Mijn kindje van net 1 slaapt alleen eigenlijk niet in. Laten jullie je kind huilen om alleen te slapen? Hoe oud waren ze toen? En laten jullie ze lang huilen?
Alle 3 mijn kinderen nooit laten huilen. Slapen alle 3 nog steeds bij ons in bed. (2 2 persoonsbedden) Of het verstandig is? Geen idee maar gevoelsmatig kan ik het niet.
Nooit laten huilen. Als ze dan stoppen met huilen of om aandacht vragen is dat omdat ze toch genegeerd worden en dat is heel slecht voor zowel de ontwikkeling als latere leeftijd omgaan met emoties en in relatie tot anderen
Laat haar nooit huilen.. Ook psycholoog en slaapcoach zeggen niet laten huilen.. Hier max 5 min huilen (of het zacht of hard is maakt niet uit) troosten knuffel handje en in slaap vallen wanneer het haar lukt is nu 2 jaar. Tot 22 mnd altijd in onze armen in slaap gevallen als ze ging huilen in bed weer terug opgepakt.. of dat slimste keuze was weet ik niet maar wel passend bij haar behoefte
Wat is huilen? Je hebt variatie van jengelen tot en met krijsen. Als het jengelen bleef, liet ik jengelen. Werd het krijsen, dan deed ik er wat aan. Elk kind is anders. Ene kind heeft jengelen en wat mopperen nodig, andere kind niet. Krijsen heeft geen enkel kind nodig. Dus je vraag is vrij breed ;) Ik zou zeggen: bekijk hoe je kind huilt (is ie angstig, boos, verdrietig) en handel dáárnaar. Sommige van mijn kinderen waren rond de 1 jaar maanden bang om alleen in te slapen en moest ik erbij zijn. Had ik ze laten krijsen, zou ik meer schade hebben toegebracht.
Ja helaas heeft ze echt 5" huilen nodig, is ook een soort ontladingshuiltje van de dag. Maar pas doorgehad toen ze een maand of 7 was, daarvoor gingen we altijd troosten en slapen was ruk! We hielden haar onbewust wakker 🙈
Onze dochter had door omstandigheden niet geleerd om in slaap te vallen. Nadat inbakeren afgebouwd was schudde ze hard met haar hoofd van links naar rechts en huilde ook hard, zo tussen 5-20 min. Maar als we naar haar toe gingen hielp dat ook niet en zodra we weg waren begon het weer opnieuw met 5-20 min. Soms ook wel eens half uur geweest. Maar omdat wij wisten het helpt ook niet als we erbij zijn deden we dit. Ik kon ook heel goed in de gaten houden met het soort huiltje of het was om te gaan slapen of pijn/ongemak. Leuk was anders maar ze had het nodig om te kunnen gaan slapen en heeft het wel geleerd uiteindelijk. Dit was sowieso al met 10 maanden want dat was op een vakantie wat ik mij kan herinneren, weet niet of en hoeveel eerder het ook al was.
Mijn oudste huilde niet, die krijste. Die viel in mijn armen in slaap daarna ging hij naar bed. Om deze reden kreeg hij op jonge leeftijd een groot bed. Dan konden we er naast liggen. Vanaf 14 maanden slaapt hij prima door en komt in de nacht nog zelden met buikpijn etc. De jongste had het nodig om eventjes te jammeren en viel daarna in slaap. Die vind het nog steeds fijn als we bij hem blijven. We hebben net een niet bedtijdritueel in het leven geroepen van 19.15 tot 19.30 ben ik van hem voorlezen en knuffelen etc, daarna ga ik naar de kamer van zijn broer om samen te lezen. Dan ben ik ook nog in de buurt.
Hangt heel erg af van de situatie en het kind en je definitie van huilen. Beetje mopperen en huilen terwijl kind verder rustig ligt? Prima. Huilen van de pijn? Uiteraard niet. Heel erg overstuur raken als een soort verlatingsangst? Dan proberen we te kalmeren, zonder kind uit bed te halen. Als het een structureel probleem is zou je eens kunnen kijken of de 'pick up, put down' methode iets voor je is, is met een beetje google zo te vinden.
Ik heb ze nooit lang laten huilen. Ik heb veel gehad aan het boek baby in een droomritme. Hierin staan verschillende methodes van hoe je je kindje kan laten slapen, zowel met als zonder huilen, het is maar net wat bij je past en waar je denkt dat je kindje behoefte aan heeft.
Ik ben ook fan van dit boek! Al moet je de structuren die erin staan wel met een korreltje zout nemen en flexibel zijn als het niet uitkomt zoals staat beschreven)
Ligt er heel erg aan per kind. Bij mijn zoontje werkte laten huilen helemaaaal niet. Dus we gingen gewoon steeds even langs en weer weg. Of stofzuigen boven. Of was opruimen. Later kreeg hij een fase dat hij het nodig had om in slaap te komen, maar dan was het jengelig huilen. En meestal alleen als hij overprikkeld of oververmoeid was. Als we dan steeds langs gingen, begon hij steeds opnieuw en kon niet in slaap komen. Maar dat was denk ik met 1,5 jaar ofzo pas. Ik denk met de ontwikkelingsstap van leren praten.
