Hallo allemaal. Sinds mijn zoontje in groep 1 zit is zijn gedrag zo veranderd. Hij zoekt zodra hij thuis komt echt alle grenzen op. Spugen, spullen gooien, etc. Nu weet ik wel waar het vandaan komt. Op school is hij zo timide en durft hij bijna niks te zeggen of te doen. Dus hij moet zich zo inhouden. Ik haal hem al eerder op van school om nog even goed te wennen en zodra ik merk dat het teveel is hou ik hem een dag thuis. Maar hoe hiermee om te gaan? Is het een fase? Herkenbaar? Vind het echt vrij lastig en zit vaak met m’n handen in het haar omdat straffen gewoon niet lijkt te helpen.
Heel herkenbaar! Veel jonge kinderen laten thuis hun emoties los na een drukke schooldag. Ze voelen zich bij jou veilig genoeg om zich te uiten. Structuur, rust en voorspelbaarheid kunnen helpen. Benoem samen zijn gevoelens (“je lijkt boos/moe”) en bied alternatieven (“zal ik je even knuffelen?”). Straf werkt vaak minder goed op deze leeftijd. Het is meestal een fase die vanzelf overgaat als hij beter aan school gewend raakt. Sterkte!
Het is een heel groot compliment voor je natuurlijk. Hij voelt zich veilig bij je en kan ontladen. Ik herken ook “probleem” gedrag van m’n dochter…
Wat ik heb gemerkt dat werkt, is nog even op het schoolplein blijven en wat spelen. Wij gaan schommelen in z’n nest schommel. Schommelen kalmeert het zenuwstelsel. Ook neem ik een flesje water mee naar school. Zodra we dan thuis zijn, laat ik alles even los. Dus niet de standaard riedel: ruim je schoenen op ect en laat haar opgaan in haar spel. Ik merk echt verschil dat wanneer we uit school meteen in de auto stappen en ik haar thuis overvraag.
Straffen gaat zeker niet werken. Hij is de hele dag uit verbinding geweest met jou , en zoekt juist weer verbinding. De insta pagina ; het onbegrepen kind kan wellicht waardevol zijn
Thuis is de veilige plek van ontladen. En dat kan ook op deze manier. Dat is gedrag wat je helemaal niet vind passen bij je kind. Heel herkenbaar. Straffen zou ik niet doen. Zoals je zelf al zegt, lijkt niet te helpen. Probeer wel wanneer hij rustig is en je met hem kan praten wat goed is om te doen wanneer hij zo boos is. Wil hij bijvoorbeeld gewoon met je op de bank zitten, spreek af geen spullen kapot gooien.. lekker schreeuwen op je eigen kamer.. maak het met hem bespreekbaar, laat voelen dat je hem ook ziet en wilt helpen wanneer hij boos is. Het is zeker pittig.
Straffen is nu niet aan de orde, dit is gedrag met een behoefte en hij doet dat dus uit onwil. Niet alle maar sommige kinderen hebben dit ook gehad, nu je het zegt ook een zoon die echt timide is op school, tot 6 jaar had hij soms echt woede-uotbarstingen. Heb hem toen alleen maar getroost en gezegd dat hij zichzelf en anderen geen pijn mag doen, of spullen kapot mag maken. Huilen, schreeuwen, kussen slaan dat mocht wel. En vooral op goede momenten met je zoon praten, wat gebeurt er in zijn hoofdje, wat wil hij dat je doet, wat geeft hem rust.
Zeker niet straffen lieve moeder. Dan straf je eigenlijk zijn gevoel. Probeer te kijken of hij het op een andere manier kan uiten. Slaan tegen een kussen, een lekker blok om fietsen/lopen buitenlucht doet vaak veel goeds. Benoem zijn gevoel en dat hij best boos en moe mag zijn en dat dat oké is. Maar dat spugen etc niet oké is. Praat er over… En misschien wat meer halve dagen naar school, ipv hele dagen?
