Ik zit in een moeilijke situatie. Ik ben onverwacht zwanger en een moment wilde ik het houden maar toch ben ik erg aan het twijfelen weer. Dit komt voornamelijk door mijn achtergrond. Ik weet dat mijn Turkse familie het kind heel moeilijk zal accepteren, vooral omdat het buiten een huwelijk is en de vader wilt niet veel te maken ermee. Ook heb ik het financieel niet heel goed of goede diploma’s, ben bang dat ik het kind niet genoeg kan geven. Toch vind ik de situatie met mijn familie het zwaarst. Ongehuwd een kind krijgen is een grote taboe en ben bang dat ze mij de rug zullen keren. Straks kan het kindje nooit mijn familie kennen en mijn cultuur? Dit maakt mij verdrietig. Ik kan nu maar niet gelukkig zijn over de zwangerschap en ben bang dat dit zo blijft als het kind er is.. Dat ik verdrietig ben zal het kind dan ook merken en is geen fijne sfeer voor hem/haar om in op te groeien. Ik ben erg besluiteloos. Zijn er vrouwen die in soortgelijke situatie hebben gezeten? Liefst Turks of Islamitisch, en hoe ging jullie familie ermee om?
Of tips van andere mensen om de doorslaggevende keuze eindelijk toch te kunnen maken?
Ook ik ben niet turks of islamitisch maar ik snap je wel. Op het moment ben ik ook zwanger. Vader van het kind doet raar en ik weet niet welke kant het opgaat met hem. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was heb ik ook als eerste aan familie en vrienden gedacht. Wat zullen ze zeggen...vader van de baby ken ik namelijk niet zo lang en mijn eerste kindje heb ik alleen opgevoed. Ik heb mij zo druk gemaakt totdat mijn moeder tot mij sprak en zei ga je je nou echt druk maken om wat de familie gaat zeggen?? Jij beslist over je eigen leven daar heeft de familie niks mee te maken. Wat ik hiermee wil zeggen is kies voor jezelf dat doer niemand voor je. Ga je kindje niet weghalen om familie. Je was er zelf bij. God heeft je een kind gegeven en nu zal je ervoor moeten zorgen. Haal het niet weg...je zal je hele leven spijt van hebben.
Enorm bedankt voor alle reacties. Het is fijn om te horen van moeders die iets soortgelijks hebben meegemaakt aangezien ik in mijn omgeving niet zulke mensen heb. Ik ga jullie ideeën in overweging nemen en hopelijk kan ik binnenkort de knoop doorhakken.
Lieverd, ik ben een niet-islamitische vrouw met een Westerse, individualistische achtergrond, misschien is de vergelijking daarom niet te maken. Mijn hele familie (ouders, zussen, ooms, tantes, neven, nichten, met uitzondering van 1 tante) sloot mij buiten en verbrak alle contact toen ik als alleenstaande zwanger raakte. De meesten van hen deden dit vanuit streng Christelijke overtuigingen, sommigen omdat ze zich niet in mijn keuze konden vinden om het kind te laten komen en in mijn eentje groot te brengen. De familiebanden waren vooraf al niet erg goed, daarom had ik een deel van het ‘losmakingsproces’ al gehad. Toch was het een pijnlijke en verdrietige ervaring. Desondanks maakte ik bewust de keuze voor mijn kindje en ben ik nu gelukkig met mijn leven. Ik heb een groot netwerk van lieve vrienden opgebouwd en mijn kinderen en ik hebben het heerlijk samen. Puntje bij paaltje ben je sterker dan je zelf denkt. Dat gaat niet zonder verdriet of pijn, maar uiteindelijk is het het allemaal waard geweest en zou ik er meteen weer voor kiezen.
Sterkte meid, wat zwaar om te beslissen tussen twee keuzes die je het meest dierbaar zijn. Je familie of je kind. Toch geloof ik dat je als moeder - nu of later - uiteindelijk bergen zult verzetten en zware beproevingen zult doorstaan voor je kind of je kinderen. Laat het bezinken, vraag hulp aan bijvoorbeeld het FIOM en maak dan weloverwogen je keuze en volg daarin je hart. Wat je ook kiest, ik stuur je een hele dikke knuffel.
Hallo Maaike, bedankt voor het delen van jou verhaal. Het doet me goed om te lezen dat je ondanks de pijn van je familie kwijt te raken, toch vind dat je gelukkig bent en achter jou keuze staat. Dit geeft mij moed. FIOM hoorde ik ook over gister, ga ik vandaag contact mee leggen :)
Lieverd, zelf ben ik ook islamitisch.. ik begrijp heel goed in welke dilemma je terecht bent gekomen, maar het doet me pijn om te lezen dat je het kindje weg wil laten halen. Uiteindelijk was je daar toen het gebeurde.. mocht je er ECHT niet voor kunnen zorgen dan begrijp ik het. Maar als dit om je familie gaat.. kom op! Al is het niet volgens de juiste wijze gegaan, zij draaien heus wel bij. Heb dit ook in mijn eigen omgeving ervaren bij een naaste. Uiteindelijk zou niemand willen dat je het laat weg halen.. en is het boos zijn maar voor even. Ik hoop dat je de juiste keuzes mag en kan maken. Heel veel succes!
Poe, wat een nare situatie... De sociale controle zal groot zijn en dat is naar. Ik begrijp het.
Welk besluit je ook neemt...het zal grote gevolgen hebben. Met welke gevolgen kan je het best leven denk je. Heb je er al over gesproken met je familie?? Misschien moet je dat eerst doen, voordat je een beslissing neemt. Succes!!