Ja laten huilen omdat dat hum voornaamste prikkelverwerking is. Maar dan gewoon jengelig, huilen.. niet overstuur natuurlijk. En er zijn grenzen. Ik nam dus (denk dat die toen wel ietsje ouder was) hem ook rustig weer mee naar beneden als ik dacht dat ik hem eerlijk gezegd te vroeg op bed had gelegd. Dan was het wel sober, zo min mogelijk lampen aan, geen druk spel en geen schermpjes etc. Daarna was het altijd lief slapen. En tuurlijk probeert een kind er dan eens een loopje mee te nemen, maar a) hoe erg is dat als je het een keer verkeerd inschat en b) je geeft ze een bepaald vertrouwen. Tenminste zo heb ik dat ervaren. Iedereen verbaasde zich altijd over hoe makkelijk hij met naar bed gaan om ging. Zo hadden wij eens beneden de kamer vol visite toen zoontje net op bed lag. Hij is natuurlijk ook niet gek en vroeg om even naar beneden te gaan. Afgesproken dat hij even gedag mocht zeggen en dan moest gaan slapen. Vond het best spannend, maar hij reageerde er prima op. Daar na ook lekker gaan slapen.
Ik zelf vroeger mocht onder geen beding uit bed komen en bedtijd was bedtijd. Terwijl ik liever kijk naar mn kind: maar dat is met 1 jaar natuurlijk alweer een ander verhaal dan met 2,5. Naja lang verhaal, maar succes ermee 🥰
Ik heb mijn reactie maar verwijderd, er waren enkele moeders die menen een betere opvoeding te geven aan hun kinderen. Hoe je het ook doe, doe waar je jezelf goed bij voel.
Nou ik denk dat het meer ligt aan de manier waarop je schrijft. Het komt nogal lomp over als je zegt ja mijn baby moet vanaf 3 maanden maar doorslapen ik kom niet in de nacht de groeten ermee. Ik kan me namelijk echt niet voorstellen dat je zo'n klein mensje zich helemaal over de rooie laat gaan als die om wat voor reden dan ook in de nacht verdrietig is. Dat je niet meteen naar een fles grijpt en het wellicht ff aankijkt snap ik wel maar helemaal niet komen en ze aan zn lot overlaten is wat anders dat kan je toch niet over ja hart verkrijgen?
Ik ken Rupsje niet maar moet het eventjes opnemen voor er rare dingen de wereld in gaan. Ze heeft nergens geschreven dat ze dr baby’s aan het lot overliet en er helemaal niet naar toe ging. Behoorlijke nuance. Geen fles meer willen geven is niet per definitie het kind aan z’n lot overlaten.
Ze zei letterlijk vanaf 3 maanden moeten ze een nacht van 22/23 tot 6/7 kunnen maken en na 3 nachten doorbijten wisten ze wel wat de bedoeling was. Ik denk dat daarom de moeders hier fel reageerde?
Ik kan niet meer op je laatste reactie reageren, maar ik kan mijn mening af en toe ook geven, dus zo raar is het niet dat je de bal dan soms terug kan verwachten. Lig er vanacht ook niet wakker van 😉
Is bij mij gewoon een irritatiepuntje dat ouders met een peuter van 2 jaar zeggen: 'ik ben zo moeeeee, hij slaapt nog steeds niet door.' Ik ben wel van mening dat je dat in de meeste gevallen zelf in de hand heb. Helemaal omdat er nu een generatie ontstaat waar ik echt van sta te knipperen met mn ogen. Zo verwend, zo dwingend, zo brutaal.
Toch even opkomen voor de mamas waarbij het doorslapen niet goed verloopt op latere leeftijd. Er zijn helaas kinderen die ook op die leeftijd nog niet doorslapen, het komt zelfs vrij vaak voor, en het heeft echt niet altijd te maken met de opvoedcapaciteiten van de ouders. Denk maar eens aan gezinnen waarbij de oudste direct doorsliep en de volgende nog met 4 jaar wakker wordt. Het kan ook te maken hebben met andere dingen, als (langdurig) onrust in het gezin door het een of ander of interne factoren van een kind zoals dit voorbeeld.
En als een moeder dan zegt, ik ben zo moe (zegt eigenlijk: ik vind het eigenlijk super zwaar…. Ik weet het even niet meer) dan is het toch fijner om elkaar te ondersteunen ipv te ergeren aan elkaar.
Ja dat ben ik wel met je eens indd. Er ligt voor mij ook wel een grens tussen een baby helemaal van je afhankelijk of een dreumes/peuter die je goed uit kunt leggen hoe en wat. Ik ben ook absoluut niet van het laten huilen als ze bijv bang zijn, gedroomd hebben of ziek zijn. Maar een ik wil niet naar bed ondanks dat ik zo moe ben huil daaaaaaag vriendin lekker tukken en ik wil je niet meer horen!
