Hallo allemaal, ik wilde even van me afschrijven. Ik heb het idee dat het de laatste tijd niet helemaal botert bij ons thuis en dat maakt me onzeker/geeft me het gevoel dat ik als moeder niet op mijn best functioneer. Mijn vriend heeft een hele drukke baan en kan niet altijd even veel tijd besteden met ons zoontje (in dec 2 jaar) als ik. Door die drukke baan komt de zorg ook vanzelfsprekend meer op mij terecht. Mijn zoontje trekt erg naar mij toe, wat ik ook weleens vervelend vind voor mijn vriend want die voelt zich soms een beetje afgewezen door ons zoontje. Hij draait vaak z’n hoofd weg als hij een kus wil geven en gaat snel gillen, terwijl hij dat bij mij niet doet.
Ons zoontje heeft daarnaast een sterke eigen wil en kan snel huilen/gillen als iets hem niet bevalt of als hij iets niet mag. We stellen grenzen, maar het gevolg is vaak dat hij in een woedeaanval terechtkomt. Wij kunnen dan geen contact meer met hem maken, dus het heeft ook geen zin om iets te zeggen als: “ik weet dat je boos bent en gefrustreerd dat dit niet mag, maar…”. Mijn vriend en ik verliezen vervolgens snel ons geduld. Ik weet dat dit niet goed is en dat we er voor hem moeten zijn, maar weinig slaap + frustratie door het vele huilen dragen niet bij aan de situatie.
Wat wij doen als hij een woedeaanval krijgt: proberen er voor hem te zijn, negeren, dreigen met dat hij naar de gang moet als hij door blijft gaan met huilen (als wij niks doen kan hij gerust een half uur krijsen). Dit laatste is natuurlijk totaal niet goed, maar we worden vaak zo moedeloos dat je maar van alles probeert (niks lijkt te werken, behalve hem afleiden om zo uit die aanval te komen). Ik ben benieuwd of jullie nog tips hebben en of dit herkenbaar is. Voel me vaak wel een moeder met weinig geduld die niet op een goede manier handelt.
Onze zoon trekt ook heel erg naar mij. Beide zijn we 1 dag thuis voor onze kinderen, hij heeft geen drukke baan dus kan net zoveel tijd met de kinderen doorbrengen. Maar alles is mama, mama, mama. Als ik uit beeld ben dan is t allemaal prima bij papa. Maar ook wegdraaien of geen kusje willen geven aan papa, hard huilen als hij alleen maar denkt dat papa hem op bed zal leggen. . .
Lieve dames, echt onwijs bedankt voor al jullie reacties. Ik heb echt aan iedere reactie wat, en ook zo fijn die (h)erkenning. Kan er voorlopig weer tegenaan en weet nu ook veel beter hoe ik moet handelen. Wat de leidster bij ons kdv nog als tip gaf: negeer het gedrag en leid hem verder af.
Onze peuter dochter wordt ook meerdere keren per dag totaal overspoeld door haar eigen emoties. Ze is dan echt laaiend. Meestal thuis, maar soms ook wel onderweg.
Gedachtes die mij helpen: - Zij kan haar emoties niet reguleren. Ik wel. Ik ga haar helpen. - Dat zij boos wordt betekent niet dat ik ook boos wordt. - Het is helemaal okee dat ze boos is. De grens waar ze tegenaan liep blijft bestaan, die is ook okee. - over vijf minuten is dit hopelijk weer voorbij.
Als het stoplicht van mijn dochter echt op rood staat, probeer ik haar verder niet te bereiken. Ik ben er als ze nabijheid wil. Dan zeg ik iets van "het is ook ingewikkeld hè" en dan loeit zij met een knalrooie kop "jaaaaaaa innewikkeeeet!!"
Wat een mooie manier van denken en omgaan met een razende peuter! Deze gedachten zou ik graag willen hebben, maar als vermoeidheid de overhand heeft, lukt het me helaas niet meer.
Hier ook woedeaanvallen van de tweede. Heeft onze eerste zoon nooit gehad dus vond het echt heel lastig. Wat hier het snelste helpt is op de grond zitten met m’n armen wijd open op m’n knieën. Zelf tot tien tellen en m’n geduld bewaren. En het enige wat ik zeg is: mama is hier, als je een knuffel wilt ben ik hier, moppie. Eerst gaat hij er volledig tegenin en blijft hij schreeuwen en huilen, etc. En ik herhaal het dan gewoon weer. En uiteindelijk komt hij uit zichzelf naar me toe met: Jaa mama, knuffel. En dan knuffel ik hem en zeg dat het allemaal best lastig is hè, zulke gevoelens.
