Ik val meteen met de deur in huis, ons zoon van 6 en dochtertje van 4 hebben constant ruzie maar dan ook echt constant Ze kunnen niks samen doen of apart want dan zijn ze toch weer bezig met elkaar , het is echt de hele dag door schreeuwen in huis, ruzie maken, jij kan dit niet, jij mag dit niet, niet kijken , mijn pen mijn potlood, schreeuwen huilen etc echt non stop!!! maar ik wil eindelijk is een keer rust, deze mama wil genieten van haar kids! Het vreet al me energie op, ze zijn elkaar constant aan het afkraken, straffen helpt allemaal niet boos worden ook niet. Ik ben er zo moe van.. ben er letterlijk van uitgeput, zo gaat het thuis, op bezoek, in de auto, aan tafel tijdens het eten letterlijk overal. Me zoontje heeft overal weerwoord op, nee nee nee nee, en maar zeuren, als we een afspraak maken is het ja maar uiteindelijk doet ie toch nee. Ik ben er gewoon zo moe van dat ik er van kan huilen op dit moment, waarom kunnen wij niet als gezien iets doen met de kinderen die het gewoon met elkaar kunnen vinden? Waarom? Waarom is er bij ons altijd geruzie en geschreeuw en moeten we 10x boos worden waardoor wij als ouders geen eens zin meer hebben in datgeen wat we doen. Ik weet het gewoon ook even niet meer
Herkenbaar! Hier nu ook zo’n periode van heel veel gekibbel en ruzie. Onze meiden zijn (bijna) 4 en 5.5. Wij werken ook veel met de kookwekker momenteel 🤪 ; als t belletje gaat, dan mag de ander met bepaald speelgoed. Of dan moet alles opgeruimd zijn. Bij 3x waarschuwen dan pak ik iets af of dan word er even een time out genomen op de trap (als er word geslagen of ‘ uitschelden ‘)
Maar goed gedrag benoemen en belonen doen we ook , denk dat dat net zo belangrijk is. Ik heb bijv voor de jongste een schema gemaakt waar we een hartje tekenen aan het einde vd dag, als het is gelukt negatief gedrag te vervangen met positief gedrag . Beide kids kunnen elkaar in de haren vliegen maar de jongste is bijv erg fysiek momenteel , en werkt dit t beste
Verwachtingen positief formuleren. Potloden deel je. Willen ze gelijkertijd hetzelfde potlood 1 minuut de een, 1 minuut de ander. Is er ruzie om dat ene potlood dan is het jouw potlood en kan niemand er mee. Sharing is caring en jij kunt dat aan ze leren. Probeer positief te formuleren en kom met oplossingen. Leer ze waar ze zonder elkaar kunnen en waar en vooral hoe ze samen kunnen spelen. Negatieve aandacht is ook aandacht. Denk er volgende keer maar aan dat ruzie ook gezond is. Ontdekken van grenzen etc. Succes bij de volgende ruzie en houd vol!
Hier hetzelfde, ik denk in elk gezin. Ze bekvechten maar een eind weg. Als het te erg of te lang doorgaat grijp ik in. Dan krijgen ze een waarschuwing, voor hun gedrag. Onze middelste klikt erg, jongste denkt dat ze de baas is, en de oudste irriteert zich aan iedereen (begint ook te puberen). Dus altijd gezellig hier. Als ik zeg dat het klaar is dan is het ook klaar. Altijd begint er eentje, maar zij blaast in mn gezicht, ze ademt te hard (no kidding), hij keek naar mn slaapkamer (God forbid, ze ging daadwerkelijk in). Dus ik zeg altijd het interseert mij niet wat hij of zij deed (om lullige redenen dan) maar ik maak er een eind aan. Dan begrijpen mij kinderen als de beste dat ze moet kappen, want anders gaan ze lekker vroeg naar bed.
Ik denk altijd maar beter zo met elkaar Leven in een huis, dan allemaal in zombie wereld op ipads en telefoons te Leven. Nu leren ze zichzelf kennen en grenzen bij andere. Alles heeft een functie.
Bij echte ruzie, dat is anders dan bekvechten. Dan Worden ze naar hun kamer gestuurd en moeten ze nadenken over welk aandeel hun Hadden in het gevecht. En dan wordt het echt uitgesproken, maar ook dat ze er zelf bij nadenken dat ze anders Hadden moeten doen. En ruzie maken doe je met tweeen of meer. Dus ze hebben er altijd een eigen investering in. En ik heb altijd een consequentie bij echte ruzie. Vroeg naar bed, geen TV-telefoon of ipad meer voor de rest van de dag, extra huishoudelijke taken doen.
En nee je hebt echt niet gefaald als moeder. Waar geleefd wordt komt ruzie. Als er nooit geen ruzie is, dan klopt er iets niet.
Zet een timer neer. Begin met een half uur geen ruzie maken. Ruzie, timer opnieuw. Beloon als het lukt. Bouw het uit tot 24 uur. Beloon bij wat mijlpalen. Leer ze dat ze ook dingen kunnen vragen ipv schreeuwen (mijn 4 jarige begrijpt dat al best, en zelfs de 2,5 jarige een beetje).
