Onze oudste heeft weer een “ angst” 1x in de zoveel tijd heeft hij dat en het gaat wel weer over maar het kan zo een half jaar tot een jaar duren. De angsten wisselen. Nu is het beestjes in zn bed( lees mijten e.d) hij krabt zich dan heel erg en wil een nieuwe pyjama en zn beddengoed uitschudden. Het is voor hem werkelijkheid dus “nee joh het is niet zo” of “ ga maar slapen dan merk je het niet” gaan er niet in. Heeft iemand een idee hoe we hem hierbij kunnen helpen? Nu schud ik maar gewoon zn bed en geef hem elke keer een schone pyjama...Maar wil niet een soort ocd stimuleren ofzo. Nu met Corona is hij al aardig paranoia aan het desinfecteren
Ik lees hieronder veel "niet in meegaan", maar ik wil hier toch een kanttekeningen bij plaatsen. Ik was zelf een kind met angsten en met ouders die "er niet in mee gingen", en ze zullen verder nog wel wat andere dingen niet ok gedaan hebben voor een kind met angsten want het resultaat was al heel snel dat ik me totaal afgewezen en onbegrepen voelde en nog steeds voel. Daar het resultaat dan weer van is dat ik zo gesloten als een kluis ben geworden :nooit zeggen wat je denkt, want dan komt er toch een reactie waar ik niet op zit te wachten. Het werkte :mijn ouders dachten oprecht dat het beter ging. Maar ik zit nu nog met de gebakken peren. Dus wat je ook doet, blijf altijd in gesprek juist over de angsten, zeg nooit dat hij geen gelijk heeft. Dat hoeft ook helemaal niet. Er zijn talloze manieren om samen angsten te onderzoeken, en dan vooral de oorzaak, en "de werkelijke dreiging", zeker ook voor een autistisch kind. En uiteindelijk moet je samen een manier zoeken voor een confrontatie, al is het maar een imaginaire confrontatie. Maar ik wilde echt even kwijt dat wat je ook doet je zijn angsten serieus moet nemen anders verlies je hem.
Ik dacht meteen aan een versie van de monsterspray.. bij angst voor monsters maak je een spray voor onder t bed (van water) misschien kun je een anti beestjes maken van water.. spray op zn bed na het slapen of uurtje voor t slapen.. en dan zeg je ‘deze spray laat de beestjes weggaan (ipv dood want dan liggen ze nog in zn bed)
Ja die heb ik weleens gehoord maar daar ben ik niet zo van.. bovendien verdiept hij zich graag in scheikunde en biologie ... iets van monsterspray zou er sowieso niet in gaan😜
In ieder geval, duidelijk blijven maar niet boos worden. Vermijd de woorden, nooit, altijd. Als het kan ook het woord niet. Want kinderen horen lang altijd het woord niet niet. En nooit en altijd is definitief.
Beweert hij dat er beestjes zijn, die er dus niet zijn of niets doen. Dan kan je zeggen dat je begrijpt dat hij angsten heeft, maar dat het geen vieze en gevaarlijke beestjes zijn. Desnoods vertel je dat het juist je beddengoed mooi en fris houdt. En dat die dus geen pijn doen of jeuken bij de mens. Ze zijn goedaardig, kun je zeggen. Wellicht stel je hem gerust mocht hij dit geloven.
Vertel hem ook dat jullie ook in een bed slapen en gezond zijn. Maar dat jullie ook maar 1x per week het bed verschonen.
Je kunt met hem afspreken dat zijn beddengoed op een of 2 vaste dagen per week gewassen worden, doe dit dan ook. Zo ben je geloofwaardig en denk je mee, maar crieer je geen extreme angsten en ga je er niet echt in mee.
Verder zou je, indien de stap te groot is om 2x per week te wassen en hij dat dus te vies vind. Dan zou je kunnen kiezen om een laken tussen het dekbed te doen. Los laken op het matras wellicht ook een idee. Deze daags dus buiten bed leggen als hij niet in bed is en neer laten leggen als hij gaat slapen. Dan "dood" deze de beestjes en slaapt hij in een schoon bed, zonder dat je continu hoeft te kloppen en te wassen.
Desnoods deze iets vaker vervangen. Misschien kan je op deze manier een beetje zijn angst overwinnen.
Ik weet niet of je wat aan mijn idee hebt? Je zou het kunnen proberen, misschien is het wel zinvol en levert het iets prettigs op. Of vind je het een slecht idee wat ik heb bedacht?
Oei, die is lastig. Mijn oudste (7) heeft ook autisme en ook van die angsten. Kinderen met autisme hebben vaak moeite met relativeren (“Dat is niet zo erg”) en generaliseren (“Dat doet/heeft iedereen wel eens.”) Daaruit ontstaan ook die angsten. Om uit die angst te kunnen stappen, hebben ze jouw hulp nodig.
Ieder kind met autisme is anders, dus wat bij mijn zoon werkt hoeft niet bij jouw zoon te werken.
