Bijna ga ik bevallen en waar ik er bij de eerste twee naar uitkeek, zie ik er nu echt tegenop. De eerste weken, ik vind ze echt verschrikkelijk. Het feit dat ik niet mobiel ben, de stuwing. Het voelen alsof je bent overreden door een vrachtwagen, de slapeloze nachten, minder tijd met mijn man. Het slaat echt nergens op. Ik was immers de persoon die heel graag een derde wilde en ik zag helemaal geen beren op de weg. Wie herkent dit?
Bij de eerste was dit ook mijn ervaring. Het viel zo tegen allemaal!! Wat mij heeft geholpen bij de andere twee bevallingen/ kraamtijd was huid op huidcontact met de kleine. Ik heb ze heel veel gebuideld. Dat gaf bij mij echt die roze wolk. Wat ik al snel deed toen ik opknapte, was een blokje om. Gewoon even eruit.
De nachten vond ik bij de eerste een ramp. Voelde als nachtdienst, en aangezien ik verpleegkundige ben, ben ik teveel in die rol gaan zitten🙈 Go with the flow bleek beter te werken bij tweede en derde. Niet meer op de klok kijken. Wat ook hielp was soms ff een x echt vroeg naar bed. Als de kleine dan drinken wilt heb je t gevoel al een halve nacht geslapen te hebben.
Ik wens je een goede bevalling toe en hopelijk een fijne kraamtijd! Goed om je gevoel hier te benoemen kan helpend zijn voor jezelf als het straks zover is.
Bij de tweede heel sterk gehad, ik zat na een paar dagen alweer lekker op de fiets. Lekker klimmen en klauteren in en speelparadijs. Dan wel op mijn eigen tempo, maar ik was goed gezelschap. Mijn oudste was heel begripvol en het was fantastisch.
Had ik ook bij de tweede al tegen het einde aan. Zo opzien tegen de slapeloze nachten en de pijn die erbij hoort de eerste weken. Ik kan je helaas geen mooi het valt wel mee verhaal geven. Maar wel dat het over gaat en dat die eerste weken ook heel speciaal zijn in de waas van slaaptekort en drukte. Maar ik zei tegen mn man idd: ik zou het niet erg vinden om voor een derde een drie maanden oude baby te krijgen zonder er zelf van te hoeven bevallen. En toch is dat ook niet ideaal.
Had ik ook bij de tweede al tegen het einde aan. Zo opzien tegen de slapeloze nachten en de pijn die erbij hoort de eerste weken. Ik kan je helaas geen mooi het valt wel mee verhaal geven. Maar wel dat het over gaat en dat die eerste weken ook heel speciaal zijn in de waas van slaaptekort en drukte. Maar ik zei tegen mn man idd: ik zou het niet erg vinden om voor een derde een drie maanden oude baby te krijgen zonder er zelf van te hoeven bevallen. En toch is dat ook niet ideaal.
Het niet mobiel zijn weet je van te voren toch niet? Ik heb na een bevalling van 17 uur, inclusief 1,5 uur persen waarbij ons meisje vast bleef zitten in het geboortekanaal een keizersnede gehad. De kraamweek heb ik grotendeels op bed gelegen maar daarna was ik al weer vrij snel op de been en moest ik me echt inhouden om niet te veel te doen. Dus je weet echt niet hoe je herstel verloopt!
Bij de eerste was dit ook mijn ervaring. Het viel zo tegen allemaal!! Wat mij heeft geholpen bij de andere twee bevallingen/ kraamtijd was huid op huidcontact met de kleine. Ik heb ze heel veel gebuideld. Dat gaf bij mij echt die roze wolk. Wat ik al snel deed toen ik opknapte, was een blokje om. Gewoon even eruit.
De nachten vond ik bij de eerste een ramp. Voelde als nachtdienst, en aangezien ik verpleegkundige ben, ben ik teveel in die rol gaan zitten🙈 Go with the flow bleek beter te werken bij tweede en derde. Niet meer op de klok kijken. Wat ook hielp was soms ff een x echt vroeg naar bed. Als de kleine dan drinken wilt heb je t gevoel al een halve nacht geslapen te hebben.
Ik wens je een goede bevalling toe en hopelijk een fijne kraamtijd! Goed om je gevoel hier te benoemen kan helpend zijn voor jezelf als het straks zover is.
