Ik viel als een blok voor de charismatische man met goed gevoel voor humor. Dat was zes jaar geleden. De laatste 2 jaar is hij binnenshuis een stuk minder gezellig. Echter het laatste half jaar is hij steeds negatiever geworden. De laatste maand helaas is het thuis een chagrijn. Vloeken als kleine dingen niet lukken. Mopperen om niets in het bijzonder, afgeven op de kinderen. Klagen klagen en klagen over zaken als het weer, of het huis wel goed gelucht is, dat het eten niet lekker is. Enzovoorts. Het is net een chagarijnige oude man. Ik voel me er ook best eenzaam door. Ik probeer juist zoveel mogelijk te genieten van positieve kleine dingen en de andere probeer ik te accepteren. Dat negatieve van hen zuigt me leeg en maakt me moedeloos. Ik heb de laatste week geeneens zin om hem te zien. Helemaal omdat ik de kinderen het wil besparen. Het is niet zomaar even mopperen. Het is een levensstijl geworden. Ik heb geprobeerd te praten. Wat is er aan de hand? Voel je je depressief? Kunnen we iets veranderen dat je het weer wat leuker vindt? Komt het omdat ik je meer betrek in het huishouden? ( eerder kwam bijna alles op mijn schouders, hij werkt 40 u, ik ook, maar verschillende namen waarvan partime onregelmatig en wat uurtjes voor mijn man zijn zaak) dus ik vond laten we de lasten en zorg van de kinderen iets verdelen. Dit houdt in dat hij af en toe de wasmachine aanzet en de kinderen naar de opvang brengt of de kinderen in bad doet. Hij vindt dit zwaar. En hier wordt hij mopperig van. Verder vindt hij dat hij te dik is, maar niet kan afvallen. Hij moe is. De kinderen vaak vervelend zijn. Hij geen motivatie heeft voor zijn zaak. Daarom is hij zo gefrustreerd zegt hij. Als ik er weer over begin dan vindt hij dat ik altijd WAT heb. Kortom hij wil niet rechtsom of linksom. Tegen vrienden is hij super gezellig en thuis niet te genieten. Ik houd van hem maar op dit moment vind ik zijn aanwezigheid storend, frustrerend enz.
Hier wel een beetje in hetzelfde schuitje. Een man die sinds eind vorig jaar niet zichzelf is. Ingestort is een avond voor kerst en niet wist wat er aan de hand was met hem. Beide begin 30 en een zoontje van inmiddels 2. Toen was hij net 1 jaar. Super drukke periode in je leven dus met indd een baan, huishouden en de welbekende verplichtingen. Hij heeft op het werk aan de bel getrokken en de huisarts. Een gesprek met de praktijkondersteuner, wat testen. Geen depressie of burn-out want hij vindt dingen doen met vrienden en feestje nog super leuk. Zit gewoon niet lekker in zijn vel. Wij krijgen als advies investeer in je relatie. Praat met elkaar open over wat je voelt, doe leuke dingen samen. Een avondje uiteten, bios of ga wandelen. Maar maak het bespreekbaar. Zorg dat je zijn steun bent en dat hij bij je terecht kan. Ik weet hoe zwaar het is! Ik ben inmiddels 8maanden zwanger, want dat kwam ook nog even tussendoor. Maar gaat hier al zoveel beter. Vecht voor je gezin als je daar allebei samen verder mee wilt.. Sterkte wat het is zeker niet makkelijk!
Ik lees even zo een beetje de reacties en ... als mensen echt zouden weten wat een depressie is. En dat echt zouden hebben doorstaan... dan praat je niet over een luie man. Of over... nu hij taken krijgt heeft hij in eens een depressie dat kan niet zo werkt het niet. Zo werkt het wel degelijk namelijk.
