ik ben een 30 jarige vrouw en al verschillende jaren single. Toch heb ik een kinderwens en ben ik de mogelijkheden aan het onderzoeken.
ik heb alleen een zeer beperkt netwerk. Ik ben enig kind en heb enkel nog mijn ouders als familie. Ze zijn gescheiden. Mijn moeder heeft MS en een hartaandoening. Beiden gelukkig wel redelijk stabiel. Mijn vader heeft parkinson, vooral neurologische klachten en minder fysiek en heeft enkele jaren geleden ook een kleine beroerte gehad, maar is nog redelijk goed.
ik heb ook niet veel vriendinnen. Ik heb eigenlijk maar 1 vriendin die ik max. 4 keer per jaar zie. Zij heeft ook al een eigen gezin.
Nu mijn opties die ik aan het bekijken ben. Ik zou bewust alleenstaande moeder kunnen worden, maar vind het moeilijk dat ik mijn kind een vader ontzeg én al zo’n kleine familie heb.
Een andere optie die ik overweeg is pleegzorg, maar mij lijkt het ontzettend moeilijk als het kind na x aantal jaren terug naar de ouders gaat. Ook zal het nooit je eigen kindje worden.
Ik wil een goede, doordachte keuze maken en het beste voor een (toekomstig) kind. Maar de gedachte dat het mogelijk is dat ik nooit moeder zal worden doet zo’n pijn.
Wij kennen iemand die ook een hele grote kinderwens had en geen partner. Zij heeft donorzaad gekozen en is nu trotse moeder met 1 opa zonder verder veel familie of netwerk. Ik vind zelf het al super goed dat je alle afwegingen neemt. Maar je hebt ouders die er wel "zijn" ondanks de fysieke beperkingen, je zult alleen moeten kijken ivm opvang, als je ziek bent en niet goed voor je kindje kunt zorgen heb je iemand die je kan helpen? Verder hetgene wat je kindje nodig heeft is stabiliteit ( en dat kun jij zelf al zijn) en heel heeel veel liefde. Je kindje heeft geen grote familie nodig om gelukkig te zijn!, kijk eens realistisch wij hebben bijv een opa en oma die er altijd voor de kinderen zijn en liefde geven andere opa en oma zijn niet in het leven (eigen keuze!). En als iemand ziek word zoals je moeder ms heeft weet je ook niet van te voren of als de papa wegloopt bijv kan ook gewoon bij een heel gezin gebeuren en weet je ook niet van te voren, zolang het kindje maar niet voor zichzelf hoeft te zorgen en het iemand heeft die ze op kan vangen.
Ik zou het zelf niet zo snel alleen doen, al begrijp ik je wel. Een vangnet is heel belangrijk. Een kind opvoeden is niet niks vooral als misschien niet alles loopt zoals je verwacht.
Eens. Echt niemand zal een kindje willen om de vergrijzing tegen te gaan 😀. Hooguit bij religieuze bezwaren rondom anticonceptie kan ik erin mee komen dat je 'keuze' niet gebaseerd is op egoïstische motieven.
Maar... als je dan toch al een egoïstische keuze maakt, zorg er dan wel voor dat er niemand de dupe van die keuze wordt.
Je zou ook het avontuur aan kunnen gaan met bv een homoseksueel stel met een kinderwens. Is ook een heel proces, maar eenmaal de klik heb je waardevolle mensen in je leven + een netwerk. Je hoeft het dan niet alleen te doen.
