Ik heb sinds de geboorte van mijn zoontje een enorme angst voor wiegendood. Hij is nu ruim 5wk oud, en boven gebruiken wij de babyfoon niet meer omdat wij van elke kleine kreun wakker werden (hij slaapt op zijn eigen kamer in zijn eigen bed) en als hij huilt horen we hem sowieso en worden we wakker (voordeel van een oud huis haha). Alleen heb ik de babyfoon (zonder geluid) nog op mijn nachtkastje staan omdat ik hem wil kunnen zien als ik dat wil.
Maar als ik ga slapen breng ik hem naar bed, dan is hij meestal gelijk rustig (nog wel wakker) als ik dan in bed lig dan ga ik malen "leeft hij nog wel?" mijn vriend vraag ik dan ook als hij naar bed gaat of hij dan nog even wil gaan kijken, hij luistert echter alleen aan de deur onder het motto "als hij rustig is, is het goed" Hij is er echt een stuk relaxter in dan ik..
Van de week heb ik in een half uur 2x aan zn bedje gestaan om te kijken of hij nog ademde.. en zeker nu hij in een slaapzakje slaapt (puckababy piep) zie ik hem nog minder bewegen (hij kan heel erg met zn armen slaan als hij nog wakker is in bed)
Ik word inmiddels echt gek van mezelf en deze angst.. hebben meer dit gehad en hoe ging je er mee om?
Ik had dit ook heel erg, mede doordat ik zijn broer (om andere reden) verloren heb. Hij sliep daarom bij ons op de kamer in een ledikant. We hadden alles van areosleep en ik checkte echt iedere 15 minuten. En ook niet ingebakerd. Checkte zijn temperatuur regelmatig om zeker te weten dat ik hem niet te warm had ingestopt. Wat mij veel hielp was zo'n matje onder het matras dat de beweging van de baby monitord en een alarm geeft als de baby 20 seconden niet bewogen heeft. En daarnaast kreeg ik steeds meer vertrouwen in mijn zoontje naarmate hij ouder werd. Gelukkig heb ik de angst nu niet meer, maar waarschijnlijk zal het bij de volgende weer opkomen (wel milder verwacht ik...).
Ik had dat ook heel erg. Constant checken of ze nog ademen. En ondanks dat mijn kinderen ondertussen 3,6 en 8 zijn ga ik iedere avond voordat ik zelf naar bed ga nog bij ze langs om te kijken of ze goed liggen en om te horen of ze nog ademen. Mijn man die gluurt door de deur en vind het goed. Ik blijf net zo lang staan tot ik iets hoor, of soms dan por ik ze even tot er een geluid uit komt. Ik denk dat die angst dat je kind iets overkomt je nooit verlaat.
Ik had het niet verwacht, maar ik ben echt een moeder die heel erg de intuitie volgt. Zodoende hebben al mijn kinderen de eerste jaren zelfs bij mij in bed geslapen. Dit vond ik het veiligste, omdat ik ze dan continu in de gaten kon houden. Je kan ervoor kiezen om de kleine bij je op de kamer te laten slapen, misschien helpt dat.
Wat mij veel rust gaf, was de earosleep. En ik heb mijn dochter nooit ingebakerd, zodat ze haar handen evt. zou kunnen gebruiken mocht het nodig zijn. Wat ook hielp was steeds tegen mijzelf zeggen om vertrouwen te hebben. Je wil ook geen moeder zijn/worden die altijd boven op haar kinderen zit.
Heel herkenbaar. Ik had het bij de eerste ook, maar bij de tweede nog erger. Zij had een klein probleem met haar hartje (gelukkig is nu alles goed!) waardoor ze soms helemaal blauw werd. De eerste dagen zijn we in het ziekenhuis opgenomen en wat was ik blij met de monitor :-). Het was thuis echt wennen dat die er niet meer was. Beide meiden hebben lang bij mij op de kamer geslapen, in de cosleeper of bij mij in bed. Verder hield ik me maar voor dat het vele malen vaker goed dan fout gaat. Succes en laat de angst niet alles overheersen.