Ook al ligt de wens er voor een derde kindje er zo sterk, dat wil niet zeggen dat alles leuk of fantastisch moet zijn. Maar ik herken het niet zo als jij. Ik kijk er juist naast uit omdat ik me zo onhandig voel en zo graag weer een stukje van mijn eigen lijf en regie terug wil. Ik krijg voor de derde keer een ks. Ook geen fantastisch vooruitzicht. Datum is al gepland en toen kreeg ik echt wel de kriebels. Maar heb besloten om alles zoveel mogelijk in te zetten op hulp en dat soort dingen. Scheelt ook weer hopelijk dat het wat makkelijker zal gaan in de kraamweek en dar je toch wat meer tijd met elkaar hebt. Doe gewoon waar je zin of behoefte aan hebt of denkt te hebben. Misschien dat de beren op de weg dan wat wegblijven. Gewoon lekker aan je eigen ik denken. En misschien ook bespreken met je man dat je er dit keer wat meer tegen op ziet? Ik hoop echt dat je de kraamtijd en daarna niet zo zult ervaren als je dat nu voelt. Pittig is het zeker, maar hoop echt dat je het wel met een positiever gevoel kunt afsluiten
Ik kijk er ook wel naar uit dat ik niet meer zwanger ben, maar als ik van niet zwanger naar het feit kan gaan dat de baby 1 maand is, zou ik dat zo doen. Ik hoop dat wat jij zegt klopt en dat het mij uiteindelijk meevalt.
Ik hoop het wel voor jou, gezien je zwangerschap ook best pittig is geweest en nog spannend. Dan zou het echt heel mooi zijn dat je na de geboorte ook kunt genieten. Ik gun je dat zo! Ik vind het eerste jaar altijd wel pittig hoor! Weer je ritme vinden, weer gaan werken, steeds die balans weer zoeken met flessen en slaapjes.. maar we gaan het vast redden! En tussen de zware dagen of nachten toch proberen te genieten van onze wondertjes!
Ik vind het ook de minst leuke week van het hele baby verhaal. Ondanks dat mijn tweede kraamweek heerlijk was en ik eigenlijk de dag zelf al gewoon super mobiel was en alles weer kon. Vind ik het niet kunnen slapen terwijl je super moe ben echt vreselijk.
Ja ik ben daar dus ook bang voor. Ik ben het type persoon dat moet kunnen gaan en staan waar ik wil. En dan betekent niet dat ik daar dan gebruik van moet maken, maar de optie tot vind ik fijn. Nu is het einde van de straat al een uitdaging als ik bevallen ben.
Ohh ik herken het! Zit er middenin.. maar echt als ik naar mn kindje kijk vind ik het allemaal waard en dat ga jij ook weer ervaren. Ik vind het ook naar allemaal, maar laat het los (zeg ik nu, morgen jank ik weer omdat ik niet fatsoenlijk kan plassen oid🤭🤣) komt echt goed🤍
Ja het zegt ook echt niks over het kindje. Die is echt wel gewenst. Het zegt echt wat over mij. Nouja het is de laatste. Het komt ook wel goed. Ps gefeliciteerd!
Ja, het is ook zwaar, toch kijk ik er vooral gelukzalig op terug. Moet wel zeggen dat hoe vaker ik beviel (4x inmiddels), hoe sneller ik me lichamelijk weer fit voelde. Heb echter alle keren heel rustig aan gedaan en veel boven geweest. Me lekker laten verwennen door de kraamzorg. Dat doet zoveel goeds voor je herstel dat je de weken erna ook beter doorkomt is mijn ervaring.
En de laatste keer vond ik het allerbest te doen: mijn man 6 weken verlof (opgenomen in 10 weken ongeveer, door een hele poos halve dagen te werken) en daarnaast thuis werkend. Dat was echt heel fijn en maakte alles stukken lichter.
Hier heel erg. Het is zo zwaar. Wie kijkt daar nu naar uit?? Mijn kraamverzorgsters vonden de roze wolk in de kraamweek echt de grootste onzin. Want kijk nu maar is goed naar de kraamvrouw. Ja ze kan echt heel gelukkig zijn met haar kindje hoor. Maar je geweldig voelen.. Nee dat doen vrouwen niet vaak. Ik moet wel zeggen dat ik me fysiek na de 3e bevalling het beste voelde (veel beter dan na de 1e en 2e keer) en ik nam ook echt super veel rust en lag heel veel op bed. Dat je graag een kindje wil betekend niet meteen dat je ook graag de klachten wilt die er mogelijk bij horen. Maar weet ook dat gaat weer voorbij ;)
Ja ik moet in mijn achterhoofd houden dat het maar tijdelijk is. Onze oudste twee sliepen snel door. Ik hoop ergens dat de derde dat ook gaat doen. Maar degene die zegt dat het een roze wolk is mag mij vertellen waar ik die kan vinden.
