Met mijn moeder en zus heb ik het er regelmatig over: hoe spelen zij een spel met de (klein)kinderen? Moeder en zus vinden het belangrijk dat de spelregels worden gevolgd en het spel wordt gespeeld zoals zou moeten. Als mijn neefje tussentijds de spelregels verandert (hij is net 5), dan zeggen ze dat het niet zo moet. Als hij dat bij mij doet, dan ga ik kijken welke spelregels hij heeft bedacht en bespreek ik achteraf hoe hij het spelen met eigen spelregels vond (vaak is het niet handig, maar ik vind het wel heel grappig wat hij bedenkt en hoe hij daarop is gekomen). Mijn oudste (3 jaar) verandert ook wel eens spelregels of we spelen het in een eenvoudigere versie waarbij mijn 2-jarige ook op haar manier meedoet. Bij "wie-is-het" tikt de 2-jarige alles continu om bijvoorbeeld en bij Domino legt de 3-jarige het liefst een (volgens haar) gezellige rij van allerlei nijntjes. Ze weet dat het spel anders gaat en zegt dit ook, maar geniet hier wel van door haar eigen spel te doen. Voor mij staat plezier maken voorop en niet "de regels". Heb het idee dat, dat later nog wel komt bij meer complexe spellen of als ze een jaar of 7 zijn. Maar.... Ik laat ze niet winnen. Of het nou via hun eigen spelregels of de echte spelregels is: als ik mee doe en ik win, dan win ik en bespreek ik dat met ze en dat het samen plezier maken het belangrijkst is.
Omdat ik de enige ben van ons 3 die het zo doet, was ik benieuwd hoe jullie dat doen
Ik kies spelletjes die passen bij de leeftijd/concentratievermogen/begrip van het kind. Is dat passend, dan spelen we het ook volgens de afgesproken regels. Ik vind het spel juist een manier om dat te leren. Lijkt het te lastig, passen we vooraf de regels aan, maar die staan dan wel vast. Maar het gedrag wat jij noemt zie ik vaak gebeuren als het spel eigenlijk nog te moeilijk is of de timing is qua concentratie slecht (of het eerste potje gaat goed, tweede niet). Dan spelen we het niet meer, maar kan er met de spelonderdelen vrij gespeeld worden. Mijn zoontje van 1 wil gewoon graag stapeltjes maken van memory kaartjes, prima! Want het past nog niet bij zijn leeftijd. Als ie er aan toe is, dan gaan we eerst een versimpelde versie spelen, en dan bouwen we dat op tot ie het helemaal kan. Mijn dochter van 3 is wel in staat om het "goed" te spelen dus dan doen we het ook, en als ze alleen met de kaarten wil klieren, mag dat ook, maar dan doen we ook geen potje spelen.
Spelregels worden hier niet tijdens het spel aangepast, soms wel vooraf. Zoals bij pesten: hoeveel 'pakken' kaarten mag je dit potje op elkaar gooien? Dat komt ook omdat we meerdere kinderen hebben die allemaal meedoen en het wordt gewoon ruzie en chaos als je dan tussentijds de regels aanpast. (Ja maar dat mocht ik net niet, dus dan mag ik nu extra. Ja maar dan ligt hij ineens heel ver voor! Dit is niet eerlijk!) De spelregels volgen zorgt vaak ook gewoon voor het leukste spel, ze zijn niet voor niets zoals ze zijn.
Het werkt wel alleen als je een spel doet passend bij de leeftijd. 'Wie is het' is gewoon te moeilijk voor een tweede jarige, dus logisch dat die de regels niet volgt. Wat je 3 jarige met domino doet is gewoon spelen, ipv een spelletje doen. Hier doen ze ook wel eens kijken hoeveel poppetjes er aan 1 kant van de toren van pizza passen voor ie omvalt, maar dan spelen ze dus het spel niet maar zijn ze gewoon met de onderdelen aan het spelen.
Qua laten winnen, ik laat ze zeker wel eens winnen. Bij dammen net een zet niet zien, een memory kaartje vergeten, een kwartet kaartje niet vragen, dat soort dingen. Ze verliezen vaak zat, dat ervaren ze heus wel. Maar het is ook een beetje afhankelijk van de leeftijd en hoe ze die dag in hun vel zitten. En het spel moet ook niet in 3 beurten voorbij zijn, het moet wel leuk blijven.
Oh ja en qua laten winnen: niet echt, maar ik ga ook niet als een soort fanatiekeling zitten spelen. Afhankelijk van het spelletje wil ik wel eens wat soepeler zijn of doen alsof ik dat ene memorykaartje nét verkeerd had onthouden.
Mijn partner is heel erg strikt van de regeltjes. Mijn oudste kan niet tegen zijn verlies en kijkt liever. Mijn jongste is van de spelletjes en als het hem te lang duurt dan bedenkt hij wel vaak iets nieuws. Ik geef aan dat beide partijen akkoord moeten zijn bij de invoering van een nieuwe regel anders kan het ruzie worden. Bouwen met domino stenen word hier ook veel gedaan, of in een figuurtje leggen, ver uit elkaar zetten en blazen etc. Lekker creatief en mogelijkheden van het speelgoed aftasten, heel gezond.
Dat ligt aan het spel. Toen mijn zoontje jonger was liet ik hem wel eens winnen of maakte ik de spelregels makkelijker. Maar nu is hij 9 en moet hij leren dat hij ook wel eens niet wint. Als hij blijft valsspelen stop ik ermee.
Dit doe ik overigens zo sinds hij 6 is. Al knijp ik nu soms nog wel eens een oogje dicht maar niet meer zoveel als toen hij jonger was
Dat ligt helemaal aan de moeilijkheidsgraad van het spel. Een moeilijk of langdradig spel mag best makkelijker gemaakt, maar tussendoor spelregels veranderen doen we niet.
