Onze dochter van anderhalf heeft sinds een paar dagen dat ze helemaal overstuur raakt als ze s'avonds naar bed gaat. Ze klemt zich dan helemaal aan ons vast en gaat zo ontzettend huilen, alsof haar hartje breekt.. Ik weet en voel dat dit te maken heeft met alle ontwikkelingen die ze doormaakt (ze probeert te praten, probeert echt duidelijk te maken wat ze wil, doet ons na, merkt dat we haar grappig vinden als ze boos kijkt haha!) en een soort verlatingsangst. Op avond 1 hebben we haar uit bed gehaald en gingen we tv kijken tot ze echt heel moe werd en uiteindelijk ging ze pas om 20.30 slapen (normaal gesproken 19u), gisteravond steeds 5 min laten huilen, slaapkamer binnen gelopen, gekalmeerd en weer in bed gelegd waarna ze meteen heel hard ging huilen. En het stopte niet terwijl ze dood en doodmoe was... Uiteindelijk van 21u tot 21.30 met haar gezeten (in haar slaapkamer, dus niet weer de tv aangezet) en in bed gelegd toen ze diep in slaap was. Ze heeft tot vanochtend 07.00 geslapen, dus geen nachtelijke onderbrekingen.
Zouden jullie aub gouden tips willen delen? Ik voel aan dat ze onze nabijheid enorm nodig heeft, ik hoop alleen niet dat wij haar nu iets gaan aanleren wat alleen maar voor nog meer problemen gaat zorgen en dat ze straks niet meer zelfstandig in slaap kan vallen..
Dit is heel normaal bij dreumesjes van anderhalf! Ik heb het boek ‘Dreumes in dromenland’ gelezen en daar waarschuwden ze voor deze fase. Het boek is om moeilijke slapers op een liefdevolle manier slaaptraining te geven zodat ze zelf leren slapen zonder veel alleen te huilen. Maar met 18 maanden moet je GEEN slaaptraining doen zei het boek. Kinderen leren dan iets enorms, namelijk dat ze onderdeel zijn van een sociale wereld. Ineens zijn ze niet meer het middelpunt van hun wereld, maar wordt hun wereld veeeeeel groter en beseffen ze dat ze net als wij maar een mensje zijn, gelijkwaardig aan een ander mens. Niet belangrijker dan de ander... daarvoor begrepen hun hersenen dat nog niet. Veel zelfverzekerdere dreumesen veranderen dan in hele angstige en onzekere kindjes. Bij mijn zoontje is het sinds een week begonnen... bij naar bed brengen grote paniek, maar ook als we onder de mensen zijn klampt hij zich ineens aan me vast. Deed hij normaal nooit! Het boek zegt: blijf bij je kind; ga niet streng zijn of slaaptrainen in deze fase. Ik heb een stoel op m’n zoontjes kamer gezet en zit er bij tot hij slaapt. Soms een uur, maar dat doe ik met liefde. Veiligheid bieden is heel belangrijk voor zijn ontwikkeling in deze periode (begint gemiddeld met 18 maanden tot 21 maanden). Het is een fase, even volhouden! (:
Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar mijn moeder vertelde dat ze dan in de buurt van de slaapkamer wat ging rommelen, zoals strijken bv. Ze liet de deur een stukje open, zodat we haar wel konden horen. Waarschijnlijk voelde dit veilig en bleven we toch in bed😊
Mijn zoon (16 mnd) heeft dit af en toe opeens, een paar nachten of een week. Wij hebben ooit besloten hem in zo’n fase te geven wat hij nodig heeft en het aan te kijken, en dan na een week te besluiten over ‘hoe nu verder’. Dat geeft ook rust in je hoofd; je weet dat je de komende avonden gewoon even bezig bent. Tot nu toe was het altijd al over voordat we een plan B konden bedenken. En dan ben je blij dat je je kind die geborgenheid hebt geboden. Als het echt aanhoudt (wekenlang), zou ik inderdaad samen overleggen wat je gaat doen. Bijv: 1x teruggaan en daarna 15 min niet meer oid. Maar dat is heel persoonlijk, elke ouder vindt daar wel wat van. :-)
Ik zou er dan gewoon bij blijven totdat ze slaapt. Het is belangrijk dat ze zich veilig voelt. Hier zaten we er bij de kids tot 2jaar bij totdat ze sliepen. En nu soms nog, het is een kleine moeite.
Heb ik ook gedaan. Ene avond duurde het langer dan de andere, Maar dan hadden ze tenmiste geen stress. Laatst een onderzoek gelezen dat het juist goed is bij je kind te blijven tot ze slapen
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (8) Verversen