Geen idee of het werkt, maar wellicht het proberen waard 😅 hier ook wel veel ruzie, maar als ik 5 minuten wacht is het vaak wel weer over en spelen ze weer samen. Bemoei me er dus vaak niet mee. Maar als er niet veel positieve momenten tegenover staan kan ik snappen dat je knettergek ervan wordt.
Ik heb alleen wat "basistips" die kunnen helpen.: - Zorg dat ze elkaar niet als concurrentie zien, dus niet hoeven te concureren om jouw aandacht en liefde - doe regelmatig wat leuks 1 op 1 met ze - leer ze elkaar met rust te laten als het even niet samen gaat, beide een andere ruimte en andere activitiet - wij zeggen altijd "als je niks aardigs hebt te zeggen, zeg dan niks" - stimuleer/beloon het lief zijn voor elkaar. Vooral met woorden (niet materialistisch), of bv met stickers. Maak er evt een spelletje van wie die middag het meeste aardige dingen voor de a der kan doen/tegen de ander kan zeggen. Beetje humor en de sleur doorbreken. Laat ze ervaren hoe fijn het is iets aardigs te zeggen/doen en te ontvangen. - ga als ze elkaar weer in de haren vliegen even een gek liedje opzetten en met elkaar dansen (of een andere leuke onderbreking), dan hebben ze weer even plezier met elkaar en het leidt af van waar ze gedoe om hadden - speel de situatie na met je partner en laat de kinderen een oplossing bedenken (voor hun eigen probleem dus), lach met elkaar
Mijn kinderen zijn ongeveer even oud, en hebben ook geregeld ruzie. Ik vind het soms ook vreselijk irritant en het kost een hoop energie. Het is wel zo dat het proces van ruzie leren maken en het daarna weer goed maken heel waardevol is om te leren. En hoe leer je dat nou beter dan met een broer of zus. Dus: het is niet alleen vreselijk vervelend, maar het heeft wel een functie. Verder: zolang er niemand geweld gebruikt of gewond is, bemoei ik me er niet mee. Verder let ik er ook op dat ik in het dagelijks leven broer en zus stimuleer om mekaar te helpen en dingen samen te ondernemen (lukt niet altijd haha). Sterkte! Ohja....ik geef trouwens nooit straf, er zijn echt andere oplossingen te verzinnen.
Ik merk dat het vaak erger word, als ik mij er mee moei. Ze willen allebei hun gelijk halen en moeder is scheidsrechter. Ik haal mezelf uit die rol en laat hun het maar zelf oplossen onderling. Zo leren ze zelf hun ruzie oplossen en leren ze dat het het soms niet waart is om ruzie over iets te maken, want de competitie om te winnen (wie heeft er gelijk volgens mama) is er niet. Uiteraard als er fysiek geweld gebruikt wordt, volgt er wel een straf.
Hier waren ze superlief samen toen ze klein waren tot de leeftijd die jij beschrijft. Nu is het haar liefde .. of ze zijn superlief samen maar vaker is het haat en nijd. Gedrag naar elkaar toe moet echter respectvol zijn anders volgt hier inderdaad straf. En wij doen met 3 kids met regelmaat verdeel en heers tactiek … dus bijvoorbeeld partner doet met 2 kids iets leuks en ik met de ander. Geeft rust, je hebt even Quality time met 1 op 1 aandacht. Heus niet altijd hoor maar in vakanties werkt dit af en toe heel fijn
Wat lastig lijkt me dit. Ik heb er zelf geen ervaring mee want we hebben één kindje. Persoonlijk denk ik dat het vooral met communicatie onderling te maken heeft en de grenzen die we als ouders stellen. En jezelf realiseren dat alleen jullie als ouders het verschil kunnen maken hierin. De kinderen kunnen niet ineens veranderen in gedrag omdat ze simpelweg nog niet weten hoe. Daarom moet de verandering door jullie gestimuleerd worden.
Ik zag hier laatst iemand het boek: how2talk2kids adviseren en die hebben een variant “broers en zussen zonder rivaliteit”.
Zelf lees ik momenteel jagen verzamelen opvoeden, dit boek sluit mooi aan op hoe je zelf een andere mindset kunt krijgen en grenzen kunt aangeven zonder in een machtspositie of strijd te belanden.
En ik weet niet of je Instagram hebt maar daar volg ik pedagoog Anouk van der Lucht, ik heb bij haar eens een persoonlijk consult gevolgd voor een hulp vraag en hier fijne inzichten door gekregen.
Hier ook 2 jongens die een hekel aan elkaar hebben. Het gaat werkelijk nooit 1 dag goed. Bijhalve als we even eruit zijn gaat het meestal goed. Maar zodra we terug zijn halen ze alles dubbel in😅 Hopelijk word het minder meis als ze ouder worden.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (14) Verversen