Ik typ dit nu vanuit me bed. Naakt... ik heb nog net gedouched en een was erin gedaan. Maar ik heb geen zin meer.... ik heb geen zin in de dag. Want ik moet dingen..ik moet om half 12 eigenlijk ergens zijn. Ik moet de honden nog lopen. En dat vormt zo een blokkade in me hoofd. Kijk. Opstaan en de dag beginnen. Me kinderen voeden kleden en naar school brengen dat is me gelukt.. want ik houd me groot. En ja. Anders heb ik schoolinspectie op me stoep en dat wil niemand. Maar het feit dat ik taken daarnaast heb doet mij instorten. Wat ik wil zeggen is:
Het klinkt als dat jou man op het randje van een depressie wankelt. Hij doet wat hij al deed op de automatische piloot. Want sommige dingen. Helemaal als je voor jezelf werkt. Kun je niet laten liggen. Maar nu jij erbij vraagt (geheel terecht overigens) of hij de kinderen kan badderen... is de emmer overgelopen. Omdat hij dus met dat laatste beetje op jou leunde.. en nu doe je hem de das om. En.. je hebt gelijk hoor. Ik sta volledig aan je kant maar voor iemand die tegen een depressie aan hikt is het alles behalve gunstig. En hij kan zich nu in de steek gelaten mischien daardoor. Je moet hem tillen. Niet laten vallen.... Alles tegenover zijn vrienden is een masker. Thuis is hij zichzelf. Je weet wel. Bij de mensen waar je het meest van houd en die toch wel van jou blijven houden...
Maar... je kunt dit natuurlijk helemaal niet zelf. Hij niet. En jij niet. Akkoord gaan met zijn break en zelf 40 uur werken huishouden en kids gaat jou je kop kosten. Waarom bel je niet zo een lijn voor als je mensen in je omgeving hebt met psychische klachten. Die kunnen je passend advies geven. Je man zeggen dat hij ergens heen moet heeft geen nut. Dat moet uit zichzelf komen. Anders werkt het niet.
Succes hoor. Dit moet heel zwaar voor je zijn. Sterkte.
Het eerste stuk van je verhaal doet me denken aan een burn-out. Maar het is wel vreemd dat hij dit gedrag vertoond nadat je vraagt of hij ook meer in huis doet. Wat natuurlijk al vreemd is dat je dat moet vragen. Ik zou hem vragen of hij nog wel energie in zijn gezin wil steken... En als dat zo is zou ik hem vragen of er misschien een burn-out op de loer ligt...
Deze beschrijving klinkt als een enorm depressieve man. Al deze klachten... Alles is aan elkaar te koppelen. En wel zo vrolijk doen tegen over vrienden is niet meer dan de schijn op houden. Maar voor anderen en voor jezelf ontkennen dat er er iets goed mis is met jezelf. Misschien je man is een keer naar de ha sturen voor hulp? Want denk niet dat dit zo verder kan.
optie 1 :Probeer het nog een keer met hem te bespreken. Misschien is er toch iets wat hem dwars zit. En hij niet weet waar hij moet beginnen. optie 2: Doe gesloten tegen hem en dan komt hij vanzelf met vragen te zitten waarom jij zo doet. En dan confronteer je hem ermee.
Succes , Vergeet niet dat de kinderen alles mee krijgen dus probeer je sterk te houden:)
Ik lees dat mensen als advies geven dat je hem een "break" moet geven. Sorry, heel crue gezegd, F*ck dat. Hier ook zo een luiwammes gehad. Naja, heb hem nogsteeds. Nooit had hij het besef hoe zwaar het is om alles te moeten doen in je eentje. En na 30 miljoen keer het gezegd te hebben, gaf ik het op, en liet ik het hem gewoon doen. Wat een bullshit dat hij een break zou moeten krijgen. JIJ hoort die break te krijgen. Jij doet toch alles? Altijd? Elke dag? Dus mijn advies: Als hij thuis is, ga jij lekker weg, met of zonder het te zeggen, lekker weg even shoppen of even boodschappen alleen doen. En dit ga je dan vaker doen. Zodat hij 1 de quality time met de kids heb 2 dat hij het besef krijgt wat een ouder zijn werkelijk inhoudt 3 dat hij meer respect voor JOU krijgt.
Kijk ik geef advies op wat ik van je te lezen krijg. Hij zal gerust lief zijn, en een leuke papa zijn. Maar de adviezen dat HIJ een break nodig heb, vind IK echt bullshit. JIJ heb die break nodig. Je wilt niet voor niets de taken verdelen lijkt mij?
