Wat zouden jullie in mijn situatie doen? Ik heb gisteren gehoord van mij moeder dat mijn ouders gaan trouwen (geregistreerd partnerschap). Nu hebben ik en mijn ouders niet vaak contact maar als wij elkaar spreken is het gewoon gezellig met z’n allen. Nu heb ik dus te horen gekregen dat zij al 11 november gaan trouwen gisteren en hun getuige zijn (mijn zus, haar partner , en haar zoon) Nu voelt het voor mij als een klap in de rug dat zij mijn zwager belangrijker vinden als mij als dochter. Ik ben er eigenlijk helemaal klaar mee en voel mij echt leeg van binnen.
Als jij nu zou gaan trouwen, zou je dan je ouders als getuigen vragen? Of kies je dan voor een goede vriendin bijvoegen?
Ik snap jouw gevoel helemaal hoor! Bij onze familie spelen ook dergelijke dingen, en het voelt oneerlijk. Maar als je even nuchter probeert te denken, dan begrijp je het vaak wel.
Daarnaast vind ik een getuige van een huwelijk niet iemand die even een krabbeltje zet en daarna met zijn of haar leven verder gaat, zonder zicht te hebben op het echtpaar. Ik vind dat je als getuige ook echt betrokken moet zijn bij het huwelijk, af en toe peilt hoe het gaat, en steunt als er problemen zijn. Zoals ik nu lees, heb jij die relatie niet met je ouders. En natuurlijk kunnen er altijd dingen veranderen. Ik ben ook een keer getuige geweest bij mijn toenmalige beste vriendin. Een paar jaar later klapte onze vriendschap helaas. Maar wat ik wil zeggen: op dit moment is jouw band met je ouders niet heel nauw en zou het eigenlijk juist vreemd zijn als jij als getuige gevraagd zou worden.
Maar nogmaals: ik begrijp dat je gevoel echt heel anders kan zijn!
Ik heb met mijn vader niet zoveel contact. Als we elkaar zien is het gewoon gezellig. Ik heb vrienden/kennissen door heel NL wonen, zie ik niet heel vaak, maar als we elkaar zien dan is het gewoon gezellig met elkaar. Flauw gezegd is de band met mijn vader dus niet veel anders dan met mijn vrienden/kennissen die verder weg wonen. Ik bel hem niet op regelmatige basis, hij belt mij niet op regelmatige basis. Ik app hem niet wekelijks, hij appt mij niet wekelijks. We zien elkaar op belangrijke data maar daar blijft het bij. Dus tja, ik vind het niet heel gek dat hij mijn zusje die hij regelmatig ziet en spreekt wel zou vragen en mij niet. Dat is nou eenmaal hoe onze band is. Ik kan de schuld heel kinderachtig bij hem neerleggen omdat hij mijn vader is, maar ik ben volwassen, dus ik heb hier ook gewoon een aandeel in. Mijn moeder die even ver weg woont die spreek ik wel bijna dagelijks. We appen en beeldbellen, en ik ga daar regelmatig langs. Dit was 10 jaar geleden wel anders, ik sprak en zag haar toen ook zelden. En ja, ze hield van me, maar we deelde niets want ik liet haar niet echt toe in mijn leven en deelde weinig tot niets met haar. Daar was onze band ook naar. Oppervlakkig en gezellig als we elkaar zagen, niet meer dan dat.
Dus wat zou ik in jouw situatie doen? Helemaal niets behalve mijn hand in eigen boezem steken als ik wil dat de banden met mijn familie worden aangehaald. Want dat je geen auto hebt is natuurlijk een reden van niets. Je kan met elkaar bellen en appen en er moet toch best een mogelijkheid zijn om op regelmatige basis af te kunnen spreken.
Vanuit jou heb je weinig contact, maar als ie ze spreekt is het gezellig en goed. Heeft jou zus en gezin meer contact met je ouders? En hoe is de band met jou en je zus?