Ik laat mijn kinderen overigens wel af en toe winnen: er zijn spellen die ze anders nooit zouden kunnen winnen en dan willen ze ze nooit meer spelen. Ik wil dat ze ook succesmomenten beleven. Voor mij betekent dat, dat ik ze het eerste spel laat winnen, dan een aantal potjes gewoon en het laatste spel laat ik ze ook winnen. En dan wel zo dat ze niet doorhebben dat ik ze laat winnen. Laten winnen is ook leerzaam! Ze zien dan hoe ik met teleurstelling omga.
Wij spelen volgens de regels. Dat is niet altijd volgens de spelregels van het officiële spel, maar we bepalen vooraf wat de regels zijn. Met kinderen van 2 jaar vind ik dat anders, maar vanaf 4 jaar vind ik niet meer dat je halverwege het spel de regels kunt wijzigen. Tenzij het spel te lang duurt en je het snel wilt afronden om een winnaar te krijgen. Maar ook dan in overleg. Niet eenzijdig de regels veranderen. Met 7 jaar zit een kind ongeveer in groep 4. Dat vind ik te laat om ze volgens de regels een spel te leren spelen.
Volgens de regels.Dan leren ze gelijk hoe het moet . En leren zo ook tegen hun verlies kunnen Mijn oudste zoon nu 9;jaar had moeite met het verliezen We hebben uitgelegd dat dat nou eenmaal zo is De ene keer win je en de andere keer verlies je Maar we leren ze vooral dat het gaat om het samen zijn en iets leuks doen.
Bij een kleintje die steentjes liefst gewoon mooi neerlegt is het wat anders natuurlijk ;) bij mijn kleuter leg ik wel uit dat een spel regels heeft. Als je van tevoren bedenkt dat je het volgens eigen regels doet ook prima, maar anders doen we het zoals het moet.
Met m'n oudste (bijna 5) volgens de regels, maar dat wil hij ook zelf. M'n jongste van 2,5 die doet maar wat en ik volg. Hij heeft sowieso minder concentratie dan z'n broer op die leeftijd, dus vaak worden spellen niet eens afgerond.
Ik laat ze ook niet winnen. Winnen en verliezen is iets wat ze moeten leren. M'n oudste heeft winnen overigens ook 'n hele tijd niet leuk gevonden, want dat betekende dat het spelletje afgelopen was 😂
Verschillend. Soms spelen we volgens de regels, soms verzinnen we zelf een regel (bijv voor een sneller spel).
Mijn zus en ik bedachten ook vaak onze eigen spelregels, of we combineerden verschillende onderdelen van spellen tot 1 spel. Ik zie dat ook als een bepaalde vorm van creativiteit. Bij fervente spelers van kolonisten van catan zijn er hele sites met zelfverzonnen regels die spelers met elkaar delen.
Maar... we gaan de regels niet dusdanig steeds veranderen dat het in voordeel is van 1 persoon. Dan is het gewoon vals spelen.
Daarom doe ik niet graag spelletjes met de kinderen. Ik kan er niet tegen als de regels (steeds) veranderd worden, of als iedereen maar wat doet.
Mijn man speelt wel regelmatig een spelletje met de oudste (6 jaar). Ik hoor m'n dochter dan vaak luidkeels tetteren: "nee papa, zo moet dat niet!" en dan er achteraan haar spelregels aan papa uitleggen (net hoe het haar uitkomt). Ze hebben dan samen de grootste lol. Het gaat haar ook echt om de 1-op-1 aandacht.
Een beetje tussenin. Wij spelen bijvoorbeeld al Uno, vanaf 3,5 jaar. Dat doen we vanaf het begin vrij makkelijk (6 en 9 mocht hij door elkaar halen, uitgaan met pestkaart mocht ook.. dat soort dingen zeggen we niks van). 1 voor 1 voegen we de moeilijkere spelregels toe. Maar we spelen wel altijd volgens dezelfde regels. Bij memory mag hij nog een keer als hij een setje heeft, ik ga niet nog een keer. Anders is het spel niet meer leuk;) Qwixx is nog te moeilijk, als wij dat doen, dan doet hij "mee" en zeggen we welk getal er is gegooid en streept hij gewoon af.
Gulden middenweg. Ligt een beetje aan het spel. Dochter kan (kon) bijv bij Eenhoorn Flonkerglans bedenken als ze 2 had gegooid ze gewoon 3 stapjes deed omdat ze dat leuker vond en dat vakje haar beter uitkwam. Daar zeg ik dan wel wat van. Niet dat het mij uitmaakt wie er wint, maar wel met oog op de toekomst. Vriendinnetjes zijn er ook niet van gediend wanneer er vals wordt gespeeld.
Mijn oudste is 3,5 en ik vertel hem hoe het spelletje werkt. Als hij dat 3x veranderd of opeens een beetje vals speelt vind ik alles best. Denk dat de kinderen het leuker vinden om aandacht te krijgen, gaat ze op die leeftijd echt nog niet om die regels. Op een gegeven moment willen ze vast volgens de echte regels spelen.
Als ze jonger waren deed ik vaker niet de spellen zoals ze waren, maar meer hoe zij er mee wilden spelen. Nu speel ik met de oudste (6) al tijdje wel echt volgens de regels. Dat vindt ze gewoon ook heel tof. We spelen soms ook spelletjes die ze dan zelf ter plekke uitvindt, maar die regels verandert ze dan continu. (in haar voordeel uiteraard 😜) dus beetje mengeling. De jongste (3) begint steeds beter spelletjes mee te spelen volgens de regels, maar speelt ook nog vaak zijn eigen versie
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (22) Verversen