Ik heb 't niet voor niks verwijderd. Komt misschien zo wat bot over, maar dit betekend dan echt niet dat ze 3 uur achter elkaar lopen te krijsen hoor. Wij hebben ook gevoel in ons lijf en anders de buren wel.
Daarnaast een extra opmerking: als ik denkt dat een kind pijn heeft oid dan zal ik het nooit laten huilen. Fijn dat je alles weer oprakel en het blijkbaar beter weet hoe ik het doe.
Nee hoor ik kon me al niet voorstellen dat het zo zwart/wit was. Ik veroordeel verder niemand hoor maar er zijn er hier een aantal die wel meteen vollop in de aanval gaan en daar heb je nu kennis mee gemaakt. Zonde he terwijl je goedbedoelt je mening wilde delen
Ik laat mijn kinderen niet lang alleen huilen. Onze oplossing op verschillende leeftijden is erbij zitten. In de deuropening met mijn rug naar ze toe. Dan huilen ze soms ook nog wat, maar ben ik toch in de buurt. meestal kan ik na een paar dagen alweer op de gang zitten en daarna weer naar beneden.
Onze middelste hebben we laten huilen volgens die methode dat je dan eerst na 1 minuut er heen gaat, dan na 2 minuten, dan na 3, etc. Daar was het nl brullen, en als je dan de kamer in kwam was het een en al lol. Dat was na 2 avonden en nooit langer dan 3 minuten achtereen huilen klaar. Ik kwam niet verder dan 3 min, dat duurt voor je gevoel echt een uur en het is vreselijk. De oudste had verlatingsangst, als je die een halve minuut liet huilen, had ie zichzelf helemaal over z'n toeren tot overgeven aan toe. Geen optie dus. Als de jongste huilde en je kwam de kamer in dan wilde ze ook echt even knuffelen, werd ze rustig en ging ze weer liggen. Laten huilen was daar ook geen oplossing, die zocht echt troost. Kortom, echt naar je kind kijken.
Het zelf in slaap leren vallen hebben we met name bij de oudste met verlatingsangst geoefend. In heel veel stapjes, elke stap een paar dagen doen tot het goed gaat, en dan pas de volgende stap. - op schoot in slaap laten vallen en slapend wegleggen - op schoot in slaap laten vallen en half wakker wegleggen, er naast blijven tot hij slaapt - op schoot wiegen, wakker in bed leggen en er naast blijven tot hij slaapt - wakker in bed leggen en iets verderop gaan zitten tot hij slaapt - nog iets verder gaan zitten tot hij slaapt - de deur uitlaten en open laten en geluid blijven maken op de overloop - etc Alles vanaf het moment van in bed leggen zonder contact. Geen licht aan, niet praten, geen oogcontact alleen er zijn. Bij huilen: troosten, neerleggen en weer gaan zitten, en dat eindeloos herhalen. Het is een proces van lange adem. Hou wel vol als je er aan begint want je leert je kind iets nieuws aan. Geef je toe dan heb je alleen maar geleerd dat hij nog langer dan eerst moet huilen.
Onze dochter had ook verlatingsangst. Met 10 maanden lukte de methode van opbouw (1,2,4,8 min ook niet) ontzettend overstuur. Tot aan spugen enz aan toe. Wij hebben haar in bed genomen. Ze sliep direct in en ook beter door. En 8 maanden later (toen we een kind in bed helemaal zat waren) opnieuw geprobeerd (toen we weer de moed en energie verzameld) en toen was het na 3 moeilijke nachten klaar. Maar wat me wel opvalt is dat het dynamisch is, het slapen wisselt erg, soms een periode van zelf kunnen inslapen en doorslapen en soms heeft ze ons weer veel nodig met handjes en/of erbij zitten tijdens inslapen. Het blijft een uitdaging om te herkennen of de trukendoos open gaat of er echt iets is, alhoewel we hier als ouders ook steeds beter in worden.
Jammeren: ja; overstuur huilen: nee. Dat werkt hier ook gewoon niet. Onze 2-jarige valt de laatste weken ook wat moeilijker in slaap; is bang voor bepaalde geluiden buiten, zoals grasmaaiers en brommers en dan laat ik haar echt niet overstuur huilen. Ik praat vooral veel en leg uit. Blijf zeker niet de hele tijd bij haar, maar wel in de buurt om veiligheid te bieden (lees: even rommelen op de bovenverdieping).
