Vroeger had had ik veel vriendinnen of eigenlijk hadden we gewoon een grote groep waar we altijd mee op stap gingen, altijd gezellig! Maar goed we worden ouder, krijgen verkering en in mijn geval verhuis ik naar een ander dorp voor de liefde. Het gaat dan langzaam vanzelf dat de meiden die nog dicht bij elkaar wonen dingen ondernemen met elkaar. Je spreekt elkaar wel maar het is niet meer zoals vroeger, je verliest een beetje de grip ofzo. Ik ga wel eens per jaar mee naar de feestweek in mijn oude dorp nog.
Nu ik 36 ben voel ik eigenlijk dat ik overal tussen val. De vriendinnen van de vrienden van mijn vriend kan ik het prima mee hebben maar die meiden kennen elkaar al van jongs af aan en zijn echt hecht, ik ga weleens mee op stap of ergens een hapje eten maar naast het feit dat ik +/- 8 jaar ouder ben dan zij kom je er niet echt tussen en logisch misschien. Gister hoorde ik dat dat groepje uit eten gaat binnenkort met een zangertje, je moest daar kaartjes voor hebben en ik ben niet gevraagd, vind ik jammer maar kan het ze ook niet kwalijk nemen. Ik weet hoe makkelijk het gaat in een groepsapp en ik daar niet in zit. Ik wil me ook niet opdringen dus het is wat het is.
Mijn zusje woont wat verder weg en is echt een vriendin maar de afstand maakt het soms lastig. Mijn beste vriendin woont ook in het dorp waar ik woon maar haar vriend zit in een andere vriendengroep dus ook in dat meidengroepje kom je er niet tussen. Zij zien elkaar vaak met partner dus dat maakt het dan ook weer lastig omdat mijn vriend niet met hen omgaat.
Ik ben ook een slechte whatsapper en te afwachtend vaak. Een vriendschap onderhouden via whatsapp past gewoon niet bij mij.
Het is eigenlijk best eenzaam, ik werk 4 dagen en met de komst van onze dochter is het drukker en meer plannen. Ik voetbal wel nog bij mijn oude club maar je merkt echt dat je weg bent uit dat dorp, er gaat veel langs je heen. Ik ben hierdoor enorm onzeker geworden door dit gevoel van eenzaamheid en het gevoel dat je nergens echt meer bij hoort.
Zijn er dames die dit ook hebben, verhuizen voor de liefde en een eenzaamheid voelen?
Ik wil me in dit dorp gaan aanmelden bij een sportclub in de hoop dat daar misschien leuke contacten door kunnen ontstaan en wellicht als onze kleine straks gaat sporten dat het vanzelf gaat en ik meer mensen leer kennen.
Ik ga overigens wel vaak mee naar de feestweek hier en dat soort dingen zodat ik wel onder de mensen kom en blijf maar toch is het lastig om tussen een vaste meidengroep te komen.
Tot ik kinderen kreeg had ik aardig wat vrienden en vriendengroepjes. Ik merk dat het krijgen van kinderen, maar ook corona daar wel verandering in heeft gebracht. Dat is aan de ene kant jammer, maar ik merkte dat ik echt keuzes moest maken in welke vrienden ik nog wilde investeren. De vrienden waar ik dan toch wat minder mee had of die wat verder weg wonen, zijn op de achtergrond verdwenen.
Ik ben inmiddels ook verhuisd naar een gemeente waar ik niemand kende. Ik wilde heel graag mensen in de buurt kennen, zodat ik makkelijk kon koffie drinken met de baby (zonder meteen de auto te hoeven pakken). Ik ben daardoor op verschillende (zwangerschaps)clubjes gegaan. Niet alles leidde tot contacten die bleven, maar ik heb er zeker leuke nieuwe vrienden en zelfs kleine groepjes aan overgehouden. Al zijn vrienden die je langer kent natuurlijk ook waardevol, omdat je daar vaak veel mee hebt gedeeld. Dus voor sommigen pak ik graag even de auto als ik wat meer tijd heb.