Waarom niet op jullie kamer? Bij de ouders slapen tot een half jaar wordt onder andere aangeraden vanwege een lagere kans op wiegendood. Hoe ik ermee om ging; gevoel volgen. Dus baby bij me houden.
Ja dit had ik ook heel sterk. Ook omdat onze dochter veel last had van reflux en dus veel spuugde tijdens het slapen, waardoor ik bang was dat ze zou stikken (mede ook doordat dit na haar geboorte in het ziekenhuis 2x bijna gebeurde). Ik ben op gegeven moment gestopt met wat jij beschrijft van de babyfoon, ik weet niet meer wanneer maar mijn man zei op een gegeven moment van: nu is het klaar. Dat hielp bij mij dus wel dat er iemand is die nuchter is en die ook statistieken kan geven van hoe weinig het voorkomt dat soort dingen om een beetje te kunnen relativeren.
Komt ook door je hormonen dat het moeilijk is die angst van je af te zetten. Ik merk bijv. nu ik weer zwanger ben ik opeens weer meer niet-rationele angsten krijg over mijn dochter.
Dit gaat wel weg en dan komen er weer andere angsten voor in de plaats in mijn ervaring. Wij hadden er overigens bewust voor gekozen om haar op een geven moment op haar kamer te laten slapen omdat ik het anders echt niet meer trok omdat ik bij elk geluidje vab onze onrustige slaper in opperste staat van paraatheid was (ook gerelateerd aan diezelfde soort angst). Succes!
Waarom leg je je kindje niet gewoon naast je in een wiegje? Ze raden het niet voor niks aan om je kindje tot 6 maand op dezelfde kamer te laten slapen.
Ik herken je zo erg, ik heb dit tot een paar maanden geleden ook gehad (dochter is net 1). Als ze sliep keek ik elk kwartier of ze nog ademde en tussendoor op de babyfoon, die mocht ik pas 'uit' doen als ik zag dat ze bewoog. S nachts om het uur wakker, en bij haar kijken. Ik heb ook niet echt tips voor je, ook alleen herkenning maar bij mij is het geleidelijk aan minder geworden, ik kijk nog wel regelmatig maar het beïnvloed mijn leven niet meer.
Sterkte, ik weet dat het erg frustreren en vermoeiend kan zijn!
Allebei de kinderen waren buikslapers. De oudste zelfs vanaf de 4e week. Ik was wel eens bezorgd door verhalen van anderen. Heb ook wel eens naast zijn bedje gestaan om te zien of hij zijn hoofdje nog goed kan draaien. Babyfoon nooit gebruikt. Oud huis en hij ligt aan de andere kant van de muur en word wel van hem wakker als hij huilt.
Je baby ligt op zijn rug, in een slaapzak. Kan weinig gebeuren denk ik. Als eerste zou ik de babyfoon uit zetten. Ik kijk altijd bij de Kids als ik zelf op bed ga. Nog steeds. Daar laat ik het bij. Ik zou ook stoppen om je man heen te sturen ter controle. En mocht je in de nacht nog een keer voeden of buiten dat naar het toilet moeten, kun je ook nog een keer kijken toch? Het moet geen obsessie voor je worden. Dan ben je straks alleen maar bezig met je angst. En het is wel normaal dat je meer bezorgd bent hoor! Het is kostbaarste bezit ooit.
Ik heb 3 buikslapers. Bij nummer 1 vond ik t heel eng omdat er toen met 4 mnd oud kind was overleden die net zo oud was als m’n dochter. Zij lag tot ruim 1 jaar op onze kamer.
Bij nummer 2 ging het al makkelijker en die lag al snel op eigen kamer. Maar sliep ook op kdv etc zonder toezicht van mij.
Nummer 3 was 9 mnd oud toen ze naar d’r eigen kamer ging. Ze heeft een aerosleep dekje, een goed zittend slaapzakje en speentje dus alle veiligheids dingen hebben we gehanteerd en dan is het een kwestie van “vertrouwen in hebben”.