Heel herkenbaar, precies nu bij ons ook. Wij hebben een kleintje in dezelfde leeftijd ;-)
Gister ging onze buurman weer maaien om half 7. Dan hebben wij een alles behalve rustige avond 😅
wij doen het net als jij, af en toe even heen gaan en angsten even bespreken/troost bieden en vooral uitleggen (heerlijk hè dat ze kunnen praten ) en dan weer gaan en wat in de buurt blijven op de verdieping. Duurt alleen vaak wel 2,5 uur voordat haar hoofd weer rustig is en ze het echt loslaat (bekaf is). Ze blijft maar praten en praten, dat horen we dan beneden doordat we deur op een kier laten (‘geluidje, pannend, is al klaar!, ja? Ja! is klaar, nog een keer zonmaaier? (gazonmaaier) nee, klaar! Mama bang? Nee mama bij’ (blij), mij dietig (verdrietig) 😅 En af en toe lopen de emoties dan toch weer op en lukt het haar niet om zichzelf weer gerust te stellen en dan huilt ze en dan gaan we even heen om te helpen reguleren.
Ja, echt hè? Heel herkenbaar dit! Vooral ook de taal. Hier ook steeds zeggen: ‘gasmaaier is nie pannend’, maar toch het wel heel spannend vinden 😅. Lijkt dat t nu weer wat rustiger wordt en ze sneller slaapt. Dus hopelijk hebben we de ‘piek’ gehad. Ook een enorme behoefte aan autonomie op t moment, dus het moment v zelf aankleden en kiezen (laat haar dan kiezen uit 2 opties) is ook begonnen 😊. Echt een flinke peuter, die gelukkig verbaal ook sterk is. Maakt t wel makkelijker.
Hihi, ook heel herkenbaar ;-) dat is hier nu ook sinds 2 maanden. Alles zelf doen. Vraagt veel geduld hè maar wat gaat het ineens snel met de ontwikkeling.
Ook sprongen in de zindelijkheid. Hoe gaat dat bij jullie? Wilde er eigenlijk pas volgend voorjaar mee bezig vanwege beperkte energie bij mij, maar ze gaat nu overdag al op het potje. Ook door de inspanningen van het kdv. Komt alleen nog niet altijd wat.
Zo doen wij dat ook, laten kiezen uit 2 shirts. Ze wil momenteel geen tuinbroeken of korte broeken aan🙃 en ook geen bloesjes (we gaan zondags naar de kerk, maar dan draagt ze het liefst het in onze ogen lelijkste shirt🙃) naja soms kiezen wij even, anders wordt het 30 graden en een lange broek… 🤣 Die boze buien zijn dan ook weer snel voorbij gelukkig. Alleen gooit ze dan altijd iets weg als ze boos is. Herken je dat ook? ik zeg wel eens, als je boos bent, ga je even stampen met je voeten. Of tegen het kussen slaan. We gooien niet met spullen, anders gaan ze kapot. Beklijft nog niet 😂
En wat knap, dat je dochter al een zinnetje met 4 woorden maakt! Zo leuk is deze leeftijd en helemaal als je weet wat er in hen omgaat en je kunt communiceren 😃
Nooit nodig geweest haha. Ik heb twee kids die slapen zodra ze het matras aanraken. Maar dan nog heb je huilen en huilen. En genoeg kids die even een momentje van gejammer nodig hebben om zich in slaap te krijgen. Niks mis mee in mijn optiek. Je kind eindeloos overstuur lagen huilen is een ander verhaal n
Ja, tot op zekere hoogte. Ik heb kinderen die eenmaal overprikkeld écht even die momenten nodig hebben om tot rust te komen. Ik heb het “the hard way” moeten leren met zoon, bij wie ik eindeloos heb gelopen en gewiegd met een steeds bozer wordend kind, tot ik hem steeds tien minuten jengelen ging geven. Niet tien minuten krijsen, dan ging ik er heen. Maar vaak werd hard huilen na een minuut al rustiger en uiteindelijk was dat icm strikt letten op vermoeidheid het begin van betere tijden met een veel minder overprikkeld kind. Bij m’n dochter ging alles makkelijker maar heb ik het ook zo gedaan en dat ging heel goed. Bij haar hebben we toen ze 1+ was wel af en toe een paar moeizame dagjes waarin ze echt huilt als ze geen zin heeft om te gaan slapen en naar beneden wil. Dat was ook weer even wennen, want jemig, dan krijst ze alles bij elkaar. Dus ja, ook dan laten we huilen na een paar knuffels en duidelijke uitleg. Maar dat is natuurlijk totaal anders dan een baby.
Ik zit iedere avond bij mijn zoontje van 1.5 jaar. Hij raakt echt overstuur als ik dat niet doe. En wanneer ik er naast zit slaapt hij vlot in terwijl ik zijn handje vast houdt. Mijn oudste zoon heeft dit nooit gedaan, die jammerde wat, maar viel vlot in slaap. Ik ga er maar vanuit dat dit vanzelf na een paar jaar overgaat. Hij zal vast niet tot z’n 16 m’n handje vast willen houden 🫣 een jong kind heeft soms gewoon nog nabijheid nodig denk ik.
