Herkennen meer vrouwen zich hier in? Hoe ga jij er mee om?
Na veel topics en verhalen gelezen te hebben over hoeveel rondes de dames hier zijn zwangergeraakt, van sommige de eerste en sommige pas na een heel medisch traject, en sommige er weer ergens tussenin bekruipt mij toch het gevoel van angst, dat 't bij ons ook heel lang zal gaan duren, ondanks alle goede voorbereidingen. (en ja, we zijn nu pas in ronde 5, en ja, ik weet dat ik er niet zoveel mee bezig moet zijn, en het moet "loslaten", en ja, ik weet dat de meeste vrouwen ongeveer tussen een half jaar en een jaar bezig kunnen zijn om zwanger te raken)
Ik zoek hierbij naar de dames die het zelfde gevoel hebben of gevoeld hebben van angst, en hun ervaringen hoe ze 't hebben kunnen loslaten. (Dus als je al op voorhand een oordeel of vooroordeel hebt, reageer dan niet)
Hier nu 3.5 jaar bezig. Waarvan door omstandigheden niet volop. Ik heb wel t gevoel dat het nooit zou lukken. En soms denk je dan. Loslaten, probeer ik wel. Maar ergens in achterhoofd blijft altijd een stemmetje. Als deze cyclus is afgelopen mogen we starten met IUI, dus ben heel benieuwd hoe ik dat ga "trekken" Want heb faalangst. En gewoon zwanger worden is dus niet gelukt. Dus voelt alsof het niet mag en kan. En alsof ik gefaald heb. Hoop voor alle wensouders een mooie en liefdevol nieuw jaar
Ik weet sinds 2011 dat ik ernstige endometriose heb en dus ook verminderd vruchtbaar ben. Toen ik in april 2017 met de pil stopte, waren dat helse maanden voor mij met heel veel pijn!! Ik dacht dit gaat nooit lukken, ik werd echt bang, bang dat ik nooit zwanger zou raken. En toen 7 maanden later was ik zwanger. Nooit gedacht dat het “zo snel” zou gaan, terwijl voor mij elke maand (met al die pijn en telkens de teleurstelling) te lang duurde. Blijf hoop houden. Ohja ik was er elke maand bewust mee bezig en toch ben ik zwanger geraakt. Als je iets zo graag wilt, dan kun je er niet niet mee bezig zijn. Ik wil je veel succes wensen en geef de moed niet op, probeer echt positief te blijven en vooral leuk te houden tussen de lakens!
Btw of het toeval was of niet, maar de keer dat ik zwanger werd, ben ik na de sex gaan slapen, zodat het zaad naar mijn idee de hele nacht zijn gang kon gaan Of het daadwerkelijk geholpen heeft, geen idee, maar ik was wel zwanger....
Ik ben eigenlijk vermindert vruchtbaar. Heb groeiremmers gehad en die kunnen voor verminderd vruchtbaarheid zorgen, dus ja ik maakte mij wel druk. Nergens voor nodig geweest. De eerste was.oms cadeautje en de tweede was gelijk raak.
Ik herken je gevoel. Toen ik diagnose PCOS kreeg, dacht ik dat t nooit meer goed zou komen. Werd doorgestuurd naar ziekenhuis, kreeg advies om nog even te proberen met ovulatie testen. Beetje afvallen moest ik ook. Leek oneindig voor ze iets voor me wilden doen. Had denk ik niet de juiste mensen om me heen in t ziekenhuis. Heeft nog ongeveer 2 jr geduurd Wilde er een zwangerschap komen. Eindigde in Missed abortion. Schoonzus was ook zwanger. Net zo ver. Zij wel. Ik niet. Kind is toen op mijn uitgerekende datum geboren. Loslaten... Gelukkig kreeg ik eindelijk clomid en mocht ik zwanger worden en blijven. Onze dochter is nu 5! Sinds 2.5jr weer aan t proberen... Nu (eindelijk) spontaan zwanger (33.5 wk nu!). Cliché maar heb 'het losgelaten", mn wens naar de achtergrond laten gaan. Gefocust op mijn gezondheid, afvallen. De nadruk er niet meer opgelegd van het perse moeten... Ik zie wel hoe t loopt... Nu eerst IK... (dacht ik)...
Nu gewoon echt spontaan zwanger. Alles voelt vanaf begin af aan super goed. Alle vertrouwen. En dankbaarheid!!
Voor de eerste was ik heel erg bang. Had jaren de diane geslikt ( blijkt ook heel slecht voor de vruchtbaarheid te zijn ) verder was ik al 30. Mijn moeder is na mij moeilijk zwanger geworden en 2 miskramen. Mijn tante heeft een heel medisch traject gevolgd om kinderen te kunnen krijgen, en mijn oma kon na mijn moeder niet meer zwanger worden, 12 jaar later kwam pas mijn tante.
Dus ik had zeker schrik, maar had ook zoiets van ooit moet het goed komen, vooral wat ze tegenwoordig ook medisch kunnen.
Was gelukkig na ronde 3 zwanger. ( leek al eeuwen hoor ) elke maand duurt lang. De 2de na 7 maanden, toen had ik zoiets het komt wel. Dus ik mag helemaal niet klagen en voel me erg gezegend.
Achja was een half jaar bezig terwijl ik niet menstrueerde ivb met ondergewicht, erna gewoon gaan vreten lol en aangekomen.. Toen 2 keer ongesteld geworden en zwanger geraakt. Dus weet niet of ik dan 7 rondes of 2 rondes heb gehad.
ik was er ook wel erg bang voor voor we voor een tweede gingen. Heb er zelfs maanden aan gedacht. Alleen was ik meteen zwanger ik maakte mezelf onnnodig gek. Maar ja wel achter af dat ik dat pas kon zeggen
Ik heb 4 kinderen. Mijn 2e zwangerschap heeft 3,5 jaar op zich laten wachten. Wij hebben nooit iets van ovulatietesten of iets gebruikt. Op een bepaald moment had ik vrede met het feit dat ik moeder van 1 kind zou blijven en dat het goed was. Die maand was ik zwanger.. daarna ben ik 2 keer heel snel zwanger geworden. 1 daarvan 6 maanden en 1 daarvan gelijk de eerste ovulatie na de bevalling ervoor. Het hoeft allemaal niks ergs te betekenen. Ik weet niet of je een religie hebt? Mijn religie heeft mij enorm goed geholpen
Ik ging met goede hoop dit pad bewandelen, maar hoe langer het duurt.. Hoe minder hoop ik heb.. En ik weet niet zo goed hoe ik dat gevoel kan los laten.. Blijft toch elke maand weer lastig.. Ik hoop echt voor jullie dat het binnen een jaar raak is! Weet precies hoe je je voelt, hoe onzeker je er van kan worden.. Zet hem op! 😘❤️
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (12) Verversen