Ik moet even van mij afschrijven. Ik heb er even over getwijfeld of ik het anoniem zou doen, maar ik doe het gewoon zo, en neem de vervelende reacties mochten die komen voor lief. Eergisteren is mijn dochter bij mij gekomen met een positieve zwangerschaps test. Ik heb hier kalm op gereageerd en verwachte eigenlijk al dat ze hiermee zou komen. Al een aantal dagen klaagde zij dat ze over tijd was. Ik ben op zijn zachtst gezegd niet blij. Zij heeft al anderhalf jaar een vriend. Echt een lieverd. En een vrij serieuze jongen, in de zin van... nadenken over de toekomst. beleefd. Alles. Maar dan nu toch dit.... Ik weet dat mijn dochter haar pil niet slikt. Zij heeft het afgelopen jaar 2 soorten pillen gebruikt. En van beide werd ze erg ziek. Ik heb haar gezegd dat dit even tijd nodig heeft in haar lichaam om te stabiliseren, maar ze weigerde de pil door te slikken. Afijn. Ik heb haar zovaak op het hart gedrukt dan WEL condooms te gaan gebruiken. En ook tegen haar vriend hebben we dit geopperd. sterker nog mijn moeder heeft het nog gezegd met een hoop gegiechel en gelach. Anders haal ik het is er nog gezegd. Maar je krijgt antwoorden als.. "jaaaaaahhh,,, ik ben niet achterlijk..... mehhhhhh", "Tuurlijk!!.. Ja mammm.... En nu zitten we dus in deze situatie. Ze vinden condooms te duur en wouden dit niet vragen aan mij. Terwijl ik zooo ontzettend open ben en alles, werkelijk alles is bespreekbaar. Ze durft me wel elke week dure kleding toe te sturen die ze eigenlijk wel besteld wilt hebben, ook durft ze te vragen voor een kado over de 100eu om aan haar vriend te geven. En nu gaat ze zeggen.. ik vond die condooms te duur om te vragen, terwijl ik in de veronderstelling was -gezien hun reacties- dat ze deze gewoon haalde en ook gebruikte! Geen huis.. 0 euro op de bank. Beide geen baan. Beide nog volop op school. Beide echt nog kinderen. Vooral mijn dochter. Mijn dochter heeft totaal geen verantwoordelijkheid gevoel. Daar haar vriend echt gedreven is en een heel toekomst plan heeft, heeft mijn dochter er allemaal niet zoveel zin in. Ik maak morgens nog de broodjes voor school, pak de fiets uit de schuur. Nu zegt mijn dochter dat ze de zwangerschap wilt laten afbreken, en ik ben het hier ook meer dan mee eens. Maar ik hoor dus tussen de zinnen door weer allemaal excuses. Nou... Ik wil het niet hoor. Echt niet. Ik weet namelijk wie de Sjaak is. En ik heb hier niet voor gekozen. Ik heb voor mijzelf echt heel bewust gekozen dat ik niet meer kinderen wil. Ik loop momenteel bij de arts met onduidbare klachten in de reuma hoek. We hebben een eigen zaak die niet echt goed loopt nu deze corona ellende speelt. kortom ik ben een beetje in paniek. vanmiddag moet ik met haar naar de huisarts voor een gesprekje. Want ik had op mijn dochter haar aanvraag de abortuskliniek gebeld. Daar kan ze terecht mits een doorverwijzing van de huisarts. Maar ik ben dus bang dat ze in ene gekke sprongen wilt maken en ik als ouder met mijn rug tegen de muur sta. Ik weet dat hier meer moeders zijn met jongere kinderen en deze problemen nog een ver van de bed show zijn. Maar is er iemand die mij hierin wat steun kan bieden.
Ik vind het heel mooi dat je dit deelt.ook vind ik dat je met haar moet praten over wat als je het weghaalt. je geest doet echt wat kan een kwelling voor leven worden.Ik zou zelf het laten komen.Ik lees dat jij tot 9 wkn zou kunnen weg halen nou zodra het hartje klopt meestal in week 6 dan zou ik het al niet meer doen
Ik ga jullie even allemaal op deze manier beantwoorden! Ik zou jullie allemaal persoonlijk wat willen terug sturen, maar ik heb zoveel lieve berichten gekregen, dat ik daar een dagtaak aan ga hebben 😅 maar wou even zeggen dat ik het echt hartverwarmend vind. En op 1 bericht na, is niemand gemeen geweest in zijn antwoorden. Mijn dochter is 15 en word in november 16. Haar vriend is net 17 geworden. Ze zijn al anderhalf jaar dikke mik. En dat is helemaal prima. Haar vriend vond de schrik groot maar komt nog steeds elke dag trouw hierheen en verteld mijn dochter dat het allemaal goed komt. Ik betrek hem hier zeker in! Ja hoor, geen twijfel. Hij is toch de papa. Ik ben ook nooit boos geweest op hem. Heb hem wel gezegd dat ik het ongelovelijk dom vind, daar ik het zo vaak over condooms heb gehad. Maar goed. Het is nu wat het is. Afgelopen vrijdag zijn we bij de huisarts geweest. Ook daar is mijn dochter haar vriend mee naartoe gegaan. Ik heb ze gezegd dat ze daar alles konden zeggen en vragen. Ook al denken ze dat het dingen zijn die ik niet leuk vind. Ook heb ik mijn dochter gewezen op het FIOM. Bedankt voor deze tip meiden! In mijn paniek was ik helemaal vergeten van het FIOM. Ik heb haar gezegd dat ze hiernaar toe kan bellen of een chat kan starten! Gister ben ik even met haar naar een gezellig plekje gegaan en daar hebben we warme choco gedronken en even geklets. Ze zij dat ze echt wel achter abortus staat omdat ze voelt dat ze het kindje nu niks kan geven. Ik heb haar wel gezegd dat ondanks ik denk dat het de beste beslissing is. Er altijd overal wel een oplossing voor is. We hebben 1 kamer over boven. En ik bedoel... als iets er is dan zal het zo ie zo geliefd zijn. Financieel is het niet de beste tijd. We hebben echt serieuze schulden. Maar goed... we verzinnen wel wat. Marktplaats.. vrienden, familie. Toch denkt ze wel echt achter haar beslissing te staan. En haar vriend ook. Maandag is er dus een afspraak gemaakt nu we de doorverwijzing hebben van de huisarts. Voor de persoon(en) die denken dat ik of mijn kind daar luchtig over denken. NEE. tuurlijk niet. Mijn hart ging als een tierelier toen ik gister ochtend belde voor een afspraak. En ik zie dat mijn dochter het ook moeilijk vind ondanks haar standvastigheid. Ik weet niet hoe ver zij is. Want ze begon dat ze ongeveer 2 weken te laat was. Maar nu zegt ze dat zij 11aug de laatste keer ongesteld werd. (Zij heeft altijd een hele rare lange cyclus) Ik ga het zien. Want ik mag gelukkig mee maandag. En als er een mensje terug zwaait op de echo dan weet ik niet hoe ik zal reageren. Dat vind ik de allerergste gedachte. Ik heb voor mijzelf namelijk een grens waarbinnen ik vind dat het moet gebeuren. En die grens is 9weken. En nu hangt het daar dus om 😬 ik vind... vanaf 9 weken zijn er dingen ontwikkeld etc, waardoor ik het niet meer kan zien als.. een begin van iets wat nog net niks is. Vanaf 9 weken is het voor mij iets. Dan gaat het ook wiebelen en dan komt er vorm in zijn er vingertjes etc. Moeilijk moeilijk. Want het gaat hier om mijn dochter van 15. En iedereen die een tienermoeder kent waarbij het is goed gekomen. Ik was zelf 18 toen mijn dochter geboren werd. Ik heb hieronder al eerder iets daarover verteld in de antwoorden. Maar.. het heeft mij geen goed gedaan ondanks de steun van de ouders en ondanks wij wel een baan hadden en een huisje. Dus ook wel bedankt voor de positieve feedback! Dat is ook fijn om te horen. We gaan het zien maandag. Ik heb verteld hoe het in zijn werk gaat. En dat ze, ook al heeft ze al een infuusje en al. Tot het laatste moment mag zeggen ik doe het toch niet. Ze niet hoeft te denken. Mama is hier nu niet en ik ben met allemaal vreemde volwassenen. Ze mag altijd zeggen stop. En misschien roep ik zelf wel stop zodra ik de echo zie en het al te ver heen blijkt. Ik ga jullie dat zeker laten weten.
Nu ik ga nog proberen op wat individuele berichten te reageren. Maar ik ga een bedankje eruit gooien. Ik weet dan niet of automatisch het topic sluit. Dat is dan niet de bedoeling! Weet dat ik jullie gezien heb en dankbaar ben..
