Mijn man en zoon van 4 zijn samen in een vreselijk negatieve spiraal beland. Man werkt veel, heel veel, en ziet de kinderen alleen even voordat ze naar bed gaan. Ik ben de ouder die de kinderen opvoed en alles met ze doet.
Zodra ze samen zijn, hoor ik het al mis gaan als ik in de keuken ben en zij in de kamer. Zoon vraagt negatieve aandacht, man is vermoeid en prikkelbaar en daar gaan we weer. Ik word er zo moe van. Net zei mijn zoon: dan ben jij lekker dood. Ik vind dat heftig om te horen. Dat kan niet. Mijn man vindt het ook niet leuk en vindt dat hij strenger aangepakt moet worden. Ik denk dat dat het juist niet is, dat hij zoekt naar verbinding maar niet gezien wordt door zijn vader. Ik mag dit niet tegen mijn man zeggen, want hij is het er niet mee eens.
Als ik met mijn zoon ben, is er weinig aan de hand. We hebben weleens strijd, maar dat hoort erbij.
Ik weet het echt even niet meer. Ik praat respectvol over mijn man tegen de kinderen, uiteraard. Wat kan ik nog meer doen? Ik probeer ze zo nu en dan al eens iets samen te laten doen. Dan is mijn zoon stil en afwachtend. Ik weet niet wat ik moet. Ik wil zo graag een fijne sfeer in huis. Maar op het moment heb ik liever dat hij ze maar even snel ziet, zodat het niet weer strijd wordt. En dat vind ik erg. Alle tips zijn meer dan welkom!
Is jouw man alleen prikkelbaar en uitgeblust richting de kinderen, of over alles en iedereen als hij eenmaal weer thuis is. Zit hij bijv. gezellig met je op de bank, worden er nog leuke gezinsuitjes of visite ingepland? Is er iets waar hij wel energie van krijgt?
Ben daar wel even benieuwd naar omdat je zegt ‘man is vermoeid en prikkelbaar’ . Als dit zich breder voordoet dan klinkt het ook wel erg burn-out achtig. Wat niet vreemd is als je alleen maar werkt-werkt-werkt en uitgeblust op de bank zakt?
Zo niet.. sluit ik me bij de dames hieronder aan..
Niks doen, laat zelf het goede voorbeeld zien. Mijn man had dit ook maar heb hem soms gevraagd wat hij allemaal met zijn vader deed, weinig was het antwoord. Ben je nu blij met de band met je vader? Nah..
Hij moet het zichzelf beseffen. Hij heeft toch wel eens vakantie?
Mijn man hoort nu ook andere mannen van 40+ die allemaal zeggen "ik heb altijd alleen maar gewerkt".
Daarbij vind ik soms ook dat mn man dingen niet goed aanpakt, maar ik bemoei me er niet meer mee, ik wil zelf een goede band met mijn kinderen, daar focus ik me nu op.
Wat een lastige situatie dit. Het komt zoals anderen ook gezegd hebben, over alsof jouw man oververmoeid is en dan is het ook lastig om het gesprek aan te gaan zonder dat hij zich aangevallen voelt. Ik zou zelf dan het gesprek ook meer ingaan met de vraag hoe het gaat, hoe je eventueel mee kan denken om het makkelijker te maken en wat hij nodig heeft. Maar vergeet hierbij ook jezelf niet. Het is zo makkelijk om jezelf weg te cijferen helemaal als het om je kinderen gaat, jij moet ook jouw momenten kunnen blijven pakken. Dus denk dat het gesprek vooral moet gaan van hoe kunnen we de lasten meer verdelen zodat hij ook meer kan genieten van jullie kinderen en het geen moeten wordt.
Zelf hebben wij dit ook een periode gehad en het besef bij mijn man kwam ook pas toen ik zei maar je wordt gemist.
Wat verdrietig zeg, voor alle betrokkenen. Het lijkt me een heel lastige situatie om te doorbreken. Als toevoeging op alles wat er al gezegd is hier, de vraag: hoe is zijn band met zijn vader? Ik zie om me heen best wat mannen die zelf een afwezige vader hadden, die zelf vader zijn geworden, ergens wel de volle vaderrol willen nemen maar eigenlijk niet goed weten hoe, last hebben van oud zeer dat bovenkomt, faalangst hierbij hebben. Ik heb geen idee of dit een thema is dat bij hem speelt, maar als dat wel zo is, kan het helpen als hij dat aanpakt. Er bestaan genoeg boeken en andere informatiebronnen over en er is altijd nog therapie, net wat bij hem past. Maar als hij nu niet eens het probleem erkent, en ook niks anders hierover wil horen, is het wel lastig om dit aan te kaarten, kan ik me voorstellen.