Ik had dit bij de eerste heel erg! Niet alleen rondom het slapen. Ik had enorme angsten hem te verliezen. Deze angst werd alleen maar groter. Ik kon het niet meer los laten en had mijn man nodig om te kijken en hardop te zeggen dat alles goed was, voordat ik weer wat losser kon laten. Ik heb echter geen tips ofzo. Alleen herkenning.
Ik denk dat ieder ouder wel zo een angst ervaart in het begin.. het wordt ook aangeraden om de baby in de kamer met de ouders te laten slapen als ze nog zo jong zijn vanwege dit onder andere. Mijne sliepen alle 3 tot 1 jaar bij ons in de kamer,heerlijk vertrouwd en ook minder angst hierdoor.
Heb ik ook gehad en nog steeds wel, daarom slaapt mijn dochter van 8 weken nog bij ons op de kamer in haar wiegje. Ik word liever wat vaker wakker van haar geluidjes dan van de onrust.
Ik denk dat hoe jij je voelt heel normaal is! Ik ken geen ander zoogdier dat zover weg van haar kindjes slaapt. Dus hormonaal is het denk ik niks raars aan dat je je kindje in de gaten wilt houden! Waarom ligt hij niet bij jullie in de kamer? Wij hadden een hangwieg dus dan kon ik ook niet zien of ze ademde, werd ik ook helemaal nerveus van. Gelukkig weigerde ze erin te slapen en slaapt ze sindsdien bij ons. Voor mij is dit waar zij hoort, als ze zich verslikt of te warm is of wat dan ook ben ik er meteen bij. Niet vanuit angst voor wiegendood trouwens, anders zou ik niet samen slapen. En babyfoon met geluid?
Ik heb 3 buikslapers. Bij nummer 1 vond ik t heel eng omdat er toen met 4 mnd oud kind was overleden die net zo oud was als m’n dochter. Zij lag tot ruim 1 jaar op onze kamer.
Bij nummer 2 ging het al makkelijker en die lag al snel op eigen kamer. Maar sliep ook op kdv etc zonder toezicht van mij.
Nummer 3 was 9 mnd oud toen ze naar d’r eigen kamer ging. Ze heeft een aerosleep dekje, een goed zittend slaapzakje en speentje dus alle veiligheids dingen hebben we gehanteerd en dan is het een kwestie van “vertrouwen in hebben”.
Mijn jongste dochter is toen ze net een week oud was bijna gestikt. De eerste weken heb ik geprobeerd het van me af te zetten, maar dat lukte niet. Ik had er geen rust van als ze in d'r bedje lag en 's nachts deed ik geen oog meer dicht. Uiteindelijk heb ik een nannycare matje aangeschaft. Daarbij gaat een alarm af als de baby stopt met ademen. Dat heeft goed geholpen om bij mij het vertrouwen weer op te bouwen.
Ik denk dat deze angst wel in iedere ouder schuilt. Je hoort toch verhalen. Als je kindje wat zou gebeuren zou het het einde van de wereld zijn, logisch dat je het niet los kan laten.
Volgens mij raden ze sowieso aan om je baby tot minimaal 6 maanden op dezelfde kamer te laten slapen. Ik deed het altijd langer (allemaal tot minimaal 2 jaar) omdat het makkelijker is met de borstvoeding en het is gewoon praktischer en gezellig.
Als ze op haar eigen kamer zou slapen zou ik ook niet aan mijn slaap toe kunnen komen omdat ik me zorgen zou maken.
Bij mijn eerste had ik trouwens een Nanny care (zo heette het volgens mij). Deze leg je onder het matras en als hij geen ademhaling registreert gaat het alarm af.
