Mijn zoontje van 5 jaar is ineens ontzettend angstig in huis. Waar die voorheen zelf naar beneden liep ‘sochtends om te plassen als ik nog boven was gaat die nu zeurend huilen of ik aub mee ga naar beneden. Eerst dacht ik dat het te maken had met de licht wel of niet aan, echter ondanks dat alle lampen aanstaan hij vertikt het om een kamer in te gaan als ik er niet bij ben. Volgens hem is die bang voor mensen die in huis komen, ik ben met hem naar buiten gegaan en heb hem laten zien dat je vanuit buiten de deur niet open kan maken zonder sleutel, ook dat heeft helaas niet geholpen. Hij lijkt het te begrijpen maar als ik vervolgens boven met hem sta en hem vraag wil je beneden een koekje oakken slaat de paniek toe. Het is nu zo erg dat als ik bezig ben met de was vouwen in mijn slaapkamer dat hij niet in zijn slaapkamer of welke slaapkamer dan ook wil zijn behalve bij mij Het lijkt erop dat dit vooral ‘sochtends en ‘savonds een probleem is.
Iemand ervaring of tips? Want het put me zo erg uit om hem zo ge zien en hij kan bij elk dingetje in huilen uitbarsten Verder is het overigens een super vrolijk mannetje wat buiten nergens bang voor is en heel energiek is
Sinterklaas stress is al weer losgebarsten op school .
Aangezien hij er voornamelijk ochtend en avond last van heeft vindt hij waarschijnlijk het donker buiten eng . Heeft misschien op school of thuis of vriendje een filmpje gezien met enge boeven die in donker gingen inbreken . Of nog simpeler , als het donker is komt piet iets in je schoen doen .
Ik denk dat het normaal is voor deze leeftijd, Ik herinner het nog van mijzelf van vroeger dat ik ook best spannend vond om in het donker alleen boven te zijn enz. Ik zou gewoon het gevoel erkennen (je mag best even bang of verdrietig zijn, je zal merken dat je je straks weer wat rustiger voelt/dat gevoel gaat weer weg/is tijdelijk. Onze dochter vraagt de laatste weken ook wat meer nabijheid bij het eea, dingen die ze eerder wel zelfstandiger deed. Komt wel weer, ze hebben een grote fantasie en het is nog lastig te onderscheiden wat echt en niet echt is. Ik denk vaak dat het samen gaat met een ontwikkelingssprong.
Herkenbaar en gewoon in meegaan maar ook prijzen als het wel zelf lukt. Bij mij hadden ze het beide (een voor een)! Zoon kreeg ineens allerlei ideeen over monsters op de trap en dochter was ineens bang voor inbrekers. Kinderen hebben enorm veel fantasie, hun hersenen werken nog heel anders. Dat gaat vanzelf ook weer over. Bij mijn zoon is het bijna volledig over nu en dochter zit nu nog beetje in die fase maar ook zeker niet meer zo erg.
Er moet iets gebeurd zijn, wat en waar is de vraag. Ik zou ipv hem aansporen iets wel te doen en alles uit te leggen, wat nu niet meer binnen komt bij hem. Betrek hem er gewoon bij ga je even de was halen boven, vraag ga je met mama mee of blijf je beneden. Ben je samen boven en jij naar een andere kamer, vraag hem ga je mee of ga je even fijn spelen op je kamer. Dus anders en positiever benaderen waardoor je de druk en aandacht er van afhaalt. Je benoemt enkel wat je gaat doen en of die mee gaat, wie weet is dat wat die nodig heeft. Het gevoel dat jij weet wat er aan de hand is en op voorhand hem het gevoel geeft een keuze heeft. Dus nabijheid van je te krijgen en genegenheid omdat je weet welke angst er speelt. Dus realistisch alles bespreken en laten zien pak je het probleem niet aan, laat je alleen maar zien dat die zich wellicht niet begrepen voelt. Want omdat je laat zien er kan niemand binnen komen, zegt voor jou dat zijn angst niet rieeel is.
Bedankt voor je uitgebreide antwoord! Ik begrijp wat je bedoelt, ik benader het vooral praktisch en realistisch maar hij kan dat natuurlijk heel anders opvatten. Ik maak me vooral zorgen waar dit ineens vandaan komt, in huis is er niets gebeurd wat dit zou kunnen hebben veroorzaakt. Hij kijkt geen youtube alleen youtube kids en ben daar altijd alert op wát die kijkt. Ik zou zo graag willen weten hoe dit is ontstaan zodat ik hem daarmee kan helpen maar als ok het vraag weet die het uiteraard niet en kan die het niet verwoorden wat logisch is voor zo’n kleintje
Daar kom je nu niet achter, belangrijkste is focus op verbinding en niet realistisch of praktisch oplossingen. Dus zo min mogelijk ontkrachten wat idd zorgt voor het gevoel van onbegrip. Snap je wanhoop en het moeilijk is hem te zien maar hij heeft meeste er dus aan het gevoel te krijgen dat je zijn angst begrijpt. En nee betekend niet mee praten etc
Iemand met een fobie krijg je de fobie niet weg gepraat door te laten zien dat het niet eng is of bagataliseren, veranderd er niets aan.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (10) Verversen