Mijn partner heeft ook een eigen bedrijf, en is ook veel aan het werk. Dat is echt geen excuus om niet te investeren in de relatie met je kinderen. Is het de tijd die hem ontbreekt of gaat het meer om emotionele beschikbaarheid? Dat je kind zich zo gedraagt vind ik niet gek. Die snapt niet wat er gebeurt en voelt alleen maar dat pappa er niet voor hem is. Jij ziet wel wat er gebeurt. Ga hierover in gesprek met hem. spreek hem aan op zijn verantwoordelijkheid en ga samen op zoek naar oorzaken en oplossingen. Je kinderen verdienen een beschikbare pappa en jij een beschikbare partner.
Beter verdelen, jij ook Ik week 36 uur en man 50 Dochter 2 dagen kdv, zoon 1 middag bso 1 middag opa Rest regelen we allemaal zelf
Mijn zoontje zei dat laatste ook een paar keer. Denk dat hij dit geleerd heeft op school en dat hij geeneens weet wat het betekent. Tis zeker niet goed, maar denk dat hij er nog niks mee bedoelt
Misschien 1 x innde week een papadag inplannen? Dat hij wat leuks gaat doen met ze zoontje zonder jou. Misschien dat zo dan de band weer beetje terug kan komen. Dan heb je zoontje iedergeval iets om elke week na uit te kijken
Maar als papa op die dag uitgeblust met zijn telefoon op de bank hangt, is het nog steeds niet leuk voor het kind... Pa moet eerst maar eens bedenken of hij überhaupt vader wil zijn en wat hij daarvoor over heeft...
Wij moeders zijn zowat elke dag uitgeblust maar moeten ook door .
De papa moet maar tijd en zin maken, kind maken doe je niet alleen. Mijn man is ook moe maar hij zorg wel dat die elke zondag wat met zijn dochters doe of speel paleis of kinderboerderij etc , en na werk maak die altijdeen half uurtje vrij voor alleen de kinderen beetje stoeien beetje kletsen, soms een dag niet maar das niet erg
Denk niet dat jij heel veel meer kan doen. Je zoon verlangt naar zijn vader en ziet hem weinig. Eind vd dag zijn kinderen ook moe. Negatieve aandacht is ook aandacht en makkelijker te vragen. Je man moet wat gaan doen. Meer tijd vrijmaken. Het heeft vooral tijd en aandacht nodig om uit het negatieve te komen. Ze moeten positieve herinneringen maken samen. En je man is moe ja, maar bovenal verder. Sneu voor jullie zoon.
Ik krijg het idee dat je man niet echt wil. Ik denk namelijk dat je het goed aanpakt hoor. Maar je man moet ervaren dat een iets andere aanpak misschien met even het verschil kan maken. Probeer hem te overtuigen het toch eens op jouw manier te proberen.
Mijn man komt soms ‘stiekem’ thuis. Eerst even boven tot rust komen, en dan komt hij beneden. Ik geef hem op zulke dagen de ‘makkelijke taken’. Dus dan regel ik het douchen/tanden poetsen en mag hij boekje lezen met de kinderen.
Dat ligt misschien ook aan je werk en de kinderen. Mijn man heeft ook een eigen bedrijf, dat brengt een hoop verantwoordelijkheid met zich mee. Ik heb liever dat hij even 10 minuten boven mediteert en daarna gezellig aanschuift. Die 10 minuten maken ook niet uit. En ik vind het geen moeite te douchen etc. Omdat ik het vaak doe weten ze precies wat verwacht wordt. Laat mijn man dan maar lekker lezen.
Moet ook zeggen dat dat nu voor mij anders is dan toen ik nog een baby had hoor. Maar nu 2 en 4 worden zo zelfstandig.