Ik. Vind alles ruk aan de eerste weken. Precies wat jij omschrijft. Alles doet zeer, stuwing, je vagina, niet normaal kunnen poepen en plassen, de onregelmatigheid. Het bloedverlies. Blegh.
Op zich logisch, want je weet nu een beetje wat je te wachten staat. Maar probeer niet te veel te focussen op wat zwaar kan zijn, het kan echt elke keer anders zijn. Ik was na elke bevalling gewoon mobiel, misschien de eerste 3 dagen wat minder, maar ik was geen weken lang minder mobiel. Na de kraamweek was er op vloeien/kraamverband na niet veel meer aan de hand zeg maar. Het kan dus ook enorm meevallen. En er gebeurt zoveel moois die eerste weken. Je barst van de liefde en verliefdheid, de familie en vrienden die je kindje verwelkomen en bewonderen, de grote zussen, knuffelen met zo'n lekker ruikend lief kleintje... Als je je overweldigd voelt over die eerste weken, probeer ook aan die momentjes te denken, die halen de scherpe randjes er af. Ik werd ook per kind makkelijker in hulp accepteren. Bij de derde gingen we na 3 weken al een keer uit eten samen, dat had ik na de eerste nooit gedaan zo vroeg al. Wel om negen uur al thuis en meteen door naar bed, want gebroken nachten, maar toch 😂
Niet die angst, maar wel weer angst. Waar ik inderdaad bij de andere 2 vrij nuchter was, ken ik nu de risico's en ik ben letterlijk doodsbang. Ik probeer het samen met mijn man te relativeren en 'groene gedachten' te zoeken. Vanmorgen verloor ik mijn slijmprop en ik was helemaal in paniek, omdat ik bang was te gaan bevallen. Ik heb met mijn man gesproken en nu gaat het weer. Kun jij ook goed met je partner praten?
Herkenbaar hoor! En je zegt dat het nergens op slaat maar het is toch heel logisch dat je tegen de zware kanten op ziet? Je kan best én heel erg verlangen naar nog een kindje én echt helemaal geen zin hebben in alle fysieke ongemakken, de vermoeidheid, etc. Dat het het allemaal waard is, betekent niet dat het ook allemaal leuk is. Het is gewoon niet allemaal rozegeur en maneschijn! Ik heb het ook hoor. Als ik "uitzoom" en denk aan mijn toekomst met nog een kindje erbij word ik er heel blij van en als ik "inzoom" op die eerste weken/maanden, nou, dan zie ik er ook best tegenop. En tegelijk weet ik ook dat het goed komt. Het is allemaal tegelijk waar :) Zet 'm op, veel succes met de laatste loodjes en straks in de kraamtijd! En wees ook een beetje mild naar jezelf, je hoeft niet de hele tijd op een roze wolk te zitten en álles fantastisch te vinden hoor. Het maakt je geen mindere moeder en het zegt niets over de liefde voor je kindje.
Bevallen lijkt een verlossing tot je inderdaad aan de eerste weken denkt. Die zijn zo rooskleurig nog niet. Nu ik jouw topic lees denk ik ook oh my God, wat staat me straks te wachten! Ik hoop dat het je makkelijk af gaat dan waar je voor vreest.. 💕
Joh, in die laatste maand kunnen je hormonen flink over de kop lopen... En zeker omdat je op dit moment lichamelijk niet in orde bent, lijkt alles een onoverkomelijke berg... Heb je het gevoel dat je die berg alleen moet gaan beklimmen? Kun je hulp vragen en accepteren? Denken in oplossingen, zoals evt wat extra kinderopvang/bso regelen, mocht het niet lukken de eerste weken? Kan je man extra vrij nemen? Zorgverlof? Zouden zulke oplossingen jou lucht geven? Of is het vooral de angst om het niet aan te kunnen?
Ik denk dat het vooral mijn hormonen zijn. Mijn man heeft inderdaad extra lang verlof. En de kinderen kunnen gewoon naar de opvang. Het zijn echt de lichamelijke ongemakken waar ik tegenaan ga lopen.
Ik vond de eerste weken ook best wel zwaar maar ik heb er niet als zodanig tegenop gezien. Zwanger zijn was ook niet mijn hobby dus ik was allang blij dat de baby er was.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (36) Verversen