Allereerst: Schouderklopje en een dikke knuffel voor jou, ik weet hoe zwaar het is.
Dan hoe wij het hier aanpakken (ik, samen met school en de ambulante begeleider):
1) Wij gaan bewust niet mee in de angst, omdat dit de angst bevestigt en soms ook versterkt. Het wordt daarmee lastiger om het patroon te doorbreken. Zelf ben ik ook altijd bang dat er OCD uit ontstaat en dat we daarmee van kwaad tot erger gaan.
Dit is zeker niet de makkelijkste weg. Het levert soms dagen of wekenlang strijd, meltdowns en hysterisch gegil op, waarbij mijn zoon alle registers opentrekt om de baas te spelen en alles naar zijn hand te zetten. (Zijn manier om de situatie weer veilig te maken.)
2) Bij angst zijn de hersenen overprikkeld en woorden omzetten naar betekenis lukt dan haast niet meer. Zo’n 80/90 procent van wat ik zeg komt dan niet meer aan bij mijn zoon. Wat werkt dan wel? Tekenen! Ik kan helemaal niet tekenen, maar met bezemsteelpoppetjes laat ik zien wat ik zeg. ‘Poppetje met krullend haar geeft poppetje met steile haartjes een schop‘ - met een kruis erdoor - is bv dat mijn oudste de jongste niet mag schoppen.
Zodra ik een vel papier pak en begin te tekenen, ontstaat hier vrijwel direct rust omdat a) hij me kan volgen en b) zijn breincapaciteit niet overbelast wordt in zijn poging om betekenis te geven aan mijn woorden. Dus kan hij zich via de plaatjes richten op wat ik zeg. Werkt hier als een trein. Ik teken hier vrij groot, met stiften, in picto-stijl.
3) Leg uit en vraag hem uit. Waar jij en ik zonder nadenken weten dat een enge mijt zoals op de foto minuscuul klein is, heeft een autist soms net dat stukje informatie gemist. Of hij weet het wel, maar kan het niet plaatsen. Mijn oudste zou bijvoorbeeld kunnen denken dat een mijt ter grootte van een bromvlieg door zijn bed komt kruipen.
Is hij bang voor de mijten zelf? Ga eens gezellig met hem zitten, pak een vel papier en een schaar erbij en zeg: Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe vaak we dit papier in tweeën moeten knippen voor het stukje net zo klein is als een mijt? (En als dat te confronterend is, zoek dan op hoeveel nul-komma-nulde millimeter een mijt is, en zeg dan dat je wilt weten hoe vaak je moet knippen om zoveel mm te krijgen.) Natuurlijk lukt het niet om een papiertje zo klein te knippen, maar dat is nou juist de bedoeling. Maak er een samenmomentje van, help hem of laat hem helpen (hij kan ook de tel bijhouden, turven hoe vaak jij knipt, als zelf doen te spannend is) en maak vooral uitgebreid werk van het zoeken naar manieren om die laatste ieniemienie snipper nog door te knippen. Maak er echt een sport van, desnoods samen met papa’s hulp, pincet en een stanleymes. Lukt het echt niet meer, ga dan op zoek naar nog kleinere dingen, zoals een korrel suiker, korrel tafelzout, korrel bloem. Zoek op hoe groot die zijn en zeg dan vooral zuchtend: Helaas! Niet gelukt! Want een mijt is nog veel kleiner. Probeer voor de lol een korrel suiker of bloem in tweeën te snijden. Misschien heeft hij nog een idee? Teken voor hem dan eens een korreltje bloem (Grooooot) met in verhouding de mijt (piepklein) ernaast.
Zo maak je het relativeren tastbaar en zichtbaar. Ooooo, zo klein zijn mijten dus.
4) Een andere richting (wel even inschatten of hij dat kan hebben) is generaliseren dat er overal onzichtbaar kleine beestjes zitten, net als bacteriën. Die zitten bij iedereen in zijn bed, altijd, en niemand heeft daar last van.
Of, leg uit (teken) dat mijten niet kunnen bijten, niet kunnen steken en niet kunnen knijpen, krabben of kriebelen. Je voelt ze niet eens.
Laat je lege open hand zien en zeg (wel inschatten of hij al zover is dat hij het kan hebben): Hier kan nu een mijt zitten, maar ik zie hem niet, voel hem niet en heb er ook geen last van. Mijten zijn niet erg.
Nogmaals, teken dit erbij! Teken een blije lachende mijt met een lachend jongetje (denk aan verhouding, misschien met een vergrootglas ervoor?).
5) Na deze uitleg kan je met een paar zelfgetekende picto’s blijven herhalen ‘mijten zijn niet erg’. Mijn oudste neemt de getekende uitleg of picto’s graag mee naar zijn kamer en heeft er dan ook één beneden, zodat hij er vaker naar kan kijken als geheugensteuntje.
