Ik wil even wat van me af schrijven. Ik zit nu al 3 uur in tranen. Ik ben nu 14 weken zwanger. Voor mijn gevoel zit het gewoon niet goed deze zwangerschap. Eerder een miskraam (missed abortion) gehad. Toen gaven de verloskundige aan dat wanneer geen bloedverlies is, ik me geen zorgen hoefde te maken. Mijn gevoel bleek toen helaas te kloppen.
Ik heb veel angstgedachten en wil alles controleren en in de hand houden. Deze zwangerschap ben ik zo onzeker. Ik heb al heel veel echo’s gehad, ter bevestiging of het nu goed is. Vorige week dinsdag heb ik bij de verloskundige het hartje gehoord. Sinds vrijdag sloeg de angst weer bij mij toe. Ik zie nog geen buikje en voel nog niks. Mijn gedachten zijn: het kindje ligt dood onderin mijn buik. Het hartje klopt niet meer! Ik heb dus een verschrikkelijk weekend gehad. En dat terwijl mijn zoontje ook nog jarig was. ’s Middags kon ik me even van gedachten eraf zetten toen familie langs kwam. Ik heb echt enorme angstgedachten. Ik kan gewoon helemaal niet de dag doorkomen, zonder hier aan te denken. Vanochtend heb ik dan ook de verloskundige opgebeld. Ik kreeg een waarneemster. Zij vertelde mij dat ik wel even langs mag komen om naar het hartje te luisteren om mij te geruststellen. Pff wat was ik opgelucht dat ik langs mocht komen. Rond 12:15 mocht ik komen. Mijn verloskundige was er ook weer en ik mocht niet het hartje luisteren! Ze gaf aan dat ze hier niet mee aan de gang blijft. Het is mijn angst en zit in mijn hoofd. En ja het kan niet goed zijn, maar dan zou ik daar de volgende controle (a.s. vrijdag) ook wel achter komen. A.s. vrijdag heb ik een gesprek met haar hoe ze de zwangerschap verder gaan begeleiden (POP-poli). Ik ben zo boos en verdrietig naar huis gegaan. Ergens weet ik dat het zo wel werkt. Op het moment dat ik nu toe geef aan die angst/controleprikkel, dan ben ik maar voor even gerustgesteld, maar slaat de twijfel toch weer snel toe. Maar anderzijds… zij hadden het tijdens mijn vorige zwangerschap ook mis! En toen was het ook niet goed! Pfff ik ben nu zo in paniek en kan niet anders dan huilen (en denken dat het kindje dood is)… Is dit herkenbaar voor jullie? Wie had dit ook en hoe ben je de zwangerschap doorgekomen? Ik vind deze zwangerschap echt verschrikkelijk (ik vind het ook erg om dat te moeten zeggen)
dank jullie wel voor jullie reacties! ergens weet ik wel dat de verloskundige gelijk heeft. Als ze maandag had geluisterd, had ik nu ook weer in de stress gezeten of het wel goed is.
En ook al zou het nu niet goed zijn, dan kan ze er nu niks aan doen. Hoe moeilijk het ook is, gewoon af wachten... Wel fijn om jullie reacties te lezen! en een doppler ga ik niet aanschaffen, want dan raak ik echt in paniek als ik niks kan vinden Of ik zit er ieder uur mee op mijn buik
Mijn eerste zwangerschap eindigde in een miskraam. Deze keer ben ik daardoor ook heel onzeker geweest vooral in de weken tot de eerste echo. De avond vantevoren heb ik liggen snikken in bed, zo overtuigd was ik dat bij de echo zou blijken dat het kindje dood was.
Inmiddels ben ik 17 weken (heb trouwens ook nog niet of nauwelijks een buik). Ik heb 2 echo`s gehad en een keer naar de hartslag geluisterd, fantastisch is dat! Ik moet nu wachten tot de 20 weken echo en als ik er teveel over nadenk wordt ik bang dat er dan blijkt dat mijn kindje zo`n ernstige afwijking heeft dat de zwangerschap moet stoppen, etc. Vooral dus niet te veel nadenken helpt.
Je schrijft dat je het even van je af kon zetten toen er familie langs kwam. Zou dat misschien helpen, veel proberen af te spreken met familie of vrienden, leuke dingen doen met je zoontje. Of doe iets aan sport/yoga of een andere hobby zodat je je gedachten even op iets anders concentreert.
Ik ben het eens met wat anderen al gezegd hebben, de angstgedachten lijken bij jou wel zo heftig te zijn, dat het waarschijnlijk een goed idee is om eens met een therapeut te praten.
Mijn eerste was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik wist dat het niet klopte en het ergste was dat niemand me geloofde. Volgende zwangerschap was ik ook onzeker geworden Ik heb zelf twee extra echoos laten doen zodat ik die lange tussenpozen haar ook kon zien/hore. en ik had een doppler gekocht. Blijf positief denken
Had je bij je missed abortion eerst perfecte echo.s ? Of was het bij de eerste echo al mis.
Ik heb twee missed abortions gehad en daarna twee gezonde kinderen. Ik vond het wel spannend maar na de 12 weken bad ik er wel goed gevoel over. Al was ik pas echt gerust toen ze geboren waren maar ook dan kan er natuurlijk altijd wat fout gaan. Als je echt zulke angstgedachten hebt dan zou ik naar de praktijkondersteuner van je huisarts gaan. Die kan je wel helpen. Het zijn natuurlijk alleen maar gedachten......
