Al sinds mijn jeugd heb ik te maken met een narcistische vader. Het duurde even voor ik in zag hoe hij daadwerkelijk was. Ben het immers door mijn jeugd het als "normaal" gaan zien. Maar jaren geleden bij mijn therapeut toch moeten erkennen en herkennen dat mijn vader narcistisch is. Omdat nooit iemand tegen hem durfde in te gaan, ook mijn moeder niet. Werd zijn gedrag uiteindelijk alleen maar gevoed. Het vervelende is dan ook, dat de bijna de hele kant van mijn vader zo is.
Ik kwam zelf door therapie erachter dat ik op sociaal gebied daardoor ook onderontwikkeld ben omdat het voor mij "normaal" was. Toen ik samen ging wonen met mijn huidige partner zag ik het nog steeds niet in, maar nu na therapie en mijn jeugdtrauma's heb ik het in gezien.
Wat is nu het probleem. Mijn vader is dusdanig manipulatief bezig dat hij zelfs mijn moeder in erin mee krijgt, dit was vroeger al zo. En hierdoor heb ik nog amper contact met mijn moeder. Als ik haar iets stuur via Whatsapp of mail, of bel. En hij vind het teveel dan krijg ik ineens berichtjes dat ik moet stoppen met naar haar appen. Terwijl ze gewoon mijn moeder is. Mijn moeder mag niet echt een eigen mening vormen.
A fijn, mijn vader is altijd al van het "uitlokken" geweest. Zo was ik nooit goed genoeg. Moest ik altijd maar presteren. Want iedereen in de familie had een hoge opleiding, en ik moest er maar goed aan trekken. Zodat ik later dus net als de rest, ook goed geschoold was. Toen ik zwanger was van de oudste was hij al niet blij, want hoe zou het financieel gaan. Ondanks dat we beiden een goed betaalde baan hebben. Ook omdat we niet getrouwd waren vond hij daar dan wel wat van. Zo ook toen de 2e en 3e op komst waren, en bij de 4e ondanks dat we nu al 4 jaar getrouwd zijn, had hij wel wat aan te merken.
Nu was er laatst iets wat mij echt raakte, hij probeerde het nu weer over de rug van onze kinderen een discussie en daarmee weer een ruzie op te wekken. Hij wilde perse dat mijn oudste iets ging doen, wat mijn oudste zoon niet wilde (wandelen in het bos). Toen hij aangaf niet te willen, en de andere twee zonen ook niet wilde was het: Dan haal ik ze niet meer op. Ze moeten mee. Toen gaf ik aan, waarom hij daar zo'n punt van maakte. Omdat ze naar buiten moeten. En dus moesten ze, want anders zijn ze de hele dag vervelend.
Ik gaf aan dat ze dan misschien ook wat anders konden doen. Maar goed, werd een discussie van heb ik jou daar. Je wint het niet bij hem. Ik heb gezegd. Prima dan is het klaar, met oppassen. Dan haal ik ze zelf wel weer. Alhoewel degene met wie ik oppasafspraken had mijn moeder was. Mijn moeder wilde graag 1x per week op onze zoons passen. Maar de laatste tijd maakte ik meer oppas afspraken met mijn vader leek wel.
Dit was overigens de druppel, omdat in die maanden daarvoor een soortgelijk iets ook optrad. Of dat er net op het laatste moment wordt afgezegd, waardoor wij in de knel komen. Dus ik had al een paar keer voorgesteld om de kinderen dan naar de opvang te doen. Maar was allemaal niet nodig. Alleen die ene keer. Ondertussen al een paar keer voorgevallen dus. Het brengt ons in de knel qua werk, boze leidinggevende omdat ik niet zo snel opvang kan regelen etc. Dus bezorgd mij alleen maar stress. En nu nog zwanger van nummer 4 ook.