Komt de eenzaamheid vooral omdat je het gevoel hebt ergens net niet bij te horen? Want dat lijkt mij ook erg lastig. Misschien is het fijn om te kijken of je bij een clubje weer nieuwe mensen kan ontmoeten.
Het voordeel van een (klein) dorp is dat het een kleine gemeenschap is en dat er vaak leuke activiteiten worden georganiseerd. Maar het nadeel is ook weer dat velen elkaar al lang kennen en het soms moeilijk is om er tussen te komen. Succes!
Ik heb vroeger altijd een grote vriendinnengroep gehad. We gingen elk jaar samen op vakantie, kookten voor elkaar, vierden sommige feestdagen samen en spraken ook onderling met elkaar af. Naarmate ik ouder werd merkte ik dat ik steeds verder van hen af kwam te staan en uiteindelijk is het contact wat verwaterd (we houden elkaar nog wel op de hoogte van nieuwtjes, maar dat was het). Ik heb nog steeds wat losse vriendinnen, zowel van vroeger als nieuw en dat vind ik ook heel fijn. Ik kan altijd iemand vragen om af te spreken en heb voor mijn gevoel genoeg mensen om me heen. Maar soms mis ik het gewoon om in een groepje te zitten. De gezelligheid is toch anders :)
Is dat misschien ook wat jij mist? Of heb je het gevoel dat je ook echt goede vriendinnen mist?
Hi! Wat naar dat je je zo eenzaam voelt, dat is nooit prettig. Ik vroeg me af: is dit een nieuw gevoel voor je of heb je je door de jaren heen al zo gevoeld? Als tiener, klein kind, of na de puberteit?
Soms zit eenzaamheid niet in de contacten die je hebt maar de manier waarop je in verbinding kunt zijn met anderen (en vaak op de eerste plaats; jezelf). Vandaar mijn vraag. Ligt het enkel aan het tekort aan “gegadigden”, dan is het zo op te lossen door inderdaad een sportclub te bezoeken of bepaalde contacten te verdiepen. Gaat het echter verder dan dat en heeft het meer te maken met het eerste wat ik benoemde, dan kun je daarin nog stappen ondernemen. Dan komen de sociale contacten uiteindelijk vanzelf :)
Dat is eigenlijk gekomen sinds ik bij mijn vriend ben gaan wonen en alles en iedereen nieuw was voor mij. Dan voel je je voor het eerst 'een vreemde eend in de bijt ' en merk je dat je nergens echt bij hoort en het ook lastig is om er tussen te komen.
Ik denk dat ik het gewoon de tijd moet geven al woon ik hier al 3,5 jaar en moet blijven deelnemen aan de dingen die hier worden georganiseerd en straks als de kleine naar school gaat of de sportclub zal het vanzelf wel gaan. Ik ben niet heel erg verlegen aangelegd dus hopelijk is dit gevoel over een tijdje wel weg. Bedankt voor je berichtje
Ik heb 2 vriendinnen, hoe vaak ik ze zie verschilt. Ongeveer 1 of 2 keer per maand. Ik ken ze 17 en 10 jaar. Ik heb nog een paar vriendinnen van vroeger die ik 1 a 2 keer per jaar zie.
Eerder hield het daarmee op, maar sinds kort heb ik op werk ook een groepje waar we maandelijks mee afspreken en 1 van die meiden zou ik ook wel echt een vriendin noemen.
Ik zou gewoon af en toe los met je vriendinnen afspreken en een sportclubje is zeker leuk! Voor jezelf en voor het sociale aspect.