Ik was 16 dat ik zwanger werd en 17 dat mijn zoon is geboren. Ik woonde bij mijn moeder en ondanks dat ze het er niet mee eens was, is ze daar altijd voor me geweest. Ze heeft me nooit laten vallen. Dankzij haar kon ik verder leren, mbo en hbo gedaan, zij hielp mij met me zoon opvangen zodat ik naar school kon. Uiteindelijk nu 21 jaar later, heb ik een prachtige zoon( waar mijn moeder niet zonder kan) en ben ik goed terecht gekomen. Ik heb al 13 jaar dezelfde werkgever, heb een huis gekocht ( alleen) ben nu nog 3 kids verder en alles is goed. Mijn 1e zoon was mijn inspiratie en mijn drive, om te komen waar ik nu ben! Al 21 jaar aan mijn zijde. Niet weg te denken uit ons leven. Het hoeft noet altijd verkeerd te gaan, zonder me moeder had ik het niet gered. Blijf achter je dochter staan, no matter what!
Hier ook in mijn dichtbije omgeving meegemaakt dat meisje was ook 15 en haar vriend 17. Ze zijn er allebei voor gegaan. En ze is er door veranderd in positieve zin. Heel zelfstandig geworden haar havo afgemaakt en werken beide nu. Ik zou als ik voor de keuze stond zeker geen abortus kiezen.
Wat ik mij nog afvroeg, hoeveel weken zwanger denkt je dochter nu te zijn en hoe denkt de vriend van je dochter erover? Misschien is het verstandig om ook met zijn ouders om tafel te gaan en alle opties te bepreken.
Ik hoop dat je dochter een keuze maakt waar ze echt 100% achter staat en niet een keuze omdat anderen dat graag zo zouden zien. Er wordt naar mijn mening vaak te licht gedacht over abortus.
Ze moet zelf de beslissing maken met haar vriend.als jij hier op aandringt Heb je kans later verwijten te gaan krijgen.Ik zou zelf niet achter een abortus staan zou helpen met wat ik kan en zo zouden er vast nog meer zijn die bij willen springen waar nodig is we hebben allemaal wel is hulp nodig.mocht ze er voor gaan zou ze vast groeien in de studie.je hoort vaak ze hebben niks stabiel zijn oké wat is niks hebben.ook kan alles stuk gaan als je een baan hebt relatie niks is zeker.wat ze ook besluit sterkte
Oh wat ontzettend moeilijk zeg. Condooms zijn duur...Maar een baby kost meer geld. Maar goed dat station is voorbij nu. Bij een abortus kliniek gaan gesprekken en bedenk dagen voor de daadwerkelijke uitvoering van de handeling vooraf. Ik denk dat jou dochter goed geïnformeerd haar eigen beslissing moet maken en de kliniek / huisarts kan die informatie geven. Als moeder kun je haar het beste ondersteunen en dag & nacht voor haar klaar staan. Welke optie het ook word steun kan ze wel gebruiken. p.s. adoptie is ook een optie, ik gooi het er maar even in.
Is je dochter 15? Ik zou idd achter een abortus staan in dit geval. Hoe moeilijk ook (spreek uit eigen ervaring), ze is nog zo jong. En dan kunnen ze vaak wel een spiraaltje plaatsen meteen. Natuurlijk moet zij hier zelf achterstaan en zorg voor voldoende nazorg..:
Wat een vervelende situatie. Ik snap wel dat jij hier niet alleen voor wil opdraaien. Maar dat moet ook niet!
Ik zou niet te snel ‘toegeven’ aan abortus. Dit kan dan ook gezien worden als een ‘makkelijke’ oplossing.
Ik zou in deze situatie er voor kiezen om het kindje te houden. En als ouders van beide ondersteunen waar nodig. Maar ik zou deze tieners vooral veel stimuleren om het zelf te doen. Ze laten inzien wat de gevolgen zijn van hun daden.
Sterkte de komende tijd met he5 nemen van beslissingen.
Heftig. Ik heb maar één advies. Laat haar niets doen waar ze spijt van krijgt. Ze is nog wel erg jong hoor, maar iets doen waar twijfels bij zitten is ook geen goed plan. Want dan is de kans groot dat ze op den duur spijt krijgt. Daarbij is het erg belangrijk dat je met haar gaat praten. Ook de mening en het verhaal van haar vriend is erg belangrijk in dit proces.
Ik mis hierin nog de visie van haar vriend. Wat vindt hij hiervan? Wil hij ook abortus, of wil hij het kindje liever laten komen? Hoe staan zijn ouders hierin? Jullie kinderen zullen hulp nodig hebben bij het worden van ouders, maar dat betekent niet dat die hulp alleen van jou af moet komen. Zij worden net zo goed grootouders als jullie, hij wordt net zoveel vader, als jouw dochter moeder.
ikzelf was 16 toen ik los door de pil zwanger werd.. ik ging nog naar school en mijn vriend had wel een job als militair in het leger. Ikzelf had toendertijd wel heel veel hulp van mijn schoonouders, we woonden bij hun in (hadden wel een heel groot huis) en we gaven ook €500 huur af incl eten dit vonden we meer dan normaal! doordeweeks ging ik naar school mijn schoonmama was huismoeder dus zorgde overdag voor mijn zoontje, savonds na school zorgde ik voor hem en ik ging om het weekend vakantiejob doen (extra inkomsten)... Ikzelfheb nooit maar dan ook nooit gedacht aan een abortus, en al een geluk mijn vriend ook niet. Ik heb uiteindelijk mijn diploma gehaald en ben nu zorgkundige in een rusthuis. Toendertijd hadden wij wel inkomsten ondanks dat ik nog naar school ging partner had 1400/1500 loon + ik kreeg kindergeld voor mezelf + mijn zoontje samen €500 (ikzelf ben wees dus was verhoogd) en ik had dan ook tweewekelijks nog wat extra als vakantiejobber. Wij gaven dus €500 huur af + vaak nog wat extra voor eten... Ik werd tijdens school plots uit de klas gerukt en kreeg een gesprek van CLB -- dit zijn je optie's : Weg laten halen of afstaan ter adoptie. Euhmmm pardon? ik was 16 maar stond al zeer sterk in mijn schoenen. Mijn schoonmama opgebeld en ze is me meteen komen ophalen op school, verschrikkelijk dat ze mij zomaar pushten en probeerden om mij te praten.. Ondertussen een knap blond kereltje van 7 jaar oud! mooiste geschenk ooit.. relatie met de papa is wel misgelopen maar dit heeft een totaal andere reden.. ikzelf zou eens heel goed met haar praten het is allemaal niet niks wat jij maar ook zij meemaakt. Vooral praten praten praten.. Geef haar misschien ook even de tijd om er tegoei over na te denken en wat haar keuze ook is accepteer dit. Het is heel lastig maar probeer haar te steunen. Mijn moeder heeft mij op straat gezet de moment dat ze wist dat ik zwanger was. En kijk me nu diploma, vast werk, mooi appartement, mooie auto, tweede prachtige zoon erbij, vaste relatie.. Mijn moeder wilt sinds kort na 7jaar terug contact maar dit is voor mij niet meer nodig. Ik heb alles maar dan ook alles alleen moeten doorstaan, zwangerschap, spoedkeizersnede, getrouwd.. nooit heeft ze iets van zich laten horen. De breuk met mijn moeder omwille van mijn zwangerschap heeft mij voor de rest van mijn leven een litteken gegeven, ik was in shock toe ik wist dat ik zwanger was en mijn moeder ook maar zomaar op straat zetten sorry maar dat doe je niet.. Waar een wil is is een weg.. - Stel dat ze een abortus wilt zorg dan aub dat ze hier 100% achter staat - Geef haar eerst alle info over abortus, adoptie, kindje zelf houden.. - Stel dat ze het kindje zelf wilt houden lees je dan zeker in over het financiele, je krijgt een geboortepremie, kindergeld, er zijn heel vaak zo prachtige tweedehands spulletjes te koop & of je nu nieuw of tweedehands koopt daardoor zie je je kindje toch niet minder graag?
Het is een enorm moeilijke keuze maar laat het eerst even bezinken voor jullie misschien de rest van jullie leven lang spijt gaan krijgen van een keuze die misschien te snel is genomen in een paniek reactie..
Heel veel sterkte toegewenst in deze moeilijke tijd maar jullie komen er zeker sterker uit samen, wees niet kwaad het is nu zo.. nu is het kwestie van de juiste keuze te maken en die kan alleen je dochter 🍀 je mag zeker je mening zeggen maar dwing haar niet tot iets want misschien krijgt ze spijt en gaat ze het haar hele leven het jou verwijten dat je haar gedwongen hebt..