Ik ben afgelopen week behoorlijk boos geweest. Ik had een gemiste oproep van mijn moeder afgelopen week, en dacht bel even terug. En omdat wij afgelopen feestdagen klaar waren met mijn vader, ik alleen maar harde buik krijg door ze. Wilde ik de feestdagen even rust. Dus zijn we niet geweest. Netjes afgezegd. En nu heel zielig lopen doen bij de rest van de familie. Dus ik had het met mijn moeder afgelopen week er nog over hoe ik tegen de situatie aankeek. Mijn moeder zei alleen: Jullie gaan hier nog spijt van krijgen, en vervolgens (treedt even liever niet verder in detail) kamen ze met bepaalde chantabele punten naar ons toe. Die mijn vader ook later liet bevestigen.
Ik ben gestopt dus met het voeden van zij EGO patroon, maar hij blijft maar door en doorgaan met zijn zin willen doorduwen. Ik wil dat de kinderen gewoon een opa/oma hebben. Maar dit kost ons zoveel energie, en alles wat erbij komt kijken. Wat zouden jullie doen, kinderen gewoon mee laten gaan, alleen voor mijn moeder. Of gewoon helemaal contact verbreken. Ik weet hierin gewoon niet meer wat normaal is en wat niet... Sorry voor het lange verhaal.
Ik ben opgegroeid met een vader met een extreem narcistische persoonlijkheidsstoornis. Dat zie je inderdaad pas in, als je uit die situatie bent, want als kind ben je afhankelijk van je ouders. Maar jouw vader is echt een lieverdje vergeleken bij die van mij. Niet dat ik zeg dat hij aardig is of dat dit door de beugel kan, want het kan zeker niet, maar wat ik er maar mee wil zeggen is dat ik ruim ervaring heb en met nog veel erger.
Wij hebben geen contact meer. Iemand vroeg mij een poosje geleden, waarom ik dan perse wil dat de kinderen contact willen houden. Want het gedrag wat hij vertoont naar jou, gaat hij straks naar de kinderen doen. Wat jouw vader dus eigenlijk al doet. En dat wou ik niet. Mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis kunnen niet onvoorwaardelijk lief hebben. En dit gaat nooit veranderen. Want dat kunnen ze ook niet. Hij zal dus ook nooit een lieve, liefdevolle opa zijn. Wat altijd mijn motivatie is "want het is toch hun opa". Alleen als er aan zijn voorwaarden wordt voldaan.... Hoe onrealistisch ook. Dat maakt hem dus geen leuke of lieve opa, maar een narcistische zak 🙊
Wij hebben dus besloten niet meer ons best te doen voor het contact. "Slecht" gedrag negeren we, als hij normaal kan doen, of langs komt onverwacht om de kinderen te zien zullen we hem de deur niet wijzen. Maar uit onszelf komt geen contact.
Maar, dat gezegd hebbende, mijn ouders zijn sowieso gescheiden, mijn moeder heeft naar alle waarschijnlijkheid borderline, dus ook daar is geen contact mee. Maar ik kan me voorstellen dat het lastig is in jouw situatie, omdat je dan ook afstand doet van je moeder.
Misschien is het voor je eigen goed om je te beseffen dat je moeder zo onder zijn invloed is, dat ze nooit tegen hem in zal gaan of niet zijn kant zal kiezen. Dat heeft ze wel afgeleerd in al die jaren huwelijk. En iemand die midden in die situatie zit, ziet het zelf niet in. Lastig hoor. Niemand kan je vertellen wat het beste is, alleen jij kunt die afweging maken. Je mag me altijd een berichtje sturen als je wilt praten of je ei kwijt moet of tips wilt hoe om te gaan met je vaders grillen. Ruime ervaring hier!
Heftig. Soms is geen contact echt het beste. Ik vind het knap dat je nog rechtop staat en heel goed dat je aan je zelf werkt door middel van therapie 👏🏼 Ik zou een goede kdv zoeken en hun niet meer laten oppassen.
Misschien moet je eens proberen om het contact te verbreken voor een tijd. Kijken hoe dat voelt. Ik kan me niet voorstellen dat het contact wat je nu hebt een toevoegde waarde is in jou /jullie leven ?
