Hallo dames, ik ben heel benieuwd. Ik ben nu een alleenstaande ouder. Heb 3 kinderen uit 2 gestrande relaties. Ik maak me soms 'zorgen' of 'schaam' me voor het anders gelopen levensgeluk dan gehoopt, dan dat de intentie was. Ik voel er ook niks voor om mijn expartners vuile was buiten te hangen om sympathie op te wekken bij 'mensen'. Hoe kijken jullie tegen een vrouw als ik aan met deze situatie? En hoe ervaren andere moeders met zo'n situatie de omgeving?
Het is een van mijn minste zorgen maar ik ben toch benieuwd.
Ik lees even mee. Zelf heb ik nu een 2de kind na 7 jaar. Heb een meid van ruim 7 jaar.. mijn toenmalige partner ontliep mij compleet na de bevalling. Wist niet met de situatie om te gaan. Greep meer naar alcohol en ander spul. Ik ben zelf vertrokken na 5 weken omdat ik bang van hem werd. Hij is na 2 jaar pas weer boven water gekomen.. inmiddels hebben ze onderling een goede omgang wat ook deels te danken heb aan nieuwe vriendin. Ben blij met haar aan zijn zijde. Nu ik zelf 2 jaar een relatie had met ook wel ups and downs raakte ik zwanger. Hij heeft uit vorige relatie een zoon van 15 jaar. Ik een meid van 7 en nu dus een baby. Het erge is dat hij precies het zelfde effect had op mijn bevalling. Enkel zonder de drugs en alcohol zover ik weet. Hij lag weken depressief op bed. Deed niks. Ik kom alles dien. Ook in de nachten. Overdag probeerde hij wel wat maar ik was laaiend hoe het zo had kunnen zijn dat hij zo afstandelijk na de bevalling deed. Kom er gewoon niet overheen. Ben boos. Hoef hem maar te zien en raak zwaar geïrriteerd. Telkens als ik weer probeerde me er over heen te zetten was er wel weer iets. Kwam hij bijvoorbeeld met een appje van zijn ex. Met kleding voor ons kind. Strijk mijn kleren Bitch.. mijn vriend reageerde ook nog eens met ok ja neem het mee voor dus mijn en zijn kind. Heftig hoor. Ik was laaiend. Ik zeg hoef geen kleren van haar. Hij deed er heel laconiek over. Of het toch niks ergs was. Nee echt niet mijn wens om 2 kinderen van 2 verschillende mannen te hebben en ook die relatie strand. Maar weet je het zijn wel allebij mijn kinderen en hou net zoveel van allebij. Is niet dat ik dan minder van ze ga houden. In tegendeel. Het beste wat me overkwam. Maar dat geld voor de meeste moeders onder ons. Maar makkelijker wordt het er niet van. En naar mijn idee zou een fatsoenlijk man mij niet eens meer willen. Maja wat doe je er aan?
Als mijn man vreemd gaat ( wat me ten zeerste zou verbazen), zou hij ook de laan uit gestuurd worden. Geen goed voorbeeld voor de kinderen. Hopelijk vind je je geluk weer.
Ik ken je niet dus zal je nooit op het verhaal 'alleenstaand en 2 papas /3 kinderen' veroordelen. Ja je hebt pech gehad in de liefde, moet je je daarom schamen? Je hebt wel 3 mooie kindjes op de wereld gezet waar je goed voor zorgt. (Enne ook wel respect voor je 3 kids alleen doen. Mijn man is paar dagen wintersporten en ik ben gesloopt van alleen met 2 kids hihi)
Ik ken jou niet dus kan niet oordelen over jou situatie, maar ik vind wel dat er tegenwoordig snel uit elkaar word gegaan. Kind is soms nog geen jaar. Dat vind ik wel gek. Voor mij betekende aan kinderen beginnen dat ik en mijn man voor eeuwig aan elkaar vast hangen. Wij zijn niet licht over dat gegeven gegaan. Wij zijn samen van toen ik 15 was, hij 17, getrouwd toen ik 22 was, eerste kind toen ik 24 was en tweede toen ik 27 was. Ik ben nu 29 en ook bij ons is het niet altijd rozengeur en maneschijn, maar we proberen er wel aan te werken. Ik kan niet zeggen dat we voor altijd samrn blijven, maar ik hoop het wel.
Ik ben uit elkaar gegaan met de papa van mijn 2 eerste kindjes toen ze 1,5j en 6 maanden waren. Ik vind het nogal kort door de bocht om te zeggen dat je dan maar bij elkaar moet blijven.. Hij is meerdere keren vreemd gegaan toen ik zwanger was. Deed aan vieze praktijken en op het einde was het niet meer te houden.. Het was ook geen gezonde leefomgeving meer voor de kindjes. Is dat dan beter? Ik ken een vrouw die is na 35 jaar huwelijk weggegaan bij haar man.. Ze was erbij gebleven voor de kinderen.. Die was diep ongelukkig en heeft er zoveel spijt van dat ze het niet eerder heeft gedaan want de kinderen zeggen zelf dat ze beter uit elkaar waren gegaan..
