Ik stel toch maar even de vraag. Ik vraag me af of iemand dit misschien herkent en hoe ik hier het best mee om ga. Onze oudste had dit niet dus ik herken het niet.
Sinds onze dochter 9 maanden is is ze enorm aanhankelijk. Ik dacht eerst dat het een fase was met verlatingsangst, maar het lijkt alsmaar erger te worden. Ze is nu bijna 14 maanden. Ze speelt niet of nauwelijks zelf, wil het liefst de hele dag door mij vermaakt worden, maar ook echt op schoot en bij mij willen hangen. En het liefst de hele dag getild worden. Ze is bij mij ook altijd heel pieperig. Ze moet mij continue in haar zicht hebben anders zet ze het op het krijsen. Naar mijn man toe heeft ze dit veel minder. Als ik mijn oudste aandacht geef of haar aanraak (knuffelen of haar haren doen) begint ze ook te huilen en wil direct weer bij mij. Als baby had ze ook veel huid op huid contact nodig, want daar werd ze rustig van. Ze sliep ook het liefst op een van onze borst of in de draagzak. Ik vind het soms best lastig, want ik geef haar met alle liefde wat ze nodig heeft, maar bijvoorbeeld in de auto, of tijdens winkelen of wandelen kan ik haar niet altijd bij me houden want ze word te zwaar voor de draagzak. Overdag kom ik bijna nergens aan toe. Ze moet uiteraard ook leren dat ik soms mijn ding moet doen, maar dat gekrijs dan de hele tijd😖. In hoeverre kan ik dit sturen? Is het normaal gedrag of zit er meer achter? Word het vanzelf beter of moet ik hier iets mee? Zoals ik al zei, onze oudste was totaal het tegenovergestelde.
Hier vanaf dag 1 mega aanhankelijk. Het is mijn 4e kindje en heb dit ook nog nooit mee gemaakt. Dag en nacht in de slaapzak de eerste 8 weken. Slapen is nog steeds een ramp. Een echt huilbaby. Hij is nu 12.5 maand, maar na een jaar geen verbetering. Zo herkenbaar je verhaal, dat gehang en continu dat gehuil. Ik kan er ook niet meer tegen. Loop nu bij de psycholoog en mijn gezondheid is ook erg achteruit gegaan op alle vlakken. Hele gezin lijkt ontwricht sinds de komst van de 4e. Ik denk dat het karakter is en ben bang dat dit voorlopig ook nog wel blijft, ben al blij als hij s nachts een keer gaat slapen. We zijn doodmoe, mijn man gisteren zn hele auto total loss gereden door alle vermoeidheid. Als iemand de oplossing heeft, houd ik me aanbevolen.
De oplossing ligt buiten je kind, want die kan nog wel jaren moeilijk slapen. probeer op andere momenten rust etc te creëren voor jezelf. Iets vaker oppas of kdv. Iets minder veel verwachten van jezelf tav overige dingen. Hulp in de huishouding. Om en om bijtanken op de logeer of elders. Iemand die met je meekijkt/waar je je kan uitspreken. Wij hebben ook zware 18 maanden gekend, en hebben toen verschillende stappen moeten zetten om de balans weer verkrijgen. Dat is gelukt! Maar een stressvolle tijd was het wel!
Stapt hij al? Hier beterde het wel 'iets' eenmaal ze zelf kon stappen. Misschien is daar nog wat 'hoop'. Al is ze nog steeds heel erg pittig hoor. Koken is echt een uitdaging, ze blijft maar huilen. Of naar de winkel gaan. Baahh!! Gezellig tafelzitten met zn allen zit er ook helemaal niet in, ze zet het op krijsen. Maar Soms gewoon even laten doen en je ding doen. Heel veel moed!!!