Lastig... Heel erg lastig! Mijn vriendin heeft ook een narcistische moeder en zij ziet vanwege religie haar moeder wel (minimaal) enlaat haar kinderen wel een oma hebben. Zij heeft t idee dat het meeste narcistische haar overkomt en niet haar kinderen. Je kinderen kunnen hier denk ik juist leren om goed grenzen aan te geven en hun mogen later de keus maken of zij contact willen blijven houden of niet, toch?
Een narcist respecteert vaak de grenzen van een ander niet, dus daar leer je juist niet van om grenzen aan te geven. Je leert vooral dat die persoon altijd over jouw grenzen heengaat omdat ie zichzelf belangrijker vindt
Ik zou sowieso een andere oppas zoeken. Zonder twijfel. Niet alleen omdat het niet werkt, narcistische mensen houden geen rekening met jou en je werk en het komt gewoon niet in ze op dat je in de problemen komt als ze afzeggen enzo. Maar wat ik belangrijker vindt: je hebt bij een therapeut gelopen, je hebt er zelf heel veel last van gehad, je jeugd was niet zoals je jou kinderen toewenst. Dat zou voor mij de reden zijn om mijn kinderen niet teveel met zo iemand om laten gaan. Dus geen dag per week. Puur uit bescherming naar je kinderen toe. Verder heb je een keuze wat je wilt doen met het contact. Ik denk dat er geen normaal is in zo'n situatie en het maakt niet uit. Het belangrijkste is dat je jouw opties op een rijtje zet en kiest waar jij en je partner je goed bij voelen. Leg dit duidelijk uit naar je vader en moeder (bespreek het desnoods eerst met je moeder alleen, zodat zij ruimte heeft om te reageren en te uiten ipv overschaduwd te worden door je vader). Optie 1: je laat het contact verder zoals het is, behalve het oppassen, dat moet je echt stopzetten. Ik vind de emotionele veiligheid van je kinderen echt niet gewaarborgd als jij of je partner er niet bij bent, als ik dit zo lees. Eventueel kan je wel minder vaak contact hebben. Optie 2: je nodigt je ouders alleen bij jou uit, je gaat niet meer naar hen toe. Nadeel: bij hen thuis kan je weglopen als het mis gaat. Het is soms lastig om iemand je huis uit te zetten zonder hoogoplopende ruzie te krijgen. Optie 3: je verbreekt het contact met je vader, maar niet met je moeder. Zorg dat je dit ook eerst met je moeder bespreekt of ze dit ziet zitten. Nodig haar alleen uit, of ga langs als je vader niet thuis is. Optie 4: verbreek het contact met allebei. Bij alle opties zou ik je moeder eerst al inlichten, je vader zou ik face to face inlichten of als je dat niet wilt/durft bellen. Je kan niet je vader "dumpen" door een berichtje. Noem eerst je bevindingen met "ik vind, ik voel" en als laatste de consequentie, dat je het contact verbreekt. Kom je eerst met dat feit, dan zal je denk ik nooit de gelegenheid krijgen om het toe te lichten. Zorg dat je kinderen niet in de buurt zijn als je dit doet, en doe het samen met je partner. Leg daarna ook aan de kinderen uit wat er aan de hand is. Dus niet na een maand als ze vragen: wanneer gaan we naar oma? Dat je zegt oh ja die zien we nooit meer. Heel veel sterkte meid😘
Gewoon benieuwd, maar heb je ervaring met narcisme? Ik vind de opties die je geeft mooi, maar het grootste deel gaat echt niet werken bij een narcist. Het boeit een narcist totaal niet wat jij voelt of vind en alles wat je zegt ervaren ze als een aanval, óf is niet waar, want een narcist heeft zijn eigen waarheid. Daarom valt er ook niet met een narcist te discussiëren, of hem iets uit te leggen wat niet in zijn straatje past.
En bij een narcist zou ik juist niet bellen of face to face vertellen dat je diegene niet meer wilt zien. Want zeker als het je ouder is, ben je tientallen jaren dusdanig gemanipuleerd dat je na een half uur weer buiten staat en totaal overruled bent en het contact nog niet verbroken is.