Dan zijn je ouders je niet verplicht te vragen. Ze mogen zelfs mensen van de straat plukken bij wijze van als getuige. Hebben je ouders regelmatig en veel contact met je zus en haar gezin dan is de stap van hen vragen wel logisch. Ik denk dat ik dat niet zo had gedaan en al mijn kinderen of kleinkinderen zou hebben gevraagd om niemand te passeren. Dat jij dit gevoel nu hebt gekregen begrijp ik volkomen. Misschien toch niet opzettelijk zo bedoeld van je ouders? Dit zo ontstaan omdat ze je zus heel vaak zien en haar gezin heel goed kennen? Is wel een basis om te overwegen deze mensen als getuige te vragen.
Dit is allemaal wel even rauw op je dak gevallen. Ik zou vandaag of morgen je moeder bellen. Beter is nog om even langs te gaan, praat altijd makkelijker. Zou aangeven dat je het voor je ouders heel fijn vind maar dat je er even over nagedacht hebt en je graag wil weten waarom ze op deze manier hebben gekozen. Dat het jou wel geraakt heeft en je gepasseerd voelt. Op dit moment vul je allerlei antwoorden in en ga je niet van het beste uit. Het kan toch ook zijn dat je ouders dit helemaal niet zo bedoeld hebben?
Wij zijn getrouwd in stilte. Met 2 vrienden als getuige. Wij hebben hier bewust voor gekozen omdat we net een huis gekocht hadden en ik zwanger bleek te zijn. We hadden niet de middelen voor een groot feest. En door hormonen had ik ook geen zin.. toch heb ik onze ouders wel betrokken op die dag maar waren heen getuige. Evenals mijn broers. Die waren er helemaal niet. Sommigen vonden er wat van. Ja die begrijp ik. Door met elkaar in gesprek te gaan werd onze keuze ook begrepen. Nu hebben we ons jubileum dit jaar gevierd en iedereen was er. We hebben echt een hele leuke dag gehad! Dit is onze ervaring geweest.
Mijn advies: ga niet invullen voor je ouders waarom ze op deze manier hun keuze hebben gemaakt maar ga in gesprek daarover. En uiteindelijk zijn ze vrij om hierin een keuze te maken en zijn ze je niks verplicht. Maar jou gevoel vind ik ontzettend begrijpelijk. Ik had deze beslissing ook niet zo gedaan, maar goed dat ben ik.
Snap jouw verdriet heel goed, lijkt mij dat het voelt als afwijzing. Enige wat kan helpen is een gesprek met je ouders en vragen waarom jij geen getuige bent en vertellen dat het jou pijn/verdriet doet. Moeilijk dit soort dingen! Hoop dat er een gesprek mogelijk is en dat dat dan liefdevol verloopt.
Je mag zeggen wat je voelt. Je hebt nergens recht op zoals hieronder al gezegd, dus die insteek moet je ook niet kiezen als je dit bespreekt. Geen jaloersigheid, maar (best in een een op een gesprek met ouder, en NIET via de app!): leuk dat jullie gaan trouwen. Ik voel me alleen een beetje (vul in: geschrokken, verdrietig, onzeker) dat ik voor mij gevoel niet ben overwogen als getuige. Ik gun het getuigen ook, maar ik wilde het toch even zeggen. Beste scenario: Ouder legt uit hoe en wat en wellicht is er ook nog een andere taak voor jou weggelegd.
Waarom iemand iemand kiest, is zijn of haar keuze en idd hard gezegd, zij hebben blijkbaar dus meer met de mensen die zij gekozen hebben. Je hebt blijkbaar een verwachting hier over, en vind omdat je hun dochter bent het recht hebt op, sorry maar ben ik het totaal niet mee eens. De titel van vriend, zus, broer, vader of moeder moet je verdienen en is niet per definitie dat je die verdiend. Je hebt bijna geen contact enkel als je ziet is het gezellig, wat maakt het dat je dan denkt noch verwacht dat ze jouw zouden vragen?
Je kiest iemand op basis van gevoel en vertrouwenen niet omdat je denkt iemand iets schuldig te zijn.