Uw man is dan ook 100% de schuldige in jullie verhaal. Wou u man dan ook echt kinderen? Terwijl hij met een ander bezig was? Ik kan dat moeilijk geloven. Mijn man en ik kenden elkaar door en door voor we aan kinderen begonnen. En het was hij die er eerst over begon. Soms loopt het niet zoals gepland en bij elkaar blijven terwijl het niet werkt, gaat ook niet.. jou situatie is nu extreem, maar soms gaan mensen voor het minste uit elkaar en zijn de kinderen daar de dupe van.
Ik denk helemaal niet zo extreem hoor. Ik dacht mijn toenmalige man ook door en door te kennen. We kenden elkaar al vanaf de tienerjaren. Alles keurig volgens het boekje gedaan. En toen ik hoogzwanger was van de jongste ging hij van de ene op de andere dag weg. Ik kon hoog of laag springen, maar hij wilde er absoluut niet voor vechten. Ondanks onze afspraken om het naar elkaar uit te spreken als we ergens mee zaten en om bij problemen er alles aan te doen en sowieso relatie therapie te proberen. Ook hij was bij beide kinderen degene die er over begon. Maar is achteraf vreemd gegaan vanaf 2 maanden zwangerschap, terwijl ik dacht dat we op ons gelukkigste ooit waren. We praten goed, lachten veel, etc. Toen hij wegging is hij gelijk gaan samenwonen, bleek achteraf. En zo gebeurt het best vaak hoor. Niks is zeker in het leven, behalve dat je ooit doodgaat
Om op de vragensteller terug te komen: ik had 2 goede vriendinnen, die mij tijdens de scheiding hebben laten vallen. Ze waren bang dat ik er met hun mannen vandoor zou gaan. Terwijl ik hun vriendin was, absoluut tegen vreemdgaan ben, nog vol in mijn eigen verdriet zat en nog vol aan het regelen en verwerken en bovendien hoogzwanger!! Echt absurd. Deze meiden vinden zichzelf ook tolerant en zijn dat ook, totdat het echt in hun directe omgeving voorkomt. Toen hadden ze echt wel hun oordeel klaar. Ook hier denk ik dat het vaker zo is bij mensen
Maar ik weet als geen ander dat het leven soms niet loopt zoals gepland. En daarna moet je toch weer door en er het beste van maken
Twee van mijn beste vriendinnen zijn alleenstaande moeders, allebei met kinderen van twee mannen, allebei met 5 kinderen. Het zijn de meest fantastische, lieve, leuke vrouwen die ik ken.
Luister, net zoals je bij je eerste huwelijk/partner niet kan voorspellen of het geluk voor eeuwig is, kan je dat bij de tweede ook niet. Het is toch hartstikke fijn als je een nieuwe partner vindt na een stukgelopen relatie en ook er uit de nieuwe relatie ook nog een kind of kinderen komen? Dat dan uiteindelijk de tweede relatie ook stukloopt, is natuurlijk zuur. Maar wel iets dat heel algemeen bij relaties hoort. Niet voor niets strandt 1 op de 3 huwelijken in een scheiding! Je krijgt nu eenmaal geen 'succesgarantie' op een tweede relatie, als de eerste is stukgelopen. Dus als de omgeving vragen stelt, maak er dan op die manier een grapje over. Ik zou inderdaad ook niet de vuile was van mijn exen buiten hangen. Maar je hoeft je absoluut ook nergens voor te schamen.
Ik heb geen vooroordeel. Maar ik denk wel dat mensen tegenwoordig makkelijk een relatie aangaan en makkelijk opgeven als het even zwaar is. Ik ken iemand die was amper een jaar met iemand samen, kreeg een kind. Het meisje moest nog een jaar worden en ze waren al weer uit elkaar. 3 jaar later bij haar zoontje hetzelfde verhaal.
Ik denk dat je lang niet meer de enige bent in 2018 die dit heeft. Als ik zo een verhaal hoor van iemand dan kijk ik naar de persoon, niet naar het verhaal en ‘oordeel’ dan. Alhoewel oordelen is een groot woord. Ik zal niet gauw iemand slecht bekijken. Eerst het hele verhaal horen, meestal kies je zelf niet hoe je leven loopt. Je hoeft je echt niet te schamen. Ik denk dat de mensen van nu breeddenkend zijn. En als ze dat niet zijn, leven en laten leven. De dag dat je stopt met nadenken wat een ander van je vindt is 1 van de gelukkigste dagen van je leven 😉
Als ik zo'n verhaal hoor dan denk ik altijd: ze heeft het zelf vast ook graag anders gewild. Iedere vrouw die kinderen bij meerdere vaders heeft, heeft een eigen verhaal en daardoor kun je moeilijk al gelijk een oordeel klaar hebben staan.
