Deze zwangerschap (4e x) is echt een rollercoaster voor mij. Na een paar hele lastige (mentaal gezien) beginweken, twijfels, een bloeding en nu eindelijk een beetje rust in m’n hoofd komt het volgende “obstakel”. Ik ben 10 weken zwanger en onze twee pubers moeten op de hoogte gesteld worden. En ik ben echt doodsbang. Ik durf het ze niet te vertellen. Bang voor boze gezichten. Bang voor hun reactie. Dit geldt ook voor mijn broer en zus. Ik maak me Ontzettend zorgen om hun reactie. En waarom? Geen flauw idee? Ik ben bang dat mensen mij veroordelen, een vierde kind.. dat is in de regel niet echt “normaal” in onze familie. Ik weet niet waar deze angst vandaan komt. Ik wil nu weer de NIPT afwachten terwijl dat ook geen garantie geeft. Eigenlijk wil ik Het gewoon zeggen en zal er een last van m’n schouders zijn. Iemand tip?
Herken je gevoelens! Ben ook zwanger van een nakomertje en wat ouder. Nadat we eerst zelf moesten bijkomen en beslissen of we dit nog een keer wilde... Waar we snel uit waren. Hebben wij het onze pubers van 11 en 14 gelijk na de echo verteld. 6 weken. Was blij, om het eindelijk met ze te delen. Zag er ook wel tegenop. Mn zoon reageerde meteen praktisch en m'n dochter geloofde er niks van. Nu een paar weken later, is mn dochter helemaal omgedraaid. Ze vind het leuk en kan niet wachten om te gaan shoppen voor de baby. Een paar vriendinnen heb ik het verteld. Ze reageerde allemaal eerst geschrokken, maar daarna positief! Niemand verwachtte het bij ons, dus ik snap die reactie's wel. De buitenwereld en collega's weten het nog niet. We wachten de 11 weken echo af. Ben heel benieuwd en vind het dus ook super spannend. Die vooroordelen en geroddel... Maar goed, daar moet ik me niks van aantrekken. Het is nu eenmaal een wonder! Je mag me altijd een berichtje sturen ;-)
Ik ben zwanger van ons 6de, en heb gewacht tot 12 weken om het tegen mijn mama en tante te zeggen. Omdat zij vooral inzitten met mijn gezondheid, en gezien de vorige zwangerschap en bevalling (extreem dysmatuur, hartstilstand van de baby bij geboorte, veel bloedverlies bij mij) hebben ze wel meerdere keren gezegd dat het genoeg was zo. Uit bezorgdheid wel, maar toch maakte dit het nu moeilijk om hen te vertellen. Uiteindelijk reageerden ze beiden normaal, zelfs mijn tante was enthousiast, want het gaat toch om een klein wonder! Dus stress voor niks gehad. Gewoon zeggen, en er het beste van maken
Gewoon vertellen, joh! Misschien moeten ze even wennen, maar als de kleine er is, zijn zij er het gekst op. Let maar op! Mijn oudste was 12 toen wij vertelden van onze 4e (ook nakomertje). Ik zat er ook een beetje over in, maar zij reageerde het meest blij 😀! Ze vloog me om de hals en gilde het uit. En echt, die twee samen: twee handen op 1 buik 🥰 (nu 15 en bijna 3).
Wat de omgeving betreft: dat vond ik ook best spannend, maar alleen maar hele leuke reactie gehad! Wellicht hebben ze achter m’n rug gekletst, maar dat zij dan zo. Geen last van gehad iig.
Hahaha.. ik moet eigenlijk een beetje grinniken.. pubers willen helemaal niet van hun ouders weten dat ze "het doen"... ik hoor ze al helemaal denken "ieuw doen ze het nog"....
Natuurlijk is het spannend als je niet weet hoe ze gaan reageren. Maar het komt vast goed, ze zullen best moeten wennen, en daar hebben ze nog even de tijd voor.. Als de baby er is zijn ze er vast dol op...
Pubers niet apart vertellen zoals iemand hier zegt! Dat is raar... wie doe je dan eerst. Pubers samen met jou en je partner. En dan gewoon hup vertellen. En dan gewoon laten uitlekken? Laat je pubers het bekend maken aan ooms en tantes en grootouders... op hun tijd. Willen ze dat meteen doen? Prima. Pas na een week? Ook goed... Maakt allemaal niks uit. De pubers zijn echt het belangrijkste hierin vind ik... rest komt wel. En kom op meid... boeien wat iedereen zegt. Straks heb jij een heerlijk propje in je armen Fantastisch! Ik wens je een hele goede zwangerschap!
Dat hoeft niet perse raar te zijn...zoals ik schreef kunnen ze persoonlijk hun gevoel ventileren ( zonder dat de ander eroverheen walst). Dit zou meer bij mij passen en uiteraard nadien kun je het er samen over hebben. Wat betreft eerst of laatst...zo ver zou ik niet denken. Je zoekt een gelegenheid dat je beide ( achter elkaar) kunt spreken.
Kun je het met je man samen aan jullie kinderen vertellen? Samen sta je sterker. Hoe reageerden pubers op kind drie? Heeft je angst iets met die reactie te maken?
Ik zou je pubers 1 op 1 informeren, zodat ieder voor zich kan ventileren. Wat betreft je broer en zus... Gewoon begrenzen als ze met negatieve meningen komen. Je informeert hen en vraagt niet om hun mening!