Inderdaad, onderschat beroep. Mijn man werkt veel bij/naast huis en zegt ook wel eens: je zit ook gewoon op een stoel op je telefoon. Eh ja duhuh, maar ik sta zo nog de tafel op te ruimen, de jongens in bad en naar bed te doen, was opbouwen en als er vannacht 1 huilt ben ik er als eerste uit. Zijn werkdag duurt maar een uur of 10, die van mij 24 uur 👋
Leuke dingen doen helpt wel, maar de echte oplossing zit 'm toch in het dagelijkse gewone contact. Zoek naar oplossingen die voor beiden werken. Mijn kinderen weten echt wel dat papa soms even moet 'bijkomen' als hij net binnenstapt na een heel vroege dienst bijvoorbeeld. En als ik een lange dag op werk heb, dan houdt hij ze ook een beetje bezig/rustig. Ik ga dan altijd even omkleden boven, trek ik lekker een loungepak aan en scroll even door m'n telefoon, en die 10 min geven me de ruimte om even te schakelen naar de spits thuis. Als ik dan beneden kom, dan ben ik er echt. Kan je man zoiets doen? Of bijvoorbeeld een kwartiertje eerder weg van werk en dat hij even een extra rondje rijdt met de muziek lekker hard aan ofzo, zodat zijn hoofd leeg is voor hij thuiskomt. Dan heeft hij wat meer ruimte voor de kinderen als hij binnenstapt. Of houdt hij van koken? Laat hem eerst even de keuken in duiken, en dan kan je zoon er later bij. En als jullie twee na kinderbedtijd samen eten, dan heb je daar tijd om echt met elkaar te praten en heb je geen last van kinderen die tussendoor komen. Als je dat zo afspreekt, weet je ook: nog even een uurtje dit spitsuur door en dan hebben we tijd voor elkaar. Soms heb ik ook wel iets te delen, maar zeggen: 'zullen we straks samen eten, dan vertel ik het dan', dat is dan ook goed.
Maar: elke dag zo op thuiskomen dat je geen ruimte voor je gezin hebt, betekent dat de balans wel echt zoek is. Gaat het goed met hem?
Het leuke dingen samen doen, zou ik vooral/ook zoeken in samen een spelletje doen met wat lekkers er bij, een wandeling maken met het gezin en dan samen insecten zoeken ofzo, samen pannekoeken bakken of tosti's maken voor de lunch. Niet perse in uitjes, dan ligt het er zo op dat het leuk móet zijn.
Het is zo gegroeid. Mijn man heeft een eigen zaak en is enorm verantwoordelijk. Een eigenschap die ik heel mooi vond. Op het moment zit hij niet lekker in zijn vel, dus dat zal meespelen. Maar ook al zit hij wel lekker in zijn vel, is hij druk en heeft hij er weinig tijd voor. Als hij binnen komt, wil hij vaak zelf eerst iets vertellen. De kinderen mogen er dan niet doorheen kletsen. Terwijl ik denk: geef ze even een aai over hun bol, praat even met ze en daarna kunnen ze best even stil zijn. We zitten gewoon niet op 1 lijn en dat is echt frustrerend. Ik kan hem zeker aanmoedigen iets meer samen te ondernemen. Dat ga ik ook zeker doen. Maar verder kwetst het me wel, we hebben er samen voor gekozen, maar zijn rol als vader pakt hij niet.
In zekere zin heel herkenbaar, vooral jouw situatie met een man met eigen zaak en veel verantwoordelijkheid. Dat heeft de mijne ook, en ik durf niet te zeggen dat mijn baan als moeder thuis zwaarder is. Hij zit ook regelmatig niet lekker in zn vel en dan valt het hem zwaar. Ik probeer zoveel mogelijk te ontlasten maar vraag wel hulp als het mogelijk is. Als mijn man een ‘makkelijk’ klusje gaat doen smiddags of in t weekend neemt hij mn zoontje mee. Door het enthousiasme van mn zoon wordt hij daar zelf ook blij van. Als hij uit zn werk kom geef ik mijn man specifiek aandacht, maar ik zeg dan wel tijdens het eten dat de kinderen nu wat mogen vertellen en krijgen ze 100% aandacht van ons allebei. Dat hebben we ooit een keer samen besproken en dat helpt hem om er ook goed in mee te gaan. Na het eten probeer ik taken te verdelen. Is hij moe en zit zn hoofd vol dan doe ik de kids en hij afruimen, als het redelijk gaat probeer ik hem bv boekjes voor te laten lezen, even te stoeien op de bank/ lekker buiten in de zomer. Samen klusjes doen is ook altijd een goede, de kinderen vinden papa helpen heel leuk, papa niet altijd hoor, maar door de tijd heen is zijn band met de kinderen zoveel beter geworden dat ze nu mega blij en enthousiast worden als hij er is.
