Hoi mommys, Ik ben onlangs bevallen en het is werkelijk een wolk van een baby. De kraamtranen deden hun werk, want voelde de ups en downs heftig aankomen. Goed tot daar aan toe iemand die het volgende herkent? Ik heb een enorm verlangen naar mijn zwangerschap en het gemis doet behoorlijk wat met mij. Hebben jullie dit ook gehad? Het is een leegte dat achterblijft, terwijl ik zo naar uitkeek voor de komst van ons wonder. Is dit te wijten aan de ob zo geliefde kraamtranen en hormonen? Liefs XXX
Ja bij de oudste heb ik dit ook heel erg gehad. Ik ben te vroeg bevallen en mijn zoontje lag nog een tijdje in het ziekenhuis en zag daardoor ook nog veel zwangere vrouwen in het ziekenhuis. Wat vond ik dat soms lastig! Ik wilde ook zo graag nog die dikke buik hebben.
Ik was ook zo blij dat alles goed met hem was maar ik miste echt de zwangerschap. Na een paar maanden ging dat gevoel wel weg, het heeft even tijd nodig.
Met de 2e en 3e had ik dit ook wel, maar iets minder heftig dan de eerste keer.
Het zwanger zijn blijft echt iets moois en bijzonders en ik vind het nu echt jammer dat ik het niet meer mee ga maken, maar ik ben blij dat ik het 3x heb mogen ervaren en het is goed zo. Ik snap je gevoel heel goed en het zal altijd een beetje blijven, maar in het begin nemen vooral de hormonen de overhand en na een tijdje wordt het 'gemis' naar die dikke buik wel minder.
Voor mij was de verloskundige letterlijk hulp bij verlossing van mijn zwangerschap.. (Eerste maand ziekenhuis dorp gebroken vliezen, tweede 4 maanden regelmatig morfine overnachten in ziekenhuis door de heftige pijn)
Toch herken ik wel wat je zegt dat het gek gevoel is om leeg te zijn. En weet van andere vriendinnen dat zij dit echt moeilijk vonden om geen kindje meer in hun buik te hebben.
Zelfs mn schoonmoeder gaf aan jaloers te zijn omdat ze dat gevoel altijd had gemist nadat ze bevallen was.. ze was 68 toen.
Heel normaal dus! Wie weet mag je op een dag nog een keer een kindje dragen, nu eerst even genieten van het wezentje dat naast je ligt
Ik weet nog niet hoe ik me aan het eind van de zwangerschap ga voelen, misschien ben ik het dan wel helemaal zat. Maar nu ben ik 25 weken zwanger en voel ik me zó goed! Ik vind het heerlijk om zwanger te zijn, en als ik me goed blijf voelen, kan ik me absoluut voorstellen dat ik het enorm ga missen na de bevalling. Ik vind het nu al dubbel: enerzijds kijk ik enorm uit naar de geboorte van ons kindje en dat ik hem/haar dan eindelijk in mijn armen kan houden, anderzijds maakt de gedachte van niet meer zwanger zijn, niet meer zó dichtbij elkaar zijn, me ook verdrietig. We zijn zo verweven nu, en ik hoef hem/haar nog met niemand te delen. Ik vind het prachtig. Helemaal onder invloed van hormonen denk ik dat je gevoel absoluut niet raar is. Maar het zal ook wel wat gaan slijten weer!
Ik voelde me alleen in mijn lijf. Niet perse heimwee naar zwanger zijn, maar moest wel weer wennen aan mijn lijf niet delen. Duurde niet al te lang hoor, echt hormonen.
Ja en dat kan wel 6 maanden duren. Het wordt natuurlijk vanzelf minder na 3 weken ofzo (bij mij) maar ik wilde na 6 maanden heel graag weer een tweede. Dus mijn advies: dat gevoel mag er zijn, maar geef er niet aan toe voordat hij/zij 9 maanden is. Want dan zijn het gewoon de hormonen nog.
Niet herkenbaar, maar wat was ik blij dat ik van die zwangerschap af was (ik was echt niet graag zwanger). Ik denk dat het ook gewoon is hoe je bent, als je graag zwanger bent, dat het iets is dat je moet "afsluiten". En anders niet. Verschil is er ook als je weet of er nog een volgend kindje zal volgen of niet denk ik.
Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn. En ook al keek ik uit naar de nieuwe baby, vond het ook lastig dat mijn buik opeens leeg was. Dat duurde even. Misschien hormonen en een combinatie van alles bij elkaar. Ik denk dat het voor mij met name bij de derde ook te maken had dat er geen volgende zwangerschap meer komt.
Ik heb er zelf nooit last van gehad- mijn zwangerschappen waren dan ook zo pittig, dat ik ze niet miste... Maar hormonen kunnen alles ontzettend dramatisch laten voelen. Dat staat vast.
Ja, ik had ook nog steeds weemoedig m'n hand op m'n buik, terwijl de baby er al uit was.... Wat een gedoe he, die hormonen. Geef het de tijd. Laat alle emoties toe en probeer je gedachten te verzetten.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (20) Verversen