En zover ik begrijp is de liefde voor je eigen kind niet te vergelijken met wat dan ook. Maar ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Ik zou voor de kinderen op mijn werk een brandend gebouw in rennen om ze te redden. Maar mis ze niet als ik thuis ben, en kan dit weekend heerlijk uitslapen. Ik kan me voor mijn volle 100% geven voor de kinderen op werk, en daarna heerlijk bijkomen. Hoe ouder ik word, hoe meer zelfinzicht, en hoe meer ik besef hoe intensief ouderschap is fysiek en mentaal en alles. En hoe meer ik besef dat ik dat nu niet kan bieden, en wie weet nooit. En hoe meer berusting, al kwam dat dus ook door bepaalde inzichten. En het nu realistischer kunnen bekijken dan een decennium terug. Ouder en wijzer
Hopelijk vind je iets waardoor je BAM kan worden, of in de pleegzorg kan helpen. Heb je ook wel eens nagevraagd of je vrijwilligerswerk kan doen met kinderen? Als tiener hielp ik een kind ontlasten vanuit zijn/haar rol als mantelzorger (zorg voor beide ouders) al op jonge leeftijd; ik nam het kind mee naar de speeltuin en dergelijke zodat het even echt kind kon zijn. Ik weet niet meer hoe ik dit vond; is alweer bijna 20 jaar terug. En ik kijk wel eens op vrijwilligerswebsites, en er worden nog steeds vergelijkbare oproepen gedaan; kinderen in een zware thuissituatie ontlasten en even kind kunnen laten zijn.
Belangrijk is eerder wat je dan je kind kan bieden. Heb je een vaste baan, regelmatige werkuren en stabiel inkomen. Dat soort dingen. En bijvoorbeeld opvang. Als dit allemaal goed is, dan zie ik geen reden waarom je het niet zou doen.
Een netwerk is ook wel echt essentieel en helemaal als je alleenstaande bent. Wat als je een keer heel erg ziek bent, geopereerd moet worden of erger, wat als het je allemaal even te veel is (wat heel reëel is als je alleenstaand bent), wat als je kind een ziekte/ beperking/ stoornis blijkt te hebben en je vaak met je kind naar artsen is therapeuten moet en/ of hij/ zij heel veel extra zorg, tijd en aandacht nodig heeft. Als je geen netwerk hebt om op terug te vallen, moet in het ergste geval een kind naar een pleeggezin op het moment dat jij ziek bent of het niet trekt. Ook je eigen veerkracht en mentale stabiliteit is van groot belang (niet alleen dingen als een vaste baan en inkomen). Er verandert zò veel als je een kind hebt..
Ik heb me hier ooit ingeschreven vanwege mijn kinderwens. Op dat moment erg jong, een immense kinderwens en een angststoornis, en de gedachte dat ik mentaal niet sterk genoeg zou zijn of ik mijn depressieve gevoelens/gedachten op een kind over zou kunnen dragen... werd er alleen maar depressiever van dus me hier ingeschreven als een soort van coping mechanism. Ik was toen nog maar een jaar of 20 en wist nog niet helemaal zeker wat ik wilde worden, en au pair geworden (nadat ik de angststoornis overwonnen had) om te kijken of het niet alleen een kinderwens was maar of ik het als werk ook leuk zou vinden. Daarna gastouder opleiding gedaan en gastouder geworden, en de kinderwens bleef. Had met mezelf afgesproken dat als ik nog geen partner had tegen de tijd dat ik 30-35 was dat ik me zou gaan verdiepen in BAM. En toen werd ik gastouder van 2 alleenstaande ouders (2 verschillende gezinnen), en poeh hee, wat een werk voor de die ouders... En voor mij! Want het netwerk dat ze hadden van vrienden/familie was overbelast, vandaar hun zoektocht naar opvang, en toen ze eenmaal mij gevonden hadden (ik was heel flexibel) werd ik heel veel gevraagd; voor kapperafspraken, dokterafspraken, werk, een avondje uit, etc.. Ze gaven aan dat zij en hun familie het fijn vonden dat opvang geen dingetje meer was, en dat de ouder gewoon met de kinderen op bezoek kon, of ze voor de leuk even op konden passen gewoon wanneer ze tijd en zin hadden, ipv 'dat het moest' omdat die ouder omhoog zat. Het was toen ook corona tijd, dus misschien dat het mij zelf daardoor toen ook zwaar viel, maar ik ben daardoor 'uit de droom geholpen' om BAM te worden. Mijn moeder is lichamelijk in betere conditie dan ik, maar heeft aangegeven geen vaste oppas te willen zijn, alleen hier en daar voor de leuk. Sinds mijn angststoornis geen nieuwe vrienden meer gemaakt en degene van uit voor die tijd zijn verwaterd dus ook geen vrienden om op terug te vallen. Via via ken ik een BAM met een kind met medische problematiek. Ik ken haar alleen via via en zover ik begrijp valt het haar zwaar, mentaal, en valt ze veel terug op haar moeder. Wat ik me voor kan stellen, want om al die zorgen in je eentje te dragen over je kind... Dit versterkt mijn gevoel ook alleen maar. Ik zou dat niet aankunnen mentaal, en als ik die mentale last ook niet kan verlichten door die te kunnen delen... En de kans bestaat natuurlijk altijd, vooral nu ik 35 nader wordt de kans alleen maar groter.
