten en andersom ook. Dan zorgen we ervoor dat de andere zijn rust ook krijgt en worden de kinderen idd beneden gehouden. Bijvoorbeeld als ze nog klein waren en 1 van ons 2 rustig een bad wilde nemen. Beetje rekening houden met elkaar.
Je schetst nu een situatie waarin de moeder bewust tijd voor zichzelf neemt, bijv met een bad. In de vraag gaat het over een gewone dag, waarin iedereen gewoon z'n ding doet, en iedereen gewoon in en uit loopt.
Zij vraagt hoe kan ik de papa weer in de schijnwerpers zetten dus mijn advies is dat hij zelf het initiatief moet nemen. Mijn kinderen zijn ook al wat ouder trouwens, maar ik begrijp heel goed dat het vermoeiend is met kleintjes die nog veel aandacht vragen.
Als de mama aangeeft dat ze rust nodig heeft, kan dit elk moment van de dag. Gewoon over praten met de papa. Zo doen wij dat. Gewoon even de was gaan opplooien zonder kids, kan al even rust geven.
Lees de vraag opnieuw. De moeder geeft aan dat het haar opvalt dat.... niet dat kinderen haar nog steeds opzoeken nádat ze aangegeven heeft dat ze rust nodig heeft. De situatie die jij schetst is een andere situatie dan dat zij neerlegt. Ik haal uit haar vraag totaal niet dat de vader de kinderen naar boven laat gaan, terwijl zij aangeeft alleen te willen zijn. Maar goed, dat heb ik al eerder uitgelegd en ik denk dat wij de vraag beide anders opvatten. Mijn kinderen zijn al 9 en 11 dus ik heb ze niet continu in de smiezen waar ze zich in en om het huis bevinden. Als je kleine kinderen hebt, zal dat anders zijn, en jij zal de vraag daarom wellicht weer anders interpreteren dan ik. En dat mag ook 😉.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (41) Verversen