Je doet het top. Soms hoort het ook bij een karakter. Mijn oudste is enorm aanhankelijk. Had ook veel moeite met de speelzaal en de start op de basisschool. Wat hij mist haalt zijn broertje dubbel en dwars in. Die gaat altijd op boevenpad. Als ik moest koken had hij ook een spatel in zijn eigen pan. Als ik op de wc zat, zat hij er naast. Hij krijgt nu psychomotorische therapie, waarin hij letterlijk van zich af leert schoppen. Dat lijkt wel iets te doen, maar is weer niet vanaf een jonge leeftijd. Leg uit wat je doet, waarom je het doet en wat je in die tijd van haar verwacht.
Hier viel het niet te sturen. Van huilbaby naar huilpeuter 🙃. We geven niet altijd toe hoor, maar het blijft echt (zwaar) aanwezig. Ze heeft een pittig karaktertje.
Ik herken alleen het huilen als ik naar de gang ging (uit zicht) rondom die leeftijd. Dat heeft misschien wel 9 maanden geduurd hoor, erg lang. In het begin ging ik heel kort weg (wc) en zingen/blijven kletsen, maar op den duur tegen mijzelf gezegd: dan huilt ze maar even kort, ze leert wel dat ik altijd snel terugben. Het huilen stopte daarmee vanzelf, al merk ik dat ze toch vaak voor de deur op mij wacht als ik nu even voor iets naar boven ben geweest. Ze doet dit overigens ook bij mijn man als die alleen thuis is. Onze dochter was verder wel altijd erg vrij als wij in de ruimte waren, dus dat herken ik niet. Lijkt me best pittig. Ik zou een beetje gaan oefenen, jij mag even spelen, ik doe even …. (In het zicht). Hoe reageer je op haar als ze even huilt? Ik ging dat lang uit de weg omdat ik er stress van kreeg (hevig slaaptekort hier gehad) maar op den duur bij mijzelf de knop om gezet. Dan huilt ze maar even kort en die instelling hielp ons allebei denk ik
Ik krijg ook echt stress van het gehuil, en omdat ik momenteel chronische migraine heb kan ik heel slecht tegen de prikkels van het huilen. En ze slaapt ook nog geen nacht door, dus we hebben inderdaad ook erg slaap te kort.
Ja dat is heel zwaar dan hè. Hier ook pas met 18 maanden af en toe een nacht doorslapen. Je kunt dan minder veel hebben overdag, helemaal met migraine 😏
Is je woonkamer veilig of heb je een box? Dan zou ik gewoon zeggen dat je even naar boven gaat om de was op te ruimen en laat je haar beneden. Je begint met 30 seconden, dan maak je het elke 2 dagen 10 seconden langer. Als het voortkomt uit verlatingsangst kan ze dit vertrouwen aanleren. Vastzetten in de stoel hielp hier ook goed. Een activiteit op het bordje geven en gewoon naast je zetten. Dan kan je zelf misschien rustig koken ofzo. En in die fase deed ik alles samen. Hij kreeg ook een doek met schoonmaken, hielp mee stofzuigen en opruimen, was "opvouwen", tafel dekken en afruimen. (Weet niet of ze al loopt?) Wandelwagen omdraaien naar je toe? Wij hebben ook een tijdje de autostoel op de voorstoel gezet. Kan opzich geen kwaad, al is achterin volgens mij een iets veiligere plek bij een ongeluk.
Alles is een fase en dit is een lastige fase. Je kan er in mee gaan of probeert zelf liefdevol ruimte te creëren. Je kan uitleggen dat het nu bijvoorbeeld even niet kan maar zo meteen als ik dit of dat gedaan heb wel. Probeer in verbinding te blijven en betrek haar bij bijvoorbeeld het haren kammen. Neem haar mee en zeg ik ga jouw zus haar haren kammen wil je helpen etc. Je kan het ook laten gebeuren dus dat ze even tegengas geeft, je zal zelf even dan op je tanden moeten bijten. Zou het zeker niet negeren of iets gewoon uitleggen meer kan je niet doen
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (17) Verversen