Ik had dit ook! M’n zoontje sliep daarom de eerste 8 maanden bij ons in de kamer. Ik werd ook wakker van elk geluidje, maar dit gaat wennen... we dachten dat we beter zouden slapen als we hem in de woonkamer zouden leggen (appartementen met 1 slaapkamer dus er was geen andere optie), maar toen sliep ik nog veeeeeeel slechter omdat ik hem dan niet in de gaten kon houden.ik stond bij elk geluidje dat ik dacht te horen alsnog in de woonkamer, en als ik hem helemaal niet hoorde stond ik alsnog in de woonkamer om te checken of hij nog wel ademde... dusja, na 2 nachten kwam baby weer bij ons en sliep ik weer beter!
Ik had dit ook. Ons zoontje sliep ook tot ongeveer 2,5jaar bij ons. Dan kon ik 's nachts even checken of alles nog in orde was, zonder te moeten opstaan 🤷♀️. Na 1 jaar vond ik het al iets makkelijker, omdat dan het grootste gevaar geweken is..
Mijn zus is haar kindje verloren aan wiegendood op 13 maanden. Mijn nicht is haar kindje verloren aan 7 weken. En mijn grootmoeder haar zus heeft 2 kindjes verloren aan wiegendood. Bij ons zit het in de familie... Ik lig er soms nu al wakker van omdat ik ook niet weet hoe ik met de angst zal omgaan eenmaal ons kindje er is (ben nu nogmaar 8 weken). Sowieso zullen wij een cosleeper gebruiken met spijlen ipv stof, slaapt het kind het eerste jaar sowieso bij ons.... Gaan we zo een alarmsysteem kopen die afgaat als ze niet ademen... Veel meer kunnen we niet doen, al snap ik je schrik volledig.
Is er een mogelijkheid om een sensor tegen wiegendood te kopen? Het geeft je misschien net dat beetje vertrouwen en gerustheid...
Mijn zus heeft wel nog gerookt, maar rookte enkel buiten. In de rest van de familie werd er niet gerookt. Het is altijd gissen, een oorzaak is nooit 'gevonden' dus hebben ze het bij wiegendood gehouden. Ik dacht altijd dat dit voorkwam tot 6m ofzo, maar wiegendood kan dus voorvallen tot 1,5j. we waren allemaal enorm geschrokken hiervan.
Heel verdrietig Zwanger roken en zelfs buiten roken, hebben echt invloed hierop... Je kind krijgt dan toch gifstoffen binnen, via de huid... Maar vaak wordt de oorzaak idd niet gevonden...
Kun je een manier vinden om toch vertrouwen in je kindje te krijgen, zodat dat sterker wordt dan de angst? Heb je meer angsten (gehad) of is dit het het enige? Waar komt het vandaan? Heb je eerder verlies ervaren? Voel je je veilig bij je man? Heb je last van controledrang op meer gebieden in je leven? Het begrijpen waar je angst vandaan komt, kan helpen om minder angstig te worden.... Ik hoop dat je een manier vindt daarvoor, want op deze manier hebben jij en je kindje teveel stress op den duur... Sterkte!
Ik ben heel graag 'in control'.. Dat weet ik van mezelf, maar hier heb ik geen controle over.. denk dat dat het voornamelijk is. Ik heb verder echt geen reden om angstig te zijn, heb nooit te maken gehad met verlies, thuis is alles fijn en goed.