Maakt niet zoveel uit hoe het voor mij is. Jij voelt je eenzaam .. dus is het fijn als je daar verandering in kan brengen. Het kan al helpen om andere verwachtingen te hebben als je mama bent. Als kids naar school gaan leer je andere mama’s kennen maar tot die tijd .. elk dorp kent ook wel activiteiten die je kan ondernemen met kleinere kids zodat je andere mama’s kan leren kennen. Ik weet niet hoe jouw contact met buren is maar hier organiseerden we spontaan een ladies night. Superleuk van 21-80 jaar oud dames..kan je ook nieuwe vriendschappen uithalen .. opties genoeg. Je moet het wel durven allemaal en zelf het contact maken
Ik ben 17 jaar geleden voor de liefde verhuisd naar het noorden. Ik heb er juist een hele fijne vriendinnengroep door gekregen; voornamelijk door de kerk waar we naar toe gaan. Vroegere vriendinnengroepen zijn vrijwel verdwenen. Ben nog met 2 meiden bevriend vanuit mijn middelbare school- en studententijd. Hen zie ik 2 a 3x per jaar. Met mijn huidige vriendinnen doe ik af en toe een bakje koffie, spreken we als stel en/of gezin in t weekend mee af komen we op verjaardagen en met sommigen gaan we op vakantie. Ze zijn me/ons heel dierbaar. Soms gewoonweg te weinig tijd om met hen allen voldoende tijd door te brengen 🙈
Ik denk echt dat t fijn is om een omgeving te hebben, waar je nieuwe contacten opdoet. Een vereniging (sport, kerk, hobby) of de basisschool / psz / kdv van je kinderen is hier vaak een fijne plek voor.
1 vriendin die ik al ken vanaf groep 1. We waren van de oudste 2 tegelijk zwanger. (13 en 10 ). Ook die zijn goed bevriend. Daarbij heb ik 2 nichtjes die ook mijn beste vriendinnen zijn 1 woont nu zins een jaar in Zweden. En de andere gewoon dicht bij. We zijn er altijd voor elkaar. Mijn vriendin en nichtje die in Nederland woont zijn ook heel close.
Ik mag zeker niet klagen! Veder heb ik mijn man. Die mijn beste vriend is en zijn vriend is mijn neef!
En ik heb een enorm close familie. Goede band met mijn broer en vader en moeder. Helaas nu mijn moeder op het sterf bed licht. Maar we zijn er allemaal voor elkaar. Mijn nicht komt binnen kort terug uit Zweden voor mijn moeder.
Het is heel last en vooral als jij in een andere fase zit dan derest. Zelf in mijn geboortedorp had ik nooit echt vrienden en toen ik er wel een paar had ging ook naar een andere stad verhuizen voor de liefde. Derest had geen vriend dus werd ik vaak buitengesloten. Nu achteraf vind ik dat helemaal niet erg want ik ben gesetteld en blij. Ik heb nu een andere vriendengroep terwijl ik zelf ook in een andere levensfase zit, de helft heeft geen partner en geen kinderen en de andere helft heeft wel n partner en al een stuk oudere kinderen. En ik heb een kind van 2 en een 2de on the way. Maar ik merk wel ook dat deze vriendengroep echt zijn, het maakt hun niet uit! Het is wel in t begin wat gedoe geweest en voelde me ook buitengesloten. Maar nu is het echt fijn aantal x per jaar worden er dingen geregeld en het is echt fijn.
Ik merk wel naar mate ik volwassener ben geworden ook door het moederschap. Dat ik de *neppe* vrienden veel makkelijker kan laten gaan, degene die je toch altijd buitensluiten en kwetsen en dat is belangrijk want aan *neppe* vrienden heb je niks die vreten al je energie op. Ik heb nu een handjevol *echte* vrienden en ben er trotser op dan dat ik giga veel neppe had
Hmmm lastige wel idd. Ik had vroeger ook best wat vriendinnen maar deed ze dan ook overal op door middelbare school, studie, en verscheidene woonplaatsen (aantal x verhuisd tijdens studie). Nadeel is daarvan dat als je gaat settelen je dat allemaal kwijt raakt. Niet erg maar wel jammer. Het is gewoonweg niet meer te doen door afstand en eigen gezinnetjes. Gelukkig ook met iedereen gewoon goed uit elkaar gegaan! En onlangs kreeg ik nog van een vroegere vriendin een appje hoe t was omdat ze toevallig vlak langs mn woonplaats kwam. Kijk dat vind ik dan wel leuk! Inmiddels al 15 jaar op dezelfde plek voor de liefde, kids gekregen en contacten deed ik op via o.a. school (man is erg op zichzelf dus behalve veel zakelijke contacten geen vrienden). Een aantal vrouwen waar ik zo nu en dan eens koffie drink en hartstikke gezellig maar échte vriendinnen zijn het ook weer niet. Ik kreeg echter wel één beste vriendin, we spraken elkaar vrijwel dagelijks en konden écht alles tegen elkaar zeggen. Ik had niet verwacht dat dit ooit stuk zou gaan en toch is het gebeurd. Ze gooide haar leven 180 graden om en ik paste er blijkbaar niet meer in. Een rouwproces voor mij volgde. Én ik leerde een belangrijke les: MIJN GEZIN IS MN ALLES en meer heb ik niet nodig. We hebben een ontzettend mooi gezin en daar zijn we heel dankbaar voor. Daar steek ik alle energie in en dat is me zoveel meer waard.