Ik werk nu in de kinderopvang nog steeds, maar niet meer als gastouder maar als pedagogisch medewerker op de babygroep. Geen immense kinderwens meer want mijn 'babykriebels' worden al vervuld door mijn werk, en aangezien ik single ben en geen BAM wil/kan worden... Wie weet vind ik in de komende 10 jaar nog een partner en begint het weer vreselijk te kriebelen. Maar voor nu heb ik zoiets van, als het zo mag zijn, mag het zo zijn. Maar mocht ik een partner vinden die geen kinderen zou willen, zou ik dat niet erg vinden. Nog steeds lid hier en lees mee want vindt het nog steeds wel leuk om mee te lezen, ook vanuit het oogpunt van ouders over sommige zaken, en wie weet post ik hier ook ooit over een eigen zwangerschap/kind...
Maar ik ben nu letterlijk content in de situatie waarin ik nu zit. Ik heb vrede met het feit dat ik een kind in mijn huidige situatie niet goed groot zou kunnen brengen alleen, maar ben ook niet actief op zoek naar een partner. Het komt zoals het komt, en gaat zoals het gaat. En wie weet heb ik over 10 jaar als ik in de overgang kom spijt, maar voor nu voelt dit goed
Een goed netwerk is wel echt essentieel en ik vermoed dat je voor pleegzorg (iig voor adoptie) niet eens in aanmerking komt bij zo'n klein netwerk. Ik zou je adviseren te gaan daten en te gaan investeren in een netwerk. En/ of het samen met bv een homo koppel te gaan doen. Ik begrijp je wens heel goed, maar in deze omstandigheden zou ik het niet doen.
Ik doe ook heel veel alleen maar als ik echt moeilijk zit dan heb ik gellukig opvang en ja als mijn kinderen ziek zijn. Dan zal ik vrij moeten nemen van mijn werk.
Het belangrijkste is dat je financieel kan rondkomen en baan heb .
Ik snap je wens zoooo goed! Baby’s en kids zijn het beste wat je kan overkomen. Het enige wat je moet bedenken, mocht er wat zijn met jou, wie kan er dan op je kind letten? Ben ik stabiel op financieel/mentaal gebied?
Misschien kun je kijken naar co-parenting met een homo koppel?
Dat een kind zonder vader opgroeit, vind ik nog niet eens een groot probleem. Daar kun je ook nog manieren voor vinden, door bijvoorbeeld met een bekende donor dit aan te gaan. Maar er zijn meer kinderen die met 1 ouder opgroeien, of met 2 moeders of 2 vaders. Je hebt er niet perse eentje van allebei nodig. Net als een kleine familie, ook dat hebben meer mensen. Het ouderschap alleen aangaan, kan prima als je financieel stabiel bent en het fysieke en mentaal aan kunt. Maar je hebt wel achtervang nodig want je kunt er niet altijd zijn. Als je moet werken maar je kind is ziek, als jij ziek bent maar je kind toch verzorgd moet worden, etc. Dat hoeft niet perse door familie of vrienden opgevangen te worden. Sterker nog, die zullen ook vaak zat niet kunnen vanwege eigen gezin en werk. Je kunt ook betaalde hulp hebben, maar dat moet je wel regelen. Je zou kunnen investeren in een degelijk oppasnetwerk. Misschien een andere BAM leren kennen, zodat je elkaar soms kunt helpen? Denk ook na over de (kleine) kans op moeilijke scenario’s als een postnataal depressie. En wellicht korter durend, maar iets als herstellen van een keizersnede is in je eentje met een newborn ook bijna niet te doen. Daarnaast is de vraag urgenter dan met 2 ouders: wat als er iets met je gebeurt en het kind alleen achter blijft? Daar zou ik ook wel een plan voor willen hebben.