Dus ipv meteen zo te reageren, wat voor mij al een duidelijk beeld geeft. Je zou ook gewoon kunnen bellen en vragen vanwaar de keuze, en respectvol blijven. Je hoeft de keuze niet te begrijpen en prettig te vinden, en je mag verdrietig zijn maar betwijfel of het terecht is je gevoel. En dan bedoel of het zo is zoals je het voelt. Als je conclusie trekt zonder met iemand een gesprek aan te gaan, gaat het een eigen leven lijden. Verwachtingen scheppen teleurstellingen, maar iemand mag eigen keuzes maken.
Jij als persoon, je kan bij bloed iemands zus, vader of moeder zijn betekend dit dan dat je dit bent. Nee bij dat komt een verbinding, liefde en respect kijken, elkaar steunen en nog tal dingen. Als je elkaar niet ziet is hier geen spraken van en dus mag je bij bloed familie zijn maar is dan alles mee gezegd
En mag de ander dan ook bepalen of je zijn/haar dochter bent? Want als jij de enige bent die dat kan bepalen, lijkt me dat nogal eenzijdig, alsof jij het middelpunt van de wereld bent...
Je slaat in je redenatie een erg belangrijk onderdeel over van familierelaties: loyaliteit. Dat zit bij ieder mens diep ingebakken, ook al kun je het met je verstand wegredeneren. Ik denk dat dat veel dieper gaat, als je het tenminste toestaat. Wanneer je emorioneel in evenwicht bent, is daar zeker plaats voor... Als ik jouw verhaal lees, vermoed ik dat je eigenlijk jezelf en jouw keuzes aan het verdedigen bent door te doen alsof jouw manier van denken over familie voor iedereen zou moeten gelden... Dat kan natuurlijkkomen door pijn uit het verleden. Maar dat lijkt me niet iets wat je anderen moet aanraden vanuit je eigen beschadiging...
Ik heb gewoon een gezonde vorm van emotionele begrenzing is iets anders dan handelen uit beschadiging.
Ik kies voor een gezonde relatie met duidelijke grenzen, wie geen ouderrol vervult, heeft ook geen ouderrechten of verwachtingen, er is dan enkel een biologische band. Zo ook met zussen of broers of vrienden.
In mijn gezin, familie of vrienden is de band goed en oprecht. We hebben een gezond fundament waarin openheid, respect, begrip en liefde centraal staan.
Dat mijn mening dus afwijkt van jouw of de gemiddelde traditionele gedachten van mensen hier over is niet oké om iemand te beschuldigen van trauma/ oud zeer. Dus een link sturen is totaal overbodig en belerend niet nodig.
Nee dit is eerlijkheid, niet bot iemand heeft niets aan mee praten of er om heen praten.
Het is verdrietig dat ze zich zo voelt laat dat voorop staand maar ik vind niet dat haar moeder verplicht is haar te vragen. Meteen zo te reageren van dit hoeft voor mij niet meer zonder gesprek of iemand een kans geeft zich uit te leggen.
Maar jouw redenering dat je het moet verdienen slaat ook nergens op he. Niet iedere ouder is eerlijke n oprecht naar ieder kind. En juist onvoorwaardelijke liefde zou hier moeten gelden, dus of je elkaar nu 1 keer per jaar spreekt als dochter zijnde, of 49 keer per jaar.. dat zou er niet toe moeten doen.
Zo heb ik gelukkig geen relatie met mijn ouders en ik hoop ook nooit ooit zo tegenover mijn kinderen te zijn. Ze zijn gelijk, en ik turf niet wie ik het meeste zie of wie het meeste doet. Vanuit die gelijkheid is de gekwetstheid van TS. En dat is terecht.
Wat niet terecht is dat ze meteen de handdoek in de ring dreigt te gooien, maar ze moet het gesprek aan gaan. Gaf ik ook aan in mijn reactie hieronder. Maar verdienen? Nee.. dat zou nooit aan de orde moeten zijn!
Ik vind omdat je bloed verwend bent ben je iemand 0,0 verplicht. Als iemand niet in je leven is moeder dochter broer zus noem maar op betekend het niet dat je hen iets verplicht bent. Even min als je zelf gaat trouwen je verplicht bent je moeder vader broer zus etc uit te nodigen omdat het familie is. Nee dat moet je verdienen door een ouder zus broer of zus te zijn en niet alleen door het zelfde bloed.
