Ik ben 30 jaar en heb al zo lang als ik me kan herinneren een kinderwens. Na recente checks blijkt dat ik aan PCOS lijd en zwanger worden waarschijnlijk moeilijk zal gaan, de artsen raden dan ook aan om zo snel mogelijk te gaan proberen. Helaas ga ik momenteel door een moeilijke periode na een onverwacht ontslag en heb ik meer dan ooit last van angst. Ik loop hier al voor bij een psycholoog, maar het brengt me tot het volgende dilemma: ik ervaar momenteel enorme onzekerheid over mijn lichaam, de toekomst, de wereld. Maar met mijn verminderde vruchtbaarheid en sterke kinderwens heb ik ook niet alle tijd en kinderen krijgen laat zich niet plannen. Wat zouden jullie doen in mijn situatie? Er voor gaan of eerst wachten tot ik me wel zeker genoeg voel? Wanneer weet je of je echt klaar bent voor kinderen?
En als aanvulling … als er nu toegenomen angsten zijn en je nog (naast de kinderwens) een andere onzekere situatie hebt zou ik wel eerst kijken of je iets meer stabiliteit kan creeeren. 30 is geen 38 zeg maar … Wanneer weet je het zeker … nou mensen die veel kunnen twijfelen waarschijnlijk nooit ;-)
Nog een klein vervolg; ik denk overigens dat je nooit helemaal zeker weet wanneer je klaar bent voor kinderen omdat je niet kunt voorspellen wat het gaat doen. Ook als alle factoren helemaal mee zitten kan iemand een ontzettend zware zwangerschap of bevalling hebben, of zomaar een postnatale depressie ontwikkelen. En dan gaat het nog niet eens over of het kindje überhaupt gezond is oid. En er zullen ook gevallen zijn waarbij er veel tegen zit maar het uiteindelijk allemaal meevalt. Je hoeft niet voorbereid te zijn tot in de puntjes op een slecht scenario maar wel realistisch kijken naar de feiten.
Het lastige met angst is, dat het zoveel van je vraagt en dan gaat het nu nog alleen om jezelf. Nu is de tijd nog om daar echt vol voor te gaan, dat gaat gewoon een stuk minder wanneer alles überhaupt minder stabiel is na zo’n bevalling. Plus wees open erover tegen een aantal dierbare, professionals en verloskundige tegen die tijd, zodat zij alert kunnen zijn :)
Hi! Ik ben zelf ook ooit gediagnosticeerd met een angststoornis. Na mijn twee zwangerschappen speelde die elke keer wel weer op. Hormonen en en überhaupt de vermoeidheid, slechte nachten, verantwoordelijkheid voor de baby. Ik ben nooit ‘begonnen’ met baby’s maken terwijl ik op dat moment last had van angsten. Stress en angst is niet goed voor de baby in de buik. Ik zou je goed laten informeren indd door bijv pop poli, je hebt ook grotere kans op een postnatale depressie/angststoornis na de bevalling.
Sommige medicatie kun je (blijven) slikken tijdens de zwangerschap. Persoonlijk heeft dat niet mijn voorkeur maar ken mensen bij wie dat heeft geholpen.
Stel, je laat het nu heel even en je gaat nu eerst 6 maanden echt intensief aan de bak, dan kan je best veel bereiken. Kijk bijv ook eens naar haptonomie ter ondersteuning van je traject of bijv iets diepgaandere therapieën zoals schematherapie :)
Het is niet onmogelijk, maar wel goed om stil te staan bij verschillende keuzes en scenario’s. Succes!!
Ik zou dit bespreken met je psycholoog, dit is natuurlijk persoon gebonden. Kijk als je een traject in zou moeten komen hier ongetwijfeld ook erg lastige en moeilijke momenten bij. Wat bij jou misschien dan nog harder aan zal komen. Ik heb nooit een angst stoornis gehad of iets, maar heb wel 3 jaar in een traject gelopen. Wat soms ontiegelijk zwaar was vooral de periode met Clomid deze pillen zijn geen pretje. Ik heb herhaaldelijke miskramen gehad wat dan ook tegenslagen waren en dit heeft ook verwerkings tijd nodig.
Ik hoop dat je er goed over kan praten en je goed laat informeren en hopelijk je kan dit ook met je arts bespreken. ( ik heb een maatschappelijk werker in het zh gehad) Heel veel succes♡
Ik heb overigens nu wel een lief klein meisje van 9+ maandjes♡
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (10) Verversen