6) Dit zijn allemaal tips die ik heb geleerd via de professionele hulpverleners die mijn zoon begeleiden. Heb jij evt ook de mogelijkheid om hulp in te schakelen? Hebben jullie een Gezins- en Jongerencoach van jullie Gemeente? Of kan je iets via het Centrum voor Jeugd en Gezin, via zijn behandelaars, of als hij die momenteel niet heeft via de orthopedagoog van school?
Wat je beschrijft klinkt best heftig, zowel voor hem als ook voor jullie. Je hebt nog meer kinderen en buiten zijn schuld gijzelt hij met deze angsten jou en het hele gezin. Het ergst is het voor hemzelf. Wat naar als deze angsten steeds een jaar duren. Wat een impact moet dat op hem hebben. Ik zou dan denk ik proberen om hem ervan af te helpen.
7) Stem af op hem en op jouw gezin. Ik snap best dat meegaan in zijn angst soms sneller rust brengt voor hem en het hele gezin dan om hem daarin te kaderen en begrenzen. Je zou stap 2 t/m 6 ook in kunnen zetten zonder stap 1, dus terwijl je op dat moment nog meegaat in het omkleden e.d. Zodra hij zich veiliger gaat voelen en snapt dat hij niet bang hoeft te zijn, kan je aan hem vragen hoe lang hij denkt de rustgevende handelingen (schone pyjama) nog nodig te hebben (en evt wanneer het klaar is). Als mijn oudste zich herpakt, dan zegt hij meestal zelf: “Hoeft niet meer, mama.”
8) Last but not least: Benoem de dingen die voor ons voor de hand liggen, maar bij hem totaal niet. Bij mijn oudste kan een simpele tip als: “Ik denk dat iedereen ze er wel vies uit vindt zien. Maar weet je wat alle mensen dan doen? Ze denken er gewoon niet aan. En dát moet je dus doen. Mijten zijn niet erg en kunnen geen kwaad. Dus gewoon niet over nadenken en lekker gaan slapen.”
Met zo’n klein zinnetje als ‘Gewoon niet over nadenken,’ kan mijn oudste zijn angsten vaak ineens wel reguleren. Simpelweg omdat het niet in hem op was gekomen om te stoppen er over na te denken.
Kijk das duidelijk dat je er ervaring mee hebt. Toch fijn om te lezen. Het feit dat ze zo klein zijn is juist het enge eraan voor hem. Als je ze niet ziet hoeveel zijn het er dan wel niet .( soort bacterie idee)Hulp aanvragen gaat heel traag. We waren bezig met autimaat maar de methode van geef me de 5 werkt niet echt bij hem.Hij heeft ook wel een bepaald begrip van emoties maar gebruikt ze eigenlijk alleen in zn eigen voordeel. Als hij iemand bv uit zn buurt wil hebben weet hij precies wat hij moet zeggen. Hij kan sommige dingen juist bijna op een volwassen manier inschatten maar op andere momenten is hij sociaal emotioneel niet verder dan 3. Ik weet nu ongeveer wel waar hij heftig op reageert. Keuzes maken, tijdsdruk, ingewikkelde sociale situaties zoals avondeten. Zijn juf is gelukkig gespecialiseerd in autisme dus ik vraag regelmatig wat aan haar. Ik lees het vanavond nog een rustig door . 💪🏻 Jij ook sterkte want ook met hulp is de praktijk weerbarstig..
Er in mee gaan lijkt me niet handig. Dan bevestig je dat het reeel is waar hij angstig voor is. Hoe oud is hij? Bij angsten helpt meestal informatie en ervaren dat de angst niet nodig is.
Voorbeeld: ik was als kind bang voor inbrekers en durfde niet alleen thuis te blijven. Het helpt om als ouder te vertellen hoe klein de kans is dat er wordt ingebroken en af te spreken wat ik moest doen mocht het wel gebeuren. Daarnaast helpt oefenen: steeds iets langer alleen thuis om te ervaren dat er niks gebeurt.
Als mijn ouders er in mee gegaan waren, door me niet alleen thuis te laten en zoals ik wilde alle deuren altijd op slot enz, was ik bang gebleven.
Heb je zelf autisme? Hij is 8 jaar. Maar ja... geen gemiddelde dus 😊 Ik vertel hem uiteraard wel dat er geen beesten zijn. Maar hij komt keer op keer op keer zn bed uit en gaat helemaal overstuur
Mijn zoon heeft het ook, als hij maar denkt dat hij een insect zie (ook al is het een pluisje) word hij "gek" , nu met de corona is hijook erg met de dood bezig elke avond huilen. Bang dat er iemand dood gaat... hij is 10 jaar. Ben met hem in therapie geweest daar door krijg ik hem wel sneller rustiger met de oefeningen en een knuffel. Soms vraagt het veel van je geduld, maar boos worden helpt ook niet. Zoals je zelf zegt het gaat vanzelf over, en trots zijn op hem als het een klein beetje bij beetje beter gaat
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (13) Verversen