Ik heb een hele harde mening in dit verhaal, en heb deze ook laten weten aan de topic startster. Maar potverdomme, ik heb jouw verhaal met de tranen over mijn wangen zitten lezen. Dat mag ook gezegd worden. je bent goed terecht gekomen meid, en heel goed om te lezen hoe sterk je op die leeftijd was en steun ontving.
Bel het Fiom! En ik vind, in tegenstelling tot bijna alle andere dames hier, dat jij als moeder en straks mede opvoeder, mede financier en degene wiens leven OOK op zijn kop staat dat je weldegelijk iets te zeggen hebt.
15 jaar. Dat is je jeugd. Geen tijd om moeder te worden. Een nee abortus is geen anticonceptie maar laten we ook niet doen alsof je een voldragen kind weghaald hè?
Wees eens heel eerlijk over de harde gevolgen van een kind op je 15e anno 2020.
- armoede val (zoals TO aangeeft, zij hebben het niet breed) - kansen dat de dochter van TO haar opleiding afmaakt nemen rap af. - stabiele relatie is vaak ver te zoeken, wat juist belangrijk is voor de ontwikkeling van een kind. - en even later, tienermoederschap gaat vaak van generatie op generatie over... Zo ook in dit topic en een aantal reacties.
En een kind in deze omstandigheden groot brengen vind ik schadelijker dan je eigen schuldgevoel niet willen ervaren. Kies voor je kind, en soms betekend dat dat op een bepaald moment in je leven abortus een betere optie is.
En schiet er als de sodemieter een spiraal aan. Wat seks hebben doen ze toch wel.
Verder, en dat meen ik echt: wat ben jij een lieve moeder, echt!
Dit is écht een keuze van je dochter. Steun haar, ga met haar mee, maar duw haar nooit richting abortus als ze daarover twijfels heeft. Ze zal het jou altijd kwalijk nemen. Daarnaast vind ik abortus ook geen vorm van anticonceptie en zo wordt het nu wel gebruikt.
Hoi lieve allemaal !!! Wat onwijs veel reacties. Bedankt alvast. Ik ben echt overweldigd !! Ik ga later even wat individuele reacties geven ook op de onwijs lieve prive berichten. Ik heb het vandaag nog heel even druk! Maar wou even een teken geven dat ik jullie berichten zie en dat ik er heel blij mee ben. Want jullie hebben echt moeite gedaan. Zo lief. Word dus vervolgd
Okeee lang getwijfeld om dit te typen want ik praat er nooit zo over maar oké . Ik was zelf een kind dat zwanger was .. ik was 15, soort van verkracht door mijn beste vriend. Hij was niet eens klaargekomen volgens mij, had hem snel van me afgeduwd.
Ik heb er lang niet bij stil gestaan, werd nog een soort van ongesteld. Ik had dit verhaal tegen m’n beste vriendin verteld, zij aan de hele stad waar ik woonde. Iemand sprak mij aan in de bus; ik hoor dat je zwanger bent ?! Ik had er nog niet eens bij stil gestaan, nog geen test gedaan niks. Volgende dag dus wel en ja, zwanger. Ik was toen al zo’n 11/12 weken. Ik heb de moed moeten verzamelen om mijn ouders dit te vertellen. Hun grootste nachtmerrie werd waarheid.. Na een hoop gedoe kwam het eruit; wat wil jij hiermee? Ik was hier heel stellig in, dit kindje gaat niet komen. De vader is een jongen met andere normen en waarden, had een vriendin waarvan haar vader een grote crimineel is. Kan nog wel even door gaan met waarom NIET. Oftewel dit wilde ik niet Voor mezelf en het kindje. Zo gezegd zo gedaan.
Mijn ouders hebben mij ten alle tijden ZELF laten kiezen, ik was wel erg verantwoordelijk, zelfstandig en zou goed voor het kindje kunnen zorgen. Behalve financieel gezien . Ik was (En ben) een echt moedertje. Na 1,5 jaar kreeg ik er last van, Zware hoofdpijn. Zo erg dat ik er scheel van keek. Verschillende onderzoeken gehad tot 1 arts vroeg van heb je ooit iets heftigs meegemaakt? Ik antwoordde hierop met Neee ? M’n moeder was erbij en zei ; nouu misschien toch wel ? Ik had het dus helemaal verdrukt. 2 x kinderpsych geweest en daar kwam het eruit. Van JA het was de beste keuze maar HOE Kon ik die keuze ZO makkelijk maken? IK , die ZOveel van kinderen hou. IK heb die keuze met mijn verstand gemaakt, niet met m’n gevoel. Ik heb dat hersenhelft van gevoel uitgezet en dat sloop er langzaam in. Die psych heeft toen heel goed kunnen verwoorden voor mij dat ik het kindje wel had gewild maar de situatie niet.
Die handvatten had Ik nodig, om het een plek te geven. Ik heb nog nooit spijt gehad van m’n keuze, wel vind ik het spijtig dat ik die keuze heb moeten maken.
Wat ik wil zeggen is; zoek hulp voor je dochter. welke keuze zij ook maakt. Vertel haar ook aub de gevolgen als zij wel voor dit kindje wilt gaan. Dat ZIJ het moet gaan doen. Is HAAR kind. Opvang regelen en betalen, werken voor de luiers . Oftewel, Geen vrije tijd meer. Zorg dat zij inziet wat de gevolgen zijn . Wat de kosten zijn. Hopelijk gaat zij inzien dat ze nog niet klaar is voor het moederschap. Dat haar tijd komt. Daar heeft zij jou bij nodig.
En aub, laat een spiraal of iets plaatsen bij je dochter. Laat haar maar mijn verhaal lezen mocht je daar baat bij Zien. Veel sterkte ❤️
Ik zou hier van begin af aan begeleiding bij vragen van maatschappelijk werk of een gezinscoach. Deze situatie heeft op meerdere vlakken zo veel consequenties, voor zowel je dochter als voor jou, zowel praktisch als emotioneel. Jullie staan voor een ingrijpende keuze en er staat linksom of rechtsom veel op het spel: De praktische (on)mogelijkheid van een zwangerschap en baby in jullie thuissituatie zet jou en je dochter allebei in de overlevingsstand en geeft veel stress. Bij je dochter zullen de twijfel en de (on)mogelijkheid om hierin haar eigen keuzes te maken diepe sporen achterlaten. De manier waarop je op je dochter reageert en met de situatie omgaat kan de relatie met je dochter verstevigen of juist voor de lange termijn beschadigen. Wat jullie uiteindelijk ook kiezen, wel of geen abortus, je dochter zal hier vroeger of later een psychische dreun van krijgen. Ze heeft jou nu eigenlijk heel hard nodig.
Alleen...jij hebt die ruimte nu helemaal niet, want jij wordt net zo goed terug geworpen in de overleefstand. Jij moet voor je gevoel ‘vechten voor je eigen hachie’, omdat jij anders straks met de zorg voor een baby opgescheept zit, wat voor jou fysiek, praktisch en financieel onmogelijk is. Dat geeft je flink veel stress, want voor jou voelt het nu alsof je toekomstperspectief volledig afhangt van de wispelturigheid en de grillen en grollen van je puberdochter.
Zowel jij als je dochter hebben het gevoel dat het water je tot de lippen staat: je dochter is ongetwijfeld overweldigd door de zwangerschap en heeft eigenlijk geen andere keuze dan abortus: de baby thuis krijgen gaat niet, maar op zichzelf gaan wonen en zelf voor een inkomen zorgen kan ze nog niet waarmaken. Ze staat met haar rug tegen de muur. Als je de omstandigheden echter weghaalt en je zou dan vragen wat ze wil, baby houden of niet, dan wordt ze waarschijnlijk verscheurd door twijfel en weet ze zelf niet wat ze wil. Enerzijds wil ze de baby wel, anderzijds niet. Ze weet dat het niet kan, maar fantaseert misschien over manieren waarop het toch wel kan...
Het is belangrijk dat die gevoelens er mogen zijn, dat ze daar begrip voor krijgt van jou, want het is nogal wat wat ze nu aan tegenstrijdige gevoelens en onzekerheden ervaart. Dat is voor een volwassen vrouw al overweldigend en verwarrend, laat staan voor een tiener. Maar die ruimte heb jij nu waarschijnlijk niet. Zodra jouw dochter na eerst te hebben ingestemd met abortus, opeens weer begint te mompelen over ‘misschien wil ik de baby toch houden’, slaan bij jou waarschijnlijk de stoppen door, gaan alle alarmbellen op tilt, stroomt de adrenaline uit je oren en reageer je in het waarschijnlijkste geval boos of verwijtend of schiet je minstens uit je slof. Wat geheel begrijpelijk is van jouw kant bekeken, maar ook kwalijk voor je dochter, omdat daarmee het trauma voor haar nog groter wordt als ze uiteindelijk wel abortus ondergaat. Ruziënd en in een onveilige sfeer een ingrijpende ervaring als je eerste zwangerschap én een abortus ondergaan is heel onwenselijk.