Ik ben zelf een bewust alleenstaande moeder. Voor mij waren de praktische zaken heel belangrijk: Vaste baan, goede woning en financieel stabiel.
Maar een sterk en goed netwerk is het allerbelangrijkste. Als ik dit niet had gehad, had ik nooit de keuze gemaakt om bewust alleenstaand te worden. Je moet op iemand terug kunnen vallen bij bijvoorbeeld ziekte. Niet alleen als het kind ziek word en jij moet gewoon werken maar jij kan zelf ook een keer goed ziek worden. Op wie kan je bouwen wanneer jij met een zware griep op bed ligt? Wat ga je doen als je het even niet meer trekt? Het ouderschap kan erg zwaar zijn. Op zon pittig moment, op wie kan je bouwen die jou even kan ontlasten? Wat ga je doen als je een verplichte vergadering hebt savonds? Een cursus? Of misschien wel een feestje? Want naast moeder ben je ook zelf nog een persoon en het is best gezond om af en toe wat zelf te ondernemen.
Allemaal dingen om goed over na te denken en rekening mee te houden. Het is niet een kleine beslissing die je maakt en je weet ook niet wat de toekomst brengt. Je zou het moederschap heel relaxed kunnen ervaren maar je kunt het ook enorm zwaar vinden. Dat weet je niet van tevoren maar daar moet je wel voorbereid op zijn.
Heb je het gevoel dat je zelf sterk in je schoenen staat kwa job, financieel en een vaste woning? Je zou bijvoorbeeld een nanny kunnen inhuren die je helpt. Of een huishoudster zodat je je daar niet druk over moet maken. Hoe ziet je baan eruit? Werk je fulltime? Geen probleem op zich, maar kan je ook makkelijk vrij nemen als je kindje ziek is? Dingen om over na te denken. Ook ben je nog maar 30. Je kan de volgende jaren mss toch een man tegen komen waar je graag kinderen mee wil. Er zijn ook mogelijkheden om eitjes te laten invriezen voor later.
Ik begrijp je grote wens. Klopt het dat je deze vraag een tijd geleden ook al gesteld hebt? Ik denk dat het pittig zal zijn zonder een netwerk maar dat het wel kan. Het ligt er natuurlijk ook aan hoe je zelf in je vel zit. Heb je zelf een grote kans om MS te krijgen? Wat mooi dat je pleegzorg overweegt. Het lijkt me als alleenstaande ouder erg zwaar om fulltime zorg te dragen voor een pleegkind maar er zijn ook alternatieven zoals alleen voor het weekend . Misschien is Buurtgezinnen ook een optie voor je?
Het ouderschap is geweldig maar met tijden ook pittig en intens. Als je netwerk dan niet groot is of eigenlijk heel klein, vind ik het eigenlijk nog best wel een risico. Je hebt dan geen partner die het over kan nemen en je moet dan 24/7 echt aanstaan.
Je weet nooit hoe je leven er over een jaar uit ziet wellicht met partner. Een kind verdiend twee ouders maar genoeg vrouwen, waarvan de man ze verlaat dus oftewel ook zonder vader.
Enige is wat je op de borst kan stuiten is een te klein netwerk. Dus als de kleine ziek wordt hoe combineer je dit met werk, of als je zelf met spoed ergens heen moet. Een netwerk is heel belangrijk, deze hoeft zeker niet groot te zijn, maar als je niemand hebt dan is alleen staande moederschap heel pittig. Des ondanks bepaal je zelf de keuze voorals nog of je dit pad wil bewandelen.
Denk alleen de drang voor een baby je beeld enorm kan vertroebelen en je de nadelen romantiseert of wellicht kleiner maakt. Zelfs met een netwerk en partner is het pittig en voor velen al een geplan laat staan als je niets of niemand hebt, of in jou geval mensen met lichamelijke ongemakken.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (20) Verversen