Nee… alleen als het beetje gejammer is met tussenpozen, voor ons op een gegeven moment een herkenbaar huiltje bij het in slaap vallen in een bepaalde periode. Maar over het algemeen gewoon erheen bij huilen en proberen te helpen met in slaap vallen, het liefst in bed en anders even eruit. Ook nu nog met 2,5 jaar.
Als een kind (lees: niet baby) huilt omdat ie boos is dat hij naar bed moet, ga ik er zeker niet bij zitten. Ik wil graag dat kinderen leren om met hun gevoelens om te leren gaan. Dat lukt niet als ik ze bij alles sus en troost. Bij pijn en verdriet troost ik. Natuurlijk. Maar huilen mag ook gewoon. Dat is hier niet verboden...
Ja daar heb je ook gelijk in hoor, soms moet het huilen er gewoon even uit. Er is ook wel een verschil tussen sussen/troosten en erbij zijn maar snap ook wel dat je ervoor kiest er helemaal niet heen te gaan.
Wij laten onze dochter bij huilen uit protest ook even alleen. Ik benoem dan wel eerst nog even van ‘jij bent boos/verdrietig, want je wilde nog spelen. Dat snap ik. Nu ga je lekker slapen, mama gaat nu een klusje doen/douchen/naar beneden’ .
Dat laatste helpt vaak ook, dat ik even niet beschikbaar ben.
Onze dochter heeft het op een of andere reden wel nodig. Duurt nog geen 5 minuten. Blijf ik bij haar dan gaat ze er een spelletje van maken. Kwam ongeveer toen ze een jaar was. Ze is nu 17 maanden.
Ligt aan het kind. Bij mijn oudste nooit gedaan, die zorg geborgenheid en had ons nodig om in slaap te vallen. De jongste lieten we wel huilen. Daar maakte het ook niet uit of wij er wel of niet waren hij had het nodig om in slaap te vallen. Meestal viel hij na ca.15 minuten in slaap.
Nooit gedaan eigenlijk. Ze sliepen 2,5 maand in mijn armen. Vanaf ze daar doorsliepen, gingen ze de nacht starten in wiegje. Als ze geluidjes maakte, nam ik ze bij mij. Tot ze vanzelf klokje rond sliepen in het wiegje. Ze duimen ook allebei dus ze konden zichzelf tot rust brengen daarmee. Met 4 maanden sliepen ze allebei in hun ledikant op hun eigen kamer zonder te laten wenen.
Nooit gedaan geen haar op mijn hoofd, mijn dochter had mij tot 2 jaar nodig om in slaap en echt fysiek naast haar. Daarna gaan oefenen zelfstandig in slaap als ik er naast lag of zat of gewoon boven was een dat lukte binnen en paar weken, zonder huilen. Afbouwen van de borst ook zonder huilen, het zelfstandig in slaap vallen zonder huilen, dus ja het moet want anders leren ze het niet is bull shit. Kinderen leren zelf slapen zoals fietsen etc. Maar hier zelf in slaap vallen dus wakker weg leggen en zelf naar beneden lukt niet, maar hoeft voor mij niet. Als zij zich fijner en veiliger voelt met mij naast haar waarom niet, ze is maar even klein en zoals met alles komt van zelf voor mij geen haast.
Het in slaap laten huilen is achterhaald en ook nu wetenschap dat het meer schade aanricht. Waarom zou je je kindje willen negeren in zijn behoefte omdat wij als volwassenen vinden dat een klein kind iets moet kunnen. Wij allen slapen ook graag samen maar een kind niet zelf en zo snel mogelijk alleen slapen. En als mensen zeggen ja zo leren zelf in slaap vallen, ja omdat je als ouder hen negeert oftewel je zend het signaal ik reageer alleen wanneer ik vind dat het nodig is. Ik vind het echt geen oké gedachten dat mijn kind stil wordt uiteindelijk omdat ik hem negeer. Nee ik reageer op mijn kind 24/7 niet alleen overdag maar ook in de nacht. En als het feest zou zijn in de slaapkamer wat hier nooit is kan je wel streng zijn in je woorden maar dan nog alleen laten als ze het niet wil nee zeker niet.
Ik zie inmiddels op de basisschool het effect van een opvoeding waarbij een kind niet mag huilen, en daar word ik niet vrolijk van. De kinderen ook niet, want die hebben niet geleerd met hun eigen emoties om te gaan. Die denken: huilen betekent dat ik krijg wat ik wil. Zelfs in groep 8 staan ze nog te stampvoeten als ze hun zin niet krijgen. Peutergedrag. Ik zie dus dat het schadelijk is voor kinderen als ze nooit mogen huilen en alles maar bij ze weggehouden wordt, om ze maar geen negatieve emoties te laten ervaren... Op deze manier worden mensen gevormd tot grote peuters...
Nog-even: Als je reageert op je kind (in welke emotie dan ook) dan ben je als ouder sensitief. Je geeft daarmee aan ‘jouw gevoel doet ertoe’. Je geeft niet aan ‘jouw gevoel moet zo snel mogelijk weer weg zijn’ of ‘ik reageer alleen op jou als je positieve emoties laat zien’ (wat misschien nog wel schadelijker is).