Nee ik heb 1 hele goeie vriendin, 5 waar ik niet echt mee afspreek (maar wel zou kunnen) en de rest zijn echt kennissen kwa buren enzo. Ik ga sws niet goed op groepen, spreek liever 1 op 1 af, maar ja ik vind deze leeftijd vrienden maken lastig.. vroeger ging dat gewoon (die vriendin is dus mn beste vriendin). En het heeft ook veel tijd nodig om iemand te leren kennen, bovenal te vertrouwen.
Ik merk dat vooral door school veel contacten zijn bijgekomen, waar de kinderen zsm naar huis willen om te gamen, wil ik juist blijven hangen om te kletsen haha
De vriendinnen die ik heb wonen op 20+ minuten rijden. Het contact met de meeste is ook niet zo heel veel. Die zie ik niet zo vaak dus. Ik heb gelukkig wel aan 2 kanten een grote familie, vind ik zeker zoveel waard. Ik mis af en toe wel een goede vriendin in de buurt waar ik spontaan even een kop koffie kan gaan drinken. Wie weet komt het ooit nog. Maar wij zijn import in een dorpje, we worden zeker warm ontvangen, maar dat iedereen kent iedereen gevoel heb ik nog niet zo 😁
Ik heb eigenlijk geen vrienden waar ik mee afspreek. Er is nog wel 1 vriendin van vroeger op school die ik ken van toen we 3 waren, maar ik spreek eigenlijk bijna nooit met haar af. Af en toe sturen we eens een update van ons leven. Maar eigenlijk mis ik het niet. Wij doen veel als gezin samen en met familie. Met mijn schoonzus en haar kinderen of met met m’n zus en haar familie. Ik ben een huismus en mis het niet.
Je hoeft je niet te schamen :) het gaat zoals het gaat. En het hoort denk ik ook bij het verloop van het leven, in de jeugd veel en grote vriendengroepen en naarmate je ouder wordt, je prioriteiten veranderen en je tijd spaarzamer wordt, de vriendengroep uitdunt. Maar eenzaamheid hoort er natuurlijk niet perse bij en is erg vervelend!
Ik ben verhuisd van platteland naar stad. Ik heb me aangemeld bij sportverenigingen, kerk, en heb ook wel initiatief genomen bij nieuwe buren van dezelfde leeftijd door de eerste stap te maken. Ik heb nog best veel heel goede vriendinnen bij wie ik alles kwijt kan, maar ik zie ze allemaal niet heel vaak. Maar we bellen wel zo nu en dan. De kwaliteit is als vanouds, maar de kwantiteit is drastisch gezakt 🤪 ben wel wat vriendinnen van het vwo verloren vanwege verschillende leeftijdsfases enz. Dat betreur ik soms wel, maar ik merk dat er ook weer snel nieuwe contacten bijkomen. Nu op de peuterspeelzaal ineens allemaal leuke vrouwen/meiden die ook openstaan voor contacten en afspreken dus dat is erg gezellig. Wellicht komt het bij jou ook nog, als je kind naar school of psz gaat.
En wat betreft vrienden kwijtraken: Ik laat het los, even kwijt betekent niet per definitie voor altijd. Wellicht als zij kinderen krijgen, er meer overeenkomsten komen. Al heb ik ook enkele single vriendinnen die altijd blijven en gebleven zijn, dus het kán natuurlijk ook prima goed gaan, als je maar interesse hebt in het leven van een ander.