Ik herken het deel van de driftbuien. Mijn zoontje heeft dit ook erg gehad. Mijn dochter totaal niet dus is ook wel echt een karakterding. Ik probeerde m’n zoontje altijd te bereiken tijdens zijn driftbuien maar dit werkte eigenlijk alleen maar averechts. Ik zei dan, wil die dit, wil je dat… etc maar hij stond nergens voor open. Inmiddels geleerd dat hij even tijd zelf nodig heeft om uit z’n bui te komen. Dat wordt ook hoe ouder hij wordt makkelijker voor hem. Als je zoontje een beetje hetzelfde is zou ik dus adviseren om hem even te laten. Maar wel in de buurt te blijven. Boos worden juist echt niet doen. Hij kan er niks aan doen nog dat hij een driftbui heeft, hij kan de emoties nog niet verwerken. Z’n hersentjes zijn nog niet voldoende ontwikkeld.
Ik heb dit ook (meegemaakt) mijn dochter is 1 maand jonger dan jouw zoontje. Ik kreeg het advies om haar af te leiden als ze blijft drammen om iets. Bijvoorbeeld zij gaat bij de koelkast staan drammen omdat ze chocomel wilt. Wij kunnen haar dan best afleiden met iets als Ohhh, kijk daar wat doet de poes nou?. Ik noem maar iets. Kinderen zijn snel ook weer afgeleid. En bv zij speelt met t kattengrind (bah) in de kattenbak. Dan geen " NEE dat mag niet bah"zeggen maar bv " dat is voor de katten, jij mag hier mee spelen" dat woordje Nee drijft haar vaak nog bozer🤣
Niet te druk om maken, ook dit gaat voorbij 🤗. Ons zoontje is ook erg ongeduldig en schreeuwt snel. Zijn vader en ik zijn beide ook erg ongeduldig en zijn niet vies van een discussie en schieten snel in de emotie. Niet gek dus dat hij ook zo is 🫢. Maar iig, het wordt makkelijker hoe ouder hij wordt vind ik. Ook ik verlies regelmatig het geduld met hem, maakt je echt geen slechte moeder!🤗
Ojaa hier ook. Bij een erge driftbui (zeker na 4uur smiddags, mocht hij gaan rusten in bed). Gaf hem wel gewoon de keuze. Lukt het om te stoppen met huilen, of zal ik je in bed stoppen? Ging hij dan door met krijsen, dan afkoelen in bed. Was voor hem niet eens een straf, gewoon rust.
Ja meestal komt al dat gebrul gewoon door moeheid op die leeftijd .. ze kunnen dan niks meer aan of zo. Niet vervelend in bed stoppen, maar gewoon resoluut... gekrijs negeren.. schone luier.... broek uit... slaapzak aan...slok water... aju.
Maar verder: gooi de onzekerheid overboord en durf keuzes te maken. Jullie houden allebei van jullie mannetje. Wat je verder doet, vormt hem natuurlijk. Maar wees nooit bang zijn liefde te verliezen. Dat is namelijk zo goed als onmogelijk...
Ps. Als op de gang zetten niet helpt... Zeker op die leeftijd is de gang niet altijd een plek met een veilig gevoel voor een kind. Uit zicht, uit de ruimte. Echt een strafplek. Vaak gebruik ik voor een driftbui op die leeftijd gewoon papa's lekkere stoel. Ook een plek om aan te geven: we gaan niet lekker verder met waar je mee bezig bent. Maar wel een afgebakende plek binnen het zicht van jou. Dat voorkomt soms gooien/smijten/slopen. Maar is wel een plekje om even uit te razen.
Het hoort er bij. Maar ik zou minder praten. Een zin als 'ik zie dat je boos bent en gefrustreerd dat dit niet mag, maar' is voor een (boos) kind van 2 echt teveel en te moeilijk. Ook vertellen dat als hij niet stopt hij naar de gang moet, komt niet aan als ie al boos is. (Voer je dreigement overigens wel altijd uit, anders verliest het direct zn waarde). Ik zou gewoon handelen. Hup die gang op. Of gewoon direct negeren. Maar dus niet dat gepraat er omheen, dat komt toch niet aan als ie boos is en een peuter niet kan het allemaal niet overzien. En als je wat wil zeggen, houd het heel kort en op zijn niveau. 'Ja, je bent boos, maar: záchtjes'. De truc was hier vooral proberen te voorkomen. Ontdekken waar hij boos van wordt en daar dan de tijd voor nemen. Kan hij niet tegen haast, eerder opstaan. Hekel aan opruimen, maak het gezellig met muziek en doe het samen. Wil hij zelf kiezen, laat hem, dan maar met 2 verschillende schoenen de straat op. Etc.