Het is ergens pijnlijk deze reactie te lezen. Ik was namelijk misschien wel net zo als deze man. Of een beetje dezelfde dingen klachten en gedragingen. Bij mij kwam al dit gedrag door mijn depressie. Ik vond het leven verschrikkelijk zwaar en alles was me eigenlijk te veel. Ook al stelde het voor een 'normaal' persoon eigenlijk niets voor. Als ik 1 dingetje had gedaan had ik gelijk een break nodig, mentaal en soms ook lichamelijk was ik dan helemaal op. Als je niet een zo'n positie hebt gezeten is het misschien heel moeilijk te begrijpen.. Ik kan me haast niet voorstellen dat iemand die vroeger zo geweldig was, nu zo ineens zo anders word zonder reden. En echt een break nodig.. Ik denk eerder heel hard hulp en ja misschien ook wel een break. Als je hebt gevoel hebt dat je de hele wereld moet dragen kan een glaasje drinken pakken soms te veel zijn.
Ik heb 2 jaar een zware depressie gehad en 2 jaar daarna intensieve therapie nodig gehad om ervan af te komen. Ik heb overwogwn of ik vond dat zowel mijn man als deze man een depressie had. Ik denk van niet, maar ik ben geen psycholoog en ik geef gewoon mijn mening. Jij hebt jouw mening, maar ook niet elke gedraging die lijkt op de jouwe is een depressie. Miss heb je gelijk, miss niet. Svp niet mensen ervan beschuldigen dat ze niet in depressie geloven of weten hoe het is of geen respect tonen door "pijnlijke dingen" te zeggen.
Sorry. Ik heb zelf vaker een depressie gehad. En hoe ik dit verhaal las, is dat sinds die man nu taken heb gekregen, hij ineens een mopperkont is geworden en het hem te zwaar is. Dus in mijn hoofd 1 + 1 = 2. Zelf ook zo een luiwammes gehad. En hoe ik dit las, kwam het precies zo over. Een depressie komt niet alleen of precies op het moment wanneer hij taken krijgt. Lijkt mij. Uit me eigen ervaring. En eigen depressies. Zo werkt dat niet.
Klinkt als een man die overspannen is.. Of is stukgelopen op zijn huidige leven. Ik zou hem adviseren een afspraak te maken bij de huisarts, zodat die kan beoordelen wat hij nodig heeft. Misschien wel een paar keer naar een psycholoog...
Ik denk dat ik het op zou draaien. Zelf positief gaan doen. Koffie voor hem inschenken... noemen dat hij gewoon lekker gaat zitten en jij de kinderen in bad doet. snap dat je daar weinig zin aan hebt met zo een 'mopperkont' maar als in er even doorheen zat (huilbaby) vond ik het juist fijn als mijn vriend zei dat hij het wel deed en ik even gas terug kon nemen. En dan maakte hij ook nog thee en pakte een dekentje voor op de bank. Dat gaf mij juist weer energie.
En natuurlijk heb jij het net zo druk als hem en zou evenredigheid eerlijk zijn maar soms heb je gewoon perioden in je leven met wat stress en trek je het allemaal wat minder.
Zou het niet een samenloop van omstandigheiden zijn? Hoe gaat het op de zaak? Is er iets veranderd in zijn directe omgeving? Misschien is het de laatste jaren allemaal heel snel gegaan voor jullie en heeft ie wat schrik dat hij zichzelf niet meer kan zijn? Misschien is ie zichzelf kwijt? Misschien is ie gekrent in zijn mannelijkheid omdat hij nu ook met de 'vrouwentaken' moet bezighouden?
Kijk ook naar zijn opvoeding. Zijn zijn ouders praters? Heeft zijn vader geholpen met het huishouden?
Kan ook zijn dat ie het gevoeld heeft dat er zoveel van hem verlangd word, dat ie door de bomen het bos niet meer ziet. Als jij hem wat vraagt voor te helpen, op welke toon doe je dit? (Als ik iets aan mijn man vraag ben ik datgene tegen dan al beu gezien en komt mijn vraag er wat geirriteerder uit dan de bedoeling is)
Is het een idee om hem een dag na te doen? Hetzelfde te doen tegen hem als hij tegen jou? Ookniks doen in het huishouden of alleen voor eten zorgen voor de kinderen..hij vindt het toch niet lekker ;) Succes, lijkt me heel naar, je hoeft dit ook niet ellenlang te pikken. Jij doet ook je best
Heeft hij een ander....? Sorry dat ik het zo vraag maar ik krijg van jouw verhaal zo'n bepaald gevoel, ik weet het niet. Ik wil je ook absoluut niet kwetsen en misschien zit ik er wel gigantisch naast. Maar dat hij ineens afgelopen maand zoveel negatiever is geworden kan niet alleen aan t weer liggen... sterkte!!