Ik ben 35. Vroeger zat ik ook in een vriendengroep, die meiden sprak ik toen regelmatig. Ik ben een aantal jaren geleden uit de vriendengroep gegaan, omdat het alleen maar vrienden waren in goede tijden. Ten tijde van mijn depressie zag ik niemand, geen steun of medeleven, toen ging ik een fase vol woede door en heb ik gebroken met ze. Wel heb ik losse vriendinnen. Een van de middelbare school, haar zie ik een paar keer per jaar, dan gaan we naar de bios, icm eten. Of een hotel nachtje. Op verjaardagen over en weer zien we elkaar. Twee andere vriendinnen spreek ik op de app, hen heb ik ontmoet via een Facebook pagina, zij wonen ver weg. 2 a 3 keer in het jaar spreken we af. Een andere vriendin zie ik 4 keer per jaar, dan terrassen we even en kletsen we bij. Dat is het een beetje. Ik heb 3 kinderen. Ik heb ook gewoon weinig tijd naast het werken om meer vriendschappen te onderhouden. Ik voel me regelmatig eenzaam. Maar anderzijds heb ik er ook geen zin in.
Dat herken ik ja... mijn man had een vrij uitgebreide vriendengroep toen ik hem leerde kennen.. op zich wel aansluiting bij een aantal vrouwen, maar echt vriendinnen wil ik het niet noemen..Gesprekken zijn oppervlakkig en als t even niet lekker loopt of je zit in lastige omstandigheden wordt dat genegeerd...
Nou, ik voel me niet zo zeer eenzaam. Maar zou wel iets meer met me vriendinnen willen afspreken. We hebben allemaal kinderen en een relatie dus ik heb nu met mijn beste vriendinnetje ene tripje naar milaan geboekt even 3 dagen er tussen uit. Ik had echt een grote vrienden club en ik danste heel veel bachata salsa en kizomba dus ik kende ook mega veel mensen. Maar daar kom ik bijna niet meer, de feestjes zijn ook niet meer zo dichtbij huis als vroeger dus ga je al minder. Moet wel zeggen dat ik dat heel erg mis hoor. Ik was echt een sociale vlinder tot dat betreft. Nu merk ik gewoon het verschil heel ander ritme, met kids en man dus gewoon af en toe tijd maken moet je denk ik dan. Ik heb trouwens 2 echte beste vriendinnen. Die ik wel vaak zie
Vrienden met een groep is ook lastig. Vaak zie je dat de groep op zich wel hecht is, maar onderling 1 op 1 de banden niet zo sterk zijn. Het maakt niet uit wie er wel of niet bij is, de groep heeft het toch wel leuk zeg maar. Er uit vallen kan dus makkelijk. Ik had twee vriendinnengroepen, bij beiden ‘hoor’ ik niet meer. Ik heb jaren in het buitenland gewoond, en terugkomen in een groep is dan echt lastig. Zij zijn als groep nog altijd gezellig, eentje meer of minder merk je weinig van dus hoewel ze heus wel roepen: oh wou dat je er bij was! Zij gingen natuurlijk gewoon door. Maar als de ‘losse’ merk je hoeveel je gemist hebt en hoe de groepsdynamiek veranderd is in die periode. Ze hadden ook andere interesses, nieuwe dingen die mij niet zo lagen. Ik was er niet in meegegroeid, dus de stap was voor mij groot. Het paste niet lekker meer. Meekomen of inspringen lukt niet echt meer. 1 groep heeft me echt teleurgesteld in een periode dat ik het moeilijk had en zij niets lieten horen, en zij het mij doodleuk kwalijk namen dat ik niet mee ging stappen e.d. Dat is echt een gesloten boek nu. De andere groep is uit elkaar gevallen door relaties die over gingen, mensen die in verschillende levensfases kwamen, etc. Maar als ik een van hen tegen kom, dan maken we wel gezellig een praatje zeg maar, dat is gewoon oké. Dat is hoe het leven loopt.