Het is zo gegroeid. Mijn man heeft een eigen zaak en is enorm verantwoordelijk. Een eigenschap die ik heel mooi vond. Op het moment zit hij niet lekker in zijn vel, dus dat zal meespelen. Maar ook al zit hij wel lekker in zijn vel, is hij druk en heeft hij er weinig tijd voor. Als hij binnen komt, wil hij vaak zelf eerst iets vertellen. De kinderen mogen er dan niet doorheen kletsen. Terwijl ik denk: geef ze even een aai over hun bol, praat even met ze en daarna kunnen ze best even stil zijn. We zitten gewoon niet op 1 lijn en dat is echt frustrerend. Ik kan hem zeker aanmoedigen iets meer samen te ondernemen. Dat ga ik ook zeker doen. Maar verder kwetst het me wel, we hebben er samen voor gekozen, maar zijn rol als vader pakt hij niet.
Ook met een eigen zaak, blijven mannen verantwoordelijk voor hun taak als vader. Hij zal een keuze moeten maken, als hij de titel vader zal willen houden...
Ach jeejtje wat sneu zeg. Kids hebben papa zo gemist en als hij dan thuis komt geen eens een knuffel of lief woordje. Wat zullen ze zich afgewezen voelen zeg. Er komt straks een tijd dat het ze niets meer zou boeien of papa thuiskomt of niet. Een tijd dat als papa binnenkomt ze niet meer staan de juichen. En ze niet meer zullen komen. Maar dan is het te laat. Ik zou hem dat echt goed in de oren knopen dat dat gaat gebeuren op deze manier. Mijn man was ook wel zo als jouw man. Moe en overwerkt en als hij thuis kwam kon hij weinig hebben en vluchte meteen alweercweg. Ik heb hem ook duidelijk gemaakt dat ik wil dat hij eerst de kids enthousiast groet en gezellig momentje ravotten en erna ff rustig bijkomen met een bakkie. Gaat nu heel goed.
Ik probeer ook minder te vragen van. Normaal vroeg ik van alles las hij thuis kwam. Kun je ff dit en dat haha maar daar ben ik mee gestopt.
Voor je zoon is je man inderdaad ook dood. Nog meer, waarschijnlijk. De meeste kinderen hebben in ieder geval nog mooie herinneringen aan een dode vader, jouw zoontje heeft niets.
Wat is de reden dat je man zo veel, zo hard werkt? Is dat nodig om de rekeningen te kunnen betalen? Is dat geval zou er een andere verdeling kunnen komen waarin ook (meer) gaat bijdragen.
Is je man opgegroeid in een cultuur waarin de waarde van een man er vooral in zit hoe hard hij werkt/ hoeveel geld hij binnen brengt?
Werkt je man boven zijn kunnen? Werkt hij in een bedrijfscultuur waarin je er zo uit ligt, zoals je dat in het hogere bedrijfsleven weleens ziet, en dus niet anders kan dan 100% geven?
Blijf met je man in gesprek. Hij zal echt moeten inzien dat hij met (positieve) aandacht veel verder komt. Laat hem dit weekend 1 op 1 met jullie zoon iets ondernemen. Geef je man ook de ruimte hiervoor. Boos op je man worden werkt in mijn optiek alleen maar averechts.
Je man is fout en jij moet hem harder aanpakken. Je zoon kan hier niks aan doen. Geef hem een schop onder zn kont; jij gaat nu je zoon in bad doen. Jij gaat nu even dit met hem spelen. Hier ook een man die vaak buiten werktijd (eigen bedrijf) nog bezig is, binnen op zn telefoon. Als mijn zoon wat tegen hem zegt wat die niet hoort dan roep ik even mee: hallo je zoon wil jou wat vertellen, je aandacht. Is mijn man weer even scherp. Als ze genieten van samen kletsen, samen spelen, dan wordt die negatieve spiraal echt wel weer een positieve. En je man hoeft niet zielig te doen dat zn zoon dit zegt, heeft hij zelf veroorzaakt. Maak hem dat ook duidelijk, dit los je niet op met streng zijn.
De enige die wat kan veranderen is je man ☺️ In het weekend is hij vrij neem ik aan? Dan kan hij even lekker samen met jullie zoon wat leuks gaan doen. Onze oudste dochter doet aan gym en vaak vraagt ze papa mee. Samen naar de (kinder)boerderij, de speeltuin, de bieb, samen een spelletje doen. Het hoeft echt niet zo ingewikkeld te zijn. Laat je man jullie zoon in het weekend voorlezen en naar bed brengen.