Hier hetzelfde. En als ik dan zie hoe grappig en gezellig hij is met bezoek! Het zijn alle verplichtingen die op hem drukken zegt hij. Werk wil vanalles van hem, wij willen vanalles van hem... Ik vind het jammer dat hij zijn gezin als een klusje ziet en we hem geen ontspanning bieden. Op alles zegt hij ook "ja doe ik straks". En het komt er meestal op neer dat ik het doe een week of 3 weken later. Soms vind ik het gedrag van een klein verwend kind;,"ik kan nooit (lees wekelijks) eens met mn computer spelen" of "ik kan nooit (lees minimaal 1 keer per week) eens uitslapen of lekker slapen (kiest er zelf voor om om 1 uur naar bed te gaan)". Altijd zeuren. Nee ik wil niet waterfietsen daar vind ik niks aan... Oh dat je gehandicapte 6 jarige dochter een half uurtje onwijs zit te genieten en we samen iets aan het ondernemen zijn weegt niet op tegen "ik vind dat niet leuk"? Neeeeee ik heb zin om elke dag de vaatwasser uit te ruimen en de was te doen en boodschappen en koken én fucking werken... Maar ik doe het en ik zeik niet want het is mijn gezin en het geluk van mijn gezin. Grow up! Het hoort erbij en voor je het weet zijn je kids groot en willen ze hun eigen leveb leiden en dan kan je de rest van je leven de hele fucking dag boekjes lezen en computeren. En dan denk je...ah weet je nog, wat was dat leuk he, op die waterfiets. Geniet er gewoon van nu sukkel, denk ik dan. Volgens mij verheten ze dat kleine kinderen maar tijdelijk klein zijn. Mijn man is gefocust op hoeveel vrije tijd hij vroeger had. Dat komt echt wel weer terug maar dat lijken ze niet te snappen. Eerlijk gezegd maak ik gewoon elke keer er een punt van. Sommige dingen dringen langzaam door. Andere niet. Daarnaast leer ik ook gewwon te houden van de mopperkont die hij kan zijn, zolang het maar niet te erg wordt. Dan denk ik, als ik m zou verliezen zou ik zn gemopper zo missen! En ik focus op zn goeie punten, die heeft jouw man vast ook. Mijn man is een fantastische vader voor zijn gehandicapte kind, waar zovele voor zouden weglopen. Een betere vader had ze niet kunnen hebben. Laat hem weten; klagen is prima, dat moeten we allemaal. En ik kan je helpen. Maar pick your battles, niet over ieder dingetje, want je zuigt me mee in t negatieve. Ik kan happy de peppy superpositievo zijn en jij een mopperkont, maar t moet wel in balans blijven, dan is iedereen happy. Je zou ook nog een klaaguurtje kunnen afspreken. Bewaar je klachten voor 20:00 uur en dan mag je ze een uur lang allemaal opnoemen. Vaak klinkt "godver die kutvuilnisbak" veel dommer een paar uur later.. 😝
Wat ontzettend K! Leuk thuis komen is anders dan. Zoals mensen al zeggen is praten het enige wat je kan doen. Ook aangeven wat voor gevoel je erbij hebt. Misschien zit hij wel in een vervroegde midlife ;)
Mijn man had dit ook rond zijn 30ste. (wat trouwens veel voorkomt rond die leeftijd) Het was een combinatie van een burn-out en andere psychische verschijnselen die hij opeens had na de geboorte van onze zoon.
Ik heb hem veel bijgestaan in deze periode en heb zover gebracht dat hij in therapie ging. Iets wat hij absoluut niet zag zitten, maar het heeft zeker geholpen. Want na een tijdje wilde hij opeens een 2de kindje en wilde het huis verkopen en elders opnieuw beginnen.
Nu zijn we zwanger van een tweeling die er over 2 weken komen en wonen we in een heel leuk huis dat we in 7 maanden verbouwd hebben.
Het enige advies wat ik kan geven is, praat er met hem over. & veel ook. Over alles wat je dwars zit en wat je aan hem merkt. En, niet lullig bedoeld, is het wel slim nu voor nog n kindje te gaan? Los het eerst thuis op.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (27) Verversen