Als ik iemand nooit to zelde spreek betekend dit dat ik die gene moet uitnodigen of ergens voor vragen omdat het bloed verwant is nee. Ik geef mijn kinderen ook mee, respecteert iemand jou noch je grenzen niet, maakt iemand misbruik van jou mag je grenzen trekken tot hier en niet verder zo ook ja met familie welk lid dan ook.
We weten het hele verhaal niet maar het blijft erbij dat je vrije keuze hebt in wie je wilt als getuigen. Dus als iemand niet kiest voor jou is dat met een redenen ondanks je een dochter bent, hoeft ze je niet te kiezen omdat je een dochter bent. Zeker niet als je je dochter dus nooit tot bijna niet ziet en alleen keer een praatje maakt als je elkaar wel een keer ziet. Wat maakt het dat haar moeder haar als getuigen zou wille nemen. Waarop mag of moet iemand zijn getuigen baseren enkel omdat ze de titel dichter draagt. In dit geval is er geen ouder of moeder dochter band dus moet ze dus voor haar dochter kiezen omdat ze bij bloed dochter is. Nee sorry vind ik niet om die reden je een keuze moet maken
Want stel ik spreek mijn moeder bijna tot niet je denkt toch niet dat ze maar ergens recht op heeft omdat ze mijn moeder is. Je kinderen behandel je gelijk maar als je je kinderen nooit zoet zal een reden voor zijn vanuit ouders kant of haar kant het blijft dan nog iemand zijn keuze. Dat jij of ik het naar onze kinderen zouden doen staat los van hoe hier voor gekozen wordt.
Je belt of gaat langs spreekt uit wat je dwars zit en vraagt om uitleg zo simpel is
Ze nodigen je pas een week van tevoren uit en hebben je zus en haar man als getuigen gevraagd. Dat lijkt niet te wijzen op prima contact tussen jullie. Misschien ervaar jij het als prima dat je ze maar af en toe ziet, maar zij misschien wel niet? Je hebt in elk geval allebei andere verwachtingen bij jullie band.
Ik zou het gesprek openen met je ouders - wel pas na hun trouwen. ZoIets van: joh, ik vond het jammer dat ik niet als getuige was gevraagd, dat voelt voor mij alsof er best een afstand tussen ons is terwijl ik niet dacht dat die er was, en dat vind ik naar. Hoe ervaren jullie dat?
Kijk dan eens of je samen kunt werken aan beter contact. Dat je geen auto hebt, hoeft bijvoorbeeld niet te beteken dat jullie contact minder zou moeten zijn. Je hoeft ook niet ineens elke week langs te gaan. Maar je kunt bellen, foto’s sturen, hen uitnodigen, er zijn meer manieren om ze bij je leven betrekken en in hun leven geïnteresseerd zijn. Omgekeerd geldt dat voor hen net zo goed. Maar eerst maar eens bespreken hoe zij het zien. Bedenk van tevoren ook wat ijii graag zou willen in jullie contact.
Je kiest meestal de personen die je het meest nabij zijn. En als je zegt dat je hun weinig spreekt, dan begrijp ik hun keuze op zich wel. Maar ik zou me waarschijnlijk ook wel gekwetst voelen als ik jou was. Zoeken hun ook weinig contact met jou? Of sturen zij wel vaak en heb je geen zin om te antwoorden of bellen? Mijn schoonmoeder is ook wel zo. Ze ziet haar dochter bijna dagelijks, maar mijn man (haar zoon) belt ze nooit. Mijn man moet haar altijd opbellen als hij wil horen hoe het gaat. Maar haar dochter woont vlakbij haar dus ja.. de band is gewoon anders. En als we haar zien is het idd ook gewoon gezellig, maar haar band met onze kinderen is toch totaal anders dan met mijn schoonzus haar kinderen. Dat is jammer.