Alle nieuwe fases zijn in het begin een beetje hobbelig. Begrip voor overprikkeling en moeite met de overgang is helemaal terecht, maar gedrag als spugen en gooien daar zou ik heel strikt op zitten. Corrigeren, en tegelijk ook zoeken naar manieren die wel helpen bij het uiten. En probeer te ontdekken wat het triggert. Of de oplossing ligt in minder school weet ik niet. Bij onze tweede had school tijdelijk een beleid op jonge kleuters dat die eerder opgehaald moesten worden de eerste periode. Nou, dan had je mijn zoon op de kast hoor. Stóm dat ie het vond om eerder weg te moeten. Toen hij de hele dag mee mocht draaien vond ie het weer prima, dan maakte hij alles mee en zat er een logische afbouw in de schooldag.
Mijn kinderen zijn altijd alle dagen en hele dagen gegaan. Ik denk dat je dan het snelste went, ipv deels thuis waarmee je misschien ook wel ‘voedt’ dat het teveel voor ze zou zijn? En de drempel juist hoger maakt. Maar heel veel ouders doen het juist wel hoor, dus er zullen heel veel ouders anders over denken dan ik. Natuurlijk waren ze wel eens moe of over overprikkeld, dan maakten we er een relaxte middag van. Of als ze stuiterend uit school kwamen, dan ging ik via de speeltuin naar huis. Vooral niet teveel vooruit denken met een kleuter was een beetje mijn motto. Elke keer even kijken hoe de vlag er bij hangt en daarop aanpassen.
Het begin vind hij vaak nog lastig maar komt altijd met 2 dikke duimen thuis. Ik vraag vaak hoe het ging door middel van z’n duimen. Hoog midden of naar beneden.
Misschien kun je een vast ritueel bedenken zodat hij thuis weer kan landen? Bij thuiskomst eerst samen op de bank/op schoot een kort verhaaltje lezen of even napraten over hoe het op school was? Dat kan echt helpen. Eet hij tussen de middag op school?
Ja heel normaal, ene kind uit dit meer dan de ander. Verbinden bij thuis komst en kaderen en idd school minderen. Niet ieder kind is direct toe aan 5 volle dagen school. Enkel hoe je er mee omgaat heeft grote impact, erken emotie en dat je hem ziet en overvraag hem niet. Overval hem niet met tal vragen, houdt het klein zoals wat fijn dat je er weer bent, mama geeft je gemist.
Hier naar school plan ik rust moment in, samen even eten of snacken en daarna kleuren of schilderen of rusten op bed, iets waar van ik weet dat ze ontprikkelt. Bij bed tijd kletsen we over school als ze wil anders niet.
Blijf in herhaling vallen welk gedrag jij wel wil zien en en zo min mogelijk welk gedrag niet. Afstraffen gaat averechts werken en meer afkeer. En even doorbijten het is een fase en een hele overgang en verandering voor de kleintjes.
Het is zijn vorm van de hele dag onderprikkeling weer balanceren. Straffen is inderdaad niet nodig, en bij sommigen is het een fase, bij anderen hoort het erbij. Wat je wel kunt kijken is hoe kun je dit samen oplossen, hoe kan hij die balans sneller terugvinden...en dat is voor elk kind anders.
Is hij wel al een soort opvang gewend? Anders is het ook een enorme overgang en vraagt het nog tijd. Kan je kind al gevoelens verwoorden? Is er een klik met de juf? Doet je kind wel mee? De kleurenmonstertjes zijn echt een aanrader vanaf 2 a 3 jaar. Daar kan je niet vroeg genoeg mee beginnen. Elke dag even checken bij elkaar: hoe gaat het vandaag mbv die monstertjes.
En als er frustratie is, zou ik dat benoemen en kijken hoe je in verbinding kan komen. Je kind heeft jou nodig om te reguleren. Dus niet alleen straffen (alleen als er echt dingen kapot gaan of slaan) maar ook leren welk gedrag weg en op welke manier wel ontladen. De eerste twee week ben ik veel gaan zingen en dansen en knuffelen met mijn dochter. Hielp erg. En ze gaat standaard een halve dag waardoor het behapbaar blijft voor nu
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (14) Verversen