Je manier van reactie is hier natuurlijk wel van belang. Tussen negeren van huilen en het direct willen oplossen voor je kind zit heel veel ruimte hè ;-) Waarom koppel je dat perse aan het leren slapen? En tussen een peuter en 12 jarige zit ook veel verschil, daar is vast op andere momenten iets verkeerd gegaan.
Tussen het reageren op je kind en een kind die niet weet hoe om te gaan met emoties, is natuurlijk lul koek. Een kind waarvan de emoties juist gevalideerd wordt en erkent, is meer in staat zijn emoties te reguleren dan een kind waarbij dit genegeerd wordt. Snap overigens niet dat het reageren op je kind kan lijden tot het niet kunnen om gaan met als je het mij vraagt. Het niet in slaap laten huilen is niet de basis van je opvoeding neem ik aan!
Het nooit laten huilen vraag ik me af waar je dit vandaan haalt, omdat in de nacht een ouder bepaald een kindje geen angst noch verdriet hoeft te kennen mbt verlating angsten etc. Mijn kind mag zeker huilen op welk moment van de dag ook, zo ook laat ik haar huilen in de nacht maar dan ik er naast in de zelfde ruimte. Als ze verdrietig is komt ze naar mij toe of ik naar haar, zo ook zal ik nooit zoals vele afkappen, huil maar niet, niet nodig al klaar. Juist omdat ik vind dat haar emoties er mogen zijn. Al huilt ze 10 minuten als zij het nodig vind ergens om te huilen of zolang om te huilen laat ik haar. Heb liever dat mijn kind huilt en ik er gewoon kan zijn voor haar, door in de zelfde ruimte er zijn dan doe ik dat.
Snap dus niet dat als ik er voor kies mijn kind in de nacht te troosten en daar te zijn en als ze bang is, ik niet zeg komt wel goed of hoeft niet bang te zijn of stop met huilen. Als ze graag wil dat ik er bij blijf dan doe ik dat, ik zal huilen nooit afkappen, maar mijn kind in een andere ruimte dan ik laten huilen no way.
Dus hoe je er bij komt dat het niet in slaap laten Hulten volstaat aan je kind niet mag huilen of later niet weet hoe met emoties om te gaan is krom
Fijn dat jij het niet doet. Maar gaan smijten met termen als schadelijk… 1: laat elke ouder lekker doen wat hij/zij wilt. 2: er is huilen en huilen. 3: wil je nu argumenten retour krijgen dat jouw ‘gepamper’ schadelijk is?
1 iedere ouder mag doen wat ze wil, als een ouder mij vertelt hoe zij het doen en of het nu tegen overgestemde is en met welke termen ze ook gooit beïnvloed mij niet. Het zegt niets over mij noch mijn opvoeding omdat iemand een beeld heeft van hoe iets zijn moet. Als iemand tegen mij zoals jou gepamperde argumenten benoemd veranderd dit voor mij 0,0 waarom een ander verantwoordelijk houden over het geen wat jij tot je neemt.
En ik zou zeggen kom maar door met je argumenten onderbouwd dan zoals ik hier onder onderbouwd heb, waarom het idd schadelijk is.
Je mag best een mening hebben over hoe je wilt opvoeden maar mensen angst aan praten dat het een feit is dat een kind schade krijgt van even huilen is geen mening meer. Ben heeeeel benieuwd naar de wetenschappelijke bron die dit tot waarheid maakt. Grote kans dat dit studies zijn die over verwaarlozing zijn en niet het kind even in slaap laten huilen. Zou je de bron willen delen?
Nee nee ik geef wel degelijk mijn mening waarvoor ik mijn kind niet alleen laat huilen en wat ik er van vind, los van benoeming zoals wetenschappelijk.
Idd mensen lezen de Nederlandse wetenschap of soort studies die claimen geen schade aan te richten of iig goed zijn voor je kind. Gek hè dat Nederland toch wel een land is waar dit een hype is. Je kind zo snel mogelijk alleen laten slapen en idd het in slaap laten huilen. Nee ik ver diep mij liever meer in Amerikaanse studies dan Nederlandse studies. En hier onder idd netjes uitgelegd waarom het idd kwaad kan. Angst kan alleen aangepraat worden daar wanneer iemand twijfelt aan het geen wat hij of zij doet of niet achter de keuzes staat.
A baby that is older than six months is taught to sit silently in the crib, or he might need to be watched and entertained constantly by the mother who considered, at that time, a waste of time.