De woede aanvallen zijn herkenbaar hoor. Heb geen tips helaas, het zalvend benoemen dat hij boos is werkt inderdaad niet 😉 mijn zoontje moet toch eerst uitrazen en op een gegeven moment kunnen we wel een beetje doordringen… lastig is het wel, wilde alleen even laten weten dat je niet de enige bent die ermee worstelt.
Wat bij ons heel erg helpt: behandelen als een groot kind. Dat klinkt raar, want het is nog een dreumes. Maar dit gedrag wordt vaak veroorzaakt doordat een kind wel groot wilt zijn, maar nog niet groot is. Dus geef hem verantwoordelijkheid (laat hem maar modderen met zelf z'n schoenen aandoen, hij kan prima helpen tafel dekken en afruimen, washandjes opvouwen, was afhalen, opruimen etc.), spreek je verwachtingen uit, en geef hem keuzes. Het werkt 2 kanten op. Bijvoorbeeld: je vraagt aan hem of hij een kusje wilt bij afscheid, hij is groot genoeg om een eigen wil te hebben. Maar dan is hij ook groot genoeg dat jij zegt: mama gaat even 3 minuten bellen. Dus ik verwacht dat jij even stil bent, ga maar even lekker duplo spelen. Als ik klaar ben, praten we weer samen verder goed? Wat belangrijk is in het verschil tussen relatie met jou en relatie met je man: dat is een hechtingsdingetje. Geeft niks, is heel logisch en het enige wat je er aan kan doen is dat je man bewust tijd voor hem maakt. Benoem dat dan ook. "Je hebt nu papa-tijd, want mama gaat eten koken." Als hij dan toch bij jou komt, zeg je gewoon: vraag maar aan papa, je hebt nu papa-tijd want mama is bezig. En laat papa dan ook de driftbui behandelen als die komt. Trek jezelf dan ook echt terug en grijp niet in als het langer duurt dan als jij er bij bent. Belangrijk voor papa (die nu even een mindere band heeft): doe wat je zegt en zeg wat je doet. Dus zég het als je even naar de wc gaat. Zég het als je weggaat. Maar ook: doe wat je hebt beloofd. Speel mee als je hebt gezegd: over 5 minuten kom ik. En wees consequent in je regels. Voer je waarschuwingen uit etc. Dit maakt je als ouder betrouwbaar en voorspelbaar. Dat is heel waardevol voor je kind als de band beter kan. En die voorspelbaarheid helpt ook goed tegen driftbuien. Er is uiteindelijk geen één aanpak die al dit gedrag voorkomt. Maar je kan het wel makkelijker maken en de fase kan wel sneller voorbij zijn met een aanpak die goed werkt voor jullie. Ik heb bijvoorbeeld een oppaskindje die ook de leeftijd voor driftbuien heeft. Vaak zijn zin wil hebben en onhoudbaar gaat krijsen. Zijn moeder heeft als aanpak "troosten" en dan krijgt hij zijn speen en mag op schoot. En de helft van de tijd krijgt hij alsnog zijn zin. Daarmee is de driftbui sneller opgelost. Ik zeg gewoon dat ik hem begrijp, maar regels zijn regels. Dat ik met hem wil praten en een oplossing wil als hij daar klaar voor is. Elke 3 minuten vraag ik dan: kunnen we even praten? Zo niet, dan laat ik hem lekker zitten krijsen. Vanaf 3 jaar heeft hij bij ons geen driftbuien meer. Thuis nog wel. Jo
Heel eerlijk, ik lees niks geks. Gewoon een doodnormale beginnende peuter. Zelf geloof ik niet in het rustig uitleggen. Als jij bij je tweede zin bent is hij de eerste allang vergeten. Ik laat ze meestal gewoon even uitrazen en ga dan iets doen wat ze mega interessant vinden. Ik roep ze niet maar meestal wint de nieuwsgierigheid het van de boosheid. En zolang ze niet iemand pijn doen hebben we het er daarna ook niet meer over.
En als die gang helpt zodat jullie ook wat ademruimte hebben, lekker doen! Niemand heeft een trauma van een enkele keer op de trap zitten...