Narcisten zijn er echt in gradaties... Mijn vader heeft de diagnose narcisme gekregen van de psychiater. Ondanks zijn lastige kantjes, heb ik echt een prettige relatie met hem... Je kunt dus niet alle narcisten over een kam scheren. En je mag iemand ook eigenlijk niet een label geven, wanneer je geen behandelend psychiater of psycholoog bent... Dus van alle verhalen die we hier lezen over mensen die narcist genormd worden, weten we niet of dat label wel echt klopt....
En ik denk trouwens wel degelijk dat je kunt zeggen of iemand narcistische trekjes heeft, of voldoet aan het beeld van een narcistische persoonlijkheidsstoornis gebaseerd op je ervaringen met zo iemand, eventueel ondersteund door een psycholoog of psychiater, als je daar onder behandeling bent.
Er is sowieso een verschil tussen narcisme en een narcistische persoonlijkheidsstoornis. En ja, mijn vader heeft dat label. Hij is er zelfs trots op. Het is fijn dat jij ondanks het label narcisme een fijne relatie met je vader hebt. Maar mijn vader doet echt dingen, daar gaan je haren recht overeind van staan. Ik heb er heel veel over gelezen en studies naar gedaan, ook naar de effecten op kinderen die opgroeien met een ouder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis en dat is in 99% van de gevallen écht niet best.... Je houdt er altijd iets aan over. Maar als jij wel een voor jou goede manier vind is dat natuurlijk heel fijn. Weet alleen dat dit echt een uitzondering is!
In mijn directe omgeving: nee. Dat benoem ik toch juist ook? Dat ze nooit rekening met iemand zullen kunnen houden, dus niet geschikt om afspraken mee te maken. Ik zou nooit iets aan zo iemand uit leggen of discussiëren. Misschien denk ik teveel vanuit mijn karakter inderdaad, ik zou gewoon mijn punt maken en weglopen. Maar je hebt wel gelijk dat de persoon waar het omgaat hiermee is opgegroeid en daardoor is gevormd. Juist omdat ze schrijft dat ze "vraagt" of het niet beter is om de kids nara de opvang te doen. Ik probeer te zeggen: maak de beslissing zelf, breng het als een feit en klaar. Je hebt daarna niks meer te bepraten, discussiëren werkt niet, gewoon weg gaan. Daarom benoem ik ook eerst met je moeder praten alleen als dat kan (bijvoorbeeld een keer bellen, appen) omdat je dan wel een gesprek kunt hebben. En bij de vader gewoon je reden noemen en je punt en weggaan.
Ik zou zeggen de opvang anders te regelen en opa/ oma zijn welkom als visite. Als je vader nog niet met pensioen is, kan je op bezoek gaan als je moeder vrij is en je vader aan t werk.
Deels herkenbaar. Mijn moeder komt bij ons thuis oppassen, mijn vader is dan meestal niet mee, dat scheelt. Maar ik herken je verhaal en worstel ook een beetje met wat te doen...
Jouw ouders zijn nog bij elkaar, begrijp ik? Dan is het niet mogelijk om jouw kinderen contact te laten hebben met je moeder op een veilige manier. Zeker niet omdat je moeder zich laat manipuleren door je vader.
Ik zou alle contact verbreken. Hoe moeilijk dat ook is. Als je dat niet doet, groeien jouw kinderen op met een opa die hen op dezelfde manier behandelt als jij als kind behandeld bent. Je weet inmiddels wat voor nare gevolgen dat heeft. Of hij zet ze in als instrument om jou te manipuleren. Zoals hij nu al eigenlijk doet. Dat is ook niet goed voor een kind.
Als je het contact niet wil verbreken, zou ik in ieder geval stoppen met het oppassen of andere momenten dat hij alleen is met de kinderen.
