Vroeger ben ik altijd al bang geweest voor de dood, veel mensen al verloren en altijd geconfronteerd geweest met ziekte. Mijn vader was toen ik een klein meisje altijd al ziek, heel vaak al kanker gehad en zo ook nu weer.
Maar het lijkt nu ik moeder ben compleet veranderd te zijn. Als in 100x erger. Sommige dagen ben ik er niet mee bezig maar andere dagen ben ik echt zo bang. Er is dan niets specifieks wat ik denk maar meer dat de angst voor het doodgaan overheerst. Het leven hier achter te laten, mn meisje dan nooit meer te kunnen zien. Bang dat zij dood gaat of wie dan ook. Het is zo heftig. Heb al hulp gehad maar ik ga denk ik toch weer terug.. vreselijk dit. Hebben meer moeders dit? Hoort die angst bij het moederschap of gaat dit ooit over?
Ik ben niet bang om zelf te sterven, maar wel dat mensen rond mij zouden sterven. Als mijn vriend bijvoorbeeld niet heeft gestuurd dat hij is aangekomen op het werk dan denk ik al het ergste. Ben zelfs bang dat mijn twee honden zouden sterven, ik hecht mij enorm aan personen en dieren en denk dat dat de oorzaak is van mijn angst
Denk dat dat normaal is tot op zeker hoogte. Het moet niet de overhand nemen zeg maar. Ik werd bv geopereerd in oktober en ik was zooo angstig dat ik niet uit de narcose kwam en keer ervoor had ik dat helemaal niet. Ik werd dus ook enorm emotioneel wakker ervan. Vreselijk.
onwijs bang voor de dood als ik er te veel over praat raak ik volledig de weg kwijt en moet ik zelfs naar een psycholoog om er over te praten. ik slaap dan niet meer en kan er echt dagen tot weken in blijven hangen. het is niet verergert sinds ik me kinderen heb het is gewoon even erg. me hoofd tolt al weer dus hier moet ik helaas stoppen.
Ik ben ook wel bang voor de dood, maar het houd mij niet hele dagen bezig. Ik ben bang dat mijn man het niet red alleen met de kinderen, waardoor mijn kinderen een liefdevol warm huis missen. Ik ben bang dat mijn kinderen een moeder missen. Ik had het er een keer met mijn moeder over, even luchtig, en die zei gelukkig meteen "geen zorgen, dan zouden wij het wel opvangen". Dat gaf mij wel wat vertrouwen.
Herkenbaar ik herken je gevoel ook. Maar nu ik mijn dochter heb, vergeet ik even het ouder worden, het idee dat over jaren later ikzelf wellicht aan de beurt bent. Helaas is het wel zo dat iedereen een keer dood gaat, maar wanneer weet niemand.
Ook ik ben heel bang voor de dood. Ik heb dit pas op latere leeftijd uit durven spreken. Eerst een keer tegen mijn vriend en later ook tegen mijn moeder. Ik was als meisje al bang voor veel dingen, maar niet zozeer voor de dood. Gelukkig treed het nu wat vaker naar de achtergrond, maar soms dan steekt het weer de kop op. Vooral wanneer we iets heel leuks hebben gedaan (zoals vakantie) en we zijn op de terugweg. Heel vervelend idd.
Ik heb dit het laatste jaar ook enorm hard. ga het volgende keer aankaarten bij de vroedvrouw. Heb bvb ook enorm bang om te sterven tijdens de bevalling. Maar ook zo, elke dag ben ik er mee bezig, maar dan denk ik ik zwijg maar erover want ben 21, mensen lachen me uit als ik dat zeg, want ik ben toch nog zo jong. Ik weet niet van waar die angst komt bij mij...
Ik denk dat het echt bij moederschap hoort. Ik ben zelf nooit, maar echt nooit bang geweest voor de dood. Terugkijkend had ik vroeger ook niks te verliezen. Ik had geen vader en mijn moeder heeft me alleen onderdak gegeven. Verder kan ik haar geen moeder noemen. Nu ik zelf moeder ben, ben ik heel bang om oud te worden en te sterven. Dat mijn kinderen en kleinkinderen nooit de tijd gaan nemen om mij even te bezoeken. Dat ik hen moet achterlaten en niet ga zien opgroeien
Ja, ik herken het! Het gevoel om bang te zijn om te sterven! De tijden in de wereld die beangstigend zijn! De oorlogen, ziekten, verdriet en bang zijn om dierbare mensen te verliezen/ zelf te overlijden! Het helpt mij ontzettend om in de Bijbel te lezen en te bidden, hier mag ik zo veel rust in ervaren. Misschien vind jij ook die rust als je in de Bijbel gaat lezen!
Precies dit. Ik heb ook die angst en zelfs paniekaanvallen.. ik ben christen en ik vind ook rust in het geloof en lees ook de Bijbel en bid veel. Verder kan hulp zoeken ook geen kwaad. Ik ga binnenkort naar een psycholoog. Maar het geloof geeft me zeker houvast.
Ik ben gelovig en ben niet bang voor de dood want Jezus heeft de dood overwonnen en wie in Hem gelooft, zal eeuwig leven hebben! Natuurlijk is het niet leuk als één van je geliefden dood zou gaan en ook vind ik het zelf niet leuk om aan doodgaan te denken, maar het is wel een hele troost om te weten dat je elkaar terug zult zien. Stuur me gerust een pbtje als je dat wilt !
De gedachte van wat als mijn kinderen doodgaan, heb ik ook wel eens, zeker nadat we met 20 weken zwangerschap afscheid hebben moeten nemen van ons derde kindje. En we hebben snel na de geboorte van onze kinderne ook alles geregeld voor als wij als ouders mochten overlijden(dit omdat ik mijn vaderheb verloren toen ik 8 was). Maar behalve een enkele keer die gedachte, ben ik er verder niet mee bezig. Het is bij mij dan ook niet echt angst, maar gewoon af en toe een gedachte van wat als het gebeurd, maar ik kan het dan weer los laten.
Ik denk dat als je er zoveel mee bezig bent als dat ik hieruit opmaak, dat je inderdaad beter hulp kan vragen. Ook zodat je er zelf wat rustiger in bent en het niet alles gaat beheersen.
Bij mij vliegt soms ook de angst me aan dat als ik weg val hoe het dan met de kinderen moet. Dit heb ik bijv als ik iets op tv zie of online iets lees. Ik.probeer dan te relativeren en afleiding te zoeken. Ik denk dat het komt.door de grote verantwoordelijkheid die je voelt naar je kinderen toe. Maar als het zo verlammend werkt zou ik idd weer hulp.zoeken. Het moet je niet belemmeren in je geluk.
Ik zou als ik dit zo lees zeker weer hulp inschakelen. Het is zonde als je leven straks overheerst raakt door angst, dat is ook niet gezond voor je gezin. Sterkte! ❤
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (18) Verversen