Eens met al het onderstaande. Je bent zelf ook maar mens en soms is het jou ook teveel en dan verlies je je geduld. Je bent je er al heel bewust van dus ik denk dat je wel goed bezig bent!
Wat betreft je vriend; wij hebben hier thuis samen een gesprek over gehad, hij vond het ook niet fijn dat hij voor onze peuter niet goed genoeg was, altijd alleen maar mama mama mama. Ik heb toen gezegd dat hij zelf ook meer tijd in haar moest steken, écht aanwezig zijn op de momenten dat je wel thuis bent. En dan niet afgeleid door een telefoon, tv of andere dingen. We merkten gelijk verschil.
Wat blijft: ik ben het meeste thuis en na een echte driftbui of huilbui is niemand goed genoeg behalve mama.
Begrens hem, maar laat hem uitrazen en ga er even bij zitten of loop er even bij weg. Vaak is het frustratie en onmacht, omdat ze gewoon nog niet duidelijk kunnen maken wat ze willen of wat er allemaal in hen omgaat.
Hier ook een pittige jongen van inmiddels 4, maar vaak als hij zo boos was liet ik hem even. Boos woorden van jullie kant uit heeft echt geen zin en maakt het vaak nog erger. Laat hem even, en pak hem daarna rustig even op en wacht tot dat hij rustig wordt of gaat huilen. Want pas dan kun je ze weer bereiken en kun je uitleggen wat je gezien hebt, begrip tonen voor zijn emotie maar ook gewoon uitleggen dat wat hij wilde, of niet wilde, wel of niet gebeurd en kort een reden. Wel ervoor zorgen dat als je hem even laat begaan, hij zich niet kan bezeren of dingen kapot maakt. Maar probeer echt zelf rustig te blijven en even tot 10 te tellen. Dan heb je hem ook sneller uit de emotie dan dat je zelf boos gaat zitten doen.
Gaat wel weer over hoor. Maar ga stoppen met dingen zeggen dat hij naar de gang moet als hij niet stopt met huilen en je het niet doet. Of gewoon op de gang zetten of niet zeggen. Soms helpt op de gang zetten wel, even uit de situatie halen maar moet dan wel een veilige plek zijn. Dan stel je grenzen. En als afleiden werkt, dan doe je dat. Erger je niet of denk niet dat je het fout doet. Onze jongste zet ook een keel op en gaat ze op de grond liggen. Geef haar dan niet de aandacht, wel proberen wat af te leiden. En dat is prima. En iedere moeder heeft wel eens minder geduld. Hoort er ook bij
Een kop koffie zetten en uitgebreid de tijd nemen om van die peuterrazernijen te genieten. Voor je het weet is het voorbij. Natuurlijk alleen als je er de tijd voor hebt. Over je schouder heen gooien en gewoon meenemen als je ergens heen moet. Ze kunnen je het leven behoorlijk zuur maken en dat is helemaal normaal.
Ik ben alvast begonnen met kracht training. Ik ga dit echt doen tot ze het huis uit zijn. Mijn huis, mijn regels (regels zijn er om te overtreden) maar sommige grenze moeten ze niet opzoeken
Lekker laten gaan. En als ik der even helemaal geen zin in heb gaan ze maar lekker janken in de gang met de opmerking: 'ga daar maar janken, als je klaar ben mag je terugkomen'. Ook bij die van ruim 2 werkt dit inmiddels. Vast niet pedagogisch verantwoord, maar ik ga geen discussies aan met driftige kinderen. Als ze terugkomen vraag ik of ze klaar zijn en of ze nu weer gezellig gaan doen. Meestal is het antwoord ja 😅
Mijn zoontje is nu 2,5 en hij heeft denk ik gemiddeld 1x per dag een soort woedeaanval, ook gillen en helemaal door het lint. Ik kan dat ook niet overstemmen zonder te gaan schreeuwen dus ik ben gewoon stil en ga erbij (op de grond) zitten dat ie zo bij me is als ie wil. Vaak komt ie dan na een paar minuten bij me knuffelen, en uitgieren. Droogt dan zelf zn tranen en zegt, ik blij! Volgens mij weet hij dus zelf ook echt niet zo goed wat hem op zo’n moment overkomt, want het is om de gekste kleine dingetjes. Als hij langer in de bui blijft hangen, of mijn oren doen er pijn van 🤭 dan zeg ik tussen het gillen door, mama gaat even verder, roep je als je klaar ben? En dan is het ook vaak snel over.
Maar dit zal per kind ook weer anders werken. Lastig is het sowieso, hoop dat het snel beter gaat voor je 🙌🏻
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (38) Verversen