Waarom iemand iemand kiest, is zijn of haar keuze en idd hard gezegd, zij hebben blijkbaar dus meer met de mensen die zij gekozen hebben. Je hebt blijkbaar een verwachting hier over, en vind omdat je hun dochter bent het recht hebt op, sorry maar ben ik het totaal niet mee eens. De titel van vriend, zus, broer, vader of moeder moet je verdienen en is niet per definitie dat je die verdiend. Je hebt bijna geen contact enkel als je ziet is het gezellig, wat maakt het dat je dan denkt noch verwacht dat ze jouw zouden vragen? Je kiest iemand op basis van gevoel en vertrouwen en niet omdat je denkt iemand iets schuldig te zijn.
Dus ipv meteen zo te reageren, wat voor mij al een duidelijk beeld geeft. Je zou ook gewoon kunnen bellen en vragen vanwaar de keuze, en respectvol blijven. Je hoeft de keuze niet te begrijpen en prettig te vinden, en je mag verdrietig zijn maar betwijfel of het terecht is je gevoel.
Ga eerst eens het gesprek met hen aan alvorens je je helemaal laat verdrinken in emoties.
Vraag ernaar! Misschien is de achterliggende gedachte gewoon een heel praktische. Maar geef ook eerlijk aan dat jij het hier moeilijk mee hebt en wat het met jou doet.
Ik begrijp heel goed je gevoel. Maar pas er voor op dat je het voor jezelf gaat invullen en je gaat gedragen naar je eigen aannames. Eerlijkheid duurt echt het langst. En zo voorkom je ook dat het echt een heel ding wordt maar je er ook op eenn gegeven moment overheen kunt zetten. Uiteindelijk blijft het natuurlijk wel de keuze van je oiders. Maar moet er ook eerlijkheidshalve bij zeggen dat ik dit zelf nooit zo zou doen als ik in de schoenen van je ouders had gestaan.
Als je zwager meer contact heeft met je ouders, dan vind ik dat een logische keuze maar snap jouw pijn ook. Het klinkt niet alsof er een echt feest bij zit, dus hebben ze misschien gekeken naar de meest praktische oplossing?
Als er al weinig contact is, vind ik het eerlijk gezegd ook niet zo gek dat jij niet als getuige bent gevraagd. Misschien hebben ze wel veel meer contact met de personen die ze gevraagd hebben. Bedenk, het is hun feestje, hun invulling. Ik zou het wel op een nette manier bespreekbaar maken. Geef aan wat het jou doet, zonder verwijten.
Dat snap ik, maar zij hadden het op zijn minst kunnen vragen toch? Voor mij is het iets symbolisch en ik heb maar 1 paar ouders ik had graag die rol gehad. Ondanks dat we niet vaak praten het zit wel goed tussen ons.
Dat ben ik niet met je eens. Ik heb ook geen getuige gekozen die je direct verwacht (geen ouders of broer). Juist omdat die getuige een hele speciale persoon is in mijn leven heb ik haar gevraagd. Als je weinig contact hebt met je ouders, dan snap ik wel dat ze je niet vragen. Dat klinkt harder dan ik het bedoel. Dat jij hun dochter bent, betekent niet dat je per definitie ook hun getuige moet zijn.
Als jullie zo weinig contact hebben, vind ik het niet heel gek dat ze jou niet gevraagd hebben... Toch? Blijkbaar verwachten ze niet dat jij erbij zult zijn. Anders hadden ze je het wel eerder verteld, denk ik?
In jouw situatie zou ik het gewoon bespreekbaar maken. Uit je gevoel, dan ben je het kwijt. Als ik het zo lees is het contact met je moeder niet geweldig? Omdat je niet vaak contact hebt? Wat is niet vaak? En heeft ze wel veel contact met haar getuigen (dus jouw zus en haar partner?)
Mijn ouders en ik appen niet vaak met elkaar, maar als wij elkaar 1x in de zoveel tijd zien is het ook gewoon gezellig van ouds. Mijn zus wat vaker omdat zij een auto heb ik niet dus zij gaat wat vaker langs dan ik.
Ja dan vind ik het niet heel gek, gezien jij ook geen vervoer hebt lijkt het mij de kortste klap dat ze iemand vragen die daar geen moeite voor hoeft te doen. Nogmaals, bespreek je gevoel als jullie gewoon normaal contact hebben. Dan krijg je vast een helder antwoord.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (32) Verversen