Ik heb lang getwijfeld over een derde, samen met mijn man hoor. Maar we hebben best een zorgen kind en met onze jongste heel veel shit gehad toen die een baby was, denk aan 14 dagen in coma op de ic. En de oudste word heel vaak opgehaald door de ambulance door ademnood. Maar buiten dat, twijfelde ik toch over nog een kindje, maar voor nu, is die twijfel weg, en ben ik erg dankbaar voor mn twee ventjes die het heel goed samen kunnen vinden.
Maar nu heeft een vriendin bekend gemaakt dat ze zwanger is van de derde, en ze heeft het mega zwaar met haar twee zoons en baalt dat dat jochie zijn, en wil erg graag dat dit een meid is. Hoop dat voor haar hoor.
Maar ik voel toch een soort van jaloezie ofzo ☹️
Stom he
Sorry moest het even kwijt ergens zonder dat mn man meteen zegt dat ik me aanstel 🙄
Het is niet stom en je stelt je niet aan. Verstand en gevoel zijn twee verschillende dingen. Je bent zeker niet de enige hierin. En zo'n reactie van je man is herkenbaar maar ook niet helpend. Het gaat er ook niet om dat je het je vriendin misgunt, maar dat je het jezelf ook had gegund. Dat gevoel mag er gewoon zijn.
Ik heb net m’n derde gekregen, kan me nog niet voorstellen dat dit m’n laatste baby zal zijn. Verstand en gevoel zijn 2 verschillende dingen hè, ik durf ook echt niet te zeggen dat ik nu “klaar” ben. Mannen zullen dit niet snel begrijpen denk ik?
De vrouw van m’n neef heeft net aangekondigd dat ze weer zwanger zijn na een miskraam, mn Eigen baby is 3 maanden en alsnog kriebelt het ergens..
O nee, ik vind dit helemaal niet gek! Sterker nog, ik ben 'blij' te lezen dat ik niet de enige ben met dit soort gevoelens af en toe. Het is heel verwarrend, want je bent zo gelukkig en tevreden met wat je hebt en je weet dat het voor jullie goed is zo, maar toch...
Ik heb ook lang nagedacht over of ik nog een derde kindje zou willen. Twijfelen was niet nodig, want mijn vriend wilde absoluut niet meer. Inmiddels weet en voel ik ook steeds meer dat het helemaal goed is zo, als gezinnetje van vier. Toch vind ik het idee van nooit meer zwanger zijn, een baby hebben en dat alles zo snel gaat nog steeds lastig. Helemaal nu beide kids deze weken weer een jaartje ouder worden :-)
Nu heb ik ook nog een oudere zus die nog voor een kindje wil gaan, veel collega's die zwanger zijn of bezig zijn en een vriendin die probeert. Ik probeer nu steeds meer te denken aan hoe leuk dit ook is en dat ik daar weer van mag meegenieten. Niet dat het hierbij om mijn geluk draait, natuurlijk om die van hen, maar om die 'jaloerse' gevoelens te onderdrukken ofzo.
Ik heb net m’n derde gekregen, kan me nog niet voorstellen dat dit m’n laatste baby zal zijn. Verstand en gevoel zijn 2 verschillende dingen hè, ik durf ook echt niet te zeggen dat ik nu “klaar” ben. Mannen zullen dit niet snel begrijpen denk ik?
De vrouw van m’n neef heeft net aangekondigd dat ze weer zwanger zijn na een miskraam, mn Eigen baby is 3 maanden en alsnog kriebelt het ergens..
Dat is geen aanstellen hoor, niks geks aan. Dat je dit voelt, komt omdat je het jezelf ook gegund had, niet omdat je het haar niet gunt. Door haar situatie, voel je je eigen situatie weer meer. Maar je kunt blij voor haar zijn en tegelijk verdrietig voor jezelf. Het een zegt niets over het ander.
Het zijn normale gevoelens hoor. Veel vrouwen blijven altijd wel die gevoelens houden denk ik Daar ben je vrouw voor. Maar dat zegt niet dat je die wens perse wil verwezenlijken. Die gevoelens mogen er zijn meid.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (11) Verversen