With neuroscience and the advancement of medicine, it has been confirmed that by doing the "cry it out" method, the babies get distressed, and it can harm their relational capacities in the long term. When infants are stressed, their bodies release cortisol, which is a toxic hormone that kills brain cells. Considering that a baby's brain is only 25% developed when they are born, killing off baby brain cells has dangerous repercussions
In 1998, Harvard research showed that babies who cried excessively were susceptible to stress as adults, and sensitive to future trauma.9 Chronic stress in infancy can also lead to an over-active adrenaline system, causing anti-social and aggressive behavior, and even affect physical illness far into the future. research has shown that infants and toddlers who experienced responsive and sensitive care tend to develop into socially competent pre-schoolers
The term “self-soothing” was invented in the 1970s during previous research by Dr. Thomas Anders
Professor James McKenna of the University Of Notre Dame, Indiana, says that human babies are born developmentally immature and require parental (especially maternal) smell, touch, sounds, and movement in order to feel secure and have their physical needs met at an optimal level14. All primate infants, including humans, biologically expect to be in close contact and proximity with their caregivers
Ik ontvang echt graag het wetenschappelijke artikel :) dit is gewoon een tekst van een site .. ik zoek echt de wetenschappelijke literatuur die ik als gepromoveerd academicus prima kan beoordelen op validiteit .. ik ken ze echt niet namelijk. Ik ken echt alleen de studies over neglect/verwaarlozing geen studies over je kind even in slaap laten huilen of het kortdurend even laten huilen etc dus als iemand die bron heeft heel graag. Echt bron dus niet een knip plak tekst van internet
Dank dat je de moeite hebt genomen er een op te zoeken! Dit artikel gaat over kinderen (gemiddeld 3 maanden oud) die in experimentele setting een uur na voeding worden neergelegd en als ze gaan huilen worden ze gewiegd door een machine of mama. Iets wat ze rustiger maakt. Dat lijkt mij een hele logische conclusie. Ik zie niet helemaal de vertaling naar kinderen die al ouder zijn en als ze moe zijn even laten huilen of niet en wat dan de schadelijke effecten zijn. Ben echt benieuwd of daar een studie naar is. Heb getracht te zoeken op pubmed want vindt het oprecht interessant om te weten maar ik kom alleen excessieve huilbaby artikelen tegen ..
Ja, ik heb het hele originele artikel gelezen. Nee, dat artikel schrijft niks over mogelijke negatieve effecten van een kind (kortdurend) laten huilen. Het gaat over verschillende ‘wieg’ methodes met elkaar vergelijken, er wordt niks vergeleken met eventueel laten huilen. Ja, het artikel geeft zelf een interessante conclusie ‘It should be noted that, unlike most behavioral interventions for infant sleep difficulties,9,10 this protocol does not address any long-term improvement of sleep regulation. This protocol instead provides an immediate calming of infant cry and may be useful especially on special occasions when the regular sleep routines, breastfeeding, or pacifiers are not effective or available.’
Doe er mee wat je wilt denk toch niet dat ik met een online persoon ander zijn telefoon in discussie ga die blijkbaar een andere mening heeft , wat geheel prima is by the way. Ik ben hier niet om iemand te over tuigen ik deel mijn mening
Google is geen bron. Je hebt onderzoeken en onderzoeken. Iets wat in de Viva of Libelle heeft gestaan versus Pudmed. En dan nog, essentieel verschil tussen je kind verwaarlozen door eeuwig te laten krijsen en voor het kind überhaupt een kick kan geven al in te grijpen.
En dan voor alle moeders die andere moeders bang maken: hierbij een conclusie uit een wetenschappelijk onderzoek
Schadelijk of niet?
Een baby laten uithuilen tot hij of zij zelf in slaap valt lijkt geen schadelijke effecten te hebben. Australische onderzoekers (Flinders University) hebben getest of het klopt dat het stressvol is voor een baby als ouders het kind laten huilen tot het in slaap valt.
Bij geen van beide methodes werd bij baby’s een verhoogd niveau gemeten van stresshormoon cortisol. Beide methodes bleken de tijd te verkorten die het duurde tot de baby’s in slaap vielen. Bij de laten-uithuilenmethode duurde het gemiddeld vijf minuten tot de baby de slaap vatte. Dat is dertien minuten korter dan wanneer ouders hun gebruikelijke ritueel volgden, zoals het kind in slaap wiegen.
Doe er mee wat je wilt. Het zou mij een worst wezen hoe andere mensen hun kind opvoeden. Ik kan er alleen slecht tegen als we lekker gaan mom-shamen en met niet onderbouwde en onjuiste dingen komen om elkaar bang te maken en schande te spreken.
Hoe denk je dat onderzoeken gedaan worden door mensen dat zich resulteert in wetenschap anyway dit is er nog maar 1 vd zovelen die letterlijk onderbouwen waarom ik never maar never mijn kind alleen in zijn kamer aan zijn lot over laat!
Bij veel onderzoeken, staat de uitkomst van tevoren al vast. Gewoon omdat de vraagstelling al een bepaalde kant opstuurt. Daarom is lang niet elk onderzoek waardevol...
Dit is nog steeds geen wetenschappelijk artikel. Maar zoals jij zo velen als deze vindt, zijn er ook zoveel die het tegendeel bewijzen.