Zo te lezen ben je zelf nog niet helemaal geland na de heftige start van de zwangerschap. Best logisch dat je dan niet al te heftige reacties aankan. Bedenk een rustige manier om dit aan de pubers te vertellen. Geen grote bombarie van maken. Zij moeten het ook even laten landen. Maar wat de rest van de familie ervan vindt: lekker laten gaan. Je kan het nooit voor iedereen goed doen. Dit is jouw zwangerschap, jullie leven, niet die van de familie.
Gewoon vertellen. Hier was de puber ook niet direct blij. Maar ook niet negatief. Wat hielp was er af en toe over praten. Wat zal er veranderen maar ook wat blijft juist hetzelfde? Waar zijn ze bang voor? Hier was vooral de angst voor het huilen. Afgesproken met elkaar dat als hij er last van heeft hij een seintje geeft en we oplossingen bedenken. Van tevoren konden we al oplossingen bedenken voor sommige dingen. Dat gaf rust. En ook besproken hoe we 1-op-1 Quality time met oudere kids konden borgen. Is een proces waar ze doorgaan. Nu de kleine hier 2 weken is gaan ze nog een proces door. Dat mag, dat is helemaal prima. Voor iedereen is het wennen.
Pubers vinden het over het algemeen wel leuk hoor! En familie zal het ook moeten accepteren. Het is nou eenmaal zo. Mensen zijn echt wel blij. Het zit vooral in jou hoofd denk ik dat mensen raar zullen reageren. Ik zou persoonlijk niet te lang wachten met vertellen aan je pubers dat je zwanger bent, want zodra zij merken dat je buik groeit en ze moeten er op die manier achter komen, dan denk ik dat ze juist boos worden omdat je niks hebt gezegd.
Wees eerlijk en zeg het gewoon. Dat jezelf ook overdonderd bent door het babynieuws, maar dat je ook een beetje gewend bent geraakt aan het idee nog een baby en dat ook dit kindje welkom is. Zal ook niet lang meer wachten, word de drempel steeds hoger van.
Onthoud een paar dingen: - jij krijgt een kindje, ook al is het onverwacht, dat is hartstikke mooi nieuws! Zo mag je dat ook brengen, wees blij en trots. - anderen mogen best even moeten schakelen omdat ze het niet verwachten oid, maar mensen die om jou geven, daar mag je steun van verwachten. Dit is niet iets waar je andermans goedkeuring voor nodig hebt - de pubers hebben misschien iets langer nodigom te schakelen, dat is oké.
Ik denk dat de reacties voor een groot deel afhankelijk zijn van hoe jij het vertelt: als je heel onzeker erover bent, nemen mensen sneller de ruimte om een vervelende opmerking te maken. Vertel je het heel blij en overtuigd, dan laten (normale) mensen het wel uit hun hoofd om iets vervelends te zeggen... Probeer eerst eens te bedenken of jij echt zo afhankelijk bent van de mening van de anderen... en waarom...
Ken je de cirkel van invloed? Wat anderen denken of ergens van vinden, daar heb je geen invloed op. Mensen zullen altijd meningen hebben. Waar je wel invloed op hebt, is hoe jij daarmee om wil gaan, of je je er door laat raken of niet, of je je erdoor wil laten leiden of niet. Voor je pubers, misschien helpt het om te bedenken dat zij er ook niet meteen blij mee hoeven te zijn, ze mogen er ook tijd voor krijgen om eraan te wennen. Dat zegt niks over hoe ze het vinden als de baby er eenmaal is. Mijn advies: niet te lang mee wachten, kinderen voelen van alles aan en als er iets niet goed gaat, wil je het ook kunnen delen lijkt mij.
Precies: als je er zelf al moeite mee had, mag je dat je tieners ook gunnen: ook zij moeten schakelen en leren omgaan met de realiteit. Dat is alleen maar goed voor ze.
Hier ook zwanger van mijn vierde kindje en dit kindje was ook hier niet "gepland" onze oudste zoon gaat als de kleine geboren word naar de middelbare school en ook ik was wel bang voor zijn reactie. Maar hij vindt het super leuk. Ook was ik bang voor reacties uit onze omgeving want een vierde had niemand verwacht en is niet bepaald standaard. Maar de meeste mensen reageren leuk op ons "cadeautje". Sommige maken wat (flauwe) grappen en andere stellen soms wat (ongepaste) vragen maar gelukkig overwegend leuke reacties. Ik snap wel dat het lastig is want wij hebben het ook een tijdje voor ons zelf gehouden ook ok in "rust" even aan het idee te kunnen wennen, maar uiteindelijk land het nieuws en is het ook iets heel moois. Neem de tijd die je denkt nodig te hebben. En probeer oom te relativeren. Mensen denken en vinden altijd van alles, daar hoeft geen aanleiding voor te zijn. Uiteindelijk gaat het om wat jij/jullie vinden!
Gewoon zeggen. Trek die pleister er af, bijt door die zure appel. Als pubers boos reageren, laat ze dan even. Waarschijnlijk trekken ze vanzelf weer bij. Ik was zo'n puber.
Ik ook... Ik was erg boos toen mijn moeder vertelde dat ze zwanger was. Toen ze later een miskraam kreeg, huilde ik tranen met tuiten... Een tiener begrijpt zelf vaak niet eens wat 'ie voelt en waarom...
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (29) Verversen