Mijn 1 op 1 vriendschappen hebben het wel gered. Ik had er 3, maar eentje is helaas overleden. Bij haar overlijden heb ik wel gedacht: ik hou geen vriendin meer over. Maar ik heb nu dus wel 2 vriendinnen. Daarnaast heb ik al jaren een schoonzus waar ik heel hecht mee ben, dus in totaal kom ik op 3. De twee vriendinnen wonen allebei wel ver, dat ik echt wel jammer. En ik vind het ook jammer dat ik uit sommige levensfases geen vriendinnen heb nu, dat ik dat met niemand meer deel. Ik zou er nog wel een vriendin in de buurt bij willen hebben. Maar ik heb een jaar of 2 eigenlijk via de kinderen 2 stellen hier in het dorp waar we goed mee gaan, af en toe borrelen, een appje, kletspraatje, dat idee. Dat zou wel kunnen uitgroeien tot vriendinnen denk ik, zou ik heel leuk vinden maar ik laat het gewoon en zie wel.
Wat jij schrijft is hier dus ook aan de hand geweest, wij hebben een lange periode geklust aan ons huis en ik heb 3 meiden uit het groepje waar ik in zat vaak uitgenodigd om op zaterdag na het klussen een borrel te halen maar ze verschenen nooit, ik heb het dus ook niet meer gevraagd. Zij zijn wel nog hecht met elkaar, toch leg ik de vraag dan bij mezelf neer ' wat had ik anders kunnen doen? ' Misschien moet ik net als jou de boel de boel laten en het meer de tijd geven?
Die vriendschappen van vroeger vind ik ook echt jammer maar heb zoals jij ook zegt teveel gemist inmiddels.
Hier ook geen echte vriendinnengroep, vind ik ook altijd jammer. Het lijkt bij anderen altijd zo gezellig, weekendjes weg enzo met z’n allen. Voel me ook soms buitengesloten als ik het hoor van anderen, al hoor ik ook niet echt bij zo’n groepje dan. Verder woon ik nog in de stad waar ik heb gestudeerd, dat is echter niet waar ik ben opgegroeid. Hier ook veel vriendinnen uit de stad gegaan en naar het buitenland verhuisd. Heb wel een paar goede vriendinnen die ik regelmatig zie, en de vrienden in het buitenland misschien maar 1 keer per jaar. Heb ook niet echt tijd voor meer, maar herken je gevoel van eenzaamheid soms wel.
Ik heb 2 vriendinnen, de 1 hoor ik bijna dagelijks via WhatsApp berichtjes. We wonen op meer dan een uur rijden van mekaar (als ik in het buitenland ben). Mijn andere vriendin woont in België dus die zie ik nog minder, en hoor ik enkele keren in de maand. Tot zover mijn contact dus hihi. Gelukkig heb ik een goede band met mijn mama, zussen en tante en die zijn voor mij net zo belangrijk als een vriendin. Al is het contact grotendeels telefonisch door de afstand. Ik voel me ook soms eenzaam, zeker als ik eens een mindere dag heb
Ik ben verhuisd voor de liefde. Had ook enorm veel vriendinnen. Dat zijn nu meer kennissen geworden. Mijn vriendinnen kan ik op 1 hand tellen en wonen stuk voor stuk minstens 30min rijden bij mij vandaan.
Een vriendin zie ik wekelijks, de anderen net hoe t uit komt.. Meestal vind ik dit wel prima. Ik heb een man, zoontje. 2e op komst, werk(daar ook sociale contacten) ik studeer dus zou ook niet meer vriendschappen dan dit kunnen onderhouden op het moment. De vriendinnen die over zijn gebleven heb ik ook écht wat aan en kan ik altijd op rekenen.
Soms, als ik vrij ben, mijn man werken, kind op bed is het wel eenzaam dat niemand zo snel langs kan komen omdat ze niet om de hoek wonen..
Vaste meidengroepen heeft echt niet iedereen... Ik zou eerder investeren in de vriendinnen die je wél hebt. Maar ik kan me goed voorstellen dat je met 4 dagen werken en een gezin, weinig tijd en energie over hebt voor het onderhouden van vriendschappen...
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (29) Verversen