Maar weet je, er is echt zo’n groot verschil tussen een baby of kind een paar minuten laten jammeren om zich te ontladen en, zoals ‘jouw’ artikel aangeeft, oneindig negeren en laten krijsen. Dat is al vaker aangehaald maar lijk je niet te willen lezen.
Dit is wat ik er van vind en bang maken nee zeker niet, mensen die zich bang laten maken of beïnvloedbaar zijn ben ik niet verantwoordelijk voor.
Deze info vind je inderdaad op Nederlandse sites, omdat het zo westers is om de cry out methode te doen. En idd wij westerse mensen vinden dit normaal en studies hier als je ze al studies kan noemen lees je dit idd. Maar ik heb het over Amerikaanse studies neem ik net wat serieuzer dan die van jou dus even voor jou beeldvorming. Plus ik als moeder wordt echt niet bang of beïnvloed wat een andere moeder te zeggen heeft over zijn of haar toepassingen!
A baby that is older than six months is taught to sit silently in the crib, or he might need to be watched and entertained constantly by the mother who considered, at that time, a waste of time.
With neuroscience and the advancement of medicine, it has been confirmed that by doing the "cry it out" method, the babies get distressed, and it can harm their relational capacities in the long term. When infants are stressed, their bodies release cortisol, which is a toxic hormone that kills brain cells. Considering that a baby's brain is only 25% developed when they are born, killing off baby brain cells has dangerous repercussions
In 1998, Harvard research showed that babies who cried excessively were susceptible to stress as adults, and sensitive to future trauma.9 Chronic stress in infancy can also lead to an over-active adrenaline system, causing anti-social and aggressive behavior, and even affect physical illness far into the future. research has shown that infants and toddlers who experienced responsive and sensitive care tend to develop into socially competent pre-schoolers
The term “self-soothing” was invented in the 1970s during previous research by Dr. Thomas Anders
Professor James McKenna of the University Of Notre Dame, Indiana, says that human babies are born developmentally immature and require parental (especially maternal) smell, touch, sounds, and movement in order to feel secure and have their physical needs met at an optimal level14. All primate infants, including humans, biologically expect to be in close contact and proximity with their caregivers
“Mensen die zich bang laten maken of beïnvloedbaar zijn ben ik niet verantwoordelijk voor” Nee precies, zolang jij van achter een scherm je ongezouten mening maar hebt kunnen geven. Of iemand anders daar mee geholpen wordt, erop zit te wachten of dat jij er herhaaldelijk op aangesproken wordt dat maakt eigenlijk niet uit.. Dat noemen ze ook wel momshaming. Er staat op deze website ook een artikel over dit verschijnsel.
Australië is niet bepaald Nederland hè…t is alleen even vertaald. En prima. Alleen weet dat ‘jouw’ onderzoek uit 1998 is. Generatie geleden. Inzichten en onderzoeken kunnen veranderen hè. En daarbij ‘cried excessively’ is iets compleet anders dan je baby even een paar minuutjes zichzelf in slaap laten huilen. Als je dan met wetenschappelijke termen en studies om de hoek komt smijten, interpreteer ze dan ook juist
Van 1. Jazeker liet ik ze toen huilen om in slaap te vallen. Stuk jonger ook al hoor. Als ik wist dat er niets aan de hand was en ze gewoon moe/overprikkeld waren liet ik ze wel even huilen. Werd het echt krijsen wat langer dan 5 min aan hield ging ik er altijd heen voor een knuffel en weer weg. Zeker in het begin moet je dat even volhouden. Ze leerden dat hier eigenlijk best snel zo om zelfstandig in slaap te vallen.
Als het wat jammeren is kan je af en toe even terugkomen. Is het echt huilen, dan zou ik er bij blijven en steeds ietsje verder weg in de kamer gaan zitten waarbij je geen oogcontact maakt maar je er wel bent. En alleen zegt: ga maar slapen. Dag 1 ernaast. Dag 2 iets verder etc.
Sommige kinderen houden het huilen uren vol en zijn dan over hun toeren dus dat is niet verstandig.
Je hebt huilen en huilen. Jammeren om wat prikkels te verwerken vind ik wat anders dan huilen om je nabijheid. Mijn kinderen zijn 3 en 4 en vinden het nog fijn als ik bij ze zit als ze in slaap vallen. Ze liggen, ik schrijf dit of vouw de was op. Als ze na een half uurtje slapen, slapen ze in zonder stress
Dit laatste doen wij ook, alleen met 1 van bijna 4 en een 1-jarige. We zitten erbij tot ze slapen, vaak ik bij de een en mijn man bij de ander. Beetje lezen, beetje nietsdoen, lekker rustmomentje voor ons en de kleintjes vallen heerlijk rustig en ontspannen in slaap.
Laten huilen hebben we nooit gedaan.
(Niet perse een reactie op jou Moedervanprinses, meer een onderschrijven van;))
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (90) Verversen