Mijn advies is daarom om zo snel mogelijk een professionele hulpverlener in te schakelen, om jou en je dochter te begeleiden op weg naar de (definitieve) keuze betreft de abortus. Anders ‘heb jij het straks gedaan’ en zegt ze later ‘ik wilde helemaal geen abortus, ik deed het voor jou, omdat jij zei...etc’. Een puber kan zich gegijzeld voelen door de emoties en (reële) behoeften van een ouder. Daarmee maken ze dan niet hun eigen keuzes, maar die van de ouder. Later als het te laat is, beseffen ze dan dat ze eigenlijk iets anders hadden gewild of krijgen spijt. Je begrijpt, dit is echt iets om voorzichtig mee om te gaan. Een hulpverlener is er zowel voor jou als voor je dochter en dat hebben jullie nu allebei nodig.
Ik begrijp al je argumenten zó ontzettend goed, ik zou er waarschijnlijk ook zo over denken als ik in jouw schoenen zou staan. Wil zij een abortus en jij ook, ga dit proces dan samen stap voor stap en begripvol aan. Tegelijkertijd wil ik je nadrukkelijk adviseren tegen het doordrukken van een abortus als het alleen is omdat jij het wilt. Waarom? Een jeugdvriendin van mij raakte onbedoeld zwanger toen ze nog maar 13 was. Ze was echt nog een kind, giechelig, geen verantwoording nemen, beetje stoer doen met roken, make-up en jongens, maar nog weinig zicht op consequenties. Van haar ouders moest ze een abortus en dat wilde ze zelf ook want wat moest zij immers met een baby? Maar o, wat heeft ze het daar moeilijk mee gehad. Jaren later nog. Nachten lag ze er wakker van en uit het niets kon ze ineens weer in tranen uitbarsten. Ze werd verscheurd door schuldgevoelens, zich afvragend hoe de baby nu zou zijn geweest, of ze niet toch voor het kindje had kunnen zorgen als... Ze heeft haar ouders heel lang verweten dat ze haar gedwongen hadden tot de abortus, het is haar ook altijd bijgebleven. Ze vond zichzelf een moordenaar, van haar 13e tot zeker haar 20e. Dit zijn hele zware en complexe gevoelens voor een kind/tiener middenin de puberteit - de puberteit is op zichzelf al verwarrend genoeg en door alle veranderingen in de hersenen zijn pubers nog minder in staat om al deze tegenstrijdige gevoelens te hanteren. Voor zwangerschap en jong ouderschap geldt overigens hetzelfde als bij abortus, ook dat is zwaar en complex in de puberteit.
Nog een tip van een ervaringsdeskundige (ik heb ooit ook voor een abortus gekozen): Zwangerschap, ook pril, is meer dan alleen het uitblijven van je menstruatie. Hormonen doen iets met je en veranderen fundamenteel iets bij een vrouw, zelfs in de eerste prille weken van de zwangerschap. Je loopt kans dat deze hormonen ook bij jouw jonge dochter de oer-moeder-gevoelens wakker schudden waardoor ze mogelijk enkele keren verandert van gedachten en haar kindje wil beschermen, misschien zelfs geboren wil laten worden. Ook als je haar uiteindelijk toch overhaalt tot abortus, wil ik je adviseren om voorbereid te zijn op deze aarzeling en er begripvol mee om te gaan als je dochter twijfel uit over het houden van het kindje. Het kan ongelofelijk schadelijk zijn op de lange termijn als je op dat moment in je eigen overlevingsangst schiet en er primair op reageert met verontwaardiging, boosheid, frustratie of irritatie, en als je haar (natuurlijke) drang om haar kindje te beschermen afdoet als eigenwijs pubergedrag. Het is belangrijk om deze gevoelens juist serieus te nemen, zeker als ze binnenkort een abortus ondergaat. Ze is nu heel kwetsbaar. Pubers zijn er sterren in om verwarrende gevoelens uit de weg te gaan door ‘onverschilligheid’ en ‘er niet mee bezig zijn, doen alsof het niet bestaat’. Laat je hierdoor niet misleiden dat het ‘haar niets uitmaakt’. Dat doet het zeker wel. Onverschilligheid bij pubers is vaak een vorm van zelfbescherming en geen echte onverschilligheid.
Mijn jeugdvriendin zei terugkijkend: “Het ging niet om mij, het ging alleen maar om mijn ouders. Zij waren vooral heel emotioneel en boos en ik had het gevoel dat ik er voor *hen* moest zijn. Wat ik vond of wilde deed er niet toe. Ik had het gevoel dat ik geen kant op kon, dat ik de keuze voor abortus wel moest maken. Vooral ook omdat ik natuurlijk niet zelf voor een kindje kon zorgen. Als ik zei dat ik het kindje wilde houden ook al wist ik dat het niet kon, werden ze vreselijk boos. Ik voelde me door mijn ouders in de steek gelaten op een moment dat ik ze het hardst nodig had.” Mijn jeugdvriendin voelde zich als 13-jarige in tweeën getrokken tussen loyaliteit aan haar ouders en liefde voor haar ongeboren kindje. Omdat ze geen idee had hoe ze zich zelfstandig staande moest houden in de maatschappij en omdat ze, door de reactie van haar ouders, concludeerde dat haar ouders haar niet zouden helpen, stemde ze in met de abortus. Jaren later zei ze dat ze het kindje liever had laten komen en dan afstaan voor adoptie, of toch zelf samen met haar ouders proberen groot te brengen.
Lieverd, ik verwacht echt niet van jou dat je 100% rustig en begripvol kunt zijn naar het wispelturige heen en weer wat je dochter bijna zeker gaat krijgen over wel of geen abortus. Er staan voor jou zoveel dingen op het spel. Daarom adviseer ik je dan ook om een hulpverlener in te schakelen, maandag meteen. Leg de situatie uit als je belt, dan zetten ze er spoed achter. (Anders kan je een paar weken gaan zitten wachten op een afspraak, dat helpt natuurlijk niet.)
Pro-tip: Als de eerste instantie niet op zeer korte termijn kan ondersteunen, wacht dan niet maar ga meteen door naar de volgende. Maatschappelijk werk, de GGD-jeugdarts, consultatiebureau (die doen pre-natale zorg voor jonge zwangeren), Centrum voor Jeugd en Gezin, gezinscoach van de gemeente...ze kunnen allemaal helpen in jullie situatie en de druk van de ketel nemen bij zowel jou als je dochter. Dus kan de een niet binnen enkele dagen? Bel dan meteen de volgende. Jullie hoeven dit niet alleen te doen.
Een laatste tip: Neem contact op met het Fiom, die zijn gespecialiseerd in begeleiding bij ongewenste zwangerschappen, ook bij tieners.
Heel veel sterkte voor jou en je dochter in deze roerige tijd.
Jeeetje ik zou het zelfde als jou denken , alleen ik zou wel echt keuze aan haar overlaten anders kan ze hier later nog heel veel last van hebben, ook al zouze voor abortus kiezen zou ook zeggen meid wil je dit echt,
En denk dat heel goed voor iedereen is om met vriend zijn ouders om tafel en met je dochter met haar vriend en duidelijk afspraken maken dat jij zorg niet kan opnemen voor kleine dat je ze wel wil helpen maar dat hun echt ouders zijn . Maar wat moet dit heftig zijn 😏
ik lees ook dat hier veel een voorbeeld geven van dat ze 18 waren en de papa nog ouder. Maar dat is al wel een heel verschil met 15 jaar.... Dat is al weer 3 jaar ouder. Je bent al klaar met de middelbare school. Begint met studeren hebt waarschijnlijk ook al een baan, inkomen. Dus ook al meer verantwoordelijk en een hele stap meer naar een opleiding voor een goede baan. Toch wel een hele andere situatie. Ook als er veel op de schouders komt de nieuwe opa en oma terecht gaat komen met oppassen etc. Ook dat moet je wel willen en kunnen als opa en oma.