Tot nu toe kom je me krachtig en dapper over, zoals je je blogs schreef. Dat het leven bij jou zo gelopen is, zal niet je eerste keuze zijn geweest. Ik heb er ook niet voor gekozen om na 10 jaar en 3 kinderen verlaten te worden. Ik merk geen enkele afkeer of afgunst tav alleenstaande moeders/vaders. Krijg juist veel complimenten hoe ik het doe. Ik denk dat jij dat ook gaat ervaren.. En "at the end of the day" maakt het vooral uit hoe de kinderen groot zijn geworden, niet wie hun vader is.
ik denk er niks over omdat het gewoon niet uit maakt en mijn zaak niet is. je kan er niks aan doen dat de relaties niet gewerkt hebben , je zal er waarschijnlijk van alles aan gedaan hebben voordat je uit elkaar ging. en daarbij al had je bewust 3 kinderen van 3 verschillende mannen dan alsnog vind ik er niks van wat het is jou leven. zolang je goed voor je kindjes bent maalt het niet uit wie de vaders zijn. maak je niet druk om wat een ander er van zou kunnen denken en schaam je vooral ook niet.
Ik denk maar zo het is zoals het is.Sommige dingen lopen nu eenmaal anders dan je gedacht cq gehoopt zou hebben. Ik heb 3 kinderen van 2 verschillende vaders...en de derde was met mijn 45. Totaal onverwacht maar ontzettend blij mee en wat andere daar van denken..........het is zoals het is.
Bij mij persoonlijk heb ik soms wel een mening voor ik iemand ken. Vaak verdwijnt die mening als sneeuw voor de zon zodra ik iemand leer kennen. Zo zal het vast bij meer mensen zijn. En wat doet de mening van iemand die je toch niet kent er toe?
Mijn zoon van 6 jaar is van mijn ex man. En ben nu zwanger van mijn huidige vriend waar het niet zo goed mee loopt. Ben bang dat ik er straks ook alleen voor sta. 2 kids van 2 verschillende mannen en dan helemaal alleen.. ik schaam me ook als ik er nu al aan denk. Maar ja niks aan te doen. Het is nu eenmaal zo. Eigenlijk niks om ons voor te schamen hoor meis. Succes xxx
Mijn beste vriendin heeft 4 kids van 3 verschillende vaders. Ben ontzettend trots op haar, hoe zij het allemaal doet! Wat de buitenwereld van haar vind, maakt haarzelf niks uit. Mensen hebben altijd wel een mening maar ik zeg altijd 'waar de oogjes en oortjes niet bij zijn geweest? Moet het mondje niet praten 😉'
Als ik zo'n verhaal van iemand hoor, denk ik: wat zwaar voor haar.... daar is waarschijnlijk vroeger al iets niet helemaal 'goed' gegaan in de jeugd, waardoor ze helaas voor mannen koos met wie ze het niet ging redden óf met onrealistische verwachtingen aan de relaties is begonnen... Maar volgens mij is niemand perfect, en moeten we het allemaal doen met de bagage die we meegekregen hebben... We leven in een wereld vol gebrokenheid...en daar zijn we allemaal aan onderhevig... Maar moeilijk lijkt het me zeker! Je hebt heel wat teleurstelling te verwerken... Sterkte!!
ik begrijp je situatie. ik ben ook alleenstaande moeder van een zoon van 5. Ik zal kort mijn verhaal doen na een relatie van 10 jaar een hele bewuste keuze voor een kindje en een huwelijk kwam ik toen mijn zoontje 8 weken oud was achter dat mijn man al maanden een relatie had met zijn collega. hij had geen spijt en ik heb hem de deur gewezen. omdat ik mijn eigenwaarde belangrijk vind. hij heeft mij maar erger nog zijn kind laten stikken. voor mijn kind had ik graag een vader gewild die er altijd voor hem was. maar dat was deze biologische vader dus niet. vanaf 8 weken alles zelf gedaan met mijn zoontje en altijd gedacht wat mensen wel niet zouden denken van mij. maar uiteindelijk ben ik er sterker van geworden. al was het heel zwaar en verdrietig. ik hoop dat jij uiteindelijk ook sterker mag worden en dat je je geluk zal vinden met je kinderen. veel kracht moed en sterkte gewenst!
Ik vind er eigenlijk niks van. Ik vind het goed van je dat je uit de situatie stapt en knap dat je niet de vuile was buiten hangt, het blijft toch de vader van je kinderen. Wat hij je heeft aangedaan is vreselijk dus mochten mensen anders vinden, zou ik dat heel raar vinden.
Ik kijk als vrouwen zoals jij aan dat ze iets fantastisch hebben overgehouden aan een relatie die niet werkte. Een sterke vrouw die geen man verder nodig heeft om haar levensgeluk of gebrek eraan te realiseren. Je hoeft je echt niet minder te voelen als een ander, het leven heeft voor iedereen weer andere obstakels in petto, je maakt er zelf wat van om goed en prettig te kunnen leven ipv klagen en dragen. Good for you👍💪😘
Wat maakt het uit? Voor mij ben je een normale vrouw hoor, gewoon een moeder net als ik. Ik kijk niet naar de situatie van een persoon, alleen naar de persoon zelf (dus ongeacht zijn of haar verleden, da’s toch voorbij)
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (28) Verversen