Pfff ik herken het helemaal maar ik heb helemaal niks meegemaakt mijn dochter is mijn eerste maar vanaf het begin was ik bang met mijn zwangerschap en met de klap op de vuurpijl kreeg ik uitgerekend met 12 weken bloedverlies ... maar er was niks aan de hand baby was in orde waarschijnlijk was het gewoon een ader dat geknapt was niks ernstig ... Toen bleef ik bang ... 27 weken kreeg ik te horen dat ik zwangerschap suiker had 29 weken beginnen met spuiten elke week een echo elke week naar de ziekenhuis 32 weken weer bloeding bleek een blaasontsteking te hebben waardoor ik weeën kreeg en zij bijna werd geboren gelukkig bleef ze zitten 36 weken toren hoge bloeddruk en met 37 weken werd ik ingeleid ... Ze kwam en alles was goed gezond en sterk stevig poppie ... wat ook niet hielp is dat ik van alles en nog wat ging lezen de engste verhalen dus soms was ik wel 3x in de week in de ziekenhuis dus ik snap je heel goed helaas gebeurde er steeds iets met me waardoor ik niet echt kon genieten van de zwangerschap dus geniet ik nu maar dubbel op
ik zit ook bij de poli wegens angst en dwanggedachten, herken het precies wat je zegt! en het enige wat je kunt is wachten tot je over een paar weekjes dagelijks voelt, en ik had een angelsound gekocht, als ik echt gek werd ging ik even hartje luisteren, maar het komt ook vaak voor dat moeders daar juist onzeker van worden omdat het soms even zoeken is... ik gebruik een lage dosering antidepressivum en een lage dosering antipsychotica tegen die gedachten, als ze je dat aanraden raad ik jou ook zeker aan het te doen! je zwangerschap word er zo`n stuk relaxter van! de gedachten bekruipen me nog wel (ben nu 37,5 week zwanger) maar ze gaan minder diep. waar ga je naar de POP poli?
Is dit niet misschien meer iets voor de huisarts? Aangezien het eigenlijk niets met de baby te maken heeft maar met jou en jouw gedachten.
Je hebt dinsdag het hartje nog gehoord, en vrijdag raak je in paniek. Maar je kunt niet van de VK verwachten dat je elke halve week langs mag komen voor een echo oid.
In jouw hoofd moet een knop om, en die is lastig om te zetten gezien de geschiedenis, logisch. Maar misschien ben je meer gebaat bij een therapeut oid.
ooh, ik snap je zo goed! Ook ik ben de eerste 20 weken van mijn zwangerschap doodongerust geweest.
Elke gedachte wordt versterkt door een andere gedachte, en voor je het weet denk je niet meer logisch na.
Mijn dochter overleed na 16 weken zwangerschap. Ik wist vanaf dag 1 dat het niet goed zou gaan, terwijl de vk me niet serieus nam. Alles zag er toch goed uit?
Mijn tip is ook: Zoek een andere vk. niet omdat ze niet goed zijn, maar vanwege jou persoonlijke ervaringen.
Mij heeft het heel erg geholpen. Nieuwe mensen, andere ervaringen, en vooral dat je niet steeds weer de gedachte hebt dat ze het de vorige keer fout hadden. Een nieuwe start
Ik zou als ik jou was een andere verloskundige zoeken.
En inderdaad het loslaten en geen extra echos ed vragen.
Ik hoor in jouw verhaal veel verwijten naar de verloskundige toe. Maar ze hebben wel gelijk, er kan zo veel mis gaan. Daarom zijn kinderen echte wonderen ondanks dat er dagelijks zo veel geboren worden. Vind je angst niet onredelijk had ik ook. veel sterkte!
Ik denk dat iedere zwangere wel haar onzekere momenten in de zwangerschap heeft en vooral na een eerdere miskraam, maar bij jou is het wel heel erg extreem. Ik vind het wel jammer dat de verloskundige jou onjuist heeft behandeld. Je was er dan toch, even naar het hartje luisteren had prima gekund en dan had ze alsnog haar preek kunnen geven (wellicht iets genuanceerder). Toch zal je het los moeten laten. Stress die jij nu hebt, is ook niet goed voor de baby. Begin zeker niet aan een doppler. Dan zie ik het volgende al gebeuren: jij kan het hartje niet vinden (het vinden van het hartje, vooral vroeg in de zwangerschap, is een behoorlijke uitdaging met een thuisdoppler) en dan raak jij direct in paniek. Bovendien zegt het horen van het hartje jou als leek alleen maar dat het klopt. Een arts kan ook nog horen of het hartje goed klopt. Vandaar dat artsen niet zo happig zijn op het gebruik hiervan. Tenslotte, je mag gerust een zwangerschap verschrikkelijk vinden. Zwanger zijn was ook zeker niet mijn hobby.
Pff, heftig hoor. Ik heb, in mindere mate, ook last gehad van angsten tijdens mijn laatste zwangerschap. Dit terwijl ik helemaal geen verlies-ervaring heb! Volgens mij was het bij mij echt hormonaal, ik reageerde gewoon overal supergevoelig op en was continue aan het doemdenken. Ik was me bewust van dit proces is mijn hoofd en heb op die manier de angsten kunnen `verdragen`. Heel veel succes tijdens je zwangerschap!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (13) Verversen