Trouwens... mijn schoonzusje is 20 en haar vriend ook. Ook ongepland zwanger, wonen beiden nog thuis, beiden zonder werk. Ouders met z'n allen kennis gemaakt en gepraat. (Abortus was al geen optie trouwens. Ze was ook al 15 weken toen ze erachter kwamen). Maar zijn moeder had het er ook wel moeilijk mee, omdat ze voor haar gevoel zelf nog haar kind aan het opvoeden was, en nu krijgt hij zelf een kind. Hij gaat zo snel mogelijk werk zoeken. Baby krijgt in beide huizen een kamer voorlopig. Een eigen huis zit er nog niet in..
Iedereen ziet het positief in en ze geloven wel dat het goed komt. Het is nu toch al onderweg dus ze maken er allemaal het beste van en zijn nu ook blij.
wat moeilijk!! Echt een nachtmerrie zeker als je gewoon weet dat je dochter de verantwoordelijkheid van nog een kind niet aan kan. Ja kan veranderen in een paar maand maar dat hoeft niet en het kind moet er dan door lijden. Ook als ze wel veranderd kan het ook een verandering zijn die ze eigenlijk niet wil. Ook als doet ze het wel. Uiteindelijk hoe komen ze aan geld? een tiener kan gewoon niet genoeg geld verdienen om op zichzelf te wonen en alles voro de baby te betalen. Kinderen zijn duur. Heel veel sterkte met dit moeilijke dilemma
Mijn moeder was 16 jaar toen ze zwanger was van mij en mijn vader 18. Uiteindelijk is alles goed gekomen ze hebben het niet als heel zwaar ervaren. Mijn vader ging fulltime werken had 2 banen en mijn moeder zorgde voor mij en ging later werken. Mijn opa’s en oma’s hebben hun gewoon voor mij laten zorgen en de zorg niet overgenomen. Waardoor ze in 1 klap volwassen werden. En daardoor ging het ook goed denk ik. Ik ben niks te kort gekomen. Enige voordeel vergeleken nu is dat hun in die tijd wel meteen een eigen huisje kregen.
Ik zelf en mijn man waren 18 Jaar toen we zwanger werden van onze 1e. We hebben alles alleen gedaan en zijn er voor gegaan . Onze ouders hebben nooit de zorg overgenomen oid. Voor ons was abortus niet eens bespreekbaar. Was wel zwaar af en toe want je begint onderaan , nog geen diploma geen huis enz maar in rap tempo hadden we alles voor elkaar en nu is onze zoon alweer 13 jaar uiteindelijk komt alles goed. Maar je moet haar wel nu zelfstandig laten worden, geen brood smeren enz dat is wel heel belangrijk. In jou geval zou ik een gesprek aangaan met je dochter haar vriend en zijn ouders en dan even goed praten. Ook al lijkt abortus misschien in jou ogen de ‘makkelijkste keuze ‘ ik zou het echt aan haar overlaten. Wat ik in mijn omgeving zie is dat abortus Iers heel zwaars is en het je je levenslang blijft achtervolgen helemaal als je er niet 100% achter staat
Oh nee dat is mijn ergste nachtmerrie, heb er zelf ook 1 van 16 bijna 17, en als zij thuis zwanger thuis zou komen, zou ik precies het zelfde denken/voelen als jij nu. Ik was zelf ook 19 toen ik haar kreeg, was totaal niet gepland, ik had niks geen huis en geen geld, kwam er pas bij 19 weken achter dat kk zwanger was, dus keus had ik ook jiet meer, ondanks dat het voor mij toen het jusite was, want dat heedt mij toen onwijs veranderd in de goeie zin, zou ik het never nooit meer ober doen, en zeker niet aan raden. Ik heb geen idee wat je nu moet doen, wil ze het houden od weg halen? Wat zegt haar vriend ej zijn ouders.? Jeetje wat onwijs heftig zeg voor jullie, ik wil jullie veel sterkte wensen de aankomende tijd, wat de keus ook word, het zal beide niet leuk zijn.
Jeetje wat een shock voor jullie allemaal! Wat je dochter ook kiest: het is ingrijpend. Wederom voor jullie allemaal.
Ik vind t zo mooi in je verhaal dat alles bespreekbaar is. Ik hoop dat dit ook geldt voor alle opties die er zijn mbt deze zwangerschap. Ik werk zelf voor Stichting Timon, die ook een zorgtak heeft voor tienermoeders. Mocht je dochter een eerlijk beeld willen krijgen van tienermoederschap (neutraal in houden of niet), wellicht is dat dat een tussenpartij die je daarbij kan helpen. Mag je me ook een pb'tje voor sturen. Sterkte
Wow wat heftig.. ik snap dat je je zo voelt. Maar laat je dochter haar keus maken, ik ben super onverantwoordelijk geweest alrijd maar dat verandert een baby meteen. Vertrouw je dochter een beetje, als jij haar brood niet wil smeren, dan doe dat niet. Zij moet leren ook haar eigen boontjes te doppen. Zij kan het wel, weet ik zeker! Jij hebt haar goed opgevoed, geloof ik zeker, de handvaten heeft ze dus al. Nu alleen nog loslaten en soms met knarsende tanden aankijken welke foute keuzes ze neemt, jij hebt ook fouten gemaakt, zoals ieder ander.
Wat een schok! Ik denk dat je het beste met je dochter, haar vriendje en zijn ouders om de tafel kunt gaan zitten en afspraken moet maken. Als ze het kindje wil houden, moet ze duidelijk weten wat dat betekent: een baantje om bij te kunnen dragen aan de kosten, gebroken nachten, minder feesten, geen verjaardagscadeaus van €100, meehelpen in het huishouden (in ieder geval de zorg voor haar kind) en inzicht in het financiële plaatje. Er moeten duidelijke afspraken komen wie wat doet, zodat ze er niet van uitgaat dat jij de zorg wel op je neemt. En dan maar hopen dat ze hier heel erg van schrikt... De tijd van boterhammen smeren en de fiets buiten zetten is in ieder geval voorbij.
Laat vooral de keus bij je dochter.. een abortus is niet zomaar iets.. hoe moeilijk dit ook voor jou is, je mag deze keus niet voor een ander maken. Welke keuze je dochter maakt, het zal altijd zijn weg vinden..
Oei wat moet je geschrokken zijn.. zoals hieronder al geadviseerd laat de keuze aan je dochter over. Mijn man (hij was dan wel 21 zij 18) was ooit samen met iemand die ongepland zwanger raakte. Het kind was dan nu 15/16 jaar geweest. Hij wou het kind houden en was klaar om alle verantwoordelijkheid op zich te nemen. Het meisje twijfelde. Haar moeder heeft haar verplicht abortus te laten doen. Wat voor effect dat had op haar weet ik niet maar voor mijn man was de relatie meteen over en uit. Niemand heeft gevraagd aan hem wat hij ervan vond en dit is hem altijd bijgebleven. Toch begrijp ik je standpunt helemaal. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen en wens je veel sterkte
Vergeet niet dat je dochter +- 16,5 zal zijn bij geboorte baby. Een baby is een geschenk en zij kan hier nog heel veel last van krijgen als ze een abortus doet. Met de juiste ondersteuning zullen zij voor het kindje kunnen zorgen. Dus met de hulp van vader en zijn ouders en jullie als ouders. Denk hier aub goed overna en laat angst je niet beïnvloeden.
Klopt het dat ze 15 is? Wat heftig voor zowel jou als voor je dochter en haar vriend. Weet je het is zo lastig. Je ziet een toekomst voor je kind en nu gaat die anders. Wat de beslissing ook gaat zijn het wordt nooit meer als voorheen. Toch denk ik wel dat je dochter echt zelf deze beslissing zal moeten maken en dat je als moeder daar eigenlijk je eigen mening niet in moet geven. Dit omdat ze het je kwalijk gaat nemen als ze abortus doet omdat jij dat wilt. Ze kan immers niet terug. Is al bekend hoe ver ze is en heeft ze enig idee hoe ze het gaat doen als ze het wel houdt en heeft ze ook een idee hoe ze het doet als ze het niet houdt en zijn er eventueel nog andere opties, zoals (open) adoptie. Je dochter kan totaal omslaan als ze besluit wel het kindje te houden, ze kan ineens verantwoordelijk worden. Is er een mogelijkheid dat ze bij jullie kan (blijven) wonen met de baby. Praat vooral met haar. Luister wat ze zegt. Jij kent je dochter het beste..