Ik ben niet islamitisch of Turks wel heel streng christelijk opgevoed 'zwarte kousen'. Tijdens de zwangerschap nauwelijks contact gehad met familie, na de bevalling zijn ze wel even komen kijken uit nieuwsgierigheid. Nu is de kleine 3 maanden is er geen contact. En ik vind dat inmiddels ook prima. Ik ben dolgelukkig met me zoontje. En ben ook nooit verder gekomen dan de havo, en leef van een uitkering, ik koop alleen dingen die ik nodig heb en echt ga gebruiken, en dat gaat prima, met zo'n laag inkomen krijg je veel toeslagen, en ik kan makkelijk rondkomen ervan. Zwaar heb ik het alleenstaande moeder zijn nooit gevonden tot nu toe. Maar ik leef gewoon in het ritme van de baby en dat gaat prima.
Tja, je zal worden verscheurd tussen je kindje en je familie. Wat als ze je de rug toekeren? Je kan dan wel zeggen dat je je kindje hebt beschermd en alles voor hem/haar hebt gegeven. Wat hieronder ook wordt gezegd, er zijn super veel toeslagen om rond van te komen, praat met je huisarts of andere hulporganisatie. Als je eenmaal weet dat je jezelf alleenstaand kan redden, is het misschien minder zwaar om het aan je ouders te vertellen. Misschien moeten ze wel bijdraaien, maar mochten ze zeggen dat je op de een of andere manier niet welkom bent, zeg je prima, dan ga ik heerlijk naar mijn eigen huisje. Dat kan jou ook veel trots opleveren!!
Ik weet niet zo erg heftig je ouders zullen reageren, maar ze kunnen bijdraaien. Een geaborteerd kindje komt nooit meer terug 💛
Ik snap je situatie. Ben onlangs dit topic tegen gekomen en de meiden gaven aan dat hen vader was omgedraaid en heel veel om hun kleinkind gaven. Het valt natuurlijk niet te voorspellen maar ook de meest strenge vaders waren bijgedraaid.
Ik heb trouwens een heel goede diploma maar heb heel veel moeite om een bijpassende baan te vinden. Financieel heb ik het dus ook niet bijzonder goed maar daar werk ik aan. De kleine is mijn motivatie nu. Alleenstaand krijg je Zó veel toeslagen dat zelfs mijn vriendin in de uitkering beter heeft dan mij dus dat deel zit echt wel goed. Genoeg dames die een alleenstaande mama met baby spulletjes helpt.
Ik ben niet islamitisch en niet Turks maar er spreekt een hoop verdriet uit je post. Tegelijkertijd: waarom wil je je kind kennis laten maken met een familie en cultuur die je kind niet accepteren...? Het is 2020, tijd voor islamieten/turken om eens een wake-up call te krijgen en leren om te gaan met het feit dat alleenstaand ouderschap in NL de normaalste zaak van de wereld is...het is geen 1950....
Verder, gezien je post, je achtergrond, je opleiding: vraag jezelf eens af of het verstandig is om dit kind in die omstandigheden op de wereld te zetten. Een kind heeft meer nodig op.lange termijn dan liefde en eten...
Ze kan ook terug naar school gaan om een diploma te halen en dus later een (goeie) baan krijgen hopelijk. Word even bikkelen, maar er zijn genoeg vrouwen die een opleiding doen met zwangerschap en/of moederschap en die slagen.. 🤭
Dankjewel meiden. Ergens vind ik ook dat het oneerlijk is dat ze alleenstaande moeders niet accepteren, het is heel naar en ouderwets dat iedereen moet voldoen aan een bepaalde sociale ideaalbeeld. Toch zijn het goede mensen buiten dit en ik zou graag willen dat mijn kind kan zien hoe ik ben opgegroeid..
Mijn achtergrond/opleiding baart mij ook zorgen. Ik wilde inderdaad graag nog iets van scholing doen. Ik hoop een van deze dagen een duidelijker beeld te kunnen creëren van hoe realistisch dit is met een kleine :)
Om je opleiding zou ik je geen zorgen maken. Dat komt echt wel goed. Ik was 18 en alleenstaand toen ik zwanger raakte. Ook geen opleiding en kreeg veel adviezen voor een abortus. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen en besloot om het kindje te houden. Toen ik mijn keuze daar standvastig in had gesteld draaiden mijn familie/naasten uiteindelijk ook bij.
Het eerste jaar bleef ik thuis bij de kleine en leefde van een uitkering. Dankbaar dat ik deze kreeg om zo het eerste jaar thuis met de baby te kunnen zijn.
Na dat jaar ben ik gestart met een opleiding via de BOL route. Mijn zoontje kon naar het kdv en hier kreeg ik een grote vergoeding voor omdat mijn inkomen laag was. (Studiefinanciering). 3 jaar later gediplomeerd. 🙂
Toen ik zwanger raakte had ik dus nog niks opgebouwd voor mijn toekomst en dat vooruitzicht beangstigende mij toen ook. Maar echt alles komt goed, waar een wil is, is een weg en uiteindelijk heb ik er nooit spijt van gehad te kiezen voor mijn kind.
Waar een wil is, is een weg schat! Ik start binnenkort ook met een opleiding! ( ben dan niet alleenstaand. Maar word sowieso even bikkelen!) maar ik, en jij ook zeker kan dit! 💖
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (18) Verversen