Welkom bij het moederschap Vanaf de geboorte van je kind, wordt het 1 groot proces van loslaten... Degenen die dat niet durven, zadelen uiteindelijk hun kinderen op met hun controledwang... Ik ken iemand die haar tienerjongens nog steeds niet los durft te laten en die knullen mogen daardoor bijna niks: niet zelf naar school, niet bij vriendjes spelen... Heel benauwend... Een goede reden om toch te proberen een beetje los te laten. Niemand vraagt van je om domme dingen te doen... Maar proberen je angst los te laten kan wel voor iedereen beter zijn
Ik snap je wel. Denk dat veel mama's dit gevoel ervaren hoor...de angst en het 20x gaan kijken "ademt hij/zij nog??" . Bij een bezoekje aan de kinderarts op 4weken heb ik dit op tafel gebracht en heeft zij mij wel gerust gesteld. Ze zei, als je let op de vele richtlijnen kan er weinig gebeuren hoor. Bijv:kindje mee op de kamer laten slapen eerste 6maanden, omdat de baby dan minder diep slaapt en regelmatiger licht wakker wordt door de geluiden rondom hem. De kamertemperatuur rond de 16 a 17graden houden. Warmte is een trigger voor wiegendood zei ze. Door dit gesprek ben ik kalmer geworden en kan ik het nu wel loslaten
Ons zoontje heeft de eerste 8 maanden bij ons op de kamer geslapen. Zo leer je ook de normale geluiden herkennen. En hij sliep met een speen, dat schijnt ook te helpen tegen wiegendood. Dat zei de vk in elk geval. Sterkte meid en vertrouw erop dat je kind leeft en gezond is xxx
Ik had ook deze gedachten, heb er bewust voor gekozen om mijn kleine de eerste 6 maanden in een co-sleeper naast mijn bed te houden. Uiteindelijk slaap je beter en ben je ook goed uitgerust. Ik werd ook 20x in de nacht wakker om steeds te kijken. Als je kleintje lekker naast je ligt in de co-sleeper dan heb je denk ik meer rust in je hoofd. Je hoeft dit natuurlijk niet 6 maanden lang te doen. Je kan er ook voor kiezen om het tijdelijk te doen. Op een gegeven moment leer je je kleintje kennen en weet je precies hoe hij slaapt/beweegt en welke geluiden daarbij horen. Daarna kan hij weer op z’n eigen kamer en dan gewoon de babyfoon aanzetten. Aangezien je dan precies weet wat welk geluidje is, hoef je ook niet altijd je bed uit om te gaan kijken. Succes in ieder geval! Xx
Ik heb dit ook heeel erg gehad Was ik aan t auto rijden, auto aan de kant zetten omdat hij sliep maar ik bevestiging nodig had dat hij gewoon ademde. Ik kon niet normaal wandelen, hij viel dan in slaap..dus hups. Ik elke minuut stoppen om te checken. En ook s nachts heel vaak uit bed en checken.
Ben er zelfs voor in therapie geweest. Het was zelfs een angststoornis. Dat heeft wel geholpen en ook de ervaring en het feit dat mn zoontje ouder werd maar het heeft zeker tot hij 9 maand was geduurd. Nu is hij ruim 3 jaar en check ik hem nog op zn ademhaling als hij in bed ligt, voor ik ga slapen, of als ik vind dat t veel te stil is..
Overdag heb ik er dan weer minder last van.. vooral in de avond/nacht maak ik mezelf gek. Terwijl de kleine het supergoed doet, ik wou dat ik zo relax kon zijn als m'n vriend
Hij ligt nu ook nog te slapen, als ik dan in de ochtend naar boven ga om me aan te kleden dan kijk ik nog wel even, ook omdat ik zo graag naar hem kijk haha
Je maakt jezelf knettergek zo. Als de slaapomstandigheden veilig zijn en je evt. gevaren hebt weggenomen, dan mag je best wat meer vertrouwen hebben in je kindje en in jezelf mama. Praat er anders over met je verloskundige (tot 6 weken na de bevalling mag je dat) of je huisarts. Want controle proberen te hebben voelt misschien fijn en veilig, maar je kunt er ook in doorschieten!
Ik zou zelf gewoon in dezelfde ruimte slapen als je kindje. Staan op internet genoeg onderzoeken om het risico van wiegendood te minimaliseren. Dingen die het risico verhogen zijn o.a. warmtestuwing, roken, buikslapen, in 1 bed slapen, slechte ventilatie etc. Samen op 1 kamer slapen schijnt preventief te werken. Net als rugligging etc. Ik logeer daarom sowieso de eerste 8 maanden op de kamer van mijn baby. Ik volg gewoon de richtlijn
En bovendien ook heel veilig en natuurlijk om de ademhaling van je kindje te kunnen horen. Ik snap je in die zin heel goed. Geef er lekker aan toe en wees dichtbij je allerdierbaarste bezit
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (45) Verversen