Er komt nu enorm veel op je af en je ziet het al voor je. Je dochter straks weer naar school, lekker puber zijn, uitgaan etc. en jij zit opgescheept met de zorg voor je kleinkind. Dan snap ik wel dat je meteen naar de abortuskliniek wilt rennen. Hier heb je inderdaad niet voor gekozen. Maar de kaarten liggen nu eenmaal zo op tafel en dat betekent toch dat er beslissingen genomen moeten worden. Nu hoeft dat niet stel op sprong. Laat het bezinken en bespreek de opties met je dochter, met haar vriend en met zijn ouders. Maak goede afspraken. Leg de diverse scenario's op tafel (gevolgen abortus, gevolgen houden), maar laat de uiteindelijke keuze van wel of niet houden aan haar over. Dan kan ze je later niet verwijten dat zij hier geen zeggenschap over had.
Zat ooit in de klas waarbij een klasgenootje uiteindelijk al vijf maanden zwanger was toen zij er achter kwam. Ik weet dat ze een jongetje heeft gekregen, meer weet ik niet.
Hmm heftige situatie.. Allereerst, ik ben absoluut niet voor abortus, maar helaas zijn er situaties waarin het misschien niet anders kan. Echter zijn er nog andere opties, zoals adoptie. Ik werd zelf onverwacht zwanger toen ik 17 was, dit draaide uit op een miskraam. Ik heb daar lang door in de put gezeten, mijn vader en z'n vriendin waren er toen van op de hoogte. Ik weet niet wat ze zouden gedaan hebben als het geen miskraam werd. Ik nam altijd netjes anticonceptie (pil en condooms), maar net dat weekend was ik weg voor 3 dagen en vergat m'n pil mee te nemen. Hele details moet je niet weten, maar ben dus ook onverantwoordelijk geweest. De beslissing zou bij je dochter en haar vriend moeten liggen, jullie kunnen enkel raad geven.. Laat het even bezinken, je hebt nog even tijd om een keuze te maken.
ik ben reuze benieuwd hoe oud je dochter is. ik ben zelf net 25 en nu ook zwanger van de 1e. ik was precies net zoals je dochter... ik was 16 & 18, toen ik zwanger raakte. mijn ouders waren ook vroeg mijn moeder was 18 toen ze mij kreeg en mijn vader 22 en hun hadden het toen erg moeilijk en dat wouden ze niet voor mij. ik had een fase dat het me allemaal niet boeide maar wel een vaste relatie van 2 jaar waar ook mijn ouders goed mee overweg konden. ik heb uiteindelijk beide zwangerschappen beëindigd vanwege mijn ouders. ik stond er toen ook achter om het weg te halen. eenmaal in het ziekenhuis kwamen we erachter toen ik 16 was dat ik al 13 weken was...compleet kindje en hartje wat ik nog erg goed weet. op dat moment dat ik daar lag besloot ik jankend om het te houden!!!! mijn moeder was er kapot van en was erg kwaad toen. ik kon het haar niet vergeven dat ik het weg moest halen en schold haar dan ook steeds uit. mijn moeder heeft me toen een folder in mn hand gedrukt in het ziekenhuis die daar toevalig lag en ik heb een gesprek gehad met de dokter/gynaecoloog toen hun mij allemaal dingen vertelde/uitlegde onder anderen dat wij het financieel op orde moest hebben en hoe het te wereld kwam ben ik van gedachten veranderd en was mijn moeder erg blij en heeft toen ook per direct een aanvraag gedaan bij de abortus kliniek. ik hoop dat je hier wat aan hebt. dit is voor mij ook de eerste keer dat ik er open over ben.
Jeetje wat een verhaal ook. Goed dat jij jezelf hebt durven uiten hier. Het is nou eenmaal vaak zo dat je op je 15de, 16de vooral denkt alle wijsheid op zak te hebben, en daardoor soms gekke sprongen maakt :D Als we nu als volwassen terug kijken op die tijd. ow ow :D Wat fijn voor je dat je alles nu zo op de rit hebt en echt kunt genieten van alles. Dank je wel voor je verhaal Een mooie gezonde zwangerschap gewenst geniet ervan
dankjewel! het is zeker niet niks..dan besef kwam pas toen ik 20 was. hoop dat ik haar er wat mee kan helpen. want als je 15/16 bent is het ontzettend moeilijk om te begrijpen dat je zwanger bent.
Persoonlijk vind ik dat als ze zichzelf oud genoeg vindt om sex te hebben, ook oud genoeg is om zelf condooms te kopen en al helemaal om zelf dr boterhammen en fiets te regelen. Tijd van handje ophouden is voorbij, ze zoekt maar een krantenwijk.Maar dat terzijde...
Ik snap dat je je helemaal rot geschrokken bent en dat je hier totáál niet op zit te wachten! Ik zou eens een goed gesprek aan gaan waarin je haar ( zoals je nu al doet) liefde en veiligheid biedt, maar dat je haar ook wijst op haar eigen verantwoordelijkheid! (Zie mijn eerste alinea). Weeg samen met haar én haar vriend de voors en tegens af voor nu en de toekomst ( van hen alledrie). Neem geen overhaaste beslissingen nu de emoties nog zeer hoog zitten en zorg dat ze volledig achter haar keuze staat, welke het ook wordt. Ik wens jullie heel veel sterkte met de keuze en de gevolgen ervan!
Zet haar NIET aan tot abortus. Daar komt zoveel meer ellende van dan de " last" die je nu voor je ziet. Ze gaat zich haar leven lang schuldig voelen en als jij enigzins pusht ben jij de verantwoordelijke in haar ogen.
Op je profiel zie ik dat jij zelf 32 bent, dus dan heb jij in een soort gelijke situatie gezeten denk ik? Hoe was het voor jou om op die leeftijd een kindje te krijgen?
alert hihi ;) ik ben zelf 34 jaar Ik ben inderdaad ook heel jong moeder geworden. Ik was een maand van 19 verwijderd toen mijn dochter geboren werd. Ik heb de periode als heeeel zwaar ervaren. Niet zozeer door mijn dochter, want zij was voor mij echt mijn zonnestraal. Mijn hartje mijn liefde mijn leven. Maar alles wat daaromheen veranderde, vond ik heel heftig. Ik moest ineens volwassen zijn (iets wat ik nog echt niet was) ik had een rot relatie, en iedereen om mij heen deed echt heel lelijk. Ik ben ook veel vrienden verloren. We hadden immers een compleet ander leven. Ik heb mij heel lang echt heel eenzaam gevoelt. ik hoorde niet meer bij mijn leeftijdsgenoten, maar ik hoorde ook niet bij de volwassenen. Ik had toen de tijd wel een baantje en mijn ex had zelfs een hele goede baan. We hadden ook een huisje. Een huisje waar ik dus ontzettend veel dagen alleen in heb gesleten met die meid. Ik heb daar best wel een deuk aan overgehouden en dit wil ik natuurlijk helemaal niet voor mijn dochter. Ow, voor wie het zich afvraagt. ik gebruikte wel de pil. Als ik alles over zou kunnen doen zou ik er niet meer voor kiezen om op mijn 18de moeder te worden. Nu weet ik wat ik heb natuurlijk, en zou ik het niet meer kunnen missen... maar het was een zware weg en ik denk ook.. omdat ik zo jong was, dat ik best wel wat verkeerde keuzes heb gemaakt in de tijd en wat ik nu bijvoorbeeld heel erg merk.. ik ben gewoon veel geduldiger. Ik zou nu een fantastische moeder zijn... en voorheen was ik een moeder die vooral heel erg haar best deed, maar eigenlijk gewoon nog echt te jong was,.. :) ik hoop dat ik het zo goed heb uitgelegd. Ik had trouwens wel steun van mijn ouders en zijn ouders met bijv. oppassen wanneer ik ging werken enzo of wanneer ik vragen had etc.
Dapper om dit verhaal te typen. Je weet nooit hoe je reageert wanneer je in een dergelijke situatie terecht komt.maar ik denk dat ik exact hetzelfde als jij zou reageren. Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
Wat een heftig nieuws. Wat fijn dat ze wel gelijk naar je toe gekomen is. Ik zou samen op zoek gaan naar een instantie die jullie kan adviseren. Als je voor jezelf meer nodig hebt kun je misschien een gesprek aanvragen bij de praktijkondersteuner van je huisarts, om je verhaal kwijt te kunnen.