Ik heb je verhaal trouwens met kippenvel zitten lezen. Ik zie veel overeenkomsten met de situatie van een vriendin van me. Ik heb aan haar gezien dat het proces wat heeft geleid tot het verbreken het contact veel tijd nodig heeft, verdrietig en confronterend is en moeilijk, en hoe groot de opluchting nu het allemaal achter de rug is. Zij heeft daarbij ook hulp gehad van een therapeut. Ik wens je veel wijsheid en kracht..
De vraag is: vertrouw jij je kinderen graag toe aan je vader? En daarna: laat jij je chanteren? Het gaat er nu om of jij en je man verstandige keuzes kunnen maken....
Waarom is het de keuze tussen vaste oppas of contact verbreken? Ik zou de kinderen lekker naar de kinderopvang sturen en opa en oma bewaren voor bezoek of eens incidenteel oppassen. Zonder vaste oppasdag zijn ze ook gewoon opa en oma, maar wel een stuk relaxter voor iedereen lijkt me.
Wat normaal is, is niet te zeggen, dat is voor iedereen anders. Maar als je doet wat voor jou goed voelt en respectvol / netjes blijft tegenover de ander, dan is het altijd goed.
Dus je kunt gewoon zeggen: wij hebben besloten de kinderen naar de kinderopvang te brengen omdat dit voor nu het beste bij ons past. En als je vader moeilijk doet over de activiteit, weeg dan af: is het een strijd waard? Als je zoon mee was gaan wandelen, had hij het dan vreselijk gevonden en doodongelukkig rond hebben gesjouwd, of had hij het eenmaal buiten wel oke gevonden, of zelfs leuk? In het eerste geval: niet doen, maar in het tweede geval: ga gewoon mee. Iets voor een ander doen is ook iets moois. Ik snap dat jij enorm in de weerstand zit tov je vader, maar dat moet je soms wel even van een afstandje bekijken. Vraag in zo'n geval bijvoorbeeld wat je man er van vindt. En probeer echt los te laten dat je vader zich anders moet gedragen of op een andere manier zou moeten reageren, jij gaat hem niet veranderen. Accepteer dat je niks van hem krijgt, hoe jammer ook. Maar het scheelt je veel frustratie als je je daar bij neer kunt leggen.
Maar dat chanteren vind ik wel een heel raar verhaal. Als je elkaar moet bedreigen om contact te houden, dan zit het wel heel scheef. Dan zou ik toch zeggen: stop er mee. Maar als je dat niet wil, zorg dan dat je niet te chanteren bent. Als het gaat om geleend geld oid, betaal ze terug en sluit dat af, leen desnoods bij de bank. Als het gaat om een geheim, gooi het maar de wereld in. Even door de zure appel heen, maar dan bevrijd. Als het gaat om iets dat zij ooit voor jullie gedaan hebben, bedankt maar dat kun ie niet eeuwig boven iemands hoofd houden. Etc.
Hoi, Ik schrik best van je verhaal! Ik heb zelf door omstandigheden nu inmiddels bijna 5 jaar geen contact meer met mijn ouders en hoewel ik eerst niet volledig achter de keus stond het contact te verbreken ben ik blij dat ik het toch heb gedaan. Het geeft mij en mijn gezin zoveel meer rust nu! Ook ik heb in mijn therapie herkend en erkend dat mijn beide ouders 'ziek' zijn, dat de manier waarop ze met mij omgingen niet goed was. En idd doordat je het altijd meegemaakt hebt, ga je het als 'normaal' zien. Ik zeg niet dat je het contact met je ouders moet verbreken, maar deze giftige relatie met hun is ook niet goed. Voor jou niet, maar ook je gezin niet.
Als je een keertje wilt kletsen ofzo, mag je mij altijd een berichtje sturen!❤
Ik heb niet alles gelezen, sorry. Maar jeetje, wat ik hen gelezen vind ik echt heftig! En ik zou al het contact verbreken met jouw vader. Voor jezelf én voor je kinderen. Zo'n giftig persoon moet je toch niet in de buurt van je kinderen en je zelf wilen? Wat een nare man....
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (26) Verversen