Toen ik klein was was mijn vader ook bijna nooit thuis. Vaak overwerken of op zakenreis. Als hij thuis was was alle aandacht voor ons en was er veel plezier en aandacht. Ik heb nooit gevoel gehad dat ik tekort kwam aan liefde. Wat doet je man bij thuiskomt? Is hij enthousiast etc of zit hij vooral te puffen etc odmatie moe is?
Je man zou wat meer moeten investeren in de band met zijn zoon, die krijg je niet zomaar. Had hij zelf wel een kinderwens of heeft hij het voor jou gedaan? Weet je wat de reden is dat hij zoon maar zo weinig wil zien?
In dit soort situaties ga je je toch afvragen wat je ZELF als volwassene kunt doen om de band met je kind te verstevigen? Dan ga je toch niet het kind harder aanpakken? Jullie zoon moet zijn vader leren kennen en leren vertrouwen. Natuurlijk moet jullie zoon ook weten wat de afspraken en grenzen zijn, maar eerst moet die connectie er toch zijn? Werkt je man ook in de weekenden? Misschien tijd om de werkplanning eens kritisch te bekijken met elkaar. Ik zou het op een rustig moment aankaarten, niet tijdens of kort na een incident. Vervelende situatie hoor. Jij ziet het wel, je man niet.
Ik heb laatst op videoland een aflevering gezien van de Jeugdkliniek. En daar zat dus een jongen van 15 die zich nooit gezien voelde door zijn vader, vader was altijd aan het werk en die jongen kreeg het gevoel alsof hij nooit iets goed kon doen. Die jongen zit daar nu voor verslaving en gedragsproblematiek. Tijdens een praatsessie zat hij alleen maar te huilen en dat raakte mij zo… De band tussen vader en kind is zó belangrijk. En zijn gedrag is echt van invloed op de rest van jullie kind zijn leven. Misschien kun je die aflevering eens zien met je man als je een videoland abonnement hebt.
Kan je man niet wat minder gaan werken? Of wat meer de verzorgende taak op zich nemen bijvoorbeeld in bad of douchen. Weekends samen 1 op 1 wat meer dingen doen?
Ik zou inderdaad adviseren je man vaker leuke dingen met je zoon te laten doen en Je man moet zich realiseren dat zijn gedrag van grote invloed is op jullie kind en dat het zijn verantwoordelijkheid is om iets te veranderen en niet die van je kind. Ik vermoed ook dat hij zich onvoldoende gezien voelt.. Sterkte!!
Hoe gaat het met je man, heeft hij überhaupt ruimte voor de kinderen of is hij zo moe dat hij aan het overleven is? Ga daar eerst het gesprek met hem over aan, vanuit oprechte belangstelling en niet vanuit beschuldiging. Je man wil ook gezien worden.. Als er opening is voor een rustig gesprek kun je hem hopelijk duidelijk maken hoe het voor je zoon is, dat hij zijn vader mist. Negatief gedrag is altijd een schreeuw om iets, vaak om aandacht. Zoek samen naar mogelijkheden, kan je man iets minder werken, eerder thuiskomen, eerst even douchen om tot rust te komen en dan een spelletje met zoon doen bv. Samen weer in de positieve spiraal komen!!
Wat vervelend! Misschien idee om jullie zoon wat meer alleen met zijn vader wat te gaan doen? Denk aan eendjes voeren, rondje speeltuin, rondje fietsen etc. Ik neem aan dat hij geen 7 dagen in de week werk? Mijn man werkt ook heel veel en is ook veel weg. Onze dochter kon ook soms zo apart reageren, hij is de ideeën die ik je geef meer gaan doen en bewust iets meer thuis en dit werkt echt goed.
Hij is er gewoon niet voor in. Hij heeft er soms zo weinig zin in omdat hij zo moe is. Soms gaan ze wel eens samen de auto wassen, dat is dan leuk. Maar ik vind het zo sneu om te zien. Hij wil zo graag aandacht van zijn vadwr
Dan maakt hij maar zin. Als hij zn zoon zo weinig ziet vind ik niet dat hij kan zeggen ik ben moe ik heb er weinig zin in. Dan moet hij of minder werken of zijn vermoeidheid aan de kant zetten
Dan moet hij minder gaan werken om váder te kunnen zijn. Dit is geen leven, op deze manier... Hij is gewoon geen vader zo. In die zin heeft je zoon eigenlijk gelijk: hij is als vader behoorlijk dood...😬 Als hij wél tijd maakt om zijn auto te wassen, maar niet voor zijn zoon, dan liggen de prioriteiten duidelijk heel erg verkeerd.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (76) Verversen