Heftig! Maar ik ken meerdere meiden die in deze situatie hebben gezeten die het kind wel gehouden hebben. Wat ik zag: ze werden volwassener en verantwoordelijker. Mijn broer en zijn vrouw werken in een tienermoederhuis. Een prachtig systeem waar jonge moeders met hun baby begeleid wonen, financiële hulp krijgen, hulp krijgen met school, werk etc... een abortus heeft een enorme mentale impact, ik zou mijn kind nooit die kant op willen sturen. Ik snap dat het voor jou heftig is, maar jij hoeft niet degene te zijn die alle hulp biedt. Het is het kind van je dochter en haar vriend, niet je van jou... wat wil haar vriend? Hij is serieus zeg je, wat vindt hij hiervan? En zijn ouders? Ik zou praten met Siriz en kijken welke hulpmiddelen er zijn. Uiteindelijk leef je ernaartoe, eerst relativeren en de vriend van je dochter er ook goed in betrekken
Ik zou het niet voor de abortus kiezen. Praat met huisarts, met de psycholoog, met wie jij/ jullie het nog willen. Maar geen abortus. Daar krijgen jullie allemaal spijt van. Er zijn verschillende opties voor jullie situatie. Zo veel adoptie ouders die zouden blij zijn. Buitenland zijn ook mensen die alles zouden het doen om een kind te mogen/ kunnen adopteren. Haar vriend en zijn ouders hebben hier ook iets te zeggen, toch ? Wat is hun mening over ? Willen zij geen voogdij over het kind ? Waarom jij niet ? Je zegt mijn dochter is zo onverantwoordelijk, van wie heeft zij dit mogen overgenomen? Lekker makkelijk te zeggen abortus doen, en veder gaan met het leven. Dit is onverantwoordelijk gedrag zeg.
Zo.. en bedankt. Wanneer je dochter van 15 zwanger blijkt betrek je het al op jezelf en voel jij jezelf al schuldig en mislukt. Maar... bedankt voor de natrap. Ik zal het dan inderdaad wel zijn. Die spiegel voor mijn dochter... Moge behoeden dat jou kinderen dit ooit zal overkomen. Ik snap dat abortus een gevoelig onderwerp is, met name tegenover stellen die moeilijk kinderen kunnen krijgen en er alles aan doen. En ik ben ook zeker van mening dat mensen hier goed over moeten nadenken. Het is geen anticonceptie middel en vind het een schande dat dit kennelijk wel vaak zo word gebruikt. Daar krijg ik ook de kriebels van over mijn rug. Maar er zijn situaties dat het maar goed is dat het bestaat. Mijn dochter haar vriend is hier zeker in betrokken. Die laat ik hier echt niet buiten hoor. Je kent me niet, ook al oordeel je wel zo. Maar ik ben een hele lieve empathische vrolijke vrouw hoor. En ik neem iedereen mee in mijn overwegingen en ik heb mijn kinderen ook altijd uitgelegd dat ze situaties nooit eenzijdig mogen bekijken. Kijk, als iets er is, dan is het er.. en dan zal alles op alles gezet moeten worden en dan zal het geliefd zijn. Maar ik kan af en toe amper van de bank opstaan. De rekeningen stapelen zich op in deze rotperiode, en je weet wat kinderen kosten.. Hoe ga ik mijn kind helpen dan? Zij kan dit niet alleen. Moet ik dan mijn zaak sluiten. Het huis verkopen. muntjes tellen voor een brood etc... maar... dan hebben we in ieder geval geen abortus gepleegd.... Sorry. die denkwijze kan ik niet volgen. zeker aangezien ze waarschijnlijk heel pril zwanger is. Er zal geen compleet terug zwaaiend kindje te zien zijn op de echo. En ik weet niet hoe mijn dochter daarin staat.. maar ik ken haar wel een beetje.. als dat wel zo blijkt, zou dat ook voor mij zeker een NOgo zijn. En nee adoptie... nee. Dat vind ik een heel goed alternatief, fantastisch dat het kan. maar dat zou mij nou echt geestelijk helemaal kapot maken en ik weet zeker dat van de kinderen ook. Evengoed bedankt voor je reactie.
Wow, wat een rottige en veroordelende reactie geef je hier. Om dan ook de moeder verantwoordelijk te stellen voor de keuzes van haar dochter terwijl zij haar dochter duidelijk voorlichting heeft gegeven. Wat had je dan in gedachten? Dat moeder ernaast op een stoeltje moest gaan zitten om in de gaten te houden of er wel een condoom gebruikt werd tijdens de sex? Denk volgende keer nog eens 5 keer na voordat je reageert en besluit iemand een schop na te geven.
Ze vraagt om hulp, dat is alles behalve onverantwoordelijk! Adoptie is voor het ongeboren kind ook niet alles hoor. En lijkt me voor de moeder, hoe jong ook, ook heel zwaar. En dat een kind van 15 onverantwoordelijk doet, wil echt niet alles zeggen over de opvoeders. Het is een puber van 15! En daar heb je hele verstandige van, maar ook naïeve, en opstandige.
Allemaal waar wat jullie hier zeggen, maar... we hebben het hier wel over een levend kindje, hoe klein ook.. en is het dan beter om dat te vermoorden?? Nee, in mijn ogen is abortus zeker niet de beste keuze.
Ik wens de vragenstelster veel wijsheid en kracht. Richt je tot de professioneel instanties die jullie werkelijk kunnen bijstaan!
Ik heb mijn mening gegeven. Als zij iets daarvan heb, goed. Als niet, dan gaat ze veder doen wat zij verstandigst vind. Jouw reactie boeit mij niet. Die zegt mij genoeg over jouw!
Waar heb jij gelezen in dit verhaal dat het makkelijk is abortus te doen? Het is juist onverantwoord om dit onschuldig kindje geboren te laten worden... en ik vind niet dat je haar erop kan wijzen dat zij verantwoordelijk is dat dr dochter zwanger geraakt is! ze heeft vaak genoeg gesprekken gehad met ze over voorbehoedsmiddelen. Meer kun je als ouder zijnde niet doen, kinderen van 15 jaar doen toch wel wat ze willen, kun je op je kop gaan staan! Zoals je ook hebt gelezen moet TS nog de boterhammen sochtends klaarmaken en de fiets uit de schuur halen. Vraagt dr dochter om kleding en geld om kado voor dr vriend te kopen. Ja Dan kun je al raden bij wie de zorg van de baby terechtkomt
Nouja zeg, in sommige gevallen is een abortus gewoon beter. Wees blij dat het kán. Als zij al niet eens condooms kan betalen, hoe gaat zij een kind opvoeden dan? Niet eens verantwoordelijkheid neemt om die dingen überhaupt te gebruiken, hoe gaat ze dan een kind opvoeden? Het meisje is 15, ze zal zelf dus niet eens de voogdij over het kind hebben. Dus het hele gezin komt er onder te lijden. Denk je ook aan het kind dat je geboren laat worden? Die is hier namelijk straks de dupe van want die heeft 2 ouders die niet voor hem/haar kunnen zorgen. Ze is nog hartstikke jong, heeft een heel leven voor zich...
Oei, lastige zeg! Ik heb in dezelfde situatie gezeten, alleen was ik zelf de dochter en zat mijn moeder toen hoe jij nu zit. Wij hebben besloten te kiesen voor abortus. En nee, dit was niet gemakkelijk, maar een kindje op die leeftijd in zo’n situatie is nog moeilijker. Ik ben nu 25, en een dochter van 2 rijker, en nog steeds sta ik achter de keuze die ik toen heb gemaakt en ben ik er heel blij dat ik hier toen destijds voor heb gekozen.
Dus mijn advies: blijf samen in gesprek, schrijf samen de voor en nadelen op en je komt er achter dat er meer nadelen aan zitten dan voordelen. Als zij dit op papier ziet, is het veel helderder wat er allemaal bij komt kijken. Dit hielp mij goed. Maar probeer haar niet een kant op te pushen, want uiteindelijk zal ze de keuze zelf moeten maken.
Ik ben trouwens daarna nog wel naar een psycholoog geweest in het ziekenhuis, was wel fijn om na de tijd met iemand te praten over hoe het allemaal gelopen is en hoe ik het heb ervaren, en zij gaf goede tips om weer met volle moed naar de toekomst te kijken.
Phoe.. wat een situatie en om eerlijk te zijn verbaas ik mij over de reacties. Ja, het moet haar keuze zijn om de abortus te doen, niet de jouwe. Maar, En nu ben ik keihard, als zij zelf niet het vermogens heeft om na te denken over condooms, dan heeft ze het ook niet om een kind op te voeden! Op wie is de lul? Jij! Want jij gaat je dochter niet terecht wijzen en blijft heel lief ondersteunen. En dat snap ik... want dat doe je als moeder... Maar alsjeblieft zeg, zo veel gepraat, zo'n open huishouding, en dan nog vertikken ze het om condooms aan te schaffen.
Dit is ABSOLUUT geen aanval naar jou en je dochter, ik verbaas mij meer over de reacties dat het wel goed komt en koetsie koetsie koetsie gedrag. Nee, Het KIND is 15!! Fucking 15!! Die gaat niet voor dit kind zorgen als ik de omschrijving van mama zo lees, nee, mama draait hier straks voor op En DAT vind ik heel sneu voor wandaapje.
Sorry meid, ik heb echt geprobeerd mij in te houden. En nogmaals het is no way een verwijt of wat dan ook naar jou. Maar als ik dit was 15 jaar geleden dan was ik mee gesleurd naar de kliniek, en ik zou mijn ouders compleet begrijpen. Ja, ik was ook een onverantwoorde puber en ja, ik durf ook hardop te zeggen dat een baby krijgen toentertijd NIET goed was gekomen.
Heel erg veel sterkte en wijsheid voor jullie allemaal, Liefs
Wat een heftige en ingrijpende situatie zeg. Welke keuze er ook gemaakt wordt, dit kan je nooit vergeten. Neem aub de tijd om het ‘nieuws’ te laten bezinken.
Misschien is het ook fijn om praktisch te kijken wat er evt. mogelijk is, met hulp van anderen. Op de website van bijv. Siriz, staat er o.a. wat er allemaal mogelijk is qua praktische hulp, financiering, etc. Praktische problemen kunnen doorgaans opgelost worden. Wat niet wil zeggen, dat het soms niet zwaar en moeilijk kan zijn, maar het prille leven is er al..
Ik hoop dat, ondanks alle bergen die je nu ziet, het jonge kindje wat al groeit in je dochter het levenslicht mag zien en dat jullie er onderhand ook van kunnen genieten (ook al is het nu misschien og niet voor te stellen). Veel sterkte en kracht toegewenst!
Mooi verwoord, ik ben het hier ook mee eens. Denk er rustig over na, en vraag hulp aan bij bijvoorbeeld Siriz of Stichting Timon. Er zijn zoveel meer meiden die in zo’n situatie komen, en gelukkig zijn er mensen die je willen helpen om daarin een verstandige keuze te maken waarbij je je ook goed voelt. En vervolgens helpen ze je ook nog als je eenmaal een keus gemaakt hebt, hetzij abortus, adoptie of het kindje houden. Zowel mentaal als ook praktisch. Maak daar gebruik van zou ik zeggen:) meeleven is fijn op een forum als dit, maar zo’n welles nietes discussie over abortus geeft je denk ik alleen maar verwarring. Heel veel wijsheid en sterkte gewenst!
Ik zie dat ze echt nog heel heel jong is. Ik zou dr echt op dr hart drukken wat voor effect dit heeft op jullie allemaal en dat ze het op deze leeftijd echt niet zonder hulp kan. Officieel mag ze nog niet eens in de horeca werken op haar leeftijd dus hoe wilt ze t kindje voorzien?
Zou ik je mogen adviseren om eerst contact op te nemen met bijv een instantie zoals Siriz? Die kunnen je helpen bij ongewenste zwangerschap. Ik hoor helaas zo vaak dat meiden/moeders spijt krijgen van de abortus, dat is niet meer terug te draaien. Hunnen kunnen heel veel hulp en begeleiding bieden. Sterkte hoor! Ik hoop dat dit kindje er toch komen mag, en dat je dochter later niet met spijt gevoelens te kampen zal krijgen.
Misschien was de prikpil een veiliger optie geweest? Probeer je dochter niet te sturen in haar keuze. Laat haar- wat ze ook kiest- zélf de keuze maken. Een abortus lijkt soms de "makkelijkste" weg eruit... Maar makkelijk zal dat zéker niet zijn voor haar. Het kan zoveel impact op haar leven hebben.... Mocht ze wél het kindje willen houden, dan zijn er echt instanties die hulp kunnen bieden om haar op eigen benen te leren staan Sterkte! En vooral ook veel liefde voor je dochter toegewenst- dat heeft ze nu hrt hardste nodig...
Oei, wat zul je geschrokken zijn! Hier even een positief verhaal:
Mijn broer en schoonzus waren 19 en 18 toen ze met klotsende oksels kwamen vertellen dat er een kindje op komst was. Hoewel ze wisten dat ze nog erg jong waren, wilden ze liever geen abortus. Ik ben even enorm kwaad op ze geweest, omdat ook bij ons thuis altijd alles open besproken werd en ik niet begreep hoe ze dit konden laten gebeuren (ja, door seks te hebben 🤭).
Mijn broer heeft zijn studie afgemaakt en had daarnaast 3 bijbanen. Mijn schoonzus is gestopt met haar studie. Samen zijn ze bij de schoonouders van mijn broer gaan wonen. Verre van ideaal, maar het kon niet anders. Uiteindelijk kon het kindje er allemaal niets aan doen.
Bijna 8 jaar geleden is mijn geweldige neefje geboren 💙 Mijn ouders hebben veel opgepast en het is echt allemaal niet makkelijk geweest, maar mijn broer en schoonzus deden het geweldig! Mijn broer vond al snel een goede baan na zijn studie. Uiteindelijk hebben ze een huis gekocht én heb ik er nog een fantastisch nichtje bij!
Heb een open gesprek met je dochter en haar vriend. Vraag wat ze willen en hoe ze eventueel de toekomst mét een kindje zien. Wat is hun plan? Laat ze een beslissing maken en steun ze! Of dat nu wel of geen abortus is. Ik snap dat je ontzettend geschrokken bent en dat je dit niet voor je dochter had 'gepland', maar het kan ook goed gaan. Zorg dat ze jou nooit iets kwalijk kunnen nemen! Als ze besluiten wel het kindje te houden, dan word je vast een fantastische oma! Zo'n kleintje laat je namelijk echt niet aan zijn of haar lot over
Ik kan me inbeelden dat je erg schrikt van de situatie. Ik heb persoonlijk geen ervaring maar in onze familie is dit ook gebeurd. Het belangrijkste is dat je dochter zelf wel achter de abortus staat omdat dit toch ook een zware beslissing is. In onze familie hebben ze uiteindelijk besloten het kindje te houden met wat hulp van beide ouders. Het viel op dat naar mate de zwangerschap vorderde beide ouders ook groeide in het ouderschap en bij de geboorte erg zelfstandig en volwassen waren. Inmiddels hebben ze een huisje, heeft de moeder na de bevalling haar studie afgemaakt en verwachten ze hun 2e kindje. Hoop dat ik je hiermee ook een andere kant van de situatie kan laten zien mocht je dochter toch twijfelen. Heel veel sterkte met de situatie!
Jeetje wat een rot situatie ! Ik snap jou heel goed, denk wel dat je het grotendeels van haar af moet laten hangen niet dat je later de opmerkingen krijgt; jij wilde dat ik het weg liet halen! Dat gaat je ook niet in de koude kleren zitten.. heel veel sterkte 💕
Zo jammer dat er eventueel een Abortuskliniek bij komt kijken. Een onschuldig leven zal wellicht beindigd worden breekt mijn hart. Jammer dat er dus dit moet gebeuren wil jouw dochter snappen waarom ze dus een condoom had moet gebruiken. En dat ze geen besef heeft wat als ze later kinderen wilt en dit niet lukt of een miskraam krijgt. Ik denk niet dat ze de eventuele gevolgen begrijpt lijkt mij als moeder enorm moeilijk. Maar denk wel dat wat jij er zelf van vind haar wel zelf een keuze moet laten maken. Niet dat ze het zegt onder ze weet hoe je er over denkt, als ze namelijk al voor een pakje condoom niet naar je toe durft. Zou dit heel goed bespreekbaar maken bij de arts en ook met jouw dochter en vriend rustig gesprek houden en het voor nu even laten bezinken
Hey, ik wil je heel veel sterkte toewensen! Ik ben tegen abortus maar in dit soort situatie’s niet.. neem aan dat ze nog maar n paar weken zwanger is ook? condooms al te duur vinden tja wat gaat een baby wel niet kosten. Jij gaat hier uiteindelijk de dupe van worden, aan je verhaal te zien. Heel erg laks van ze, iedereen weten toch wat er van komt als je onveilig vrijt 😟 ik zou in de toekomst condooms voor haar kopen maar verder wat ze zegt dure kleding en kado’s voor haar vriend, daar zou ik snel mee stoppen! Werkt ze zelf maar voor.
Hopelijk komen jullie snel tot een besluit, tot die tijd veel sterkte 😔
Wat heftig voor jullie allemaal! Je kunt contact opnemen met het FIOM, zij kunnen jullie ondersteunen in het maken van een keuze. Ook kunnen ze jullie helpen met ondersteuning bij welke keuze dan ook gemaakt is. Sterkte!
Iedereen kan hier wat van vinden, en nare opmerkingen maakt men altijd maar goed ik ben van mening dat een ander niet kan oordelen. Wellicht zou je condoms in de toeko. St gewoon klaa runnen leggen? Heel veeel sterkte meis!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (90) Verversen